Videogames '80s - early '90s

[trixotos kavliaris]

ε ναι νταξ... σε παρηγορω.. αλλα ειπαμε.. κανε κ συ λιγο κρατει...
ωμος ειναι αυτος... θα πιαστει 

Έχεις τον άλλον....

 

[yeah]

Το Wonder Boy in monsterland ήταν το αγαπημένο μου,αυτό με το σπαθί!
Και τα άλλα wonderboy λέγανε(ειδικά αυτό με το τσεκούρι).
Επίσης Tehkan World Cup (κάτι γκολ απο το κέντρο θυμάμαι χεχεχε)
Ένα με ένα γοριλάκο μου άρεσε και δε θυμάμαι το όνομα τώρα,που πάει να σώσει την γυναίκα του απο τον κακό απαγωγέα βασιλιά(μουχαχαχα).
Απο'κει και πέρα:
1942 (το γνωστό αεροπλανάκι  ;) )
Shinobi
Golden Axe
Double Dragon
POW
Robocop
ε, και PcMan!
E και άλλα που θα τα θυμηθώ κάποτε.

 

[BiteMeIaMfresH]

Έχεις τον άλλον....

δεν με λυπασαι καθολου δλδ?

 

[kaytos]

ρομαντικές εποχές..με ηλεκτρονικά,ντίσκο,μπλέκ,σουμπούτεο..

Και εκτός από μπλεκ, "περιπέτεια" με Μαρκ και Όμπραξ, "Αγόρι" και, για να μην ξεχνιόμαστε...ΖΑΚΟΥΛΑ (κόμικ-τσόντα με δρακουλιάρα γκόμενα από τη σειρά "Πονηρά Βιβλία"), Σωφεράκι, ΤΑΡΑΤΑΤΑ...

 

[trixotos kavliaris]

δεν με λυπασαι καθολου δλδ?

Εσείς οι γυναίκες δεν έχετε ανάγκη. Αντέχετε πολλά....

 

[yeah]

Πωπω αυτός ο Ζάκουλας είχε κάτι τρομακτικές σκηνές θυμάμαι τοοτες
μπρρρ

 

[kaytos]

Πωπω αυτός ο Ζάκουλας είχε κάτι τρομακτικές σκηνές θυμάμαι τοοτες
μπρρρ

Ναι, αλλά και κάτι βυζάρες η γκόμενα...για πολλές μαλάξεις...

 

[BiteMeIaMfresH]

Εσείς οι γυναίκες δεν έχετε ανάγκη. Αντέχετε πολλά....

ε.. οχι
εγω ειμαι φιλασθενη κ αντεχω λιγα
με προσοχη

 

[trixotos kavliaris]

ε.. οχι
εγω ειμαι φιλασθενη κ αντεχω λιγα
με προσοχη

Δλδ εσύ είσαι ειδικής μεταχείρισης...
Ένα μπιμπελό δλδ;;;;;;;

 

[BiteMeIaMfresH]

hell yeah 

 

[trixotos kavliaris]

hell yeah 

Μιοκρούλα και ευαισθητούλα δλδ;;;
Δε το αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα....

Τέσπα, θα τό' χω υπ' όψιν μου.

 

[BiteMeIaMfresH]

τι εννοεις?
δεν ειναι προφανεστατη η ευαισθησια μου?
πφφφ

 

Το 1992 είχε βγεί ένα άλλο τρομερό ποδοσφαιράκι το οποίο αντικατέστησε το TEHKAN WORLD CUP στα ουφάδικα μετά από πολλά χρόνια. Ήταν το SUPER SIDEKICKS.

 

[kaytos]

Το 1992 είχε βγεί ένα άλλο τρομερό ποδοσφαιράκι το οποίο αντικατέστησε το TEHKAN WORLD CUP στα ουφάδικα μετά από πολλά χρόνια. Ήταν το SUPER SIDEKICKS.

Πολύ καλό...

 

[airjordan23]

Καλο το θεμα !!!Εκτος απο την πετονια την οποια βλεπω ευρεως διαδεδομενη υπηρχε και το εξης :  Αναπτηρας με ηλεκτρισμο (στυλ ζιπο) ποθ εγραφε φουλ παιχνιδια και ...δραχμες και αργοτερα ταλιρα τα οποια βαζαμε στις γραμμες του τρενου και γινοντουσαν δεκαρικα-εικοσαρικα μολις τα πατουσε το τραινο !!! Χαχαχα...τρελα γελια μολις μας πηρανε χαμπαρι !!!

 

[gatos19811981]

Αχ τρομερη εποχη!!!!Sega Master System στη συνεχεια Sega Mega Drive.Παρολο ομως που γουσταραμε ηλεκτρονικα δεν πηζαμε μεσα στο σπιτι οπως κανουν τα πιτσιρικια σημερα.Θυμαμαι επαιζα με το ηλεκτρονικο μονο οταν ηταν μεσημερι η αργα βραδυ και δεν μαζευομασταν στη γειτονια.Πρωτη θεση για μενα ειχε το κρυφτο η μπαλα το μπασκετ και οι βολτες με τα ποδηλατα!!!
Βεβαια παρεα με ολα αυτα πηγαινε και ο θρυλικος Knight Rider!!O Batman που εδειχνε ο Αντεννα και μερικα ακομα!
Γενικοτερα αλλη φαση τοτε!!!Πολυ ομορφα χρονια!!

 

[laplace]

πολυ πιο ρομαντικά...το παιχνίδι ειχε φαντασία..
πχ στο κick off ειχε τρελό gameplay και φανταζόσουν τα υπόλοιπα πχ απονομή-οπαδούς...
ολα συνδιάζονταν με την ρομαντική ατμόσφαιρα,τις ντίσκο,τα πρώτα φλέρτ, τις βόλτες στην παραλία και το ποδόσφαιρο στην αλάνα..

 

[gatos19811981]

Παραθέτω ενα υπεροχο σχετικο με το θεμα μας ποστ που εχει κανει ενας χρηστης στο

http://www.mediaforum.gr 

.Μπορω να πω με συγκινησε ιδιαιτερα...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.



Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους". Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

 

[spunky13]

Πολύ καλό...

....+1....εξαιρετικο θα ελεγα...

 

[spunky13]

Παραθέτω ενα υπεροχο σχετικο με το θεμα μας ποστ που εχει κανει ενας χρηστης στο

http://www.mediaforum.gr 

.Μπορω να πω με συγκινησε ιδιαιτερα...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.



Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους". Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με
αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

...ετσι ειναι συναδελφε....ακριβως οτι λεει το αρθρο....και γιαυτο γιναμε ετσι...και μπραβο μας....