66 χρόνια από τη μάχη του Μελιγαλά...

[bigpipis7]

Την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου στις 10:30 π.μ. στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως στην «Πηγάδα» του Μελιγαλά, θα τελεσθεί το καθιερωμένο καθ’ έτος Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αδίκως σφαγιασθέντων υπό των Κομμουνιστών αδελφών ημών.

Του Μνημοσύνου θα προηγηθεί Θεία Λειτουργία, ενώ θα ακολουθήσουν ομιλίες και κατάθεση στεφάνων.

Να δώσουμε όλοι το παρόν στον τόπο της Θυσίας, με σεβασμό και ευλάβεια.

Ενημερώστε φίλους και γνωστούς, για να προγραμματίσουν την επίσκεψή τους.

 

[bigpipis7]

Η ιστορία της Ευτυχίας Καλύβας

Τοΰτο τό επεισόδιο είναι πέρα ώς πέρα αληθινό. Τό γράφω σάν ένα κομμάτι τής σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Γιά νά τό διαβάσουν οί ποιηταί και νά τό τραγουδήσουν. Γιά νά τό διαβάσουν οί πολιτικοί καί νά εμπνευσθούν. Γιά νά τό διαβάσουν οί δυσφημισταί και ν’ άνέβη τό ερύθημα στό πρόσωπο τους. Γιά νά διάβαση ό λαός μας ολος καί νά αναγνώριση τόν καλύτερο εαυτό του.

Αυτά συνέβησαν στό Καλεσμένο. Είναι ένα μικρό χωριό, κρυμμένο σέ μιά βαθειά λαγκάδα των Εύρυτανικών βουνών, λίγες ώρες εξω άπό τό Καρπενήσι. Φτωχό άλλά ευτυχισμένο άλλοτε χωριουδάκι, μέ τούς δυό τους σκόρπιους μαχαλάδες, φημισμένο γιά τά σύκα του.

Ένα βράδυ, έδώ καί λίγες μέρες, μόλις σκοτείνιαζε, οί συμμορίτες ζώσαν τό χωριό καί μπήκαν στά σπίτια γιά ν’ αρπάξουν ο,τι βρουν, τρόφιμα, ζώα, γυναίκες καί προπαντός παιδιά. Γέμισε ή λαγκαδιά άπό βογγητά, άπό ουρλιάσματα καί ντουφεκιές. Έπεφτε ξύλο αλύπητο. Στήν άρχή τού κάτω μαχαλά κατοικούσε ή Ευτυχία Καλύβα, ορφανή κοπελλίτσα δεκαέξη χρονών, μέ τά δυό αδελφάκια της, τό ένα οκτώ καί τό άλλο ένδεκα χρονών. Ό πατέρας, εύζωνας. Ρουμελιώτης, είχε σκοτωθή στό Αλβανικό. Ή μητέρα είχε πεθάνει στήν κατοχή άπό τήν πείνα. Τό λίγο ψωμί πού τής είχε μείνει τό μοίρασε στά παιδιά της ένα πρωί, τά βλόγησε καί έσβησε. Ή Ευτυχία άκουσε τόν χαλασμό πού γινότανε πιό πέρα καί κατάλαβε. Οί συμμορίτες ζύγωναν, άπό στιγμή σέ στιγμή θά έφθαναν. Ξύπνησε τά παιδιά, τά σκέπασε μέ ο,τι είχε καί μισόντυτη κι αυτή δπως βρέθηκε έκείνην τήν ώρα, φύγαν μαζί μέσ’ τό σκοτάδι. “Ήξερε βέβαια τά μονοπάτια. Άλλά ήταν χιόνι ένα μπόι. δπως είναι σ’ έκεϊνα τά μέρη. Ό δρόμος κλειστός άπό τόν εχθρό. Έπρεπε νά πάρη έναν κατσικόδρομο.

Όταν βγήκε στό ψήλωμα, τό χιόνι ήταν τόσο ψηλό, πού τά δυό αδερφάκια δέν μπορούσαν νά προχωρήσουν. Τότε μπήκε μπρος αυτή καί μέ τό στήθος της. άνοιξε δρόμο. Βήμα μέ βήμα πάλευε γιά νά περπατήσουν τά μικρά. Όλη τή νύχτα προχωρούσε έτσι παλεύοντας. “Αν ήθελε νά σωθή μοναχή της. θά σώζονταν εύκολα. “Αλλά οί λησταί δέν άρπάξανε εκείνη τή νύχτα στό Καλεσμένο μόνο είκοσι-δυό κοπέλλες. Μάζευαν καί παιδιά. Καί ήταν Ρουμελιώτισσα, εκατοντάδων γενεών Ελληνοπούλα. Έπάλευε στήθος μέ στήθος μέ τό χιόνι, μέ τόν εχθρό, μέ τήν μοίρα, γιά νά σώση τήν κληρονομιά τήν μοναδική τού εύζωνα τής “Αλβανίας, τά δυό αδερφάκια της. Βιαζόταν. Ηταν κυνηγημένη. Έπρεπε πρίν ξημερώση νά φθάση ώς τά μέρη πού φύλαγε ό στρατός μας.

Τά άχνάρια της στό χιόνι ήταν κατακόκκινα. Στά στουρνάρια, στ’ αγκάθια, στ’ άγριοκλώναρα είχαν ξεσχιθή τά πόδια της, τά χέρια της. τά στήθη της. Δέν ήταν γκρατσουνίσματα. ήταν πληγές. Έπρεπε ομως νά προχώρηση. Τά παιδάκια δέν θά άντεχαν περισσότερο μέσα στό χιόνι, θά πέθαιναν. Τραβούσε λοιπόν παλεύοντας μέσ’ στό σκοτάδι. Ίσως νά μή καταλάβαινε πόσο πονούσε. “Αλλά τά μικρά τ’ αδερφάκια της θυμούνται τώρα τό λαχάνισμά της καί τό αίμα της μέσα στό χιόνι.

Χάραζε μόλις, οταν έφθασε στό πρώτο στρατιωτικό φυλάκιο έξω άπό τό Καρπενήσι. Μέ τά οπλα έτοιμα πετιούνται οί φαντάροι μας νά δουν ποιος φτάνει. «Μή βαράτε», λέει μιά παιδική φωνή. Σέ λίγο ήταν έκεϊ μπροστά τους μαζί μέ τά δυό αδερφάκια της.

Τά παιδιά! λέει στους φαντάρους πού έβλεπαν τά κουρελιασμένα ρούχα, τό μισόγυμνο κορμί της ολο αίματα. Τά παιδιά!

“Αλλο τίποτα δέν είπε. Σωριάστηκε χάμω καί ξεψύχησε. Όταν τό ξάπλωσαν, χάμω στά σανίδια, μέσα στό φυλάκιο, τό ώραΐο κορμάκι τών δεκαέξη χρονών, ήταν ολόκληρο μιά πληγή. Τά δυό μικρά τά συνέφεραν καί βρίσκονται τώρα στό αναρρωτήριο τού Ερυθρού Σταυρού στό Καρπενήσι. Όποιος δέν πιστεύει άς πάη νά τά δη καί νά ρωτήση.

Σύρε στό καλό Ευτυχία Καλύβα. Ό,τι θέλησες ολη εκείνη τήν τρομερή νύχτα θά γίνη. Τ’ αδέρφια σου θά ζήσουνε καί θδνε καί αδέρφια ολων μας. Καί ή παρθενιά σου θά μείνη κι αυτή αμόλυντη σάν τό χιόνι πού χάραξες μέ τό αίμα σου. Καί άν δέν άρραβωνια-στής πιά τό δμορφο παλληκάρι τού χωριού, θά είσαι ή αρραβωνιαστικιά τής Νίκης. Καί άν δέν στολίσης πιά μέ τά μυριστικά τήν αυλή τού φτωχικού σου, θά στολίζης στους αίώνες τήν ιστορία τής Ελλάδος. Μέ τήν “Αντιγόνη, μέ τήν “Ηλέκτρα θά τήν στολίζης. Ιερή αδερφή. Μέ τις Μεσολογγιτοπούλες, μέ τις Σουλιώτισσες, μέ τής Πίνδου τις γυναίκες θά τή στολίζης Ρουμελιώτισσα λεβέντισσα Ελληνοπούλα. Σύρε στό καλό Ευτυχία Καλύβα.

Κων. Τσάτσος (έδημοσιεύθη τό 1948)

 

[bigpipis7]

Ένα από τα τραγικά γεγονότα του Συμμοριτοπολέμου είναι το παρακάτω περιστατικό το οποίο είναι πραγματικό και συνέβει το 1948 στη Γκιώνα. Πέρα από το δράμα των ίδιων των συμμοριτών ας σκεφτούμε πως αν δεν είχαν τύψεις και έκαναν αυτά στα ίδια τα παιδιά τους, φανταστείτε τι έκαναν σε όλα τα υπόλοιπα…

Απόσπασμα από το “απαγορευμένο” βιβλίο του ΓΕΣ με τίτλο “Η ΕΚΚΑΘΑΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΥ” σελίδα 75:

Οΰτω άπο πρωίας της 4ης Μαίου τά τμήματα της Ι Μεραρχίας, κινηθέντα προς δίωξιν των Κ/Σ τοϋ Ελικώνος, ένεπλάκησαν εις αγώνα μετ’ αυτών είς τάς περιοχάς τών υψωμάτων Κούκος καί Καρθάλι Λεβαδείας , εις το ΰψωμα Κορομηλιά, νοτιοδυτικώς Άμφικλείας και είς Δριμαίαν παρά τόν Καλλίδρομον. Αϊ απώλειαι των Κ/Σ έκ των ανωτέρων συγκρούσεων άνηλθον εΐς 49 νεκρους, 39 συλληφθέντaς καΐ 20 παραδοθέντας. Αί άπώλειαι των τμημάτων της Μεραρχιας άνηλθον είς 1 Δόκιμον άξιωματικόν νεκρόν και 3 όπλίτας καΐ είς 5 τραυματιας καϊ 2 αγνοούμενους όπλίτας. Έπισης είςτόν χώρον της διεξαχθείσης κατα την προτεραίαν μάχης έπί της Γκιώνας ανευρέθησαν παρά τών τμημάtvn της Χ Μεραρχίας 33 εισέτι νεκροί Κ/Σ καϊ έξηκριβώθη, ότι οί Κ/συμμαριται κατα τήν προσπαθειαν των τής 3ης Μαΐου, οπως διαφΰγωσι διά τών γραμμών εκλωβισμου των, ίνα μή προδοθώσι έκ τών κλαυθυρισμών τών νηπίων, τά οποια “εφερον αι ακολουθουσαι αυτούς μητέρες, επνιξαν αυτά. Τοϋτο κατετεθη ύπό των συλληφθεισών μητέρων τών πνιγέντων νηττίων. Η έξερεύνησίς τών περιοχών ευθύνης τών μονάδων τοΰ Α’ Σώματος Στρατου έσυνεχίσθη και κατά την 5ην Μαΐου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του λογοτέχνη Μιχαήλ Περάνθη, “Η μάχη της Ρούμελης”, σελίδα 34:

Τό απόγευμα, επιστρέφει άπό την ανιχνευτική περιπολία της μιά διμοιρία. Οι φαντάροι είναι συγκινημένοι και μιλοΰν διαρκώς για τό περιστατικό πού τους έτυχε.

Πάνω από τή Στρώμνη βρήκαν τό μεσημέρι ένα στραγγαλισμένο νήπιο. “Ενα ξανθό αγγελούδι, πού νόμίζες πώς κοιμάται ήσυχα-ήσυχα, ένω ένα μυρμήγκι έψαχνε στα ματάκια του. Οι φαντάροι άνοιξαν ενα λάκκο και τό έθαψαν, τοΰ εβαλαν ενα σταυρό και σκορπισαν αγριολούλουδα στον τάφο του. Ή συγκίνησί τους ήτο απερίγραπτη και τό περιστατικό άπετέλεσε τό μοναδικό θέμα τους. Τό άκουσε και ό αιχμάλωτος «Λαός» και τότε ξαφνικά μιά από τις γυναίκες άρχισε νά κλαίη και νά οδύρεται. “Ηταν ή Κωνσταντίνα Νυχτερίδα, ή μητέρα του. Οΰτε αυτή όμως, οϋτε ό άνδρας της ό Γεώργιος Νυχτερίδας (άπό τις έγκληματικώτερες φυσιογνωμίες τοΰ συμμοριτισμοΰ), ήθελαν νά πουν τίποτε. Και ό λόγος ήτο ότι μεταξύ των αίχμαλώτων εύρίσκετο και ό στραγγαλιστής, ό «λοχαγός» Χαϊμάνης.

Ή άγανάκτησις τών στρατιωτών, μόλις συγκρατημένη άπό τή φρίκη, τήν οποίαν διήγειρεν εις τήν ψυχη τους τό θέαμα, άπεκορυφώθη και έξέσπασεν εναντίον τοϋ ενόχου, πού εύρίσκετο εμπρός των, χωρίς καμμιά φωνή και καμμιά διαταγή νά μπορή νά τους συγκρατήση. Κατόπιν αϋτοΰ έμίλησαν ένοχοι και μάρτυρες».

Ή Κωνσταντίνα Λυμπέρη, υποψήφιος… “λοχίας” τοϋ «ουλαμοΰ ΦΦ» έδωσεν όλας τάς λεπτομέρειας τοΰ έγκλήματος, πού εϊχε διαπραχθή μόλις κατά τήν χθεσινήν νύκτα. Τά κλάματα τού μωροΰ έκινδύνευαν νά προδωσουν τήν νυκτερινήν διελευσίν των καΐ ό «λοχαγός» διέταξεν επανειλημμένως νά τό «κοιμήσουν» κι’ αυτό. Ή μητέρα, όσο μπορούσε, τό απέφευγε, βουλώνοντας τό στόμα του μ’ ενα πανί. Αλλ’ ένω σέρνονταν κοντά στις θέσεις μας, τό μωρό άρχισε πάλι νά κλαίει. Τότε πατέρας καΐ «λοχαγός εξανέστησαν και διέταξαν τή μητέρα νά τό στραγγαλίσει. Ή μητέρα έδίσταζε κι” έμεινε παραπισω, μήπως τό γλυτώση. Άλλ’ ό πατέρας επέμενε, λέγοντας ψύχραιμα ότι «θά φκιάσουν άλλα». Τότε ό Χαϊμάνης διέταξε έναν «ουλαμίτη» 16 ετών, τόν Βαγγέλη Δημόπουλο, νά τό πνιξη αυτός. “Ηταν άλλωστε μιά ευκαιρία νά βουτήξη στο αίμα και τους εκκολαπτόμενους άρνησιπάτριδας. Τό παίδι όμως αρνήθηκε. Αρνήθηκε και ό Δημητράκης, (άλλος οΰλαμίτης, αγνώστου επωνύμου), στον όποιον άπετάθη ό ΐδιος ό πατέρας. Και ένω ό πατέρας έψαχνε γι άλλον στραγγαλιστή του παιδιού του, ό Χαϊμάνης έπρόλαβε καί τόν άπήλλαξεν άπ’ τόν κόπο.

Άλλ’ αυτό δέν ήταν παρά ένα μόνον επεισόδιο. “Ο,τι συνέβη μέ τό παιδί της Νυχτερίδα, εΐχεν έπαναληφθή σαράντα φορές προηγουμένως. “Αναφορά τοϋ Λόχου άνέφερεν ότι άνεκαλύφθησαν πεταγμένα: στη χαράδρα τοΰ Μποτσικα δεκάδες νηπίων, σέ διάφορα σημεία. Τά νήπια έφεραν ακόμα τά μελανά στίγματα τοΰ στραγγαλισμου. Είναι φανερό πώς οί φωνές τους ήμπόδιζαν τη σιωπηλή διαφυγή τών συμμοριτών καΐ χωρίς δισταγμό άπεφάσισαν, κάθε φορά πού τά πράγματα έστενευαν, λόγω της πλησιοχώρου παρουσίας τών έθνικων δυνάμεων, νά απαλλαγούν άπό τόν «λαό» τους, έν ονόματι τοΰ όποιου άνοσιουργούσαν. Γι’ αυτό, λοιπόν, λιγόστευαν ολοένα τά παιδιά, λέει με πονηρή αφέλεια ένας ψευδό καλόγερος, πού εΐχεν αναλάβει τήν έπιμελητεία τοΰ αρχηγείου και τώρα ακο λουθεϊ τά τμήματά μας, γιά νά υποδεικνυει τις κρυψώνες τους.

Από τα αρχεία Εμφυλίου Πολέμου του ΓΕΣ, Τόμος 7, έγγραφο 74, σελίδα 475:

 

[skaska]

Αυτά που παρέθεσε ο str81977 μερικά ποστς πιο πάνω δε σου κάνουν; Όχι ότι τον προσδιορίζω ως δεκσο, αλλά...

Το ερώτημα παραμένει εάν αυτοί που βρέθηκαν στην Πηγάδα ήταν οι πατριώτες...

Από εκεί και πέρα, δεκσά, δεν νικήσατε...
Άγαλμα στον Στάλιν πρέπει να κάνετε που αποφάσισε να συμφωνήσει στη Γιάλτα...
Στην Αθήνα ξεκινούσε η μάχη του Δεκέμβρη, και ο Ζαχαριάδης έστελνε τον Άρη να κυνηγήσει το Ζέρβα στην Ήπειρο...
Αμέσως μετά η Βάρκιζα... τυχαίο???

Και προς τα αριστερά:

Ο ΑΡΗΣ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΑΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ  

 

Σχεδόν 24 ώρες μετά το άνοιγμα του θρεντ, τα δεκσα δεν έχουν αρθρώσει ούτε ένα επιχείρημα...

Τα δεκσα εχουν δυο επιλογες,που ειναι μια επιλογη δλδ...
α)Θα γινουν ρομπα βριζοντας μαναδες που γαμιουνται για 20 Ευρω.
β)θα γινουν ρομπα αντιγραφοντας παπαριες του τυπου"συμφωνο του Πετριτσιου"και"λογος της Δεσφινας".
Εν ολιγοις πρεπει να επιλεξουν ΠΩΣ θα γινουν ρομπα...

Περιμένω ανυπόμονα μία ανάλυση του πατριωτικού όρκου των Τ.Α.

Ζητάω πολλά?

Οι σοφιστιες περι απολιτικ δοσιλογων τελειωσανε τον Αυγουστο,δυστυχως...
Δωσ'τους λιγο περιθωριο ακομη...

 

[bigpipis7]

υπαρχουν 100αδες ακομα......

 

[skaska]

υπαρχουν 100αδες ακομα......

Όπως το τέλος της οικογένειας Ξυδέα στον Ταΰγετο... αυτοί όμως δεν ήταν εθνικόφρονες...

 

υπαρχουν 100αδες ακομα......

...τροποι να γινει ρομπα ενα δεκσο.

 

[Φυλήςυχος Πολίτης]

@supermouse

Πες μας τώρα ότι βάζεις πχ εμένα με τον γαμωμάνα το lalepi-χαλέπι στο ίδιο στρατόπεδο. Να το διαβάσω και αυτό. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη.

 

Καλοκαιρι του 1945,που λεγαμε...Και τι γραφει ο Ρογκακος στην αναφορα του?
"Η παρατήρησις μου ότι το ΕΑΜ καθίσταται συμπαγής μάζα εξ αντιδράσεως λόγω αψυχολογήτου ενεργείας της Εθνοφυλακής είναι απολύτως ορθή,εμμένω εις αυτήν και επιτραπείτο μοι να πληροφορήσω το Επιτελείον του Στρατού μας ότι αποτελεί μελλοντικόν κίνδυνον τούτο."
Σκετη προφητεια λεμε...

 

@supermouse

Πες μας τώρα ότι βάζεις πχ εμένα με τον γαμωμάνα το lalepi-χαλέπι στο ίδιο στρατόπεδο. Να το διαβάσω και αυτό. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη.

Λες,απαντωντας στον σκα2:

Αυτά που παρέθεσε ο str81977 μερικά ποστς πιο πάνω δε σου κάνουν; Όχι ότι τον προσδιορίζω ως δεκσο, αλλά...

Ε?
Δεν ειναι δεκσος,δεκσιοτατος ο ισιος?
Μην τρελαθουμε τωρα...

 

[on the road]

Ο ΑΡΗΣ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΑΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ 

κατσε να θυμηθώ ποιος τον έλεγε "δηλωσία" και "Μιζέρια" (σου δινω και βοήθεια, εχει παρθει αποφαση του κωματος που τον κατήγγειλε, άλλο που τωρα τα κανει γαργαρα)


οι προδοσίες που έχουν κάνει οι αριστεροί στους εσωκομματικούς αντιπάλους βαση της εφαρμογής του "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού" δεν συγκρίνονται με τιποτα!

Αρης Βελουχιώτης

Κώστας Καραγιώργης (παραδόθηκε απο το κωμα στο ρουμανικό κρατος για να τελειώσει τη ζωή του στις φυλακες. Οχι μονο κατηγορήθηκε ως κατασκοπος του Τίτο αλλα επιχειρήθηκε ο εξευτελισμός του)

Βέβαια. κι εκεινος τα ίδια είχε κανει σε άλλους..

Νίκος Ζαχαριαδης

Νίκος Πλουμίδης τον οποίο το ίδιο του το κώμα κατήγγειλε ως χαφιέ.
(να μην πω τιποτα για τις τραγελαφικές δηλώσεις του κώματος κατα την εκταφή του)

 

[Φυλήςυχος Πολίτης]

Λες,απαντωντας στον σκα2:Ε?
Δεν ειναι δεκσος,δεκσιοτατος ο ισιος?
Μην τρελαθουμε τωρα...

Δε λειτουργώ συνήθως με ταμπέλες σε συγκριτικό ή υπερθετικό βαθμό. Στα μάτια σου το δεκσότατος είναι ύβρις και οι απόψεις του για μπουρλότο. ΟΚ. Εγώ ποτέ δεν προσδιόρισα εαυτόν ως δεκσό (οι ταμπελίτσες που λέγαμε...) και συμφωνώ σε πάρα-πάρα πολλά που λέει ο str81977

Για το άλλο όμως;...

Έστω ότι ο str81977 είναι δεκσότατος. Είναι στο ίδιο ιδεολογικό χώρο με το lalepi-χαλέπι κατ' εσέ; Και εξήγηση για το πώς στέκει λογικά πιθανή καταφατική σου απάντηση εάν έχεις την καλοσύνη παρακαλώ. Πού στηρίζεται δηλαδή.

 

Ο ΑΡΗΣ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΡΑΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ 

Ο Αρης ηταν κουκουε μεχρι μυελου οστων.

Διορθωση Αρης ηταν του σταλινικου κουκουε μεχρι μυελου οστων(το ιδιο και ο Μπελογιαννης,παρεπιπτοντως).

Επειδη ομως ο Αρης βρηκε θανατο παλικαριου αποδιωγμενος απο το ιδιο το Κωμα(το οποιο,ξαναλεμε,λατρευε)οι Περισσαιοι εχουν ενα ψιλοχοντρο προβλημα να τον μνημονευουν.

Οι Περισσαιοι συγκεκριμενα εχουν αυτο το συγκεκριμενο προβλημα...τα δεκσα παλι εχουν αλλο προβλημα,μαλλον μεγαλυτερο...

Aυτα και παντα ΙΜΟ.

 

Έστω ότι ο str81977 είναι δεκσότατος. Είναι στο ίδιο ιδεολογικό χώρο με το lalepi-χαλέπι κατ' εσέ; Και εξήγηση για το πώς στέκει λογικά πιθανή καταφατική σου απάντηση εάν έχεις την καλοσύνη παρακαλώ. Πού στηρίζεται δηλαδή.

Ναι,ειναι το ιδιο πραμα.
Αντε να τους χωριζει μισος οροφος στην πολυκατοικια-ΤΟ ΠΟΛΥ.

Ο λαλεπι-χαλεπι ειναι απλα χουλιγκανος.
Ο ισιος νομιζει-οτι-επιχειρηματολογει.

Αυτη ειναι και η ΜΟΝΗ διαφορα τους.

Εαν κατ'εσε το οτι ο ισιος επιχειρηματολογει(λεμε τωρα),αναλυοντας π.χ. τον"λογο στην Δεσφινα" και ισχυριζομενος οτι οι δοσιλογοι ηταν απολιτικ,τον προβιβαζει απο το επιπεδο της καφριλας τι να πω...ειναι σα να λες οτι ο Γκεμπελς δεν ηταν ναζι γιατι ειχε PhD φιλοσοφιας...

 

[bigpipis7]

δεκσο δεν ειμαι ρε....Ελληνας ειμαι....που αγαπαω και ειμαι περηφανος για την πατριδα μου...εσυ τι εισαι δε με νοιαζει......αλλα τσουζουν οι αληθειες ε;;; >

 

[bigpipis7]

Η Ελένη Γκοτζαμάνη ήταν μόλις ενάμισυ ετών….ΒΙΑΣΤΗΚΕ!!!!!! και ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΤΗΚΕ!!!!!!!από τα ένοπλα κομουνιστικά τμήματα στην Ελληνική ύπαιθρο.

 

[bigpipis7]

Στο Κιλκίς σφάζουν οι συμμορίτες το 1944.

Η μάχη αρχισε στις 05.00 της 4ης Νοεμβρίου 1944…

«Όταν κατέστησαν κύριοι της πόλεως τάς απογευματινάς ώρας της 4.11.44 επιδόθησαν πλέον εις το προσφιλές των όργιον του αίματος. Προς τον σκοπόν αυτόν είχον επιστράτευση όλα τα κακοποιό στοιχεία της Θεσ/κης του Κιλκίς και των πέριξ χωρίων, ομοίως τους συνεργάτας των Βουλγάρους καί Σέρβους, η νυξ του Αγίου Βαρθολομαίου πρέπει να ωχριά προ των εγκληματικών διαθέσεων των Βουλγαροκομμουνιστών, ιδίως κατά των τραυματιών, αιχμαλώτων και εν γένει του αμάχου πληθυσμού. Αι σφαγαί ήρχισαν αμέσως άνευ οίκτου, τα χαρακώματα επί των παρυφών του υψώματος του Αγίου Γεωργίου και το πλησίον των σφαγείων της πόλεως τοιαύτα υπερπληρώθησαν από τους ομαδικώς φονευομένους άνδρας, εις τάς οδούς και τάς οικίας εφονεύοντο άνευ διαδικασίας οι παραδιδόμενοι ή συλλαμβανόμενοι Εθνικόφρονες Έλληνες πολίται».

Αρκετοί απ’ όσους πολέμησαν στο Κιλκίς μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ παραδέχονται ότι, εκτός από τις περιπτώσεις αυτοδικίας από την πλευρά του μαινόμενου πλήθους, πολλοί αιχμάλωτοι, παρά τις ρητές διαταγές για ανθρώπινη μεταχείριση τους, δεν έφιασαν ποτέ στους τόπους κράτησης τους.

Εμμέσως πλην σαφώς ο Πρωτόπαπας περιέγραψε το τι επακολούθησε της μάχης, χαρακτηρίζοντας ως «παραφροσύνη» την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το πλήθος αλλά και οι αντάρτες μπροστά στη θέα των νεκρών συμπολεμιστών τους:

«Η οργή αυτών που τόσο είχαν δεινοπαθήσει ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια ήταν αδύνατον να συγκρατηθεί. Όταν οι εστίες των έξοπλισμένων άρχισαν να πέφτουν το μαζικό ξέσπασμα δεν ήταν εύκολο να χαλιναγωγηθεί. Σαυτές τις στιγμές το χυμένο αίμα παραμερίζει κάθε λογική και οι άνθρωποι ενεργούν σαν πληγωμένα αγρίμια [...] Με την παράδοση και των τελευταίων γερμανοντυμένων λογικά μπορεί να μην υπήρχε πλέον κανένα έρεισμα για επιτόπου τιμωρία ακόμη και αυτών που είχαν βάψει στα μαύρα πολλές οικογένειες [...] Όμως σ’ αυτές τις συγκρούσεις το πάθος και η έξαψη δεν έχουν όρια και η λογική είναι αδύνατον να συνέλθει γρήγορα και να κυριαρχήσει».

(Σημείωση: Προσέξτε πόσο εύκολα δικαιολογεί τα εγκλήματα των κομμουνιστών ο συμμορίτης Κικίτσας (Σαράντης Πρωτόπαπας). Έγιναν λέει… εν βρασμώ ψυχής! Κατά τα άλλα δηλαδή ήταν πολύ φιλεύσπλαχνοι οι κομμουνιστές και αυτό εδώ ήταν… “μεμονωμένο περιστατικό”!)

Μετά την πρώτη επιλογή μεταξύ όλων των αρρένων αμάχων και των ενόπλων συλληφθέντος, που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Κιλκίς, ενας μεγάλος αριθμός αιχμαλώτων μεταφέρθηκε στις δυο καπναποθήκες και στον κινηματογράφο του Κιλκίς, ενώ αρκετοί, δέσμιοι και έχοντας περασμένη από το κεφάλι τους την πινακίδα «Εθνοπροδότης», οδηγήθηκαν απευθείας για εκτέλεση. Την τελευταία στιγμή γλίτωσε την εκτέλεση μια ομάδα αξιωματικών που είχε παραδοθεί, χάρη οτην παρέμβαση του διοικητή του 16ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Μπροστά στη σωτηρία τους, η απογύμνωση, η κακοποίηση και η διαπόμπευση τους στην κεντρική οδό της πόλης είχαν σίγουρα ελάχιστη πλέον σημασία.

Συμφωνά με αναφορά που απέστειλε ένας Κιλκισιώτης ιδιοκτήτης καπναποθήκης ονόματι Γεώργιος Σιδηρόπουλος στο αγγλικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, το Φεβρουάριο του 1945, οι εκτελέσεις ξεκίνησαν αμέσως μετά το τέλος της μάχης και διήρκεσαν πολλές ημέρες, ακόμα και μετά την άφιξη στις 16 Νοεμβρίου των πρώτων Άγγλων στρατιωτών στην πόλη. Ο Σιδηρόπουλος υπολόγιζε σε 5.000 τους εκτελεσθέντες, από τους οποίους οι 3.000 είχαν εκτελεστεί από τον ΕΛΑΣ και οι υπόλοιποι από τους Πολιτοφύλακες. Στην τρισέλιδη έκθεση του, η οποία τιτλοφορείτο «Ο Κόκκινος Νοέμβριος του Κιλκίς», περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις ομαδικές εκτελέσεις κρατουμένων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν πολίτες (κυρίως δάσκαλοι και δημόσιοι λειτουργοί), περίπου 15 ιερείς, αλλά και τραυματίες που απήχθηκαν από το Νοσοκομείο.

Με βάση την έκθεση Σιδηρόπουλου και άλλες πληροφορίες, οι αγγλικές προξενικές αρχές συνέταξαν αναλυτικό κατάλογο για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει ο ΕΛΑΣ στο Κιλκίς, με τους κατά προσέγγιση αριθμούς των θυμάτων και τις τοποθεσίες όπου είναν εκτελεστεί και ταφεί ομαδικά. Υπολογιζόταν ότι πίσω από την αποθήκη Βογιατζή είχαν εκτελεσθει 60 άτομα, πίσω από το λόφο του Αγίου Γεωργίου 300, στο Μεταλλικό 200, στο προαύλιο των αποθηκών του Σιδηρόπουλου 600, έξω από την Κολχίδα 200, στην Κρηστώνα 60, κοντά στο Πεδινό 80 και πολλοί άλλοι σε διάφορες τοποθεσίες μέσα και έξω από το Κιλκίς.

Μετά το τέλος της Εαμοκρατίας στη Μακεδονία υπεβλήθησαν πλήθος μηνύσεων από συγγενείς θυμάτων εναντίον εκείνων που θεωρούσαν υπαίτιους για τις εκτελέσεις των δικών τους στο Κιλκίς. Κατά τη διάρκεια των ακροαματικών διαδικασιών κατέθεσαν εκατοντάδες μάρτυρες, πολλοί από τους οποίους βρέθηκαν οι ίδιοι κρατούμενοι του ΕΛΑΣ και ενώπιον των εκτελεστικών αποσπασμάτων. Ο κτηνοτρόφος Χρήστος Σ. συνελήφθη στις 4 Νοεμβρίου και μεταφέρθηκε με άλλους στη θέση «Τούμπα» έξω από την Αργυρούπολη. Εκεί οι κρατούμενοι δέθηκαν ανά δύο. Ο ίδιος βρέθηκε δεμένος με έναν Σαρακατσάνο, τον οποίο παρέλαβε ένας Ελασίτης και τον εκτέλεσε εν ψυχρώ. Την ίδια τύχη είχαν συνολικά 84 από την ομάδα αυτή των κρατουμένων.

Ο Ενωματάρχης Γεώργιος Π. υπηρετούσε στο Κιλκίς, όταν μετά το τέλος της μάχης συνελήφθη και κλείστηκε στον κινηματογράφο. Το 1948 κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του στρατοπεδάρχη Κωνσταντίνου Δ. ή Καπετάν Φουρτούνα: «Κάθε βράδυ οι Ελασίται έπερναν από τους κρατουμένους εις τον Κινηματογράφον, τους ωδήγουν έξω του Κινηματογράφου καί έκτοτε ούτοι εξηφανίζοντο [...] Έδερναν τούς κρατουμένους εις τον Κινημ/φον, αλλά δεν εξετέλουν μέσα εκεί». (Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης, τόμ. Ιανουάριος-Ιούνιος 1948, Πρακτικά Συνεδριάσεως της 16ης Ιανουαρίου 1948, Αριθ. 20-23.)

Οι αντάρτες είχαν εκτελέσει εκατοντάδες αιχμαλώτους μέσα στην πόλη, αντλώντας από τους τόπους κράτησης. Το ίδιο είχαν κάνει και κατά τη μεταφορά τους στη Θεσσαλονίκη, όπως συνέβη με την ομαδική εκτέλεση κοντά στο Πεδινό. Τα θύματα προέρχονταν σιην πλειοψηφία τους από χωριά της περιφέρειας του Κιλκίς και της Θεσσαλονίκης, τα οποία την περίοδο της Κατοχής είχαν συμμετάσχει στην ένοπλη αναμέτρηση εναντίον του ΕΛΑΣ. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονταν ο Άγιος Πέτρος με 15 νεκρούς, οι Άνω και Κάτω Απόστολοι με 17, το Ανάβρυτα με 30, ο Επτάλοφος με 15, η Βάθη με 14, ο Άγιος Αθανάσιος με 36, το Άδεντρο με 16, η Φύσκια με 16, η Μεσιά με 15, η Τέρπυλλος με 24, ο Διπόταμος με 29, το Λαοδικηνό με 17, το Νέο Αγιονέρι με 85. Το ίδιο αμείλικτα αντιμετωπίστηκαν οι Πόντιοι των Σερρών και της Δράμας, στην πλειοψηφία τους Μπαφραλήδες, από τους οποίους 105 σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης ή εκτελέστηκαν τις επόμενες ημέρες. Βαριές ήταν επίσης οι απώλειες όσων ακολούθησαν τον Κισά Μπατζάκ στην περιπέτεια του Κιλκίς: σε 60 περίπου ανήλθαν οι νεκροί από τον Κούκο, τον Τρίλοφο, την Παλαιοστάνη, τον Κορινό, την Κατερίνη, το Μοσχοπόταμο, τον Άνω Άγιο Ιωάννη, τη Βρωμερή, τη Αεπτοκαρυά, την Περίσιαση και τη Σεβαστή. Από τα άλλοτε ισχυρά προπύργια του Πούλου στον κάμπο των Γιαννιτσών, την Κρύα Βρύση και το Αγγελοχώρι και από χωριά της Ημαθίας και Πέλλας, είχαν σκοτωθεί ή εκτελεσθεί περίπου 38 άτομα.

 

δεκσο δεν ειμαι ρε....Ελληνας ειμαι....που αγαπαω και ειμαι περηφανος για την πατριδα μου...εσυ τι εισαι δε με νοιαζει......αλλα τσουζουν οι αληθειες ε;;; >

Υπαρχουν και μερικες ακομη αληθειες...
Αληθινες αληθειες,οχι προπαγανδιστικα δημιουργηματα...
Οπως ενα τηλεγραφημα που σταλθηκε στις 5/12/1944 στην Αθηνα απο τον Τσωρτσιλ προς εναν Εγγλεζο στρατηγο...
"Κατόπιν συνεννοήσεως μετά του στρατηγού Ουίλσον (Ιταλία) έδωσα οδηγίες να σας αφήσει όλας τας δυνάμεις, τας οποίας διαθέτετε και να σας σταλούν, ει δυνατόν, ενισχύσεις....μη διστάσετε να ενεργήσετε ως να ευρίσκεσθε εις μίαν μόλις καταληφθείσα υπό του στρατού πόλιν, όπου έχει εκραγεί επαναστατικόν κίνημα."

 

[bigpipis7]

ΑΠΟΦΑΣΙΣ 5ης ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ Κ.Ε. ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»


Το ξενοκίνητον των κινήτρων του Σλαυϊκής εμπνεύσεως, καθοδηγήσεως και διευθύνσεως Συμμοριτοπολέμου, αποδεικνύεται και εκ της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. της 30-33 Ιανουαρίου 1949. Η απόφασις αύτη ελήφθη παρουσία Ρώσων και Αλβανών εκπροσωπούν και απέβλεπεν ανεπιφυλάκτως εις τον εδαφικόν ακρωτηριασμόν τής Ελλάδος.

Την εποχήν εκείνην είχεν ήδη, από της 30ής Ιουνίου 1948. επέλθει ρήξις μεταξύ Στάλιν και Τίτο, με αφορμήν την ηγεμόνευσιν των Βαλκανίων. Κατόπιν αυτού, ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την μετάβασίν του τον Οκτώβριον του 1948 εις Μόσχαν, επισκέπτεται τον Στάλιν, παρά του οποίου λαμβάνει νέας εντολάς αντιθέτους προς το πνεύμα της Συμφωνίας τού Μπλέντ. Δηλαδή, ενώ μέχρι τότε η Μόσχα υπεστήριξε την γραμμήν του Τίτο, ήτοι «Ομόσπονδος Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» υπό την κυριαρχίαν της Λαϊκής Νοτιοσλαυϊκής Ομοσπονδίας, τώρα το Κρεμλίνον, πρός δημιουργίαν αντιπερισπασμού, επανέρχεται εις την Βουλγαρικήν γραμμήν του Δημητρώφ και υποστηρίζει την δημιουργίαν ανεξαρτήτου ή αυτονόμου «Μακεδόνικου Κράτους», εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» (Β.Κ.Ο.), εις το όποιον θα επιδιωχθή και η προσέλκυσις και της Νοτιοσλαβικής «Μακεδονίας των Σκοπίων». Ταυτοχρόνως, η Μόσχα, διά της Κομινφόρμ, διαβιβάζει την νέαν πολιτικήν γραμμήν διά τα Βαλκάνια προς το Κ.Κ.Ε.

Δύο μήνας μετά την επιστροφήν του εκ Μόσχας, ο Νίκος Ζαχαριάδης, δημοσιεύει, εις το 12ον φύλλον του «Δημοκρατικού Στρατού», του Δεκεμβρίου 1948, επιστολήν αναφέρουσαν ότι:

«Ο μακεδόνικος λαός δεν αγωνίζεται στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας για να βρει την ισοτιμία και την ισοπολιτεία μέσα στην Ελλάδα, αλλά δημιουργεί τώρα την δικιά τον εθνική ζωή και εστία και τείνει προς την ενότητα πού κατάχτησε με το αίμα του. Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…».

Κατόπιν όλων αυτών ο Συμμοριτοπόλεμος λαμβάνει περισσότερον έντονον Σλαυομακεδονικόν χαρακτήρα και την 30-31 Ιανουαρίου 1949 συγκαλείται, εις την περιοχήν των Πρεσπών η 5η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., ευθυγραμμιζομένη και υιοθετούσα πλήρως τας εντολάς της Μόσχας. «Πρωθυπουργός», την εποχήν εκείνην ήτο ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο όποιος αντικατεστάθη ολίγον βραδύτερον υπό του Δημητρίου Παρτσαλίδη. «Αρχιστράτηγος» ήτο ο Δημήτρης Βλαντάς και «Πρόεδρος του Πολεμικού Συμβουλίου» ο Νίκος Ζαχαριάδης.

Η 5η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., διά της ληφθείσης αποφάσεως της, επαναφέρει υπό άλλην μορφήν το εθνοπροδοτικόν σύνθημα «περί ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης» του 3ου Έκτακτου Συνεδρίου του Κ.Κ.Ε. (26 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου 1924). Πράγματι, η εκδοθείσα υπ’ αυτής ανακοίνωσις αναφέρει:

«Στη Βόρεια Ελλάδα ο Μακεδόνικος (Σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αντοθυσίας, πού προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδόνικος λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους».

Αμέσως μετά την λήξιν των εργασιών της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., (εις την οποίαν σημειωτέον αναπληρωματικόν μέλος ήτο και ο Χαρίλαος Φλωράκης ή «καπετάν Γιώτης»), ανεσχηματίσθη η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» και εις αυτήν συμμετέχουν πλέον και οι Βουλγαρικής συνειδήσεως σλαβόφωνοι «Νοφίτες»: Πασκάλ Μητρόφσκυ, Σταύρο Γκότσεφ και Βαγγέλη ή Γκέλο Κόϊτσεφ.

Επί όλων αυτών, ο Λευτέρης Μαυροειδής, εις την σελίδα 166 του βιβλίου του «Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόϊκα», γράφει:

«Τον Ιανουάριο του 1949. στην 5η Ολομέλεια της Κ.Ε., ο Ζαχαριάδης έρριξε εντελώς ξαφνικά το σύνθημα αυτοδιάθεσης των Σλαβομακεδόνων πού ζούσαν στην Ελλάδα. Υποσχέθηκε στους Σλαβομακεδόνες «εθνική αποκατάσταση)», δηλαδή δικαίωμα αποχωρισμού από το ελληνικό κράτος».

Προς υλοποίησιν της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. συνήλθε, εις τας 3-4 Φεβρουαρίου 1949, το 2ον Συνέδριον της Κεντρικής Επιτροπής του Ν.Ο.Φ. και αφού υιοθέτησε την εν λόγω απόφασιν, δηλαδή «την ένωση της Μακεδονίας, σε ένα ισότιμο κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των Βαλκανικών λαών», απεφάσισε να συγκληθή νέον Συνέδριον τον Μάρτιον 1949 προκειμένου: «Να διακήρυξη την Ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο ανεξάρτητο Μακεδόνικο κράτος, μέσα στη Λαϊκή Δημοκρατική Ομοσπονδία των Βαλκανικών λαών, πούναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων».

Μετ’ ολίγας δε ημέρας, ήτοι την 15ην Φεβρουαρίου 1949, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των συμμοριτών μεταδίδει, εκ Βελιγραδίου, τα έξης:

«Ο μακεδόνικος λαός είναι ιδιαίτερος λαός, ο οποίος χύνει το αίμα του σήμερα μαζί μας και, ζητάει τη δική του λευτεριά».

Βραδύτερον, ήτοι κατά τας εργασίας της 7ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (14-18 Μαΐου 1950), ο Νίκος Ζαχαριάδης προσεπάθησε να δικαιολόγηση την περί Μακεδονίας προδοτικήν απόφασιν της ηγεσίας των κομμουνιστοσυμμοριτών, ήτοι της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. Προς τον σκοπόν αυτόν γράφει, εις το βιβλίον του «Δέκα χρόνια πάλης». ότι τούτο, δηλαδή ή εκχώρησις της ελληνικωτάτης Μακεδονίας εις την Νοτιοσλαυίαν, ήταν άναγκαία και εγένετο διά να καταστή δυνατή η περαιτέρω κινητοποίησις των Σλαβομακεδόνων και ή καθολική ένταξις αυτών εις τας τάξεις των κομμουνιστοσυμμοριών!

Όμως. οι ισχυρισμοί αυτοί του Νίκου Ζαχαριάδη απέχουν της αληθείας. Η πραγματικότης εν προκειμένω είναι ότι όταν, μετά την ρήξιν Στάλιν – Τίτο, καθηρέθη ο Μάρκος Βαφειάδης εκ των αξιωμάτων του, επειδή ήτο φίλος του Τίτο, του οποίου την πολιτικήν εφήρμοζε και ταυτοχρόνως ήτο και προστάτης των λεγομένων «Σλαβομακεδόνων». δηλαδή των Σλαβοφρόνων συμμοριτών (ανταρτών τον Ν.Ο.Φ.), εξεδηλώθη ανησυχία μεταξύ αυτών και συνεπεία αυτού τα πλέον δυναμικά στελέχη των, ακολουθούμενα υπό σημαντικού αριθμού οπαδών των, φοβούμενα διά την τύχην των διέφυγον εις Νοτιοσλαβίαν. Τότε, ο Νίκος Ζαχαριάδης, διά να καθησύχαση τους λοιπούς «Σλαβομακεδόνες» έσπευσε να λάβη τας αποφάσεις του περί αποχωρισμού της Μακεδονίας εκ της Ελλάδος και προσαρτήσεως της εις την Ομοσπονδίαν των Βαλκανικών λαών. Δια του τρόπου αυτού άλλως τε ικανοποιείτο και ή νέα πολιτική γραμμή της Κομινφόρμ διά τα Βαλκάνια.

Διά να γίνη αντιληπτόν το νόημα της αποφάσεως της 5ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε. και αι εξ αυτής απειληθείσαι επιπτώσεις, επί τής εδαφικής ακεραιότητος της Ελλάδος, αρκεί να διάβαση κανείς τα Πρακτικά της 7ης Ολομελείας του Κ.Κ.Ε. (Μάιος 1950), κατά την οποίαν ο Δημήτριος Παρτσαλίδης, ευρισκόμενος την εποχήν έκείνην εις προσωπικήν αντιδικίαν μετά του Νίκου Ζαχαριάδη, ομιλών είπε, μεταξύ άλλων και τα έξης αποκαλυπτικά:

«Μετά την 5η Ολομέλεια οι σλαβίζοντες οπαδοί μας διέδωσαν ότι τα σύνορα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας, θ’ άρχιζαν στον Όλυμπο με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, ενώ εμείς παραμέναμε σιωπηλοί, αυξάνοντας με τον τρόπο αυτό τη σύγχυση…».

Ανεξαρτήτως όμως των ανωτέρω, ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρά το ότι προσεπάθησε κατά την 7ην Ολομέλειαν του Κ.Κ.Ε. (14-18 Μαΐου 1950), να δικαιολόγηση την περί Μακεδονίας προδοτικήν απόφασιν της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (30-31 Ιανουαρίου 1949) εν τούτοις, αμέσως σχεδόν εν συνεχεία, κατά τας εργασίας της 3ης Συνδιασκέψεων (14-15 Οκτωβρίου 1950), η αμετανόητος ηγεσία του Κ.Κ.Ε. διά του Αρχηγού της εδήλωνε και πάλιν:

«Το Κ.Κ.Ε. αναγνωρίζει το δικαίωμα για αυτοδιάθεση μέχρι και αποχωρισμό για το Σλαβομακεδονικό λαό της Μακεδονίας του Αιγαίου. Σωστά έκανε η 5η Ολομέλεια και έβαλε το ζήτημα αυτό…» («Απομνημονεύματα», Μάρκου Βαφειάδη, 5ος Τόμος – «Εμφύλιος» – σελίς 396).