Videogames '80s - early '90s

[paykiller]

Δεν βαζω παραθεση στο πανω γιατι θελω μια σελιδα αλλα και οι δυο εχετε δυστυχως απολυτο δικιο.Και λεω δυστυχως γιατι για ολα αυτα που λετε,σημερα συμβαινουν τα αντιθετα.Γι αυτο σημερα η γενια των 30 που λιγο πολυ ολοι του sait ανηκουμε ειναι η τελευταια αυθεντικη.Γιατι ζησαμε ολα αυτα....Τιποτα παραπανω

 

[germaon]

Παραθέτω ενα υπεροχο σχετικο με το θεμα μας ποστ που εχει κανει ενας χρηστης στο

http://www.mediaforum.gr 

.Μπορω να πω με συγκινησε ιδιαιτερα...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.



Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους". Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Τρομερό... Όπως τρομερό είναι και ένα αρθρο της Έλενας Ακρίτα στα Νέα τον Απρίλη του 2005. Σας το παραθέτω,
"

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ  
Πόσα παίρνει ο άνεμος;


 

THN KYPIAKH που μας πέρασε, τελείωσε ένα ακόμα «Fame Story». Μια μέρα πριν, έκανα ζάπινγκ στην καλωδιακή τηλεόραση. Έπεσα στο κανάλι που αναμετέδιδε το παιχνίδι 23 ώρες το 24ωρο. Στο κάτω μέρος της οθόνης περνούσαν καταιγιστικά τα μηνύματα των τηλεθεατών. «Ψηφίστε αυτόν! Μαυρίστε εκείνον! Ο Τάδε είναι θεός! Ο Δείνα είναι μπάζο!». Μηνύματα πάσης φύσεως. Κόσμια. Προτρεπτικά. Χιουμοριστικά. Παθιασμένα. Χυδαία μηνύματα με πολλά - ευκόλως μεταφραζόμενα - αποσιωπητικά: «Σιγά μην ψηφίσω αυτόν τον... που όλο... κάνει, ο παλιό...!».

Ένα συγκεκριμένο μήνυμα τράβηξε την προσοχή μου:

«Παιδιά, αύριο το Fame Story τελειώνει! Εμείς τι θα απογίνουμε;».

Το διάβασα και μου έπεσε το τηλεκοντρόλ από το χέρι. Κάποιο - χωρίς αμφιβολία - νεαρό άτομο, αναρωτιέται κι αγωνιά:

Υπάρχει ζωή μετά Fame Story;

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Ο Περικλής αυτός ήταν μια κάποια λύσις...

Μια κάποια λύσις... Για μια κάποια γενιά. Που η ζωή της δεν την οδήγησε ποτέ σε κόμβο, ώστε να επιλέξει διαδρομή. Ως πρόβατον επί σφαγήν, ακολουθεί ένα μονόδρομο: Κομπιούτερ. Ανεργία. Καφετέρια. Ανεργία. Κλαμπάκι. Ανεργία. Fame Story. Ανεργία. Μέχρι - κάποτε - να πιάσει μια δουλίτσα. Οποιαδήποτε δουλίτσα! Μακριά κι αλάργα, από όσα ονειρεύτηκε παιδί.

Μια κάποια λύσις... Για μια κάποια γενιά. Που, στην πλειοψηφία της, δεν άνοιξε ποτέ ένα εξωσχολικό βιβλίο. Έμαθε την ανάγνωση. Αλλά δεν έμαθε το διάβασμα. Ποιος ο λόγος, άλλωστε; Γιατί - όταν μια hi-tech Ντίσνεϊλαντ σφάζεται στην ποδιά της: Ηλεκτρονικά, παιχνίδια με πίστες και - πώς τα λένε... «levels» - ιστοσελίδες, ψηφιακές μηχανές, CD, DVD, κασέτες, αντάπτορες, extension packs σε κάθε παιχνίδι. H ζωή είναι αλλού!

η ζωη (τουσ) είναι αλλού (πια)! Γενιά μετανάστρια στη Χώρα του Ποτέ - Ποτέ! Που έχει γίνει ένα με την εικονική της πραγματικότητα. Μια γενιά που - σε λίγο - θα την πουλάμε: Ως εξάρτημα ηλεκτρονικών παιχνιδιών!

Κι εδώ πλέον, δεν μιλάμε για το διαβόητο λεξιλόγιο των 100 λέξεων. Εδώ μιλάμε για δυο και μόνον λέξεις! Πρώτη: «w.w.w.». Δεύτερη: «Μαλάκας»: (Οπότε τα ενώνουμε και έχουμε: «w.w.w. malakas. gr»!).

Πόσα παίρνει ο άνεμος, αλήθεια! Συνήθειες, ήθη κι έθιμα, παραδόσεις, αισθητικές, γούστα, βόλτες, συζητήσεις, συμφωνίες, διαφωνίες, ιδεολογίες. H «γενιά της ιδεολογίας» γέννησε τη «γενιά της τεχνολογίας». Κι αντί να ψάξει τα λάθη της, αντί να αναλάβει τις ευθύνες της - κάθεται τώρα και οικτίρει το ίδιο της το δημιούργημα. H γενιά της ιδεολογίας. Ταρκόφσκι και Κουν! Μακρυγιάννης και Φρομ! Από ακριβές αποσκευές, καταντήσανε παλιές βαλίτσες. Σαπισμένες στην υγρασία ενός υπογείου. Ξέφτια ενός άλλοθι που οι ίδιοι, προ πολλού, έχουν ακυρώσει. Από τις διαδηλώσεις, στις δεξιώσεις. Τόσο απλά...

Κι όλα τα πήρε ο άνεμος. Αμφιθέατρα. Ποιήματα. Θαύματα. Οράματα. Χαράματα μιας νέας ζωής... Αυτό το «κάτι» - το αδιόρατο - που φέραμε εντός μας. Αυτό το «κάτι» που μετατρέψαμε σε «τίποτα». Και το κληρονομήσαμε στα παιδιά μας. Και, τελικά, αν το καλοσκεφτείς, εμείς είμαστε οι w.w.w. malakas. gr!

εμεισ φταιμε. Δικό μας το χρέος - κι ας πληρώνουν τα παιδιά μας τις δόσεις του! Μόνο που δεν καταλάβαμε πότε κάναμε το λάθος! Πότε, πού, πώς, γιατί; Δεν καταλάβαμε. Κι ας έγινε...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ - το λάθος έγινε!

(A..., όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω;

Αλ
λά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω).

 

[BiteMeIaMfresH]

σωστα κ τα 2 μπραβο γκαιζ που τα βαλατε

 

[germaon]

σωστα κ τα 2 μπραβο γκαιζ που τα βαλατε

"Γκαιζ"? Όπως λέμε "Γκαιζ εν γκερλς" ? Χαχαχα

 

[BiteMeIaMfresH]

χεχεχε
οπως λεμε αγορια, παιδες..

 

[kaytos]

Παραθέτω ενα υπεροχο σχετικο με το θεμα μας ποστ που εχει κανει ενας χρηστης στο

http://www.mediaforum.gr 

.Μπορω να πω με συγκινησε ιδιαιτερα...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.



Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους". Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Σε εμάς που μεγαλώσαμε σε αλάνα, έχοντας κάθε μέρα τα γόνατά μας ματωμένα από κάθε λογής πεσίματα και χτυπήματα, και που το βράδυ ανοίγαμε και κανά βιβλίο μπας και ξεστραβωθούμε, είπες πάρα πολλά φίλε...

PS. Ε, μια και το site είναι για μπουρδέλα, τσόντες κλπ, να μην ξεχάσουμε και τα τσοντοκόμιξ που διαβάζαμε στο Γυμνάσιο, κάτω από το θρανίο (Σωφεράκι, ΖΑΚΟΥΛΑ, και άλλα...πονηρά βιβλία)...

 

Σε εμάς που μεγαλώσαμε σε αλάνα, έχοντας κάθε μέρα τα γόνατά μας ματωμένα από κάθε λογής πεσίματα και χτυπήματα, και που το βράδυ ανοίγαμε και κανά βιβλίο μπας και ξεστραβωθούμε, είπες πάρα πολλά φίλε...

Μου το είχανε στείλει παλιά σε e-mail και το εκτύπωσα και το φύλαξα επειδή ήταν η ωδή στη γενιά μας. Η μεγαλύτερη κουβέντα. Να γυρνάς σπίτι μέσα στη μαυρίλα με χαλασμένα ρούχα και να κάθεσαι να διαβάσεις γιατί ΟΛΑ μετρούσαν για εμάς τότε...

+10000000

 

[psaxnw(1)]

βρισκω το παραπανω κειμενο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ...Ειναι απ τα καλυτερα που εχω διαβασει για τετοια θεματα...Ειχα την τυχη να μεγαλωσω σε χωριο μεχρι καιτο γυμνασιο...Γυρναγαμε απ το σχολειο,τρωγαμε κι οπως λεει ο φιλος γυρναγαμε μολις αναβαν τα φωτα στους δρομους...Ισως κι οχι παντα τοτε...Η ζωη στο χωριο σ αυτα τα χρονια ειναι οτι καλυτερο,δεν θα μπω στον κοπο να περιγραψω καταστασεις γιατι απλα δεν χωρανε σε λεξεις...Ακομα κι οταν σημερα παω στο χωριο μου αυτα αναπωλουμε με ολους τους παλιους φιλους...Μετα στα χρονια του λυκειου που οι απετησεις σου καπως μεγαλωνουν ειχα ξανα την τυχη να μεινω σε πολη..Εκει ηταν αλλη φαση,μηχανακια,γκομενες,μπιλιαρδα,μπαλιτσα κτλ...τελεια απλα...Ακολουθως ηρθαν τα χρονια του πανεπιστημιου που περασα Θεσσαλονικη...Τι να πω και για αυτα...Τα αθωα και ομορφα χρονια περασαν υπεροχα!Ελπιζω τα μελλοντικα που ερχονται να ειναι τουλαχιστον το ιδιο καλα...

 

[alexandros1976]

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο  για την γενια των 30+

 

[sonyp900]

Τι κυνήγι τρώγαμε με αυτήν την πετονιά ρε παιδιά!!!! Θυμάμαι ακόμα τον ήχο των credits που έμπαιναν κουνώντας εκεί που έριχνες το 20κάκι.................

 

[talladmirer]

προφανώς το bombjack μόνο σε εμένα άρεσε αφού με ένα δεκάρικο είχα παίξει μέχρι και 8 ώρες πρωτού με διώξουν

 

Το Sonic για μενα ειναι το πιο δημιουργικο και ωραιο παιχνιδι εποχης!...Τελειο gameplay.
Εδω έβαλα ενα εξελιγμένο βίντεο του!...

 

[Boldemort]

Το Sonic για μενα ειναι το πιο δημιουργικο και ωραιο παιχνιδι εποχης!...Τελειο gameplay.
Εδω έβαλα ενα εξελιγμένο βίντεο του!...

απιστευτο ηταν ναι! Ο μοναδικος λογος για τον οποιο ήθελα
να πάρω την τοτε παιχνιδομηχανή Sega (Mega DRive / Saturn )

τελικα κατέληξα στην SOny και το τοτε φοβερο και τρομερο Playstation 1
με το οποιο πέρασα τα καλοκαίρια της 1ης και της 2ας γυμνασιου να παιζω
σαν τρελος TEKKEN 3 & ISS PRO

 

[Salonikos82]

Το Sonic για μενα ειναι το πιο δημιουργικο και ωραιο παιχνιδι εποχης!...Τελειο gameplay.
Εδω έβαλα ενα εξελιγμένο βίντεο του!...

Αυτό είναι fan made video. Δεν υπήρξε ποτέ ως παιχνίδι. Αλλά όντως έφερε επανάσταση ο Sonic στα απελπιστικά αργά platform της εποχής.

 

[axaxouxas]

ρε μάγκες απο μουντιάλ 86 ως το 92-93 ΟΛΟΙ ειχαν φρενίτιδα με το tehnkan world cup ,απο το Παγκράτι μεχρι τα καφενέια στα χωρια,εσεις δεν το εχετε εδω?

Τρελο κολλημα αυτο το ποδοσφαιρακι
Θυμαμαι τα συστηματα του και τα κολπα του, καθως και οι ατελειωτες ωρες που ξοδευα με μεγαλη παρεα σε ατομικα πρωταθληματακια και τουρνουα.....
Αυτο που μενει τελικα ειναι ο τρελος χαβαλες και οι πλακες στην παρεα.... ωραια χρονια τοτε.....
Τα δεκαρικα διναν και παιρναν αβερτα.......

 

[axaxouxas]

Πληροφοριακα να θυμησω οτι τα ηλεκτρονικα παιχνιδια, ξεκινησαν απο το ταληρο, αν θυμαμαι καλα....
Εκει γυρω στα 78-80ς

Ενα απο τα αγαπημενα μου παιχνιδια τοτε το Rally-X το οποιο το βρηκα ξανα στο i-pad !!!!

 

[axaxouxas]

Μου το είχανε στείλει παλιά σε e-mail και το εκτύπωσα και το φύλαξα επειδή ήταν η ωδή στη γενιά μας. Η μεγαλύτερη κουβέντα. Να γυρνάς σπίτι μέσα στη μαυρίλα με χαλασμένα ρούχα και να κάθεσαι να διαβάσεις γιατί ΟΛΑ μετρούσαν για εμάς τότε...

+10000000

Ναι !!!!!!!

Αυτα ηταν .... παιζαμε στις γειτονιες,
τα σαββατοκυριακα την τιμητικη του ειχε το ποδοσφαιρο στην αλανα ..... αναστεναζαν οι μαναδες μας απο την βρωμια που τους πηγαιναμε σπιτι (λερωμενα ρουχα και χτυπηματα στα γονατα, πολλες φορες ματωμενοι)
Τις αλλες μερες οταν ειχαμε χρονο, παιζαμε Κρυφτο, Μηλα, Βολευ, Αμπαριζα, Τενις
Τα αγορια παιζαμε ενα παιχνιδι με πετρες και πονταραμε τα περιοδικα μας, ανα δεκαρικο
ΤΖΑΝΙ το λεγαμε αν θυμαμαι καλα....
Πιαναμε τον δρομο της γειτονιας και παιζαμε ελευθερα, αφου δεν περνουσαν πολλα αμαξια τοτε.

Βγαιναμε κατα τις 5 το απογευμα και γυρναγαμε το πολυ στις 8 για να μην πω οτι απο τις 7 ειμασταν σπιτια μας

 

[kostas_thai]

ξεχασατε το βατραχακι ενα παιχνιδι 80ς η και πιο παλιο...δεν ηταν και το καλυτερο αλλα ρε μαγκες και το γοριλακι το θυμαστε?ειχε την ιστορια του και αυτο...

 

[kostas_thai]

και το ποδοσφαιρακι που ητνα σαν τραπεζι και επαιζες με το μοχλο το ειχα τερματισει αμετρητες φορες.

 

[axaxouxas]

ξεχασατε το βατραχακι ενα παιχνιδι 80ς η και πιο παλιο...δεν ηταν και το καλυτερο αλλα ρε μαγκες και το γοριλακι το θυμαστε?ειχε την ιστορια του και αυτο...

Αυτο με το βατραχακι ψαχνω να το βρω και δεν το βρισκω ...... το ντονκυ κονγκ λες ?

Στο ταληρο τα επαιξα εγω τοτε κι αυτα.....