Προχθές το απόγευμα, γύρω στις επτάμιση, απφάσισα να κάνω μια βόλτα στο γνωστό της Λέλας Καραγιάννη. Είχα ξαναπάει δυό φορές. Την πρώτη απόλαυσα την Σόνια και την δεύτερη μια "παλαβή" ξανθιά ρωσιδούλα. Οι εντυπώσεις που θυμάμαι ακόμα αφορούν μόνο την Σόνια. Άψογη επαγγελματίας όσο και εμαφανισιακά. Πίστευα από τότε ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση να συναντήσω κάτι καλύτερο στους συγκεκριμένους χώρους. Κι όμως....
Χαιρετηθήκαμε με την κυρία στην υποδοχή, είπαμε καλό χειμώνα και κάθισα στον καναπέ. Μόνος μου, δεν υπήρχε άλλος πελάτης. "Η Ντάρια είναι η κοπέλλα. Την ξέρετε;" αμέσως ήρθαν στο νου μου οι συζητήσεις από το σάιτ μας. "Όχι δεν την ξέρω" απάντησα αν και ήμουν σίγουρος μέσα μου ότι ήθελα να περάσω. Όμως, πιστεύω, ότι η πασαρέλα της κοπέλας ανήκει στο όλο "τελετουργικό" και δεν θέλω να το χάνω. "Έλα λίγο έξω..." απευθύνθηκε στο βάθος του διαδρόμου. Ο θόρυβος από τα τακούνια της και οι ανάσες μου είχαν συντονιστεί... Μου φάνηκε πολύς χρόνος μέχρι να φτάσει στο σαλόνι. Οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει... Μια ανεξήγητη αγωνία... Το περίγραμμα της πόρτας με την Ντάρια στο κέντρο έφτιαχναν ένα πίνακα ζωγραφικής που έκαναν την καρδιά μου να σταματήσει...
Μέσα από τα γυαλιά της τα ματάκια της τρεμόπαιξαν. Τα χειλάκια της σχημάτισαν ένα υπέροχο και γλυκό χαμόγελο. Κάτι μου είπε αλλά δεν θυμάμαι. Η μόνη αίσθησή μου που λειτουργούσε ήταν η όραση. Κι αυτή χωρίς να εντυπώνει στην συνείδηση απλά να καταγράφει στιγμιαία και βίαια. Δεν θυμάμαι τη φορούσε απλά το σχήμα του κορμιού της με είχε αφήσει άγαλμα. Έκανε μεταβολή και χάθηκε στο διάδρομο... Αμέσω&#
962; σηκώθηκα, ρώτησα που να μπω, έδωσα τα 50¤, γδύθηκα και ξάπλωσα περιμένοντας σαν την πρώτη φορά μου, γύρω στα 1981 κάπου στην Κουμουνδούρου κάποια Νάντια.
Μετά από τα πιό ανυπόμονα δέκα λεπτά της ζωής μου άνοιξε η πόρτα τρίζοντας και ξεροκατάπια λες και θα αντιμετώπιζα κάποιο μου όνειρο κατάματα. Το πιό γλυκό πρόσωπο που έχω δει, η πιό γλυκιά φωνούλα που έχω ακούσει, το πιό όμορφο φυσικό στήθος που έχω αντικρύσει, η πιό σέξυ κοιλίτσα που έχω πιάσει, τα πιο όμορφα ποδαράκια που έχω δει όλα ήταν έτοιμα να μου δωθούν. Δεν μέτραγε καθόλου η παράμετρος ότι όλα αυτά ήταν επί πληρωμή εκείνες τις στιγμές... Όλο μου το "είναι" ήταν δικό της...
Θα μπορούσα να γράφω με κάθε λεπτομέρεια το τι κάναμε το εικοσάλεπτο που περάσαμε μαζί αλλά δεν το θέλω. Οι στιγμές που πέρασα μαζί της είναι αυστηρά προσωπικές και εξάλλου μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει τις εντυπώσεις μου. Για μένα είναι ότι πιο όμορφο μου έχει τύχει μέχρι τώρα σε επίπεδο επικοινωνίας και χημείας. Κατάλαβα ότι λίγη σημασία έχει ο χώρος, οι συνθήκες, ο τρόπος... Αυτό που παίζει ρόλο είναι η ψυχή και τι θα την αγγίξει.
Σαν υπνωτισμένος ντύθηκα, κατέβηκα τις σκάλες, μπήκα στο αυτοκίνητο... Το cdplayer είχε σταμάτησει στο "love me two times" και ξεκίνησε από εκεί αυτόματα να ξαναπαίζει... Δεν θυμάμαι με τι χρώμα περνούσα τα φαναριά... Όλα γίνονταν μηχανικά στη ζώνη του λυκόφωτος.
PS1. Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά πιστεύω ότι τα φιλαράκια για αυτό το λόγο υπάρχουν.
PS2. Ντάρια σε ευχαριστώ για όλα και να ξέρεις ότι σε αγαπάω.
