"Συγχαρητήρια στον/στην αποστολέα του μηνύματος περί παιδικών χρόνων της γενιάς μας, της γενιάς δηλαδή όσων έχουν γεννηθεί έως το 1985. Και έπεσε και στην περίπτωση γιατί όταν το άνοιξα ασχολιόμουν με παλιές φωτογραφίες και άκουγα 80’s (Modern Talking συγκεκριμένα). Πραγματικά, πέρα από το όμορφο ταξίδι των αναμνήσεων, διαβάζοντας ή αναπολώντας κάποιος από τη...
γενιά μας τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώσαμε, κάνει φοβερές διαπιστώσεις. Πάρα πολλές φορές κάθομαι και ασχολούμαι με αυτές τις διαπιστώσεις ενώ κοιτάζω τον γιο μου και χωρίς να το θέλω τον λυπάμαι για τον τρόπο που είναι αναγκασμένος να μεγαλώσει. Λυπάμαι όμως, και εμένα, γιατί πρώτον δεν έχω τη δυνατότητα να του προσφέρω αυτά που είχα εγώ αλλά και δεύτερον είμαι αδύναμος να επιβάλλω κάποια πράγματα για το δικό του καλό. Εγώ, χωρίς να δώσω το παραμικρό χρηματικό ποσό είχα τα ωραιότερα παιχνίδια όπως κρυφτό, βόλους, πλακάκια, αμπάριζα, μπαζ, μήλα κ.α. (πόσα από αυτά έχουν παίξει τα σημερινά παιδιά άραγε;) αλλά και χωρίς να δαπανήσουν οι γονείς μου μήτε χρόνο μήτε χρήμα είχα ανά πάσα στιγμή όλη την ημέρα παρέα, παιδιά, φίλους που με περίμεναν να τρέξουμε, να παίξουμε, να μιλήσουμε. Σαν γονιό, μου έχουν αφαιρέσει λοιπόν το δικαίωμα αλλά και τη δυνατότητα να δώσω στο παιδί μου αυτά που εγώ είχα εντελώς δωρεάν. Με έχουν αναγκάσει να δαπανώ όλο και περισσότερα λεφτά για πολύπλοκα παιχνίδια που δεν του προσφέρουν τίποτε και να τον βλέπω να μεγαλώνει μόνος του, μέσα σε τέσσερεις τοίχους διαπληκτιζόμενος με ένα … μηχάνημα, το οποίο ούτε αντίρρηση του φέρνει αλλά και ούτε βρίσκει το δίκιο του σε τυχόν διαφωνία στον τρόπο παιξίματος. Τον διδάσκει να δέχεται ότι του πει η ψυχρή μηχανή με αποτέλεσμα όλη του την ενέργεια αλλά και την άρνηση που ολοένα συσσωρεύονται μέσα του να τα βγάζει στο κοντινότερο πλάσμα με το οποίο μιλάει την ίδια γλώσσα, το γονιό του. Εμείς διδασκόμασταν μέσα από την αποτυχία την υπευθυνότητα και βάζοντάς την σε εφαρμογή ερχόταν σαν επιβράβευση η επιτυχία. Τώρα η επιτυχία είναι τόσο φτιαχτή και τόσο ανάξια για πολλά παιδιά (τα οποία δεν φταίνε σε τίποτε) που δεν έχει και μεγάλη αξία. Εμείς διδασκόμασταν τους κανόνες της ζωής μέσα απ’ το παιχνίδι. Μαθαίναμε τον σεβασμό και τα όριά μας μέσα απ’ το παιχνίδι. Μαθαίναμε και εξασκούσαμε τις δυνατότητες μας μέσα από το παιχνίδι. Η ωρίμανσή μας δηλαδή ερχόταν μέσα από το παιχνίδι. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που τα παιδιά της γενιάς μας δεν ήταν τόσο αντιδραστικά απέναντι σε οτιδήποτε, διότι μάθαιναν και κατανοούσαν τα πάντα με τον πιο ευχάριστο τρόπο, το παιχνίδι. Τα σημερινά παιδιά που πολλά απ’ αυτά δεν έχουν ούτε το όμορφο παράδειγμα της αγαπημένης Ελληνικής οικογένειας (πάει κι αυτή) και τους κανόνες, τις υποχρεώσεις τους ή τα δικαιώματα τους τα μαθαίνουν από την τηλεόραση ή άλλες μηχανές με τον πιο ψυχρό, τραχύ και άφιλο τρόπο, πώς να μην γίνουν αντιδραστικά και αρνητικά απέναντι στον συνάνθρωπό τους αφού μεγάλωσαν και ωρίμασαν από λυχνίες και οθόνες; Ίσως όλα αυτά να ακούγονται τραγικά, όμως είναι η αλήθεια. Πού είναι οι γειτονιές; Που είναι τα ποδήλατα, τα γέλια και τα τρεχαλητά των παιδιών στους δρόμους; Ήδη όταν τα λέω στο γιο μου με κοιτάει τελείως απορημένος. Του φαίνεται απίστευτο το ότι μεγάλωσα χωρίς τηλεόραση, χωρίς DVD, χωρίς παιχνιδομηχανές και ακόμη περισσότερο απίστευτο του φαίνεται το ότι κάθε μέρα ήμουν έξω και έπαιζα με άλλα παιδιά. Όταν του λέω δε ότι πηγαίναμε διακοπές για περίπου δύο μήνες και μάλιστα πηγαίναμε ή με το τότε ΚΤΕΛ ή όλοι μαζί με ένα αυτοκίνητο (διότι ο έρμος ο πατέρας μου δεν απέκτησε ποτέ αυτοκίνητο) ε! τότε είναι που χαζεύει. Μα όλοι μπαίνατε σε ένα αμάξι; Ναι όλοι μπαίναμε σε ένα αμάξι. Γιατί τότε το αυτοκίνητο ήταν απλά το μέσω για να μας πάει στην εξοχή, τη διασκέδαση κ.α. Και επειδή είχαμε πολλούς φίλους (πραγματικούς όχι διαδικτυακούς ή επιφανειακούς των μπαρ όπως τα σημερινά παιδιά) θέλαμε να τους πάρουμε μαζί μας όλους, οπότε και τους βάζαμε όλους στο αυτοκίνητό μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι θα το λερώσουν ή ότι θα έπρεπε να πηγαίνουμε στη βόλτα μας ή στην εξοχή μας κυριλέ, μόνοι μας με άνεση μόνο για τα δικά μας παιδιά μέσα στην αυτοκινητάρα μας επιδεικνύοντάς την. Υπήρχε δέσιμο, υπήρχε φιλία, υπήρχε επικοινωνία, ΥΠΗΡΧΕ ΑΓΑΠΗ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ. Τα σημερινά παιδιά, που η διασκέδασή τους είναι να περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη, χωρίς να ανταλλάσουν κουβέντα μεταξύ τους, που από πολύ μικρά διδάσκονται μέσα από τις οθόνες τις εφήμερες και γρήγορες σχέσεις με την ή τον οποιονδήποτε λες και ο άνθρωπος πλάστηκε μόνο για το σεξ, που στα μπαρ που πηγαίνουν λόγω του υπερβολικού … θορύβου δεν μπορούν να μιλήσουν ή να ανταλλάξουν απόψεις και που μόνο κοιτάζουν ποιον ή ποιαν θα τσιμπήσουν για να περάσουν καλά ένα βράδυ, ΠΩΣ;;;; ρωτάω απλά πως είναι δυνατόν να μεγαλώσουν σαν παιδιά, να ωριμάσουν σαν έφηβοι και να δημιουργήσουν ως ενήλικες; Αφού λοιπόν, μεγαλώνουν με αυτό τον φτωχό τρόπο, τουλάχιστον ας φροντίσουμε εμείς οι γονείς να τους δείξουμε ότι πέραν αυτών που βλέπουν υπάρχουν και άλλα πράγματα, όμορφα κι υγιή. Να τους γεμίσουμε το κενό με λίγο ήθος και μερικές αρχές που μεθαύριο θα τα προστατέψουν και θα τα προφυλάξουν από πολλές παγίδες. Και επιπλέον θα έχουν και αυτά με τη σειρά τους να δώσουν κάτι από αυτά που τους δόθηκαν, στα δικά τους παιδιά. Διότι τι μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος όταν έχει μεγαλώσει χωρίς να έχει πάρει τίποτε; Αυτός που κληρονόμησε χρυσό θα δώσει χρυσό. Αυτός όμως που κληρονόμησε τσίγκο, τσίγκο θα δώσει. Και ας μη γελιόμαστε λέγοντας ότι το δικό μας παιδί θα είναι διαφορετικό. Εάν εμείς σαν γονείς του αφήσουμε καλή κληρονομιά, τότε θα γίνει πλούσιο και θα έχει να δώσει. Εάν όμως, του δώσουμε ψίχουλα τότε και αυτό με τη σειρά του ψίχουλα θα δώσει (και θα νομίζει ότι δίνει πολλά αφού δεν θα ξέρει πως είναι να είσαι πλούσιος). Γονείς, ας φροντίσουμε να γίνουμε όσο πιο πλούσιοι μπορούμε σε ήθος και σωφροσύνη και να προσευχόμαστε να φωτίζει ο Θεός τα παιδιά μας, για να μη τα δούμε αύριο κενούς και άχρηστους ανθρώπους, που πάμφτωχους καθώς τους αφήσαμε θα είναι σαν εκπαιδευμένες μαϊμούδες ακόμα και αν ζούνε μέσα σε πολυτελή σπίτια ή οδηγούν πόρσε καγιέν. "
