Βραδιές ποίησης

[Διαγραμμένο μέλος 101687]

Ετσι ντε  
τωρα δικαιολογηται η υπαρξη σου στο bourdela.com


Welcome

Στις απομενες τσαρκες θα γραφουμε ...

Κατεχακη , Μαρια η ψηλη
Βουρβαχη , Βιλμα το βλημα
Συγγρου , Ποπη η τρελη
Κολωνου Η κατερινα η παλια  ;)


===========================================

 

[jo145]

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Μωρά στη φωτιά
Πρώτη εκτέλεση: Μωρά στη φωτιά


Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Ονειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.

Οχι για να μη μας λεει πεζους ο Γλιτσας  

 

[Διαγραμμένο μέλος 101687]

Ουρλιάζει η μοναξιά σαν Λύκος
στην πανσέληνο
Λικνίζεται σαν σημαδούρα
δεμένη στο ανοιχτό πέλαγος
Σκουριά είναι η μοναξιά
Ναυάγιο που εξόκειλε
σ’ άγνωστη αμμουδιά

Εγκαταλειμμένος φάρος,
που βλέπει τα πλοία να περνούν,
ολόφωτα
Ανεμόμυλος χωρίς φτερά και στέγη
στο πεντανέμι
Να τον περιφρονεί ο άνεμος
Είναι μελαχρινή η μοναξιά
χωρίς πατρίδα, χωρίς ελπίδα
Κάθεται στα παγκάκια
Του μεταξουργείου, περιμένοντας
Έχει μάτια μελαγχολικά,
φευγάτα, ταξιδιάρικα
Ταξιδεύει καβάλα στο όνειρο
στις βρόμικες πολιτείες
του Αλλάχ και του Βούδα
Κοιμάται σε βρώμικα σεντόνια
σε μοναχικά κρεβάτια
Κάνει παρέα σε απελπισμένες στήσεις
Φοράει τη φόρμα του άνεργου
η μοναξιά
Γυρίζει σπίτι χωρίς μεροκάματο
Περπατάει στα προαύλια των φυλακών
Κρέμεται στα κάγκελα, ουρλιάζοντας
ανθρώπινα
Περπατάει δίπλα μας τόσο αθόρυβα
Που κανείς δεν την προσέχει
Απελπισμένα αναβοσβήνει η μοναξιά
σαν άστρο
Ελπίζοντας να το προσέξουμε,
ανάμεσα στα δισεκατομμύρια
αδέλφια του
Κάνει παρέα με τη στάχτη
του πεθαμένου Έρωτα,
στο εικονοστάσι της καρδιάς μας

*Γιάννης Ποταμιάνος

 

[Διαγραμμένο μέλος 101687]

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Μωρά στη φωτιά
Πρώτη εκτέλεση: Μωρά στη φωτιά


Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Ονειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.

Οχι για να μη μας λεει πεζους ο Γλιτσας  

... δεν μου αρεσουν οι μελοποιησεις γιατι συνηθως περιοριζουν την φαντασια μου και η μουσικη ειναι σαν ξενο σωμα ...  :-

 

[jo145]

να μελομακαρονα ? σ αρεσουν ?  


αν δεν ηταν μελοποιημενο εγω δε θα το ηξερα το ποιηματακι ... αλλωστε εγω το ποσταρα και γραπτος
Στον gl πες τα παραπονα σου  :-*

 

[Διαγραμμένο μέλος 101687]

να μελομακαρονα ? σ αρεσουν ?  


αν δεν ηταν μελοποιημενο εγω δε θα το ηξερα το ποιηματακι ... αλλωστε εγω το ποσταρα και γραπτος
Στον gl πες τα παραπονα σου  :-*

τρελαινομαιιιιι 


μα δεν εξεφρασα παραπονο  :-*

 

[gl]

ΑΜΥ ΛΟΟΥΕΛ
(1874-1925)


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑ ΡΑΣΕΛ

ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ

Όταν ήρθες ήσουνα σαν το κόκκινο κρασί και το μέλι
Κι η γεύση σου φλόγιζε με τη γλύκα της το στόμα μου.
Τώρα είσαι σαν το πρωινό ψωμί,
Τραγανό κι ευχάριστο.
Χόρτασα πια τη γεύση σου· με δυσκολία σε δοκιμάζω·
Μ’ έχεις όμως θρέψει καλά.

 

[sinnerman]

ΑΜΥ ΛΟΟΥΕΛ
(1874-1925)


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑ ΡΑΣΕΛ

ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ

Όταν ήρθες ήσουνα σαν το κόκκινο κρασί και το μέλι
Κι η γεύση σου φλόγιζε με τη γλύκα της το στόμα μου.
Τώρα είσαι σαν το πρωινό ψωμί,
Τραγανό κι ευχάριστο.
Χόρτασα πια τη γεύση σου· με δυσκολία σε δοκιμάζω·
Μ’ έχεις όμως θρέψει καλά.

 

[Διαγραμμένο μέλος 101687]

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
                                      Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά – απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα
*Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

 

[sinnerman]

Mε πηρε ο υπνος και εγειρα
στου καραβιου την πλωρη
και ηρθε και με ξυπνησε του καπετανιου η κορη.... 

 

[baros]

εχεται ξεφυγει πως καταντησατε το θρεντακι αυτο

 

[jo145]

Mε πηρε ο υπνος και εγειρα
στου καραβιου την πλωρη
και ηρθε και με ξυπνησε του καπετανιου η κορη....  

Βιλμα , τα μελοποιημενα ειπαμε οχι ,
τα εικονογραφημενα ποιηματα , σ αρεσουν ?  


www.imagerous.com/] [/URL]

 

[gl]

με φιλια λεει ρε σατυρε....οχι με πιπες......


































θες επειγοντως ξεφορτωμα στην εμμανουελα.....αρχιζει το σπερμα και βγαινει και απο τα αυτια...

Βιλμα , τα μελοποιημενα ειπαμε οχι ,
τα εικονογραφημενα ποιηματα , σ αρεσουν ? 


www.imagerous.com/] [/URL]

 

[sinnerman]

Βιλμα , τα μελοποιημενα ειπαμε οχι ,
τα εικονογραφημενα ποιηματα , σ αρεσουν ? 


www.imagerous.com/] [/URL]

 

[Διαγραμμένο μέλος 101687]

Βιλμα , τα μελοποιημενα ειπαμε οχι ,
τα εικονογραφημενα ποιηματα , σ αρεσουν ?  


www.imagerous.com/] [/URL]

τζοοοοοοοοοοοο ... ξανακανε με ξανθια και θα κανω ριπορτ  !!!!



αγαπω την τεχνη σε οποιαδηποτε μορφη .... 

 

[gl]

να φας αραπικη ψωλη σαρανταπεντε ποντους
τεσσερα δαχτυλα χοντρη και φλεβες να χει κομπους
παπαρι να χει σαν γροθια τα αρχιδια σαν τουλουμια
να κρεμονται απ τον κωλο σου σαν συριανα λουκουμια



αφιερωμενο στην αγνωστη ελλεηνιδα που ορεγεται τον νιγηριανο με τα σιντι......

τι ειχα γραψει ο παιχτης;το διαβαζω και γελαω παλι...

 

[baros]

τι ειχα γραψει ο παιχτης;το διαβαζω και γελαω παλι...

αυτη ειναι ποιηση ρε οχι τα αλλα που ποσταρεται

 

[gl]

Γιατί μικρή μου όταν περνώ
ευθύς τα κατεβάζεις,
τα όμορφα ματάκια σου
και μένα δεν κοιτάζεις;

*****

Μήπως τον έχω εγώ μικρό
τον πόνο στη καρδιά μου,
ή μήπως δε μου σηκώνεται
μια τρίχα απ' τα μαλλιά μου;

*****

Θα 'ρθω στο παραθύρι σου,
θα 'ρθω για να την παίξω,
να παίξω τη κιθάρα μου
κι ύστερα να σε κλέψω.

*****

Έφυγες και δε σκέφτηκες
πως κάποιος την βαράει,
βαράει την κεφάλα του
γιατί σε αγαπάει... :-* :-* :-* :-*

τζο κανει κανταδα στην βιλμα.....

 

[jo145]

με φιλια λεει ρε σατυρε....οχι με πιπες......
θες επειγοντως ξεφορτωμα στην εμμανουελα.....αρχιζει το σπερμα και βγαινει και απο τα αυτια...

Τι μαγουλο , τι πουλακι .. μηπως εισαι ρατσιστης στα σημεια του σωματος ? 

Εμμανουελλα απο βδομαδα .. τωρα θελω Αγιοβασιλιτσα , αμα δε βρω θα βαψω καμια με κοκκιν ο σπρευ 

τζοοοοοοοοοοοο ... ξανακανε με ξανθια και θα κανω ριπορτ  !!!!

Δεν εισαι εσυ .. η κορh του καπετανιου ειναι  ;)

 

[gl]

Στοχασμοί ενός ποιητή

Ήταν απομεσήμερο,
καθόμουν στο μπαλκόνι
νοιώθω πως το στομάχι μου
ολίγον τι φουσκώνει,
να φταίει τάχα το ψωμί;
να φταίει το κρεμμύδι;
Ή μήπως τα πεντέμισυ
κιλά πούφαγα μύδι;
ίσως να φταίνε οι αντεριές
ή τα καλαμαράκια,
ή τα μελομακάρονα
ή τα τυροπιτάκια,
μα είναι πιθανότερο
η σκέψη όπως τα φέρνει
νάναι το άγχος το πολύ,
απού συχνά με δέρνει.
Από τα νεύρα τα πολλά
ο στόμαχος φουσκώνει
κι έχει καούρες μόνιμα
που το φαΐ τις στρώνει.
Αγχώδης εγεννήθηκα,
αγχώδης θα πεθάνω,
χορτάτος θα τον στερηθώ
τον κόσμο τον επάνω.
Απ΄ το πολύ το άγχος μου
τσιμπάω λιγουλάκι
και πρόσφατα μου φύτρωσε
κοιλιά κι ένα παχάκι
που άμα βλέπω γύρω μου
να στέκει σαν σωσίβιο
με ένα μένος λυρικό
μιμούμαι τον Οβίδιο
που ήταν νευρικός κι αυτός
και ψιλοαγχωμένος
και μόνιμα απ΄ το φαϊ
εγύριζε πρισμένος.

για χοντρους.....