Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

[loukritia!]

οχι ρε!!!!!!!!!!!!!!!!
ειμαι πιτσιρικα λεμε!!!!!!!!!!!!!

γκουχου λεμε!

 

[on the road]

γκουχου λεμε!

δεν ειμαστε ολες μεγαλοκοπελες σαν και του λογου σου!
> > > >

 

[loukritia!]

δεν ειμαστε ολες μεγαλοκοπελες σαν και του λογου σου!
> > > >

πολυ βηχας σημερα ρε γαμωτο!

 

[Billy7]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή.

  Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
  Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
  Κάναμε
  ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
  από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
  ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
  στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
  καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
  μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
  Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
  κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
  ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
  κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
  το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
  αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
  βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
  και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
  τίποτα.
  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
  μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
  να το ξεπερνάμε.

  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
  κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
  μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
  έπαθε τίποτα.
  Καμιά
  φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
  πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

  Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
  βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
  φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
  κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
  να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
  τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
  Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
  ποδοσφαίρου.
  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
  αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
  ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

  Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
  τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
  από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
  κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

  Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
  έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
  μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
  ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

  Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
  ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
  χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
  κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
  τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
  κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

Θεωρω πως η γενια μας ειναι πολυ τυχερη που ειδε και εζησε ολα αυτα.Τα σημερινα παιδια εχουν τα παντα και δεν μπορουν να απολαυσουν τιποτα.Εγω και οι φιλοι μου τοτε μπορει να ειμασταν αφραγκοι και να νοιωθαμε οι πιο ευτυχισμενοι ανθρωποι.Οσοι μεγαλωσανε στα 80ς νοιωσανε αυτη την γοητεια της εποχης εκεινης.Θα μου μινουν αξεχαστες οι μονομαχιες στα ξυλινα ποδοσφαιρακια και στο μπιλιαρδο.Οι κυριακες στο γηπεδο ειχαν αλλη γοητεια,οι μπουρδελοτσαρκες περισσοτερη πλακα,το μονο καλο τωρα οτι γαμαμε καλυτερα μουνια με καλυτερες υπηρεσιες....

 

μετα το 1980 ειμαι αλλα και παλι εζησα πολλα απο αυτα που λεει το αρχικο θεματακι. αλλα και τοτε επαιζα αταρι με τις ωρες, ε τωρα εχουν ps3.
τα παιδικα που εβλεπα τοτε ηταν πιο γαμάτα απο αυτα που βγαζουν σημερα. αλλα κατα τα αλλα σιγα.. καθε εποχη εχει τα δικα της ωραια..

 

 

[Heelover]

 

 

 

[Heelover]

Αυτά είναι.....
Respect!!!! 

 

[apolyto_arseniko]

 

[apolyto_arseniko]

 

[apolyto_arseniko]

 

[apolyto_arseniko]

 

[apolyto_arseniko]

 

[Heelover]

δε θα ξαναδούμε τέτοιες σκηνές πλέον....

 

[ZeroTolerance]

 

[Deicidious]

Προσκυνάμε! Κομματάρα!

 

[HARD19]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.   καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από και δεν έτρεχε τίποτα...
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

Θα έλεγα αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 85…Το μεγάλο μπαμ της πλήρους  δυτικοποίησης του τρόπου ζωής μας ήρθε με την ιδιωτική τηλεόραση αρχικά και με την ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας (pc – φλας : το πρώτο μου ήταν ένα Schneider 512 to 1989 δεκαπέντε χρονών τότε - , game platforms, home cinema κλπ) στα τέλη της δεκαετίας του 90.
Εκεί το πράγμα ξέφυγε και τα παιδιά είχαν γεννηθεί μετά το 85 και δεν έζησαν αυτή την ζωή αλλά την ζωή που τους πούλησε η τηλεόραση με φοβίζουν για το τι μπορεί να κάνουν και σε τι ατομικισμό μπορεί να φτάσουν..…Βέβαια, μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, η νέες γενιές είναι……χμμμμ,,,,εεεεεεε,,,,,,αααααα,,,ναι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι. Ας γράψουν οι ίδιοι τι είναι….

 

[stefanD]

Θεωρω πως η γενια μας ειναι πολυ τυχερη που ειδε και εζησε ολα αυτα.Τα σημερινα παιδια εχουν τα παντα και δεν μπορουν να απολαυσουν τιποτα.Εγω και οι φιλοι μου τοτε μπορει να ειμασταν αφραγκοι και να νοιωθαμε οι πιο ευτυχισμενοι ανθρωποι.Οσοι μεγαλωσανε στα 80ς νοιωσανε αυτη την γοητεια της εποχης εκεινης.Θα μου μινουν αξεχαστες οι μονομαχιες στα ξυλινα ποδοσφαιρακια και στο μπιλιαρδο.Οι κυριακες στο γηπεδο ειχαν αλλη γοητεια,οι μπουρδελοτσαρκες περισσοτερη πλακα,το μονο καλο τωρα οτι γαμαμε καλυτερα μουνια με καλυτερες υπηρεσιες....

Εγω νομίζω οτι η κάθε γενιά έχει κάτι να θυμάται, όταν είσαι παιδί περνάς καλά με ότι παιχνίδι και να έχεις. Εξάλλου πάντα δεν ακούγαμε και εμείς μικροί τους μεγαλύτερους να μας λένε οτι τα σημερινά παιδιά ζούμε μέσα στην τεχνολογία μπλα μπλα και δεν ξέρουμε να ζούμε και οι δικές τους εποχές ήταν ρομαντικές και αυθεντικές και παπάρια και οτι δεν είχαν ούτε να φάνε?
Στην ουσία η νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν είναι αυτή που σε κάνει να πιστεύεις οτι ήταν κάτι το τόσο ξεχωριστό αυτο που έζησες.
Και τα σημερινά παιδιά απολαμβάνουν τα νιάτα τους όπως θα τα απολαύσουν και τα αυριανά.