Βραδιές ποίησης

[apolyto_arseniko]

 

[baros]

ετσι αισθανθηκε ο ποιητης τυπε

πες τα ρε απλυτε εεεεε σορρυ απολυτε δεν ξερουν απο ποιητικη αδεια  

 

[apolyto_arseniko]

 

[thessalos]

γεια σου νωντα φιρφιρη που χεις την πουτσα σαν σφυρι
γεια σου λαιον τρομερε που φοβασαι τον μπερε
γεια σου παιχτουρα γαμια γαμα ολα τα μουνια
γεια σου απολυτε μορφη πανω στην βουνοκορφη
γεια σου μπουμπα κωλαρου βυζαρου και τσ....κλου
μεγαλεφαντε τρανε των ουμπουντου αρχηγε
γαμαικανε θεε παρε του αρη την παε
κλωνα μου αγαπημενη και πολυταξιδεμενη
σιλβα μεμος και ππ ολοι αταιριαστοι πολυ
λουκρητια τρομερη ελλεηνιδα φθονερη
μαριαννα το βυζι αξιζε την λυπητερη
ερι μπουμπουκι μου εσυ μου στολιζεις την ζωη
παραλιμνιε αρχηγε και των μπαφων νοσταλγε
εκτορα και ερευνητη στο οφτοπικ νικητη
σταματουλη ενενηντα που δεν χεζεις απο μηνα
μαστορα εικοσιενα γραψε ενα ποστ για μενα
ολους πια σας αγαπω και ας σας γραφω και εδω

 

[apolyto_arseniko]

 

[thessalos]

κοοκοκοκοκοκο.....

 

Μες την αρένα ο τάυρος
χτυπούσε τις οπλές του
ήταν ψηλός και μάυρος
και μέτραγε τις πληγές του.
"Τι έφταιξα ο μάυρος
και μ'έχουνε κεντήσει?
Τι θέλει ο τορερο
λες να με σοδομήσει?
Μήπως τον τρώει η ζήλια
για τον μακρύ φαλλό μου?
Ποιός θα μου πει κι εμένα
γαμώ το διάολο μου?"

Αν προσέλαβα τα θρησκευτικά αισθήματα κάποιου απολογούμαι.

 

[loukritia!]

 

[thessalos]

χεσε ψηλα κι αγναντευε και πετα βοτσαλακια και συ ροχαλα αγαπη μου γραφε ποιηματακια....

 

[boomb]

καλά ροχάλα με συγκλονίζεις λέμεεε

 

[loukritia!]

α μαλακιζεστε?!τζαμπα ποσταρα...
πφφφ...

 

[thessalos]

κι εγω με συγκλονιζω....

 

[thessalos]

α μαλακιζεστε?!τζαμπα ποσταρα...
πφφφ...

ααααααααααααχαχαχαχαχχαχαχαχαχαααχα

 

[thessalos]

μαλακιζομεθα; εμεις; ζαμε.....

 

[loukritia!]

ααααααααααααχαχαχαχαχχαχαχαχαχαααχα

τι να κανω ρε?μονο τον τιτλο ειδα και ειπα να βαλω τοο πο αγαπημενο..
πφφφ...

 

[thessalos]

τι να κανω ρε?μονο τον τιτλο ειδα και ειπα να βαλω τοο πο αγαπημενο..
πφφφ...

οτι θελεις βαλε  :-*

 

[Heelover]

Από ποίηση δε ξέρω.... θα γράψω κάποιοες μαντινάδες όμως...
είτε δικές μου είτε από άλλη πηγή...

Κόκκινο το φουστάνι σου, και άσπρο το χαυλί σου.
Κι οσά το καπαρόσυκο, ανοίγει το μουνί σου.

Πες του του πούστη π' αγαπάς πως θα τον εσκοτώσω
να βγάλω τα αρχίδια του στον ήλιο να τ' απλώσω

Καποτε ησουν ομορφη και κολλησα μαζι σου
μα τωρα σε ξεπερασα και αντε και γαμησου

Εγω θα παρω Κρητικια να 'χει βυζα μεγαλα
οταν τελειωνει η ρακι να 'χω να πινω γαλα

Όσες μυριάδες κύματα την Κρήτη μας βαρούνε,
τόσες θε να 'ρθουνε ψωλές στον κώλο σου να μπούνε!

Μια μαντηναδα θα σου πω να 'κουσεις τη φωνη μου,
να κρεμαστεις στα αρχίδια μου να γλυψεις την ψωλη μου

Σου ΄πα να μην με προκαλεις μωρο μου σου το ειπα,
γιατι θα ψαχνεις για να βρεις του κωλου σου την τρυπα

Μία μαντινάδα θα σου πώ κι ένα μαντιναδάκι
πως το δικό σου το πουλί είναι να ψιχαλάκι

Μία μαντινάδα θα σου πώ κι ένα μαντιναδάκι
ήθελα και να γάμουνα τον κώλο σου λιγάκι.

Της κοπελιάς μου το μουνί θα κάνω πορτοφόλι,
θα βάλω τα ψιλά λεφτά και την ψωλή μου όλη!

Τεσσερα ποδια εχει ο λαγος και δυο το χελιδονι
και δυο βυζια η κοπελια που απο μικρη τα χωνει

Καλά μας τα 'πες φίλε μου μα δεν μας αφορούνε
κι ούλοι οι στύλοι τις ΔΕΗΣ στον κώλο σου να μπούνε!

Γεννηθηκα με τ' ονειρο εσένα νε γνωρίσω
και τώρα που σε γνωρισα θέλω να σε γαμήσσω

Την Κρήτη δε τη γνωριζα δεν είμαι απο κει κατω
μα 'χω κοπελα Κρητικιά που εχει ωραιο πατο

Ζάχαρη το μουνάκι σου και η ψωλή μου μέλι
έλα να τα ενώσουμε να φτιάξουμε παστέλι

Να πεις στον πούστη απ' αγαπάς πως άμα τον πετύχω
θε να του βγάλω τα άντερα να τα κολλώ στον τοίχο

Κάτω απ το φώς του φεγγαριού σε σκέφτομαι και κλαίω,
μετά το ξανασκέφτομαι βρέ δεν γαμιέται λέω

Εβγήκα στο μπαλκόνι σου έκπληξη να σου κάμω
και σε θωρώ ανάσκελα με πέντε απο πάνω

Αχι πλακάκι να'μουνα στο μπάνιο του σπιτιού σου
να μπόριουνα να έβλεπα την τρύπα του μουνιού σου.

 

[thessalos]

ο θεσσαλος την ανοιξε αυτην την ιστορια απανω στο κρεβατι του βαρωντας μαλακια....

 

[apolyto_arseniko]

 

[loukritia!]

Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης