Τσίπρας-ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

[georgetsl]

θέλει ιδιαίτερο δείκτη νοημοσύνης για να το καταλάβει κάποιος ώστε θα έπρεπε να το εξηγήσουν???

και φυσικά ο μάγκας ελληναράς είπε μέσα του "Φέρτα εδώ τώρα και όταν μου τα ζητήσεις θα σε βγάλω και κλέφτη"

τοτε προς τι η εκπροσωπηση στο κοινοβουλιο ??? αμα ηταν οι βουλευτες και δεν μπορουσαν να ενημερωσουν τον "πελατη" .....τοτε να καθομασταν με δημοψηφισματα να αποφασιζαμε ολοι μαζι ....να επαιρνε ο καθεις πολιτης μια συμβαση του κρατους και να καθοταν να την διαβασει σπιτι του και οτι καταλαβε ,καταλαβε....και μετα δημοψηφισμα ...............ο βουλευτης ειναι στην βουλη να εξηγει,και οχι να κανει παρτυ στην Μ.Βρετανια !!!! τωρα αυτο που λες ειναι ατοπο....."ιδιαιτερη νοημοσυνη...." !!!

 

[pornopapos]

[size=20pt] Σταθάκης: Δεν χρειάζεται να χαρακτηρισθεί επαχθές το χρέος για να κουρευτεί
[/size]
   Μπρέγιαννη Κατερίνα
   
   23.01.2014

[size=20pt]«Το χρέος για να κουρευτεί δεν έχει καμία σημασία, αν χαρακτηρισθεί επαχθές, ή μη.»  [/size]δήλωσε ο Γ. Σταθάκης στην εκπομπή της Π. Τσαπανίδου στον ΣΚΑΙ, απαντώντας με τον τρόπο αυτό, κατηγορηματικά στα «λογοπαίγνια» που χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά η μονταζιέρα της Συγγρού, για να εφεύρει ασυμφωνίες στον ΣΥΡΙΖΑ.

Συνεχίζοντας ανέφερε χαρακτηριστικά: «Κουρέψαμε το ιδιωτικό χρέος του PSI, αναθεωρήθηκε δύο φορές το χρέος που έχουμε από την Ευρώπη. Άρα το θέμα της τρίτης απομείωσης, που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάτι αποδεκτό. Δεν χρειάζεται να χαρακτηριστεί επαχθές, για να κουρευτεί.» Ενώ ξεκαθάρισε ότι: ««Δεν υπάρχει μονομερές κούρεμα του χρέους. Δεν είχε ποτέ τέτοια θέση του ΣΥΡΙΖΑ.»

Απίθανο σενάριο η διακοπή της χρηματοδότησης

Ο κος Σταθάκης εξήγησε αναλυτικά ότι είναι απίθανη η διακοπή της χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως μέσο πίεσής μας σε περίπτωση σκληρής διαπραγμάτευσης, για τον λόγο ότι: «Η Ελλάδα έπαψε εδώ και ένα χρόνο περίπου να παίρνει έκτακτη χρηματοδότηση, η οποία θα μπορούσε να σταματήσει εύκολα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τώρα πια όμως έχει επανέλθει στο φυσιολογικό, θεσμικά κατοχυρωμένο πλαίσιο χρηματοδότησης που καθιστά το σενάριο της διακοπής της απίθανο.»

Ριζική επαναδιαπραγμάτευση ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ

Περιγράφοντας εκτενώς τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε ότι: βάση της διαπραγμάτευσης αποτελεί το γεγονός ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον 3 – 4 χρόνων κατά το οποίο δεν θα εξυπηρετεί τα δάνειά της, μέχρι να αναπτυχθεί η οικονομία και να γυρίσει σε θετικό ρυθμό. Από εκεί και πέρα θα μπορεί να υπηρετεί ένα δάνειο, το οποίο θα είναι βιώσιμο.

Ξεκαθάρισε μάλιστα ότι: «Η διαπραγμάτευση είναι πιο ομαλή από τα φοβικά σύνδρομα που επιδεικνύουν ή δημιουργούν κάποιοι, διότι το διακύβευμα της διαπραγμάτευσης είναι ουσιαστικά, η επαναδιαπραγμάτευση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, από το 2014 έως το 2020, το οποίο δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει η χώρα. Είναι γεγονός ότι χρειάζεται 9 δισ. πλεόνασμα το χρόνο, κάτι που όπως είναι κατανοητό σε όλους, είναι αδύνατο. Δηλαδή τίθεται ένα θέμα ριζικής επαναδιαπραγμάτευσης μέχρι το 2020 των τοκοχρεολυσίων.»

Η εκτίμηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα πεδία σύγκρουσης θα είναι πολλά και ακόμα πιο σημαντικά από την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους καθώς στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ακύρωση επί της ουσίας των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα.

Τέλος όσον αφορά το ύψος του χρέους ο Γ. Σταθάκης υποστήριξε ότι είναι 100 δισ. της δεκαετίας του 80, του 90 καθώς και του 2000 που περιλαμβάνει και τη Ν.Δ. Συνεχίζοντας ανέδειξε τις ευθύνες των κυβερνήσεων εκείνων των περιόδων που αντί να απομειώσουν το χρέος που υπήρχε όταν υπήρχε ανάπτυξη στο 4%, η χώρα μας συνέχιζε να καταφεύγει διαρκώς σε νέα κεφάλαια δανεισμού. Αυτό είναι και μία από τις αιτίες που οδήγησαν στο οικονομικό αδιέξοδο το 2008.

ΣΥΡΙΖΑ: Άλλο το Μνημόνιο, άλλο η δανειακή σύμβαση

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχώρισε από την πρώτη στιγμή το Μνημόνιο από τη δανειακή σύμβαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τις μνημονιακές πολιτικές επί της ουσίας και δεν θα εφαρμόσει ούτε μία μέρα το Μνημόνιο, εδώ έγκειται η μεγάλη διαφορά με την πολιτική της Ν.Δ.

Επιπλέον τόνισε ότι: «Δεν υπάρχει μονομερές στοιχείο στην διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, διότι η δανειακή σύμβαση, δεν γίνεται μονομερώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή, λέει ότι χρήζει επαναδιαπραγμάτευση το χρέος, για να γίνει βιώσιμο κάτι που το λέει άλλωστε και το ΔΝΤ μιλώντας για 40% άμεσο, ή έμμεσο κούρεμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι χρειάζεται κούρεμα σε ακόμα μεγαλύτερο μέρος του χρέους, και αυτό είναι μέρος της διαπραγμάτευσης, άρα τα δύο αυτά θέματα δεν ταυτίζονται.»

[size=20pt]Γ. Μηλιός: Πολύ καλά τα είπε ο Γιώργος Σταθάκης!
[/size]
«Πολύ καλά τα είπε ο Γιώργος Σταθάκης» υποστήριξε ο Γ. Μηλιός σε συνέντευξή του στο Βήμα FM προσθέτοντας ότι, από την πρώτη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, πολύ πριν ανοίξει με το PSI, σε μια εντελώς διαφορετική βάση, το γερμανικό μοντέλο του 1953.

Ανέλυσε μάλιστα τον τρόπο που επιτυγχάνεται από οικονομική άποψη, η βιωσιμότητα του χρέους, είτε με τον πληθωρισμό, όπως έγινε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτό δεν μπορεί να συμβεί σήμερα, είτε με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Με τις πολιτικές που ακολουθούνται δεν μπορεί να επιτευχθεί ανάπτυξη, συμπλήρωσε, άρα το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.

«Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουμε κυβέρνηση» θα δημιουργήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, όχι όπως επιχειρείται από την Ν.Δ. με υφεσιακές πολιτικές, αλλά μέσα από την πάταξη της διαφθοράς και με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα», συμπλήρωσε καταγγέλλοντας τη διπρόσωπη πολιτική της κυβέρνησης, στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ που αλλιώς μιλάει γι' αυτήν και αλλιώς φέρεται στους εμπλεκόμενους σε αυτήν. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης.

http://www.avgi.gr/article/1727732/...hei-epaxthes-to-xreos-gia-na-koureutei-vide-1

 

[kosnik26]

[size=20pt]Γ. Μηλιός: Πολύ καλά τα είπε ο Γιώργος Σταθάκης!
[/size]

 

[tramountana]

[size=20pt] Σταθάκης: Δεν χρειάζεται να χαρακτηρισθεί επαχθές το χρέος για να κουρευτεί
[/size]

[size=20pt]Γ. Μηλιός: Πολύ καλά τα είπε ο Γιώργος Σταθάκης!
[/size]

ο Τσακαλωτος δεν θα σιγοντάρει ???

[move]Drei professoren vaterland verloren[/move]

 

[pornopapos]

[size=16pt]President Alexis Tsipras? Is that a joke?[/size]
Some on the left would rather wallow in impotence than support the Syriza's leader's bid to be president of European commission

   
        Srećko Horvat
        theguardian.com, Tuesday 21 January 2014 12.08 GMT
   
Alexis Tsipras, leader of the opposition in Greece, as a candidate for the president of the European commission? Is that a joke? The best answer to this question has recently been given by the Italian philosopher Franco Berardi Bifo, who said [size=16pt]"I will vote for Tsipras, even if it's useless"[/size], and added in his characteristic tone: "Taking those 200 metres that separate me from the polling station is not such a big effort to make an action that is completely useless".

Even political philosophers Antonio Negri and Sandro Mezzadra, otherwise known as fierce critics of elections, acknowledge the relevance of the forthcoming European parliament elections.

Until recently Negri and Michael Hardt, in their "Declaration" (2012), celebrated the political maturity of the "indignados" who did not vote in the Spanish elections of 2011. However, it was precisely the lack of a credible left party that led to this abstinence. [size=16pt]This time the situation is different, and there is a growing pan-European left power that is able to subvert and potentially disrupt the existing state of affairs.[/size] Negri and Mezzadra argue that the European elections in May 2014 are essential: "The issue of wages and the issue of income, the definition of rights and dimensions of welfare, the topic of constitutional transformations related to single countries and to the European constituent issue can, today, only be addressed at a European level. Outside of this sphere there is no such thing as political realism."

While the French philosopher Alain Badiou so persistently insists on "subtraction" from the state, for Negri it is clear that the forthcoming elections create a space for the imposition of a new "political grammar". And that is why Badiou, his sharp text published in Radical Philosophy, was wrong when speaking about the left's "contemporary impotence".

Badiou first accuses Costas Douzinas of "avowed optimism", arguing that there is nothing new in what Douzinas, in his book Philosophy and Resistance in Crisis, called a "new political subject". For Badiou, the demonstrations in Tahrir Square in Cairo and Athens' Syntagma Square are nothing but "the communist invariants". Here, there is no point going into Badiou's critique, it is simply enough to press Ctrl+F and find what is missing throughout his text: the word Syriza. Badiou does not ever mention the great political success of Alexis Tsipras's radical left party that leads all opinion polls in Greece.

Our contemporary impotence lies not so much in the fact that all these "communist invariants" failed to change the balance of power, but that one part of the left is not willing to accept the risk of engaging in institutional struggle, even at the cost of failure or defeat.

A nice illustration of this situation lies in the American sitcom Sex and the City. Charlotte, who is the opposite of the sexual predator Samantha, believes in romantic love and decides not to have sex with her fiancé Trey until the honeymoon. However, the night before the wedding she is confronted with Trey's impotence. Trying to find out whether it is a physical or psychological erectile dysfunction, Charlotte investigates whether Trey's erection wakes up when he goes to sleep.

Is the real problem only in the "head" or is it "physical"? It is no surprise that Charlotte one day discovers that her fiancé is actually masturbating in the bathroom to pornographic magazines. "Our contemporary impotence" comes exactly from this: on the one hand, we find the old left melancholy when it comes to waging concrete struggles in the existing institutions and in the streets and squares, and on the other hand, there is the masturbation on a utopia that will never come true.

Here we should use Badiou's own words and the lesson of his master [maître], Mao Zedong, who used to say: "No investigation, no right to speak!" In other words, to investigate a problem is, indeed, to try to solve it. The European elections offer an opportunity not only to new political parties but also to popular movements who can have their direct representatives in the existing institutions, with the goal to deliver at least minimum demands for social justice and effectively confront the policies of the Troika.

What we need today is a combination of the old Gramscian difference between the "war of position" and the "war of manoeuvre". [size=16pt]It is becoming more and more clear that a movement without a party is impotent, and that a party without a movement can only repeat the failures of the past. We need both. And that's the reason why Tsipras's nomination as a candidate for the presidency of the European Commission is not a joke. Even if it seems useless, we should walk this 200 metres in order to step out from our contemporary impotence.[/size]

http://www.theguardian.com/commenti...-tsipras-european-commission-president-syriza

 

[voltaire45]

[size=20pt] Σταθάκης: Δεν χρειάζεται να χαρακτηρισθεί επαχθές το χρέος για να κουρευτεί
[/size]

Το ότι από όλη την είδηση βρήκες αυτό να τονίσεις δείχνει πόσο βαθειά μεσάνυχτα έχεις για τα οικονομικά.

ΤΣΠΑ, από ότι φαίνεται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος είναι οι ακόλουθες:

1. Μορατόριουμε αποπληρωμής για ένα χρονικό διάστημα
2. Διαγραφή μέρους του χρέους
3. Ρήτρα ανάπτυξης

Το τι από αυτά είναι δυνατόν να πετύχει είναι μεγάλο ερώτημα. Πιθανόν τα 1 και 2 με κάποια μορφή.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι οποιεσδήποτε αλλαγές των δανειακών συμβάσεων πρέπει να ψηφισθούν από 15 κοινοβούλια.

Για το Δημόσιο ο Παπαδημούλης και ο Δραγασάκης έχουν δηλώσει ότι από εδώ και μπρος οι προϋπολογισμοί θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι. Αν έχουν και πρωτογενές πλεόνασμα δεν τους χαλάει γιατί θα είναι ένα μέσο πίεσης στις διαπραγματεύσεις (και φυσικά έλλειμμα στο ισοζύγιο τρέχουσων συναλλαγών δεν πρόκειται να υπάρξει).

 

[pornopapos]

Το ότι από όλη την είδηση βρήκες αυτό να τονίσεις δείχνει πόσο βαθειά μεσάνυχτα έχεις για τα οικονομικά.

ΤΣΠΑ, από ότι φαίνεται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος είναι οι ακόλουθες:

1. Μορατόριουμε αποπληρωμής για ένα χρονικό διάστημα
2. Διαγραφή μέρους του χρέους
3. Ρήτρα ανάπτυξης

Το τι από αυτά είναι δυνατόν να πετύχει είναι μεγάλο ερώτημα. Πιθανόν τα 1 και 2 με κάποια μορφή.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι οποιεσδήποτε αλλαγές των δανειακών συμβάσεων πρέπει να ψηφισθούν από 15 κοινοβούλια.

Για το Δημόσιο ο Παπαδημούλης και ο Δραγασάκης έχουν δηλώσει ότι από εδώ και μπρος οι προϋπολογισμοί θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι. Αν έχουν και πρωτογενές πλεόνασμα δεν τους χαλάει γιατί θα είναι ένα μέσο πίεσης στις διαπραγματεύσεις (και φυσικά έλλειμμα στο ισοζύγιο τρέχουσων συναλλαγών δεν πρόκειται να υπάρξει).

προσκυνώ την απέραντη σοφία σας πατισαχ μου...

 

[petroskonstantinou17]

[size=20pt] Σταθάκης: Δεν χρειάζεται να χαρακτηρισθεί επαχθές το χρέος για να κουρευτεί
[/size]
   Μπρέγιαννη Κατερίνα
  και [size=20pt]Γ. Μηλιός: Πολύ καλά τα είπε ο Γιώργος Σταθάκης!
[/size]
«Πολύ καλά τα είπε ο Γιώργος Σταθάκης» υποστήριξε ο Γ. Μηλιός σε συνέντευξή του στο Βήμα FM προσθέτοντας ότι, από την πρώτη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, πολύ πριν ανοίξει με το PSI, σε μια εντελώς διαφορετική βάση, το γερμανικό μοντέλο του 1953.

Ανέλυσε μάλιστα τον τρόπο που επιτυγχάνεται από οικονομική άποψη, η βιωσιμότητα του χρέους, είτε με τον πληθωρισμό, όπως έγινε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτό δεν μπορεί να συμβεί σήμερα, είτε με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Με τις πολιτικές που ακολουθούνται δεν μπορεί να επιτευχθεί ανάπτυξη, συμπλήρωσε, άρα το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.

«Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουμε κυβέρνηση» θα δημιουργήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, όχι όπως επιχειρείται από την Ν.Δ. με υφεσιακές πολιτικές, αλλά μέσα από την πάταξη της διαφθοράς και με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα», συμπλήρωσε καταγγέλλοντας τη διπρόσωπη πολιτική της κυβέρνησης, στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ που αλλιώς μιλάει γι' αυτήν και αλλιώς φέρεται στους εμπλεκόμενους σε αυτήν. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης.

http://www.avgi.gr/article/1727732/...hei-epaxthes-to-xreos-gia-na-koureutei-vide-1

ΜΩΡΗ ΠΟΥΣΤΑΡΑ, ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΣΟΥ?

 

[KYRMEDIOS]

[quote.

«Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουμε κυβέρνηση» θα δημιουργήσουμε πρωτογενές πλεόνασμα, όχι όπως επιχειρείται από την Ν.Δ. με υφεσιακές πολιτικές, αλλά μέσα από την πάταξη της διαφθοράς και με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα»
[/quote]

Ρε φίλε πόσο χρονών είσαι και τα πιστεύεις όλα αυτά?
Εγώ τα ακούω από όλους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Χαλάρωσε , σε δουλεύουν.

 

[tramountana]

Το ότι από όλη την είδηση βρήκες αυτό να τονίσεις δείχνει πόσο βαθειά μεσάνυχτα έχεις για τα οικονομικά.

ΤΣΠΑ, από ότι φαίνεται οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος είναι οι ακόλουθες:

1. Μορατόριουμε αποπληρωμής για ένα χρονικό διάστημα
2. Διαγραφή μέρους του χρέους
3. Ρήτρα ανάπτυξης

Το τι από αυτά είναι δυνατόν να πετύχει είναι μεγάλο ερώτημα. Πιθανόν τα 1 και 2 με κάποια μορφή.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι οποιεσδήποτε αλλαγές των δανειακών συμβάσεων πρέπει να ψηφισθούν από 15 κοινοβούλια.

Για το Δημόσιο ο Παπαδημούλης και ο Δραγασάκης έχουν δηλώσει ότι από εδώ και μπρος οι προϋπολογισμοί θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένοι. Αν έχουν και πρωτογενές πλεόνασμα δεν τους χαλάει γιατί θα είναι ένα μέσο πίεσης στις διαπραγματεύσεις (και φυσικά έλλειμμα στο ισοζύγιο τρέχουσων συναλλαγών δεν πρόκειται να υπάρξει).

αυτό προυποθέτει

(1) να έρθει στην κυβέρνηση (με κάποιον τρόπο εστω και με "ανίερες συμμαχίες")
(2) να μην τα έχει πετύχει κάποιος άλλος πρίν από αυτόν.....

 

[ElftexTP]

[size=16pt]President Alexis Tsipras? Is that a joke?[/size]
Some on the left would rather wallow in impotence than support the Syriza's leader's bid to be president of European commission

   
        Srećko Horvat
        theguardian.com, Tuesday 21 January 2014 12.08 GMT
   
Alexis Tsipras, leader of the opposition in Greece, as a candidate for the president of the European commission? Is that a joke? The best answer to this question has recently been given by the Italian philosopher Franco Berardi Bifo, who said [size=16pt]"I will vote for Tsipras, even if it's useless"[/size], and added in his characteristic tone: "Taking those 200 metres that separate me from the polling station is not such a big effort to make an action that is completely useless".

Even political philosophers Antonio Negri and Sandro Mezzadra, otherwise known as fierce critics of elections, acknowledge the relevance of the forthcoming European parliament elections.

Until recently Negri and Michael Hardt, in their "Declaration" (2012), celebrated the political maturity of the "indignados" who did not vote in the Spanish elections of 2011. However, it was precisely the lack of a credible left party that led to this abstinence. [size=16pt]This time the situation is different, and there is a growing pan-European left power that is able to subvert and potentially disrupt the existing state of affairs.[/size] Negri and Mezzadra argue that the European elections in May 2014 are essential: "The issue of wages and the issue of income, the definition of rights and dimensions of welfare, the topic of constitutional transformations related to single countries and to the European constituent issue can, today, only be addressed at a European level. Outside of this sphere there is no such thing as political realism."

While the French philosopher Alain Badiou so persistently insists on "subtraction" from the state, for Negri it is clear that the forthcoming elections create a space for the imposition of a new "political grammar". And that is why Badiou, his sharp text published in Radical Philosophy, was wrong when speaking about the left's "contemporary impotence".

Badiou first accuses Costas Douzinas of "avowed optimism", arguing that there is nothing new in what Douzinas, in his book Philosophy and Resistance in Crisis, called a "new political subject". For Badiou, the demonstrations in Tahrir Square in Cairo and Athens' Syntagma Square are nothing but "the communist invariants". Here, there is no point going into Badiou's critique, it is simply enough to press Ctrl+F and find what is missing throughout his text: the word Syriza. Badiou does not ever mention the great political success of Alexis Tsipras's radical left party that leads all opinion polls in Greece.

Our contemporary impotence lies not so much in the fact that all these "communist invariants" failed to change the balance of power, but that one part of the left is not willing to accept the risk of engaging in institutional struggle, even at the cost of failure or defeat.

A nice illustration of this situation lies in the American sitcom Sex and the City. Charlotte, who is the opposite of the sexual predator Samantha, believes in romantic love and decides not to have sex with her fiancé Trey until the honeymoon. However, the night before the wedding she is confronted with Trey's impotence. Trying to find out whether it is a physical or psychological erectile dysfunction, Charlotte investigates whether Trey's erection wakes up when he goes to sleep.

Is the real problem only in the "head" or is it "physical"? It is no surprise that Charlotte one day discovers that her fiancé is actually masturbating in the bathroom to pornographic magazines. "Our contemporary impotence" comes exactly from this: on the one hand, we find the old left melancholy when it comes to waging concrete struggles in the existing institutions and in the streets and squares, and on the other hand, there is the masturbation on a utopia that will never come true.

Here we should use Badiou's own words and the lesson of his master [maître], Mao Zedong, who used to say: "No investigation, no right to speak!" In other words, to investigate a problem is, indeed, to try to solve it. The European elections offer an opportunity not only to new political parties but also to popular movements who can have their direct representatives in the existing institutions, with the goal to deliver at least minimum demands for social justice and effectively confront the policies of the Troika.

What we need today is a combination of the old Gramscian difference between the "war of position" and the "war of manoeuvre". [size=16pt]It is becoming more and more clear that a movement without a party is impotent, and that a party without a movement can only repeat the failures of the past. We need both. And that's the reason why Tsipras's nomination as a candidate for the presidency of the European Commission is not a joke. Even if it seems useless, we should walk this 200 metres in order to step out from our contemporary impotence.[/size]

http://www.theguardian.com/commenti...-tsipras-european-commission-president-syriza

δωστο στον προεδρο να το διαβασει να δουμε αν πηρε το lower με μεσο η με την αξία του

 

[tramountana]

[size=16pt]President Alexis Tsipras? Is that a joke?[/size]
Some on the left would rather wallow in impotence than support the Syriza's leader's bid to be president of European commission

   
       Srećko Horvat
       theguardian.com, Tuesday 21 January 2014 12.08 GMT
   
Alexis Tsipras, leader of the opposition in Greece, as a candidate for the president of the European commission? Is that a joke? The best answer to this question has recently been given by the Italian philosopher Franco Berardi Bifo, who said [size=16pt]"I will vote for Tsipras, even if it's he is useless"[/size], and added in his characteristic tone: "Taking those 200 metres that separate me from the polling station is not such a big effort to make an action that is completely useless".

Even political philosophers Antonio Negri and Sandro Mezzadra, otherwise known as fierce critics of elections, acknowledge the relevance of the forthcoming European parliament elections.

Until recently Negri and Michael Hardt, in their "Declaration" (2012), celebrated the political maturity of the "indignados" who did not vote in the Spanish elections of 2011. However, it was precisely the lack of a credible left party that led to this abstinence. [size=16pt]This time the situation is different, and there is a growing pan-European left power that is able to subvert and potentially disrupt the existing state of affairs.[/size] Negri and Mezzadra argue that the European elections in May 2014 are essential: "The issue of wages and the issue of income, the definition of rights and dimensions of welfare, the topic of constitutional transformations related to single countries and to the European constituent issue can, today, only be addressed at a European level. Outside of this sphere there is no such thing as political realism."

While the French philosopher Alain Badiou so persistently insists on "subtraction" from the state, for Negri it is clear that the forthcoming elections create a space for the imposition of a new "political grammar". And that is why Badiou, his sharp text published in Radical Philosophy, was wrong when speaking about the left's "contemporary impotence".

Badiou first accuses Costas Douzinas of "avowed optimism", arguing that there is nothing new in what Douzinas, in his book Philosophy and Resistance in Crisis, called a "new political subject". For Badiou, the demonstrations in Tahrir Square in Cairo and Athens' Syntagma Square are nothing but "the communist invariants". Here, there is no point going into Badiou's critique, it is simply enough to press Ctrl+F and find what is missing throughout his text: the word Syriza. Badiou does not ever mention the great political success of Alexis Tsipras's radical left party that leads all opinion polls in Greece.

Our contemporary impotence lies not so much in the fact that all these "communist invariants" failed to change the balance of power, but that one part of the left is not willing to accept the risk of engaging in institutional struggle, even at the cost of failure or defeat.

A nice illustration of this situation lies in the American sitcom Sex and the City. Charlotte, who is the opposite of the sexual predator Samantha, believes in romantic love and decides not to have sex with her fiancé Trey until the honeymoon. However, the night before the wedding she is confronted with Trey's impotence. Trying to find out whether it is a physical or psychological erectile dysfunction, Charlotte investigates whether Trey's erection wakes up when he goes to sleep.

Is the real problem only in the "head" or is it "physical"? It is no surprise that Charlotte one day discovers that her fiancé is actually masturbating in the bathroom to pornographic magazines. "Our contemporary impotence" comes exactly from this: on the one hand, we find the old left melancholy when it comes to waging concrete struggles in the existing institutions and in the streets and squares, and on the other hand, there is the masturbation on a utopia that will never come true.

Here we should use Badiou's own words and the lesson of his master [maître], Mao Zedong, who used to say: "No investigation, no right to speak!" In other words, to investigate a problem is, indeed, to try to solve it. The European elections offer an opportunity not only to new political parties but also to popular movements who can have their direct representatives in the existing institutions, with the goal to deliver at least minimum demands for social justice and effectively confront the policies of the Troika.

What we need today is a combination of the old Gramscian difference between the "war of position" and the "war of manoeuvre". [size=16pt]It is becoming more and more clear that a movement without a party is impotent, and that a party without a movement can only repeat the failures of the past. We need both. And that's the reason why Tsipras's nomination as a candidate for the presidency of the European Commission is not a joke but its a big joke. Even if it seems he is completely useless, we should walk this 200 metres in order to step out from our contemporary impotence.[/size]

http://www.theguardian.com/commenti...-tsipras-european-commission-president-syriza

 

[Gushallo]

[size=20pt] Σταθάκης: Δεν χρειάζεται να χαρακτηρισθεί επαχθές το χρέος για να κουρευτεί
[/size]
    Μπρέγιαννη Κατερίνα
   
    23.01.2014

[size=20pt]«Το χρέος για να κουρευτεί δεν έχει καμία σημασία, αν χαρακτηρισθεί επαχθές, ή μη.»  [/size]

Οπότε ουτε μνημονια σκιζουμε, ουτε τιποτα

σαλτα και κοιμησου κωλοτουμπα παπια
που περιμενες τι θα γραψει η αυγη για να μας το μοστραρεις 

Τελειωμένε καραγκιοζη 

 

[pornopapos]

Οπότε ουτε μνημονια σκιζουμε, ουτε τιποτα

σαλτα και κοιμησου κωλοτουμπα παπια
που περιμενες τι θα γραψει η αυγη για να μας το μοστραρεις   

Τελειωμένε καραγκιοζη 

δεν περίμενα κάτι άλλο από έναν εμπαθή τελειωμένο καραγκιόζη, κοψοχέρη πασοκονουδούκο, σαν εσένα... 

 

[Tamias]

δεν περίμενα κάτι άλλο από έναν εμπαθή τελειωμένο καραγκιόζη, κοψοχέρη πασοκονουδούκο, σαν εσένα...  

Το πολιτικό σύστημα είναι τελειωμένο. Δεν υπάρχουν σοβαρά κόμματα. Μόνο κραυγές και ανοησίες από όλους. Πρέπει να είναι κάποιος βαθιά ανόητος για να πιστεύει ότι θα μας σώζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ.

 

[pornopapos]

Το πολιτικό σύστημα είναι τελειωμένο. Δεν υπάρχουν σοβαρά κόμματα. Μόνο κραυγές και ανοησίες από όλους. Πρέπει να είναι κάποιος βαθιά ανόητος για να πιστεύει ότι θα μας σώζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ.

[size=17pt]Πρέπει να είναι κάποιος βαθιά ανόητος για να πιστεύει ότι θα μας σώζει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ!!![/size]

 

[Tamias]

[size=17pt]Πρέπει να είναι κάποιος βαθιά ανόητος για να πιστεύει ότι θα μας σώζει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ!!![/size]

ΧΑΧΑΧΑ

 

[pornopapos]

ΧΑΧΑΧΑ

διαφωνία ή αμηχανία?

 

[Tamias]

διαφωνία ή αμηχανία?

Κανένα από τα δύο. Ειρωνία και μόνο αδερφέ. Ειρωνία. Τσιπρανδρέου ε; Δεν είπα πως θα μας σώσει κανένας. Ούτε Τσίπρας ούτε κανένας άλλος. Σώζων εαυτώ σωθείτω. Αυτό κάνουν άλλωστε πάντα οι αστοί επαναστάτες. Από το Μαρξ μέχρι και σήμερα τους Αριστερούς των βορείων Προαστίων.

 

[Gushallo]

δεν περίμενα κάτι άλλο από έναν εμπαθή τελειωμένο καραγκιόζη, κοψοχέρη πασοκονουδούκο, σαν εσένα... 

Πολυβραβευμενος μαλακας σαν εσενα δεν ειμαι παντως....