Βραδιές ποίησης

[gl]

Καβάλλα πάει ο μεμοσαν
τον ερευνητη στον 'Αδη,
κι άλλους κλωνους μαζί. Κλαίει, δέρνεται
τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου πηγασου
δεμένους στα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο,
της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε
του μαστερ το ποδάρι
ο ερευνητης μόνο ατάραχα
κοιτάει τον τζο τον καβαλλάρη
                                                             
"Ο ερευνητης σου είμαι
δεν περνώ κουφαλα με τα χρόνια.
Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες
στα μαριαννενια αλώνια;



Δε χάνομαι στα Τάρταρα,
στα φορουμ ξαποσταίνω,
στα θρεντ θα  ξαναφαίνομαι
και νωντες θα  ανασταίνω!"

 

[Velvy_2]

μαριαννενια αλωνια

ΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΑΧΑ

 

[gl]

Ο Αντώνης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Κιθάρα: Κώστας Παπαδόπουλος
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη
Δίσκος: Μαουτχάουζεν (1966)

Εκεί στη σκάλα την πλατιά
στη σκάλα των δακρύων
στο Βινεργκράμπεν το βαθύ
στο λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν
Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν
βράχο στη ράχη κουβαλούν
βράχο σταυρό θανάτου

Εκεί ο Αντώνης τη φωνή
φωνή, φωνή ακούει
«Ω καμαράντ, ω καμαράντ
βόηθα ν' ανέβω τη σκάλα!»
Μα εκεί στη σκάλα την πλατιά
και στων δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά
τέτοια ’σπλαχνιά είν’ κατάρα

Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί
και κοκκινίζει η σκάλα
«Κι εσύ, λεβέντη μου, έλα δω
βράχο διπλό κουβάλα»
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό
μένα με λένε Αντώνη
κι, αν είσαι άντρας, έλα δω
στο μαρμαρένιο αλώνι

 

[kouklakis]

Ερχεται Σκ και με περιμενει η Βουλγαρα
η ξανθια νταρντανα

και ημουν  ολος μελι γαλα
που μου κανε πριν μερες  το σπερμα γαργαρα

η ξανθια μουναρα !!!

θελει να με δωσει γαλατακι
απο το γλυκο της το βυζακι

να το βαζω στο φραπεδακι
και να βλεπω σειρινακι

κανα ελληνικο μουνακι.

την Πρωτομαγια θα με ΑΘΗΝΑ
παρεα με την Αντζελα και την Μαρινα

.......

 

[kouklakis]

Ξένε  Μη  γράφεις σ' αγαπώ/  στο χιόνι
φωτιά  γίνεται  /  το  λιώνει.
Έρωτα περαστικέ
μην κάνεις  περίπατο
πάνω  στο  χιόνι
κόκκινο  βάφεις το  λευκό
και η  ψυχή  θυμώνει

 

[gl]

Ἄνοιξη μ.Χ.


Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ
καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
πάλι τὸ καλοκαίρι
χαμογελοῦσε.

Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς
στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες
πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ
πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες
ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ
τί θά ῾τανε καλύτερο
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ
ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ
νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ
ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα
κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν
ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε
καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.

Μὲ τοὺς καινούργιους ροδαμούς
οἱ γέροντες ἀστόχησαν
κι ὅλα τὰ παραδώσανε
ἀγγόνια καὶ δισέγγονα
καὶ τὰ χωράφια τὰ βαθιὰ
καὶ τὰ βουνὰ τὰ πράσινα
καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ βιός
τὴ σπλάχνιση καὶ τὴ σκεπὴ
καὶ ποταμοὺς καὶ θάλασσα
καὶ φύγαν σὰν ἀγάλματα
κι ἄφησαν πίσω τους σιγὴ
ποὺ δὲν τὴν ἔκοψε σπαθὶ
ποὺ δὲν τὴν πῆρε καλπασμός
μήτε ἡ φωνὴ τῶν ἄγουρων
κι ἦρθε ἡ μεγάλη μοναξιὰ
κι ἦρθε ἡ μεγάλη στέρηση
μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἄνοιξη
καὶ κάθισε κι ἀπλώθηκε
ὡσὰν τὴν πάχνη τῆς αὐγῆς
καὶ πιάστη ἀπ᾿ τ᾿ ἀψηλὰ κλαδιὰ
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ δέντρα γλίστρησε
καὶ τὴν ψυχή μας τύλιξε.

Μὰ ἐκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ἀνοιχτὰ
σὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιὰ
μέσα σε φλόγες κίτρινες
καὶ περπατοῦσε ἀνάλαφρα
ἀνοίγοντας παράθυρα
στὸν οὐρανὸ ποὺ χαίρονταν
χωρὶς ἐμᾶς τοὺς ἄμοιρους.
Κι εἶδα τὸ στῆθος της γυμνὸ
τὴ μέση καὶ τὸ γόνατο
πῶς βγαίνει ἀπὸ τὴν παιδωμὴ
νὰ πάει στὰ ἐπουράνια
ὁ μάρτυρας ἀνέγγιχτος
ἀνέγγιχτος καὶ καθαρός,
ἔξω ἀπ᾿ τὰ ψιθυρίσματα
τοῦ λαοῦ τ᾿ ἀξεδιάλυτα
στὸν τσίρκο τὸν ἀπέραντο
ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαῦρο μορφασμὸ
τὸν ἱδρωμένο τράχηλο
τοῦ δήμιου π᾿ ἀγανάχτησε
χτυπώντας ἀνωφέλευτα.

Ἔγινε λίμνη ἡ μοναξιὰ
ἔγινε λίμνη ἡ στέρηση
ἀνέγγιχτη κι ἀχάραχτη.

 

[thessalos]

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,αγάλι-αγάλι
εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδεςμε τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί προσμένουν κάτι νέο να φανεί.....


τα υπολοιπα τα ποσταρε ο νατσος και ο σουπερμαουσ σε οφτοπικ θρεντ περι χρεοκοπιας ενω εχουμε αυτο το θρεντ για να βαζουμε ποιηματα..... ;)

 

[ΠΥΡΑΥΛΟΣ]

 

[gl]

Σαν τις φρεσκοχυμένες οπτασίες που στίλβουν την πολύεδρη τύχη
        των κυνηγητών τους μες στο ξάγναντο
Κι αφήνουν τα μαλλιά τους διθυραμβικά να πλέκονται μες στις λατά-
        νιες φεγγερών στοών
Σαν φρούτα σπάνια που γιορτάζουνε το χνούδι του πιο χλοερού των
        θριάμβου
Σπινθηροβολώντας στις παλάμες γυναικών που ωράισαν τη διαύγεια
Σαν μύθοι που έσπασαν τις πύλες των βουβών ανακτόρων τους βοών-
        τας μια καινούρια αλήθεια
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Μ' ανοιξιάτικα χείλια και χορδές πτηνών που βγαίνουν απ' το σφρί-
        γος τους
Χαράζοντας μια λεία καμπύλη στο κενό οι ώρες έρχονται που αγάπη-
        σαν τις ώρες μας...
Κι είν' όλος τους ο αιθέρας ποίημα που πλαταίνει κι ανοίγεται
Σαν η πρώρα του ύπνου μπαίνει στη ζωή που ορέγεται άλλη ζωή
Σαν οι κόλποι ανοίγουνε κρυφό σφυγμό κι από τον κάθε χτύπο τους
        ένα κορίτσι βγαίνει τραγουδώντας μύρτα
Τραγουδώντας μες στα τούλια των χρωματιστών ανέμων α! υπάρξεις
        περιούσιες...

 

[Lovehunter21]

εμπνευσμένος απο τα ποιηματα του τσιμπουκιου ειπα να γραψω και εγω ενα

Η ιστορία κάποιου λιλα

από μικρός κατάλαβα
πως ήμουν διαφορετικός
πρώτος στην τραμπάλα
στην γαιδούρα εξαιρετικός

μου αρέσαν τα φορέματα
μου αρέσαν τα τακούνια
μα πιο πολύ μου άρεσαν
του χρήστου τα καπούλια

Η μανα μου ανησυχούσε
τα βράδια δεν κοιμόταν
φοβόταν μήπως ο γιος της
άντρας δεν γινόταν

τελικά τον επιβεβαίωσε τον φόβο
καθώς μια μερα με έπιασε με ενα
μπουκάλι μεσ' τον κώλο

Μάνα: Φάνη πρέπει να παντρευτείς
        θα γινουμε ρεζίλι
        αν μαθευτεί αυτό δεν θα αντέξω
        θα μου σβήσει το καντήλι
Αριστοφάνης: Μανούλα δεν θέλω να παντρευτώ
            είμαι ένα αγόρι δροσερό
              θέλω ένα άντρα δυνατό
            να με κάνει στα συννεφα να πετώ

Μάνα: Σκασμός ρε αδελφούλα
      το αποφάσισα,την κορη της μαριάνθης
      θα παντρευτείς, την όμορφη γιωτούλα

            εχει πολλά λεφτά
          ξερει και κόλπα μυστικά
          θα σε ρίξει στο κρεβάτι
          άντρα να σε κάνει

Έκανα της μάνας μου το χατήρι
αφού σκέφτηκα οτι για τον κωλο μου
παντα θα χω πρόχειρο
ενα μπουκαλι μαρτινι

Στο τέλος παντρευτηκαμε
ανοιξαμε σπιτικό
τελικά η γιώτα ήταν έκφυλη
αρχισε να με παίρνει με στραπον

εγω εκανα το χομπι μου δουλειά
ανοιξα και διευθύνω
μια καβα με ποτά
βαζω και περουκες
και περναω μια χαρά

αρχισα να ασχολούμαι με το ίντερνετ
σε διαφορα φορουμ μπαίνω
να μπορείτε να με δείτε

τα πληθη καταπλήσσω
με τα αντικείμενα που βάζω από πίσω
θέλω όλοι να τον βγάζουν
να τον παίζουν δυνατά
και με μια φωνή να λενε
λιλα εισαι θεά

οι καταστάσεις και τα πρόσωπα ειναι φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα     

 

[baros]

Σαν τις φρεσκοχυμένες οπτασίες που στίλβουν την πολύεδρη τύχη
        των κυνηγητών τους μες στο ξάγναντο
Κι αφήνουν τα μαλλιά τους διθυραμβικά να πλέκονται μες στις λατά-
        νιες φεγγερών στοών
Σαν φρούτα σπάνια που γιορτάζουνε το χνούδι του πιο χλοερού των
        θριάμβου
Σπινθηροβολώντας στις παλάμες γυναικών που ωράισαν τη διαύγεια
Σαν μύθοι που έσπασαν τις πύλες των βουβών ανακτόρων τους βοών-
        τας μια καινούρια αλήθεια
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Μ' ανοιξιάτικα χείλια και χορδές πτηνών που βγαίνουν απ' το σφρί-
        γος τους
Χαράζοντας μια λεία καμπύλη στο κενό οι ώρες έρχονται που αγάπη-
        σαν τις ώρες μας...
Κι είν' όλος τους ο αιθέρας ποίημα που πλαταίνει κι ανοίγεται
Σαν η πρώρα του ύπνου μπαίνει στη ζωή που ορέγεται άλλη ζωή
Σαν οι κόλποι ανοίγουνε κρυφό σφυγμό κι από τον κάθε χτύπο τους
        ένα κορίτσι βγαίνει τραγουδώντας μύρτα
Τραγουδώντας μες στα τούλια των χρωματιστών ανέμων α! υπάρξεις
        περιούσιες...

α ρε γλιτσα ποιητη
με την κρυφη αισχρολογια
ελα δως μας κωλο δοξαστο
ιδιο σαν οπτασια
και σαν ανοιξουν οι στοες
τα κωλομαγουλα σου χτενε(ποιητικη αδεια )
και ετσι το σπερμα μου καυτο
τις τρυπες σου τις καινε

 

[gl]

[size=30pt]Ο θάνατος του Βαρου [/size]ακα το επερχομενο μπαναρισμα του βαρουλη
λαικοδημοτικό σε ρυθμο 9/8 με συνοδεια κλαρινου και αρπας.....


Ο βαρος μας ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάσσει.
Βροντά κι αστράφτει ο αντισθενης και σείετ' ο απάνω κόσμος,
κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια,
κι ο γκαστεζ τον ανατριχιά, πώς θα τονε σκεπάσει,
πώς θα σκεπάσει τον αϊτό, τον κλωνο τον αντρειωμένο.

Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, θρεντ δεν τον εχώρει,
τα ποστ εδιασκέλιζε, του τσατ κορφές επήδα,
τοιχους στο φεις γαμαγε και σπαμοθρεντ ξεκούνειε.
Στο πηδημα 'πιανε πουλιά,  στο χουφτωμα μπαλακια,
στο [size=20pt]γλ[/size]άκιο και στο πήδημα τα λάφια και τ' αγρίμια.
Ζηλεύει ο γλιτσας, με αναφορα μακρά τονε βιγλίζει,
κι ελάβωσέ του την καρδιά με ενα πμ και την ψυχή του πήρε.

Τρίτη εγεννήθη ο βαρος μας και Τρίτη θα πεθάνει.
Πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειωμένους.
Να 'ρθει ο κοσμας κι ο καισαρλης, να 'ρθει κι ο γιος του Δράκου,σσ.(απο την λαμψη ακα αβραμης)
να 'ρθει κι ο πιστολερος μας, που τρέμει η γη κι ο κόσμος.
Κι επήγαν και τον ήβρανε στον κάμπο ξαπλωμένο.
απ το πολυ φαι που εριξε αποδεκατισμενο
ρεβεται, τρέμουν τα βουνά, κλανει, τρέμουν οι κάμποι.

"Σαν τι να σ' ήβρε, βαρουλη μας, και θέλεις να πεθάνεις;"
"Φίλοι, καλώς ορίσατε , φίλοι κι αγαπημένοι,
συχάσατε, καθίσατε, κι εγώ σας αφηγιέμαι.

Του μπου τα ολορθα τα  βουνά, της βελβυς τα λαγκάδια,
που εκεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν,
παρά πενήντα κι εκατό, και πάλε φόβον έχουν,
κι εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,
με τετραπίθαμο σπαθί, με τρεις οργιές κοντάρι.
παπατρολλ  και σπαμερς έδειρα, στρακια  και κλωναρακια,
νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.

Και τόσα χρόνια που 'ζησα δω σ αυτο το σαιτ,
κανέναν δεν φοβήθηκα από τους μοντ τους αντρειωμένους.
Τώρα είδα έναν ξιπόλητο και λαμπροφορεμένο,
που 'χει του ρίσου τα πλουμιά, της αστραπής τα μάτια,
με κράζει να παλέψουμε σε μαρμαρένια αλώνια,
κι όποιος νικήσει από τους δυο να παίρνει την ψυχή του".
                                                           
Κι επήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια,
κι όθε χτυπάει ο βαρος σας, το αίμα αυλάκι κάνει,
κι όθε χτυπάει ο θεσσαλος, το αίμα τράφο κάνει.

 

[lolos666]

 

[baros]

[size=30pt]Ο θάνατος του Βαρου [/size]ακα το επερχομενο μπαναρισμα του βαρουλη
λαικοδημοτικό σε ρυθμο 9/8 με συνοδεια κλαρινου και αρπας.....


Ο βαρος μας ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάσσει.
Βροντά κι αστράφτει ο αντισθενης και σείετ' ο απάνω κόσμος,
κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια,
κι ο γκαστεζ τον ανατριχιά, πώς θα τονε σκεπάσει,
πώς θα σκεπάσει τον αϊτό, τον κλωνο τον αντρειωμένο.

Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, θρεντ δεν τον εχώρει,
τα ποστ εδιασκέλιζε, του τσατ κορφές επήδα,
τοιχους στο φεις γαμαγε και σπαμοθρεντ ξεκούνειε.
Στο πηδημα 'πιανε πουλιά,  στο χουφτωμα μπαλακια,
στο [size=20pt]γλ[/size]άκιο και στο πήδημα τα λάφια και τ' αγρίμια.
Ζηλεύει ο γλιτσας, με αναφορα μακρά τονε βιγλίζει,
κι ελάβωσέ του την καρδιά με ενα πμ και την ψυχή του πήρε.

Τρίτη εγεννήθη ο βαρος μας και Τρίτη θα πεθάνει.
Πιάνει καλεί τους φίλους του κι όλους τους αντρειωμένους.
Να 'ρθει ο κοσμας κι ο καισαρλης, να 'ρθει κι ο γιος του Δράκου,σσ.(απο την λαμψη ακα αβραμης)
να 'ρθει κι ο πιστολερος μας, που τρέμει η γη κι ο κόσμος.
Κι επήγαν και τον ήβρανε στον κάμπο ξαπλωμένο.
απ το πολυ φαι που εριξε αποδεκατισμενο
ρεβεται, τρέμουν τα βουνά, κλανει, τρέμουν οι κάμποι.

"Σαν τι να σ' ήβρε, βαρουλη μας, και θέλεις να πεθάνεις;"
"Φίλοι, καλώς ορίσατε , φίλοι κι αγαπημένοι,
συχάσατε, καθίσατε, κι εγώ σας αφηγιέμαι.

Του μπου τα ολορθα τα  βουνά, της βελβυς τα λαγκάδια,
που εκεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν,
παρά πενήντα κι εκατό, και πάλε φόβον έχουν,
κι εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,
με τετραπίθαμο σπαθί, με τρεις οργιές κοντάρι.
παπατρολλ  και σπαμερς έδειρα, στρακια  και κλωναρακια,
νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.

Και τόσα χρόνια που 'ζησα δω σ αυτο το σαιτ,
κανέναν δεν φοβήθηκα από τους μοντ τους αντρειωμένους.
Τώρα είδα έναν ξιπόλητο και λαμπροφορεμένο,
που 'χει του ρίσου τα πλουμιά, της αστραπής τα μάτια,
με κράζει να παλέψουμε σε μαρμαρένια αλώνια,
κι όποιος νικήσει από τους δυο να παίρνει την ψυχή του".
                                                             
Κι επήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια,
κι όθε χτυπάει ο βαρος σας, το αίμα αυλάκι κάνει,
κι όθε χτυπάει ο θεσσαλος, το αίμα τράφο κάνει.

σαββατο ρε γιδεμπορα γεννηθηκα
γκαντεμης δεν λογιεμαι
εσυ εισαι ο κατσικοποδαρος
γι'αυτο σε καταριεμαι
τους κλωνους σου να μην χαρεις
οι μοντ δουλειες να κανουν
να σου τους διαγραψουνε
και να φορεις κολαρο

σουβλακια να μην ξαναβρεις
και μπηρες παγωμενες
σαν κατρουλια να σου τις φερνουνε
να ειναι και χεσμενες
τα γιδια σου να εξαφανηστουν
οι φετες να μην πηζουν
και στα στουντιο οταν χτυπας
πορτες να μην σ'ανοιγουν
που να σου καει ο σκληρος
με τις τσοντες φορτωμενες
και να κοιμασε καταγης
σε κουβερτες χιλιοχυμενες

 

[lolos666]

ΘΑ ΣΙ ΠΑΡΟΥ ΕΝΑ ΒΡΑΔ,
ΘΑ ΣΙ ΠΑΟΥ ΣΤΟΥ ΛΙΒΑΔ,
ΘΑ ΣΙ ΧΩΣΟΥ ΣΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΙΑ,
ΘΑ ΣΙ ΣΚΩΣΟΥ ΤΑ ΠΟΥΔΑΡΙΑ,
ΘΑ ΦΟΥΝΑΖΕΙΣ "ΟΥΙ ΟΥΙ",
ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙ ΘΑ Σ' ΑΚΟΥΕΙ!!!

 

[lolos666]

Την ώρα που καυλώνετε, την ώρα που γαμάτε
μια συμβουλή να σκέπτεστε, ποτέ μη τη ξεχνάτε.
Γαμήσι με ποιότητα, με γεύση και με δέος
πουτάνα γίνε προς στιγμή και συ πορνός χυδαίος.

 

[sarouman]

Αποσυρμένος
κοιτάζεις βουβός τα τζάμια που θολώνουν

και πάλι διστάζεις

απορημένος
σκουπίζεις δυο μάτια που βουρκώνουν

μα εσύ δε φωνάζεις.

Κατεστραμμένη
η όποια μοίρα σου φύλαξαν γελώντας

διεστραμμένη
η σκέψη που σου ρίζωσαν νικώντας.

Μα πάλι γυρίζεις
σε πληρωμένα κρεβάτια που χόρτασες δήθεν αγάπη

κρυφά ψιθυρίζεις
σε έρωτες που σου σκισαν μια καρδιά γεμάτη.

(sarouman)

 

[lustforlife]

Αποσυρμένος
κοιτάζεις βουβός τα τζάμια που θολώνουν

και πάλι διστάζεις

απορημένος
σκουπίζεις δυο μάτια που βουρκώνουν

μα εσύ δε φωνάζεις.

Κατεστραμμένη
η όποια μοίρα σου φύλαξαν γελώντας

διεστραμμένη
η σκέψη που σου ρίζωσαν νικώντας.

Μα πάλι γυρίζεις
σε πληρωμένα κρεβάτια που χόρτασες δήθεν αγάπη

κρυφά ψιθυρίζεις
σε έρωτες που σου σκισαν μια καρδιά γεμάτη.

χαμενο στη ληθη
το 25ποντο μαυρο στραπον που σου σκιζε τη σουφρα

χωρις παρεξηγηση ε

 

[gl]

Αποσυρμένος
κοιτάζεις βουβός τα τζάμια που θολώνουν

και πάλι διστάζεις

απορημένος
σκουπίζεις δυο μάτια που βουρκώνουν

μα εσύ δε φωνάζεις.

Κατεστραμμένη
η όποια μοίρα σου φύλαξαν γελώντας

διεστραμμένη
η σκέψη που σου ρίζωσαν νικώντας.

Μα πάλι γυρίζεις
σε πληρωμένα κρεβάτια που χόρτασες δήθεν αγάπη

κρυφά ψιθυρίζεις
σε έρωτες που σου σκισαν μια καρδιά γεμάτη.

(sarouman)

 

[bill ntinas]

Αποσυρμένος
κοιτάζεις βουβός τα τζάμια που θολώνουν

και πάλι διστάζεις

απορημένος
σκουπίζεις δυο μάτια που βουρκώνουν

μα εσύ δε φωνάζεις.

Κατεστραμμένη
η όποια μοίρα σου φύλαξαν γελώντας

διεστραμμένη
η σκέψη που σου ρίζωσαν νικώντας.

Μα πάλι γυρίζεις
σε πληρωμένα κρεβάτια που χόρτασες δήθεν αγάπη

κρυφά ψιθυρίζεις
σε έρωτες που σου σκισαν μια καρδιά γεμάτη.

(sarouman)

  ωραιος...