Ενδιαφερουσα η συζητηση, οποτε ας μπω κι εγω στον καυγα...
Δεν ξερω ποια εθνη ξεχναει η ιστορία, αλλά ξέρω ποια εθνη έχουν αναγκη να παραποιήσουν την ιστορία τους προκειμενου να "ενισχυσουν" την ταυτότητα τους.
Τα συμπλεγματικά, νευρωτικά και χωρις αυτοπεποίθηση εθνη. Ο μέγας Σολωμός έλεγε ότι "εθνικό είναι το αληθές". Και έτσι πρέπει να ειναι. Αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα καποιων μυθοπλασιων. Σε κρίσιμες περιόδους ηταν χρησιμες. Η ιστορία του στρατιώτη Κουκίδη π.χ. που (κατα τα θρυλούμενα) τυλίχθηκε την ελληνικη σημαια και έπεσε από την Ακρόπολη, οταν αυτη κυριεύθηκε από τους Ναζί, υπηρετούσε μια σκοπιμότητα. Κακό δεν έκανε - μάλλον καλό ήταν. Στρατιώδης Κουκίδης φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ. Ηταν μυθοπλασία της μεταπολεμικής ιστορίας. Δεν πειράζει, ηταν αθώο. Ας μείνει όμως στα όρια του θρύλου. Δε χρειάζεται να γινει επίσημη ιστορία. Εξάλλου οι Έλληνες της εποχής εκαναν αντισταση και μαλιστα μεγαλειώδη και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες φιοριτούρες για να την υπερτονίσουν.
Οτι η εκκλησία συνεβαλε στη διασωση του ελληνισμου είναι δεδομένο. Το μεγεθος της συνεσφοράς της ειναι συζητήσιμο. Κατά άλλους μεγαλύτερο, κατά άλλους (όπως εγώ) μικρότερο.
Να το συζητήσουμε. Το να διδάσκουμε όμως στα παιδιά μας ανιστόρητες μπουρδες όπως η Αγια Λαυρα και το Κρυφο Σχολειο (τα οποία ΠΟΤΕ δεν υπηρξαν και αυτό το αναφερει η Ιστορία του Ελληνικου Εθνους, η οποία γραφτηκε υπό την επιμελεια της Ακαδημίας Αθηνων) ειναι γελοίο. ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ.
Δεν γίνεται λιγότερο ή περισσότερο ένδοξη η ιστορία μας, όταν περιοριστεί στα πραγματικά γεγονότα.
Οι μύθοι αυτοί δημιουργηθηκαν απο την αναγκη να τονιστεί ο ρόλος της εκκλησίας και μέσα από αυτες τις μυθοπλασίες η εκκλησία ενίσχυσε την κοινωνική, οικονομική και πολιτικη της θεση.
Η αναπαραγωγη αυτων των μύθων το μονο που υπηρετει πλέον ειναι η απαιτηση του χριστοδουλου και των συν αυτω να εχουν λόγο σε θέματα που δεν ειναι στις δική τους αρμοδιότητα, αλλα σε αυτές της Ελληνικής Πολιτείας.
Το δίλημμα ειναι σαφες: Θα επιτεψουμε την κυκλοφορία βιβίων τα οποία εμπεριέχουν προφανη ανιστόρητα ψευδη, στο βωμό της ενίσχυσης κάποιας "εθνικής ταυτότητας" ή θα διδάξουμε τα παιδιά μας την πραγματική ιστορία, εχοντας εμπιστοσύνη και στο εθνος μας και στην πορεία του και στη σημερινή του υπόσταση.
Οποιος πιστευει οτι η σημερινη Ελλαδα και οι σημερινοι Ελληνες εχουν αναγκη από παραμυθακια των κατηχητικών για να νοιώσουν υπερήφανοι είναι - λυπάμαι που το λέω - κακομοίρηδες.
Υπό το πρίσμα αυτό, καλώς, - αριστα! - άλλαξε το βιβλίο της ιστορίας, διότι πρέπει επιτέλους να απαλλαγούμε από ψεύδη, μυθοπλασίες και σκοπιμότητες. Το να αντιμετωπίζουμε ψυχραιμα την πραγματική ιστορία είναι δείγμα ωριμότητας.
Οπου το νέο βιβλίο λέει ανιστορητες βλακείες (όπως π.χ. στο σημείο για τη Μικρασιατικη Καταστροφή που παρουσιάζει τη σφαγη στη Σμυρνη σαν "συνωστισμό"), να γινουν αλλαγές. Το σημείο αυτό με εκνευρισε φοβερά. Το ίδιο και η μικρη αναφορά στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Να γινουν αλλαγες, ναι! Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι το να καταδικάζουμε ενα σωστό εγχείρημα και τα το ριχνουμε στη φωτιά, η απόσταση είναι μεγάλη.
Η πρόσπαθεια που γινεται ειναι σωστη και πρέπι να στηριχθει.
Η ιστορική αλήθεια μπαίνει πάνω από τις σκοπιμότητες. Ειτε αυτες μας συμφερουν είτε όχι.
