Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

[Ryu]

Τον Τερματοφυλακα γιατρό από το περιοδικό Αγόρι

Που έκανε προπόνηση με μπαλάκι του τεννις...  ;)

 

[ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΣ1]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή.

  Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
  Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
  Κάναμε
  ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
  από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
  ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
  στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
  καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
  μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
  Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
  κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
  ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
  κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
  το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
  αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
  βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
  και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
  τίποτα.
  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
  μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
  να το ξεπερνάμε.

  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
  κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
  μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
  έπαθε τίποτα.
  Καμιά
  φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
  πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

  Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
  βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
  φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
  κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
  να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
  τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
  Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
  ποδοσφαίρου.
  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
  αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
  ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

  Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
  τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
  από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
  κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

  Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
  έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
  μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
  ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

  Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
  ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
  χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
  κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
  τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
  κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

Απ τα καλύτερα threads του site.

Αφιερωμένο το τραγούδι ιδιαιτέρως σε όσους γεννήθηκαν πολύ πριν το 1980.

"... κάτι παιδιά γυρνάνε εδώ κι εκεί ο νους τους στο γιατί τριαντάφυλλο στ αφτί,
κάτι παιδιά διψάνε για ζωή  κοιτούν τον ουρανό κρεμάνε τον σταυρό...."

 

[james070]

 

[xostikas36]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
  γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
  να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
  μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
  μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
  περνούσαν με την αναμονή.

  Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
  Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
  Κάναμε
  ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
  από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
  ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
  στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
  καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
  μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

  Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
  Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
  κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
  ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
  κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
  το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
  αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
  βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
  και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
  τίποτα.
  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
  μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
  να το ξεπερνάμε.

  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
  κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
  μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
  έπαθε τίποτα.
  Καμιά
  φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
  πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

  Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
  βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
  φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
  κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
  να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
  τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
  Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
  ποδοσφαίρου.
  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
  αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
  ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

  Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
  τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
  από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
  κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

  Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
  έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
  μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
  ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

  Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
  ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
  χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
  κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
  τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
  κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

  Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...''

ωραιες εποχες αθωες περιμεναμε να γινει καποιο παρτυ και να βαλει κανενα μπλουζ να χορεψουμε με τη γκομενα να της πιασουμε οτι μπορουσαμε χαχαχα

 

[CLOSER822]

Διαβάστε και περιμένω σχόλια....

''Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
 γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
 να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
 μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να
 μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι
 περνούσαν με την αναμονή.

 Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
 Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
 Κάναμε
 ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
 από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
 ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε
 στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
 καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
 μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

 Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
 Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
 κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε
 ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και
 κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
 το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο
 αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς
 βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας
 και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
 Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
 τίποτα.
 Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
 μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός
σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε
 να το ξεπερνάμε.

 Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
 κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
 μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν
 έπαθε τίποτα.
 Καμιά
 φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
 πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

 Δεν είχαμε Playstations , Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
 βιντεοταινίες με ήχο surround , υπολογιστές ή Ι nternet . Εμείς είχαμε
 φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
 κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
 να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
 τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
 Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες
 ποδοσφαίρου.
 Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι
έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
 αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
 ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

 Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
 τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια
 από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς
 κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

 Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
 έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
 μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
 ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

 Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
 ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
 χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά
 κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε
 τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
 κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα
σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

 Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι οτι πλεον λυπαμαι τα πιτσιρικια που δεν μπορουν να μεγαλωσουν ετσι...γι αυτο και παμε κατα διαολου...

 

Μάγκες,εγώ γεννήθηκα το 1968 και δεν έχω σχέση με αυτά που λέει το κείμενο... ;)


ΦΑΤΕ την κουφάλες

 

[gl]

Μάγκες,εγώ γεννήθηκα το 1968 και δεν έχω σχέση με αυτά που λέει το κείμενο... ;)


ΦΑΤΕ την κουφάλες

 

Ο πατέρας μου με πήγαινε σε επιχειρήσεις,μάθαινα πράγματα για τις δουλειές,το μάρκετινγκ και όλα αυτά,πούλαγα κουλούρια,και ξηρούς καρπούς,από τα 12 μου,για να βγάζω δικά μου λεφτά,μαγείρευα,επισκεύαζα ραδιόφωνα και τηλεοράσεις,ήξερα να κάνω πειρατικούς σταθμούς,ήξερα να βρίσκω τις ωραίες γκόμενες,και να κάνω καμάκι....και φυσικά δεν ασχολιόμουν με μπάλα,φυσοκάλαμα και μαλακίες....


Γενικά δεν έζησα σαν "παιδί".....σκκάστε από τη ζήλεια σας λέμε

 

Γλ,πες μας εσύ πως έζησες τα παιδικά σου χρόνια....γεμάτα γκόμενες ε;

 

[Nhrhida]

Το αφιερωμα ειναι για πριν το 1980 αλλα εγω που γεννηθηκα μετα το '80 τα ιδια θυμαμαι πανω κατω.Απο την αλλη οσοι γεννηθηκαν πχ το '50 εχουν να λενε πως τα δικα τους χρονια ειναι καλυτερα.Φανταζομαι στο μελλον τα σημερινα πιτσιρικια θα λενε "απαπα πως εγιναν ετσι τα πραγματα, τα δικα μας χρονια ηταν καλυτερα".

 

[pireas]

Το αφιερωμα ειναι για πριν το 1980 αλλα εγω που γεννηθηκα μετα το '80 τα ιδια θυμαμαι πανω κατω.Απο την αλλη οσοι γεννηθηκαν πχ το '50 εχουν να λενε πως τα δικα τους χρονια ειναι καλυτερα.Φανταζομαι στο μελλον τα σημερινα πιτσιρικια θα λενε "απαπα πως εγιναν ετσι τα πραγματα, τα δικα μας χρονια ηταν καλυτερα".

ακριβως...

 

[gl]

Το αφιερωμα ειναι για πριν το 1980 αλλα εγω που γεννηθηκα μετα το '80 τα ιδια θυμαμαι πανω κατω.Απο την αλλη οσοι γεννηθηκαν πχ το '50 εχουν να λενε πως τα δικα τους χρονια ειναι καλυτερα.Φανταζομαι στο μελλον τα σημερινα πιτσιρικια θα λενε "απαπα πως εγιναν ετσι τα πραγματα, τα δικα μας χρονια ηταν καλυτερα".

το ποτε εισαι γεννημενη;για να εχουμε μια αποψη.....γιατι και το 83 πχ να εισαι εζησες αυτον τον αποηχο που αναφερεται στο αρθρο....

 

[The Saint*]

το ποτε εισαι γεννημενη;για να εχουμε μια αποψη.....γιατι και το 83 πχ να εισαι εζησες αυτον τον αποηχο που αναφερεται στο αρθρο....

ρε συ γλ, γιατί η Εύα έβγαλε τα γυαλιά της? Τι έγινε της έβαλες κολύριο?

 

[Nhrhida]

το ποτε εισαι γεννημενη;για να εχουμε μια αποψη.....γιατι και το 83 πχ να εισαι εζησες αυτον τον αποηχο που αναφερεται στο αρθρο....

Το '84 ειμαι αλλα βαλε αλλη  μια δεκαετια μεχρι να παω 10 ωστε να πω για αναμνησεις παιδικες. παμε 94 αρα μεχρι τοτε τα ιδια ηταν.

 

[gl]

ρε συ γλ, γιατί η Εύα έβγαλε τα γυαλιά της? Τι έγινε της έβαλες κολύριο?

μπα εκανες τον κοπο να γραψεις μηνυμα;παει το γιουτιουμπ;

 

[The Saint*]

μπα εκανες τον κοπο να γραψεις μηνυμα;παει το γιουτιουμπ;

Είχα δώσει όρκο σιωπής 

 

[pireas]

Το '84 ειμαι αλλα βαλε αλλη  μια δεκαετια μεχρι να παω 10 ωστε να πω για αναμνησεις παιδικες. παμε 94 αρα μεχρι τοτε τα ιδια ηταν.

μη το λες...εκει γυρω στα τελη  της δεκαετιας του '90 αρχισαν και χαλασανε τα πραγματα...πριν ναι μεν ηταν ωραια για μας που ειμαστε τοτε παιδακια αλλα πχ το '70 η το '50 δεν ειχαν σχεση με το '80 και το ΄90...

 

[Nhrhida]

Ναι καπου προς τα τελη της δεκαετιας ηταν που αρχισε να παραστραβωνει το θεμα. Αμα ρωτησω ομως εναν σημερινο πιτσιρικα αν θα γουσταρε να ζει τοτε, θα φρικαρει.Κι εγω δεν λεω αχ τι καλα να μεγαλωνα το '50! Βασικα εμεις λεμε τοτε που ημασταν παιδακια....Σημερα μετα τα 7-8 δε βλεπω κανενα παιδακι :-

 

[βυζολάγνος]

 

μη το λες...εκει γυρω στα τελη  της δεκαετιας του '90 αρχισαν και χαλασανε τα πραγματα...πριν ναι μεν ηταν ωραια για μας που ειμαστε τοτε παιδακια αλλα πχ το '70 η το '50 δεν ειχαν σχεση με το '80 και το ΄90...

Εχμ εσύ ήσουν στην επαρχία,οπότε είσαι άλλο καπέλο

Βασικά στα τέλη της δεκαετίας του 90 γάμαγε να ήσουν 30αρης....αλλά εσύ ως παιδάκι πρόλαβες ελάχιστα....μιας και δεν ήσουν μέσα στα πράγματα

Ναι καπου προς τα τελη της δεκαετιας ηταν που αρχισε να παραστραβωνει το θεμα. Αμα ρωτησω ομως εναν σημερινο πιτσιρικα αν θα γουσταρε να ζει τοτε, θα φρικαρει.Κι εγω δεν λεω αχ τι καλα να μεγαλωνα το '50! Βασικα εμεις λεμε τοτε που ημασταν παιδακια....Σημερα μετα τα 7-8 δε βλεπω κανενα παιδακι :-

Εγώ πάλι γιατί βλέπω κάμποσα παιδιά εδώ στη γειτονιά που είμαι,να παίζουν μπάλα και τα ρέστα;