Λίγα πράγματα θα προσπαθήσω να προσθέσω κι εγώ. Υπάρχουν πολλοί λόγοι κι αιτίες για την κατάντια του Παναθηναϊκού και ως ομάδας αλλά και ως επιχείρησης. Όσον αφορά το δεύτερο ό,τι κι αν πούνε οι λογιστικοί αριθμοί η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο. έχει αποτύχει. Ουσιαστικά μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι μια εταιρεία "θεάματος". Όταν λοιπόν αυτό το "θίασο" δεν ενδιαφέρεται κανείς να τον παρακολουθήσει, τότε η παράσταση έχει αποτύχει και το έργο κατεβαίνει.
Σχετικά με το επιχειρηματικό δαιμόνιο της φασίζουσας οικογένειας τα έχουμε ξαναπεί. Σκεφτείτε ότι αυτή η διοίκηση διαχειρίστηκε ένα περιουσιακό στοιχείο όπως, η εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης, μισή ελληνική εθνική ομάδα. Από την εκποίηση αυτής της "περιουσίας" η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο. κέρδισε ουσιαστικά ψίχουλα. Έχασε τους περισσότερες παίκτες ως ελεύθερους και αυτούς που πούλησε τους έδωσε σε τιμή ευκαιρίας λες και έψαχνε επειγόντως για μετρητά. Πριν λίγα χρόνια ο "Θείος" πούλησε και ματαξαναπούλησε το Γεωργάτο στην Ίντερ με μόνο διαβατήριο το ένα εξάμηνο καλής μπάλας, που εκείνος είχε παίξει και το 2004 ο ατζαμής και άσχετος "σωφέρ" έδωσε άρον άρον το Γιούρκα πριν το Ευρωπαϊκό. Πείτε μου ποια ομάδα δίνει ποδοσφαιριστή της πριν από μια τέτοια μεγάλη διοργάνωση; Και η Δυναμό Πέρα Μαχαλά θα ρίσκαρε και θα περίμενε το πέρας του τουρνουά. Κι ας μη θυμηθούμε πως έφυγαν οι υπόλοιποι παίκτες εκείνης της ομάδας που σήμερα ακούνε Π.Α.Ο και φτύνουν τον κόρφο τους.
Αλλά αυτά είναι πταίσματα. Έτσι κι αλλιώς όποιος μπλέκει με το ποδόσφαιρο γνωρίζει ότι η ομάδα ως εταιρία δε θα είναι προσοδοφόρα, αλλά προσδοκά να ρεφάρει αλλού. ʼλλωστε τα ποσά που απαιτούνται για το κτίσιμο μιας καλής ομάδας μπορεί σε έναν καθημερινό άνθρωπο να φαίνονται μυθικά, αλλά για επιχειρηματίες του μεγέθους των Βαρδινογιαννοκοκκαλαίων είναι μεροκάματα. Τι να κάνουμε έτσι είναι ο καπιταλισμός!
Το χειρότερο κακό φίλοι μου, το οποίο έχει κάνει η "οικογένεια" στον Παναθηναϊκό μας, είναι ότι δεν έμπνέει κανέναν, από τον τελευταίο οπαδό μέχρι τους ποδοσφαιριστές. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή από το να μη σε εμπνέει η ηγεσία σου είτε είσαι ομάδα, εταιρεία, στράτευμα, είτε είσαι κοινωνία. Φαντάσου φίλε βάζελε τον εαυτό σου στρατιώτη με ηγήτορα μεγέθους σωφέρ στο χαράκωμα. Αυτοκτονία. Η έλλειψη οράματος, πνοής είναι ο θάνατος της ελπίδας. Θυμηθείτε τις αποτυχίες της Κ.Α.Ε. Δεν ήταν λίγες. Κι όμως κι ο τελευταίος βάζελος πίστευε στις καλύτερες ημέρες, γιατί η ηγεσία του περνούσε κάτι τέτοιο. Ποιός πιστεύει στις καλύτερες ημέρες της Π.Α.Ε. εκτός από τους σφουγγοκωλάριους λαμογίσκους που περιτριγυρίζουν το σωφέρ;
Κι εδώ φτάνω στο τέλος. Ένα από τα σημαντικότερα προτερήματα του ηγέτη είναι ότι ξέρει να επιλέγει τους συνεργάτες του, να αξοιοποιεί όσο το δυνατόν τα προσόντα του και κυρίως δε φοβάται τη δημοτικότητα τους. Ποιο από τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικό του σωφέρ;
Με όλα αυτά το μόνο που έχει καταφέρει ο άσχετος είναι να κόψει τη μπάλα στους υγιείς οπαδούς του Π.Α.Ο. Η δεύτερη θέση δε μου λέει τίποτα. Δε γουστάρω να παίζω Ευρώπη και να μαζεύω πεντάρες και να εύχομαι να λήξει το ματς για να μη σπάσω το εισπρακτικό γαυρορεκόρ. Η δεύτερη θέση αποτελεί την πλήγη του Π.Α.Ο. όλη τη δεκαετία. Τζάμπα μάγκας ο Βαρδής χωρίς επενδύσεις. ΤΕΛΟΣ το παραμύθι. Ή θα φτιάχνεις ομάδα, θα παίρνεις πρωτάθλημα και θα κονομάς ή κονόμα γιοκ. ΑΛΛΑΞΕ ΜΥΑΛΑ Η ΤΕΛΟΣ.
και αυτή είναι ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ 