για να δουμε και λιγες ιστοριες αναπτυξης πριν ψηφησεις θυμησου αρθρο εργαζομενων σε πολυεθνικες και καταστηματα
πηγη
[size=20pt]Media Markt: Rich Αφεντικά Bitch Εργαζόμενοι[/size]
Στον εργασιακό Μεσαίωνα του 2015, τα πάντα είναι θέμα επιβίωσης. Για την ακρίβεια, στόχος τους είναι να έχουμε το μυαλό μας στο πώς θα επιβιώσουμε· αυτό και μόνον. Έτσι ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να περνάνε ό,τι νομοσχέδια και απαγορεύσεις θέλουν. Γιατί, στην πραγματικότητα, όλα πλέον είναι απαγορευτικά.
Και πώς να μην είναι όταν χιλιάδες εργαζόμενοι στην Ελλάδα του 2015, στην καλύτερη περίπτωση, πληρώνονται με καθυστέρηση μηνών; Όταν, αντί για χρήματα, παίρνουν κουπόνια; Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά δεν είναι λίγοι οι εργοδότες που καταβάλλουν ως αμοιβή διαμονή σε ξενοδοχεία και επιχειρήσεις και ένα μεγάλο μέρος του μισθού, το δίνουν υπό μορφής επιταγών για αγορές τροφίμων.
Δεν τα λέω εγώ, το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ που το 2014 (φανταστείτε, σήμερα πού έχουν πάει αυτοί οι αριθμοί) αποκάλυψε ότι περίπου 1.200.000 εργαζόμενοι πληρώνονται με καθυστέρηση από τρεις έως και 12 μήνες ενώ, ταυτόχρονα, ιδιαίτερα διαδεδομένο είναι το φαινόμενο της πληρωμής σε είδος. Αν αυτό δεν θυμίζει Μεσαίωνα, τότε τι;
Έναν τέτοιο Μεσαίωνα ζούνε και οι υπάλληλοι της γερμανικής πολυεθνικής αλυσίδας ηλεκτρικών ειδών media markt. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα, τότε που ξεκίνησε η εταιρεία στην Ελλάδα, το 2006. Το μοντέλο ήταν τα καταστήματα να ανοίγουν στις 08:00 και ο τελευταίος πελάτης να φεύγει γύρω στις 23:00! Πέρα από την 15ωρη εργασία τους, οι υπάλληλοι έπρεπε να βρίσκονται στο κατάστημα από τις 06:30 και να φεύγουν γύρω στις 24:00. Στόχος των μετόχων, τα μεγάλα κέρδη. Φυσικά όσο υπεύθυνοι είναι οι ιδιοκτήτες των media markt, άλλο τόσο είναι και οι κυβερνήσεις που το μόνο που κάνουν είναι να διαμορφώσουν το πλαίσιο που θα είναι πιο θελκτικό για επενδύσεις, όπως ελαστικό ωράριο, χαμηλά μεροκάματα, ισχνές εργοδοτικές εισφορές και γενικότερα διάλυση οιοδήποτε κοινωνικού κεκτημένου. Το θέμα όμως είναι πως, εδώ, δεν μιλάμε απλά για ισοπέδωση εργατικών δικαιωμάτων αλλά για εκμετάλλευση που φτάνει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και ουσιαστική διάλυση της προσωπικής μας ζωής. Η σύγχρονη (???) μορφή δουλείας, σε όλο της το μεγαλείο.
Όπως αναφέρει υπάλληλος του καταστήματος:
Ένα κατάστημα της εν λόγω εταιρείας στήνεται ως εξής: Ένα μήνα πριν ανοίξει, μαζεύονται οι υπάλληλοι οι οποίοι κατ' ανώτατο όριο πληρώνονται με 640 ευρώ τον μήνα και δουλεύουν 12 με 14 ώρες ημερησίως για να στηθεί το κατάστημα. Δεν πληρώνονται υπερωρίες γιατί θα πάρουν υποτίθεται αργότερα ρεπό, με τον νόμο περί διευθυντικού δικαιώματος, για τις επιπλέον υποχρεωτικές ώρες εργασίας. Βέβαια, οι Γερμανοί τυπικότατοι, λίγο πριν λήξει ο κανονικός χρόνος εργασίας έρχονται και λένε “παρακαλούμε να μην κανονίσετε κάτι προσωπικό σας γιατί θα δουλέψουμε ως τις πχ 12 το βράδυ”.
Και δεν ξέρω αν φαντάζεστε τι σημαίνει να δουλεύει κανείς με καμιά σαρανταριά Γερμανούς προϊσταμένους οι οποίοι πάντα αυτοί στήνουν τα νέα καταστήματα. Από την εξάντληση, πολλοί γίνονται απρόσεκτοι και τραυματίζονται.
Μετά κάνουν βόλτα στα γύρω καταστήματα μικρά και μεγάλα και βλέπουν τις τιμές. Έτσι οι τιμές ανοίγματος είναι ως και πενήντα τοις εκατό χαμηλότερες, πράγμα που θα κάνει τους μικρομεσαίους να κλάψουν και τους ίδιους τους προμηθευτές να μην μπορούν να σώσουν τα προϊόντα τους από την κατρακύλα που τελικά θα τους αναγκάσει ίσως να κλείσουν και να αντικατασταθούν από απευθείας εισαγωγές που θα κάνει μόνη της η εταιρεία ή θα πληρώνουν και από πάνω πολλά λεφτά για να “μπουν στο ράφι”. Αυτού του τύπου οι εταιρείες αφήνουν καμμένη γη όπου εμφανιστούν και κανείς δεν ωφελείται. Και σίγουρα ούτε και ο συνήθως ηλίθιος καταναλωτής -που όλα τα παραπάνω γίνονται για αυτόν υποτίθεται- γιατί μόλις ξεμπερδέψουν με τον ανταγωνισμό, οι τιμές θα πάρουν την ανηφόρα.
Τώρα, για την συμπεριφορά των πελατών προς τους υπαλλήλους, υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Πρέπει όμως να φέρονται πιο ευγενικά προς τους υπαλλήλους εννοείται, οι οποίοι και κακοπληρωμένοι είναι (600 ευρώ) και πολύ κουρασμένοι αφού -παρότι απαγορεύεται- στα καταστήματα αυτά δεν υπάρχει ούτε μια καρέκλα να ξαποστάσει κανείς μετά 10 και 12 ώρες ορθοστασία. Όλα τα παραπάνω, αν απορεί κάνεις πώς γίνονται και πώς πέρασαν κάποιοι νόμοι, σας ενημερώνω ότι το πρώτο κατάστημα το εγκαινίασε ο υπουργός Σιούφας (αντί να εγκαινιάσει κάνα σχολείο) και αφού προηγουμένως είχε κάνει επιθεώρηση με τους εργαζόμενους να είναι παρατεταμένοι ως στρατιώτες και με εντολή να χειροκροτούν.
Ας δούμε όμως τι λέει και ιδιοκτήτης γειτονικού καταστήματος:
Διατηρώ κατάστημα πλησίον του καινούριου Media. Η επισκεψιμότητα στα εγκαίνια, σύμφωνα με στοιχεία των ιδίων, έφτασε την πρώτη μέρα τις 65000 άτομα (όχι δεν έχω κάνει λάθος τα μηδενικά, είναι εξήντα-πέντε-χιλιάδες). Πέραν της μαλακίας που μας δέρνει.., όλοι περίμεναν σαν τα σκυλάκια στα ταμεία και μετά καμιά ώρα στην παραλαβή βάζοντας τις LCD στον ώμο και φεύγαν σαν κυνηγημένοι λες και την είχαν κλέψει.
Οι δε Γερμανοί είχαν κατουρηθεί από την απίστευτη γι' αυτούς επιτυχία (εγώ προσωπικά το περίμενα δυστυχώς για τα Δυτικά προάστια) και ορέγονται νέες επιτυχίες. Όσο για τους εργαζόμενους? Το μόνο που λείπει για να συμπληρωθεί το γκέτο είναι το Λιλή Μαρλέν σε beat διασκευή.
Εργαζόμενος εξομολογείται πως:
Παιδιά, εκεί τα πράγματα είναι τόσο άθλια και η εκμετάλλευση που υφίστανται οι εργαζόμενοι τόσο μεγάλη, που όποιος είχε καταφέρει να συμπληρώσει εκεί τριετία ας πούμε, θεωρούνταν ''παλιός''.
Και όσο για τους χαρούμενους μικροαστούς, καταναλωτές που ψωνίζουνε φθηνά, τι να πω, εγώ τέτοια τηλεόραση δεν θα έβαζα στο σπίτι μου εκτός αν ήθελα να το κάνω Χιροσίμα...
Και εδώ είναι η εκμετάλλευση του καταναλωτή αφού, όπως τονίζει υπάλληλος του καταστήματος,
Και όταν εθιστείς στη χρήση των προϊόντων αυτών, θα κάνεις το παν να ξεχρεώσεις, κόβοντας χρήματα από αλλού. Μια ζωή χρεωμένος, να μη σηκώνεις κεφάλι, να φοβάσαι μην χάσεις τη δουλειά σου και μείνουν απλήρωτα τα χρέη στο πολυκατάστημα και σου πάρουν τα αγαθά που σου πούλησαν με 15% ετήσιο τόκο.
Άλλη μαρτυρία εργαζόμενου:
Όπως για την καταναγκαστική πορνεία ευθύνεται και ο πελάτης, έτσι και για το 12ωρο πήδημα των εργαζόμενων στα σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας των αφεντικών φταίει και ο καταναλωτής. Όταν ο νεόβλαχος νεοελληναράς καταναλωτής σπεύδει Σάββατο βράδυ στο σούπερ μάρκετ και στο πολυκατάστημα, με μάτια που γυαλίζουν από καταναλωτική βουλιμία, μόνο και μόνο επειδή το λόμπυ των αφεντικών επέβαλε να είναι ανοιχτά ως τις οχτώ, όταν φτάνει δέκα το βράδυ και στο κάτεργο ΙΚΕΑ περιμένει ακόμα ουρά στα ταμεία και στις αποστολές, ποιο το νόημα να παίρνει (αν παίρνει) ο υπάλληλος λίγες υπερωρίες, που κι αυτές κοιτάνε τ' αφεντικά να τις πετσοκόψουν; Με τι αναπληρώνεται η έλλειψη προσωπικού χρόνου για αυτούς τους ανθρώπους; Ο αφιονισμένος καταναλωτής, μόλις μπει μέσα στον παράδεισο του πολυκαταστήματος, ξεχνάει πως είναι κι ο ίδιος μισθωτός. Πως κι αυτόν τον πηδάει κάποιο άλλο αφεντικό. Ξαφνικά γίνεται βασιλιάς και περιμένει να τον υπηρετήσουν.
Εν πάση περιπτώσει, θα τολμούσα να μιλήσω για την ανάγκη να γίνει μποϋκοτάζ σε όλα αυτά τα σύγχρονα κάτεργα -αλλά κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ουτοπιστής. Ποιος θα συμμετέχει σ' ένα τέτοιο μποϋκοτάζ;
Άσε που στο κάτω κάτω και τα μικρά αφεντικά δεν είναι τίποτα παρθένες.
Ένας άλλος πάλι εργαζόμενος ελπίζει πως με την μαρτυρία του θα διαλευκάνει κάποιες απορίες:
Εργάζομαι στη ναυαρχίδα της Mediamarkt, στο Μαρούσι δηλαδή, από το ξεκίνημα, το στήσιμο του καταστήματος.
Η εταιρεία ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Ο τότε διευθυντής πωλήσεων, Κ.Νικ., υποσχέθηκε τον ουρανό με τα άστρα και κατάφερε έτσι να μαζέψει τους καλύτερους πωλητές τις Αθήνας στο Μαρούσι.
Όλα αυτά, βάση της μετέπειτα πορείας της εταιρίας, αποδείχθηκαν ελεεινά ψέματα. Πχ υποσχέθηκε bonus τα οποία ποτέ δεν δόθηκαν. Κρατήθηκαν από τον ιδρώτα των υπαλλήλων για να χτιστούν οι επόμενες MediaMarkt. Έλεγε ότι οι πωλητές θα είχαν εξέλιξη, θα γινόντουσαν όλοι προϊστάμενοι, έστω και σε άλλο κατάστημα.
Ούτε αυτό έγινε. Ο πρώτος διευθυντής της εταιρίας, Κ.Βολ., κατάλαβε πρώτος πού οδηγούν οι υποσχέσεις αυτές και παραιτήθηκε πρώτος απ' όλους. Ο καπετάνιος εγκατέλειψε το καράβι λίγο μετά το άνοιγμα. Ακολούθησε και το μεγαλύτερο ποσοστό των υπαλλήλων. Παρόλα αυτά, ο Κ. Νικ. συνέχισε να εισπράττει μίζες. Διευθυντής ανέλαβε ο Κ.Ζαχ., ο οποίος ήταν ένας ηλίθιος και μισός. Η εμπειρία του και η παλαιότητά του και το ότι δεν προσχώρησε σε κάποια ομάδα διοικητική, δεν απέτρεψαν την απόλυσή του αργότερα.
Μετά από λίγο καιρό, η διοίκηση άλλαξε χέρια. Ανέλαβε ο πολλά υποσχόμενος Κ.Καισ. ως εκπαιδευόμενος διευθυντής, διευθυντής πωλήσεων ο Κ. Χριστ. και η Κ. Λαδ.. Αυτοί, εξήγγειλαν την κάθαρση της εταιρίας, διότι βρήκαν απογοητευμένο, με χαμηλό μισθό, προσωπικό, οπότε το ξεπάστρεψαν (τους απέλυσαν δηλαδή). Εξήγγειλαν, σαν να ήταν κυβέρνηση της χώρας, το συμμάζεμα των οικονομικών και διοικητικών προβλημάτων του καταστήματος. Απέλυσαν κι άλλους δηλαδή, για να έχουν περισσότερα κέρδη και λιγότερα έξοδα. Έτσι απλά, τρομοκρατώντας τους υπαλλήλους με απολύσεις, θεώρησαν ότι θα φτιάξουν τα πράγματα.
Ως ένας άλλος Καραμανλής, ο Κ.Καισ., από καλή οικογένεια, με παιδεία, έμφυτη ευγένεια και οργανωτικές ικανότητες, ενέπνευσε εμπιστοσύνη στους υπαλλήλους. Κάτι το οποίο κατάφερνε το δεξί του χέρι, ο Κ.Χριστ. να καταρρίπτει κάθε φορά με την άξεστη συμπεριφορά του απέναντι στους υπαλλήλους, με της φασιστικές νοοτροπίες του, με τις άδικες απολύσεις και τα διαγγέλματα περί εκκαθάρισης του προσωπικού. Πώς μπορεί να δουλέψει ένας υπάλληλος, όταν έχει από πάνω του έναν δικτάτορα με το μαστίγιο να τον καταδιώκει;
Ο Κ. Χριστ., εφάρμοσε αμέσως την εκκαθάριση. Προσέλαβε δικά του άτομα σε νευραλγικές θέσεις (βλέπε υπεύθυνο αποθήκης), εφάρμοσε δικές του ιδέες περί διοίκησης, πέρα από τα προβλεπόμενα της Mediamarkt και κατέρριψε κάθε ελπίδα των υπαλλήλων για εξέλιξη ή για κάτι καλύτερο, μιας και ιδιαίτερης μεταχείρισης έτυχαν μόνο όσοι συμμετείχαν στο μεσημεριανό του φαγοπότι στο ρεπό του καταστήματος, όταν ο χώρος μετατρέπονταν σε εστιατόριο πολυτελείας. Ποιοι ήταν αυτοί; Βλέπε νυν υπεύθυνο αξεσουάρ, νυν διευθυντές πωλήσεων, νυν υπεύθυνο MDA. Και όσους δεν γούσταρε, τους έκανε με την συμπεριφορά του να φύγουν, όπως την πρώην διευθύντρια προσωπικού, Κ. Τσακ..
Εν ολίγοις είχαμε βασιλευομένη δικτατορία στην εταιρία.
Σε κάποια φάση, ο Κ.Καισ. έγινε και επίσημα διευθυντής του καταστήματος. Θα έλεγα ότι αρκετοί χάρηκαν. Οι εξαγγελίες του Κ.Χριστ. ήταν ότι ο Κ.Καισ. είναι άτομο με παιδεία και ισχυρή προσωπικότητα και ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο για την εταιρεία, καθώς θα ασκούσε κάποιες πιέσεις στα κεντρικά. Όταν όμως υπάρχει ένα γαϊδούρι, σαν τον Κ.Χριστ. να επηρεάζει τις αποφάσεις του διευθυντή, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα.
Μετά από όλες αυτές τις απολύσεις, άτομα δεν προσλήφθηκαν για να καλύψουν τις θέσεις. "Απελύθη" μετά από αίτησή της η Κ.Λαδ. για να πάρει αποζημίωση, η οποία θα μπορούσε να μοιραστεί στο κουρασμένο προσωπικό. Δόθηκαν bonus σε τμήματα όπου υπήρχαν συμπάθειες. Ενισχύθηκε η πίεση στους πωλητές, κάτω από την απειλή της απόλυσης. Γινόντουσαν μετακινήσεις από τμήμα σε τμήμα για να αναγκάσουν ανεπιθύμητους υπαλλήλους να παραιτηθούν. Πίεσαν την διευθύντρια προσωπικού, Κ.Τσακ., προς την απόλυση και προσέλαβαν μια τύπισσα που ζει κρυμμένη στο γραφείο της και δεν ξέρει ούτε καν τα ονόματα των υπαλλήλων -ως όφειλε- και δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις τις απέναντι στο προσωπικό. Έδωσαν προαγωγή σε άτομα χωρίς ποιότητα, γνώσεις και προσωπικότητα, μόνο και μόνο για να μην προσλάβουν άλλους, πιο έμπειρους, με μεγαλύτερο μισθό (βλέπε υπεύθυνο IT, υπεύθυνο HIFI, πρώτο πωλητή κινητής, υπεύθυνο αξεσουάρ). Προάχθηκαν δηλαδή, άτομα που δεν ήταν εργατικοί, εκδήλωναν συνεχώς την δυσαρέσκειά τους απέναντι στο καθεστώς της εταιρίας, δήλωναν ότι κάνουν τα πάντα για να τους διώξουν και είχαν γίνει (και είναι ακόμη) μόνιμοι θαμώνες του ρεπό, του μέρους για το διάλειμμα. Τα δίωρα και τα τρίωρα διαλείμματά τους καθώς και οι εξαφανίσεις τους στην Carrefour, είναι παροιμιώδεις.
Το αποκορύφωμα αυτής της κωμωδίας, η προαγωγή του Κ.Χριστ. σε εκπαιδευόμενο διευθυντή, η προαγωγή σε του Κ.Καλπ., ενός μυστήριου τύπου, σε διευθυντή πωλήσεων του ισογείου και η προαγωγή του Κ.Νικολ., πιόνι του Κ.Χριστ., σε διευθυντή πωλήσεων του 1ου ορόφου.
Το ζουμί είναι ότι υπάρχουν 5-6 άτομα που κάνουν κουμάντο, παίρνουν όλα τα λεφτά, κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες τους και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι meeting για να αξιολογήσουν μια κατάσταση η οποία έχει ξεφύγει και υπεύθυνοι είναι αυτοί. Βγαίνουν βόλτα για δέκα λεπτά μόνο για να δώσουν μια άσχετη εντολή ή για να κατασκοπεύσουν τους πωλητές. Ο πιο αστείος απ' όλους δε είναι ο Κ.Καισ., που ψωνίζει και μετά από λίγο καιρό επιστρέφει αυτά που πήρε.
Και έφτασε η απογραφή της 9/9/2007. Κάποιοι θα δουλέψουν παράνομα 2 ώρες υπερωρία το βράδυ του Σαββάτου μετά το κλείσιμο και θα αναγκαστούν την άλλη μέρα να πάνε 7 η ώρα στο κατάστημα, για να μείνουν εκεί πάλι παρανόμως μέχρι τις 19:00, να πληρωθούν σαν να είναι καθημερινή, όχι δηλαδή Κυριακή, διπλό μεροκάματο και να πάρουν ρεπό άλλη μέρα.
Η πολιτική του Αμαρουσίου, οδηγεί στην παραίτηση όλων των υπαλλήλων, ατόμων δηλαδή που σκέπτονται και δεν πρόκειται να ανεχτούν άλλο αυτή τη κατάσταση, κατάσταση προτεκτοράτου, τους χαμηλούς μισθούς και την κακή συμπεριφορά της διοίκησης. Στο τέλος τέλος, θα υπάρχουν μόνο κακοί υπάλληλοι των 600 ευρώ, χωρίς γνώσεις, κακή εξυπηρέτηση και αλλαγή υπαλλήλων κάθε που θα λήγουν οι συμβάσεις, διότι έτσι θα συμφέρει τη διοίκηση. Να την χαίρεστε εσείς οι λίγοι με τους παχυλούς μισθούς και τα σκατά στο μυαλό σας.
Καταιγιστικά είναι τα λόγια αυτού του υπαλλήλου της γερμανικών συμφερόντων Media Markt:
Είμαι και εγώ ένας από τους εργαζόμενους στην Media Markt.
Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες.
Μας προσέλαβαν για πωλητές και μόνο πωλητές δεν είμαστε. Από την ώρα που θα πιάσουμε δουλειά μέχρι την ώρα που θα σχολάσουμε, κάνουμε τον αποθηκάριο κουβαλώντας εμπορεύματα, να ξεσκονίζουμε και φυσικά να εξυπηρετούμε τους πελάτες.
Οι μισθοί είναι της πείνας και είμαστε σε συνεχή απειλή απόλυσης από κάποιους ανεγκέφαλους άσχετους με το επάγγελμα των ηλεκτρονικών. Πατώντας στην ανάγκη του κάθε εργαζόμενου για εργασία, είναι σε μια συνεχή απειλή απόλυσης. Πολλοί έμπειροι πωλητές έχουν παραιτηθεί και έχουν προσλάβει παιδάκια άπειρα με το είδος για να πληρώνουν τα λιγότερο δυνατόν χρήματα και μετά, αφού λήξει η σύμβασή τους, προσλαμβάνουν νέους για να μην έχουν δικαιώματα. Αυτό φυσικά συνεπάγεται στην κακή εξυπηρέτηση του πελάτη.
Προχωρώντας στο τώρα (2012)
Και επειδή από κάπου έπρεπε να καλύψουν τα έξοδα που κάνανε σε διαφημίζεις, αρχίζουν μαζικές απολύσεις και μειώσεις μισθών. Στους υπαλλήλους που κρατάει, η εταιρεία, μειώνει τις ώρες εργασίας (άρα και τον μισθό) και αρκετούς τους μετατρέπει τις συμβάσεις από 8 ώρες σε 6 και 4 ώρες.
Και πλησιάζουμε στο σήμερα (2014)
Μιλάμε πλέον για μισθούς των 400 ευρώ και όσο για τις συνθήκες εργασίας; Ιδού:
Ο Δημήτρης δεν μπορούσε ούτε τον εαυτό του να ακούσει από τις φωνές. Ο υπεύθυνος βάρδιας ούρλιαζε: “Αιτήσεις! Θέλω αιτήσεις!”. Κανείς δεν τολμούσε να σηκώσει το κεφάλι να τον κοιτάξει. Την μοναδική φορά που ο Δημήτρης είχε τολμήσει να ψελλίσει “προσπαθώ”, τον είχε πάρει και τον είχε σηκώσει. “Δεν υπάρχει αυτή η λέξη!” ούρλιαξε μέσα στο αυτί του ο υπεύθυνος βάρδιας. “Η απάντηση είναι “θα κάνω αιτήσεις”!”.
Το συγκεκριμένο call center, από τα δεκάδες που έχουν αναπτυχθεί τα χρόνια της κρίσης στην Αθήνα, είχε αναλάβει την προώθηση των νέων συνδρομητικών πακέτων εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Σε έναν πίνακα, γράφονταν τα ονόματα των εργαζομένων και ο αριθμός των αιτήσεων που είχαν “φέρει”. Οι περισσότεροι δίπλα στο όνομά τους είχαν ένα μηδενικό. Ως τέτοια αντιμετωπίζονταν και από την εταιρεία. Ο Δημήτρης, 29, άντεξε μία εβδομάδα περίπου.
Δεν μας επέτρεπαν ούτε διάλειμμα 10 λεπτών. Κανείς δεν διαμαρτύρεται, από φόβο μην τον διώξουν. Ούτε να σχολάσεις στην ώρα σου μπορείς. Έρχονται και σου λένε ότι δεν βοηθάς την ομάδα.
Η ψυχολογική πίεση και η σωματική κούραση ήταν αφόρητη. Κάποιοι δεν άντεχαν, άφηναν τα ακουστικά, σηκώνονταν κι έφευγαν.
Από τους περίπου 50 εργαζομένους της εταιρείας, οι περισσότεροι είναι νέοι με προσόντα, που όμως δεν έβρισκαν αλλού δουλειά. Υπάρχουν κάποιοι άνω των 50, που υπομένουν τα πάντα για να καταφέρουν να πληρώσουν τα χαράτσια τους. Τους βλέπεις με σκυμμένο κεφάλι, απελπισμένος κόσμος. Αλλά ξέρουν ότι τουλάχιστον εδώ θα πληρωθούν (σε άλλα call centers οι εργαζόμενοι πληρώνονται μόνο εάν συμπληρώσουν συγκεκριμένο αριθμό αιτήσεων). Για το 4ωρο πληρώνεσαι 270 ευρώ, για το 5ωρο 300, για το 8ωρο 500.
Αλλού καταγγέλλεται ότι οι υποψήφιοι περνούν ένα μήνα εκπαίδευσης χωρίς να πληρώνονται και χωρίς τελικά να προσλαμβάνονται. Σε τουλάχιστον μία περίπτωση, στον πίνακα του γραφείου τοιχοκολλούνταν τα ονόματα των υπαλλήλων που απολύθηκαν για άσκηση περαιτέρω πίεσης. Σε call center “δεύτερης διαλογής”, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να αγκαλιάζονται κάθε πρωί και να φωνάζουν ρυθμικά “γιατί αυτοί και όχι εμείς”.
Εταιρεία επίγειας εξυπηρέτησης (handling) στο αεροδρόμιο προσλαμβάνει άτομα έναντι 180 ευρώ τον μήνα για εξάωρη εργασία.
Νέο φαινόμενο παρατηρήθηκε τον Ιανουάριο σε μεγάλο πολυκατάστημα: οι βεβαιώσεις αποδοχών εμφάνιζαν τον μισθό διχοτομημένο· ο μισός αντιστοιχούσε στον κατώτατο μισθό της συλλογικής σύμβασης και ο υπόλοιπος καταγραφόταν ως... οικειοθελής παροχή.
[IMG]
Τα πορτοκαλί μπλουζάκια της θλίψης
Τα ίδια παντού, τα αφεντικά να απομυζούν τους εργαζομένους και να τους μετατρέπουν σε δούλους.
Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου αποκαλύπτει τι ίδιες άθλιες εργασίες και στα Public. Νομίζω πως το κείμενο του ΣΥΒΧΑ (του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής) τα λέει όλα:
Προς τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στα Public
Ορθοστασία, στόχοι, συμπληρωματικές πωλήσεις, μυστηριώδεις πελάτες, remodelling, νυχτερινές υπερωρίες για μηνιαίες απογραφές. Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την καθημερινότητα των συναδέλφων μας στα Public. Και επειδή στη συγκεκριμένη επιχείρηση αρέσει πολύ το «μυστήριο», θα δανειστούμε ένα απόφθεγμα από τον μετρ των αστυνομικών μυθιστορημάτων: «Ο κόσμος είναι γεμάτος από προφανή πράγματα, τα οποία ουδέποτε παρατηρεί κανείς» (Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Το σκυλί των Μπάσκερβιλ).
Πράγματι, πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα βρίσκεται ένα ολόκληρο εργασιακό πρότυπο, το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές των εργαζομένων. Βρίσκεται καταρχάς η απουσία σκαμπό και η υποχρέωση των υπαλλήλων να δουλεύουν 8ωρα όρθιοι ακόμα και μπροστά από τον υπολογιστή.
Στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες τίθενται υπέρογκοι και ανέφικτοι στόχοι, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τον χαρακτήρα των συμπληρωματικών και ετερόκλητων πωλήσεων. Έτσι σε όλους τους τομείς των πωλήσεων από την τεχνολογία, την κινητή και το gaming έως τον «πολιτισμό», οι υπάλληλοι αναγκάζονται πολύ συχνά να προωθούν στον πελάτη προϊόντα κατά πολύ διαφορετικά από το αντικείμενο της εργασίας τους και μάλιστα να αξιολογούνται για αυτά είτε με μπόνους είτε με απολύσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πίεση για συνδέσεις wind).
Η λογική της επιβράβευσης ή της απόλυσης δημιουργεί ένα εργασιακό περιβάλλον ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων τόσο μεταξύ των καταστημάτων, όσο πολλές φορές και στο ίδιο κατάστημα από όροφο σε όροφο.
Η εντατικοποίηση της εργασίας και η συνεχής ψυχολογική πίεση για επιθετικές πωλήσεις απογειώνεται από το περίφημο θεσμό του mystery shopper. Κοινώς πρόκειται για κατάσκοπο που παριστάνει τον πελάτη για λογαριασμό της επιχείρησης και αξιολογεί εν αγνοία του/της εργαζόμενου/ης τις «επιδόσεις» του/της. Πιο κοινώς πρόκειται για ρουφιάνο που παραπέμπει σε πρακτικές άλλων εποχών. Μέσα από αυτήν την πρακτική, οι συνάδελφοι στα Public είναι διαρκώς υπό το φόβο ότι ο οποιοσδήποτε πελάτης είναι εν δυνάμει ένας mystery shopper που καταγράφει και φακελώνει την οποιαδήποτε κίνησή τους.
Το πιεστικό καθεστώς εργασίας στα Public δεν εξαντλείται φυσικά μόνο στους υπαλλήλους της εταιρείας στη λιανική πώληση. Το διοικητικό προσωπικό της επιχείρησης στα γραφεία της εργάζεται επίσης με χαμηλούς μισθούς και συχνά με απλήρωτες υπερωρίες.
Το έδαφος για όλα τα παραπάνω, που αναγκάζονται να δέχονται οι συνάδελφοι, βρίσκεται φυσικά στην πολιτική της επιχείρησης που πολεμά κάθε δυνατότητα πραγματικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων και συλλογικής διεκδίκησης:
Οι ατομικές συμβάσεις, οι απολύσεις ακόμα και κατά τη διάρκεια άδειας, η κακοπληρωμένη εργασία, οι μειώσεις μισθών και η εργοδοτική αυθαιρεσία δημιουργούν ένα καθεστώς, στο οποίο ο κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη νιώθει ανήμπορος/η να παλέψει ώστε να μπει ένα φρένο στις «εξυπνάδες» που σκαρφίζονται κάθε φορά τα «επιτελεία» της επιχείρησης.
Ακριβώς όμως επειδή σε κάθε επιχείρηση οι διεκδικήσεις των εργαζομένων καρποφορούν μόνο όταν τα δικαιώματά τους γίνονται αντικείμενο συλλογικής και οργανωμένης πάλης, πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοι στα Public έχουν μόνο να κερδίσουν ερχόμενοι στο Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής.
Πρόκειται για ένα Σύλλογο που δίνει καθημερινά μάχες για τα εργατικά συμφέροντα και παλεύει ενάντια σε κάθε είδους εργοδοτική αυθαιρεσία. Από τα στοιχειώδη, όπως η καταβολή αποζημιώσεων σε περιπτώσεις απολύσεων (όπως έχει πετύχει για απολυμένους συναδέλφους ακόμα και στα Public), το δικαίωμα στην απεργία, έως και τα συλλογικά συμφέροντα του κλάδου όπως η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων και η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας.
Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη είναι το όπλο των εργαζομένων απέναντι στις ασυδοσίες των εργοδοτών. Τα συμφέροντά μας είναι κοινά και είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που καλούμαστε να τα υπερασπιστούμε. Δε δεχόμαστε να δουλεύουμε με μειωμένους μισθούς, ούτε ανεχόμαστε την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας ως εργαζόμενοι για χάριν των κερδών του κάθε αφεντικού.
Θέλουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίες με δικαιώματα για να κάνουμε τη δουλειά μας με αξιοπρέπεια. Ακριβώς επειδή «παρατηρούμε τα προφανή», παλεύουμε καθημερινά και καλούμε τους συναδέλφους μας στα Public να παλέψουν μαζί μας.
Γιατί, το μόνο πραγματικό άλυτο «μυστήριο» αφορά την πλευρά της εργοδοσίας, είτε είναι στα Public είτε οπουδήποτε αλλού: γιατί υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που παλεύουν και επιμένουν; γιατί υπάρχουν ακόμα συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων; Όλοι και όλες εμείς, ο κόσμος της εργασίας, γνωρίζουμε την απάντηση.
ΑΥΤΗ είναι η ελλάδα του 2015. Εκμεταλλευόμενοι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και την ανάγκη επιβίωσης, μετατρέπουν τον μισθό σε ένα πιάτο φαγητό και το μεροκάματο σε κουπόνια ή ακόμα και σε εθελοντική εργασία, με αμοιβή τα... μόρια!
Ή τα Πλούτη τους ή οι Ζωές μας!
[/quote]
