Ποια είναι τα think tank που φλερτάρουν με τον Τσίπρα
Πώς τα αμερικάνικα think tank απέκτησαν σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, πατώντας πόδι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα
― Των Παναγιώτη Γκρουμούτη , Δημήτρη Μαρκόπουλου
Ο ξαφνικός έρωτας της ακριβοθώρητης οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το Ινστιτούτο Λεβί και
οι σχέσεις του με το Ιδρυμα Φορντ, τη Morgan Stanley, την Επισκοπική Εκκλησία και τα hedge funds
Μια ομάδα ανθρώπων, με προσβάσεις στην αμερικανική κυβέρνηση αλλά και στην Αγγλικανική Επισκοπική Εκκλησία, την τρίτη σε μέγεθος χριστιανική εκκλησία στον κόσμο, εδρεύει, συνεδριάζει και λειτουργεί στις γοτθικού ρυθμού αίθουσες ενός ιστορικού κολεγίου, με τους κανόνες και το τυπικό ενός κλειστού κλαμπ εκλεκτών.
Αυτή η ακριβοθώρητη ελίτ βρέθηκε στις αρχές Νοεμβρίου στην Αθήνα για ένα συνέδριο που διοργανώθηκε με χορηγό επικοινωνίας, μεταξύ άλλων, την εφημερίδα «Αυγή». Στο διήμερο αυτό συνέδριο κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και μοιράστηκαν τους προβληματισμούς τους οι κορυφαίoι οικονομικοί ταγοί της άλλης όχθης του Ατλαντικού και τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο τον ίδιο τον πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα.
Κι έτσι, μία εβδομάδα μετά την εμφάνιση του κ. Τσίπρα στο Οστιν του Τέξας, με τη γνωστή επιχειρηματολογία του υπέρ της παραμονής στο ευρώ, μια νέα εμφάνιση με Αμερικανούς και πάλι διοργανωτές ήρθε να προκαλέσει σύγχυση στους ακροατές του, καθώς οι ομιλητές αυτού του συνεδρίου κατέληγαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι με παραμονή στο ευρώ δεν υπάρχουν και πολλές ελπίδες εξόδου της χώρας από την κρίση. Μάλιστα, στο συνέδριο αυτό προτάθηκε και παράλληλο νόμισμα για την Ελλάδα με την επωνυμία «G-notes»!
Η αναπάντεχη προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με ένα από τα σημαντικότερα think tank των ΗΠΑ ήρθε ως μάννα εξ ουρανού για τον κ. Τσίπρα, καθώς έντονος είναι εδώ και καιρό ο προβληματισμός για την ελλειμματική διεθνή αναγνώριση του κόμματος της Αριστεράς. Μια απομόνωση όμως που οι Αμερικάνοι ενδιαφέρονται να σπάσουν - ίσως για τους δικούς τους λόγους.
Το ενδιαφέρον των εκπροσώπων του Levy Institute για τον κ. Τσίπρα ήταν μεγάλο. Επάνω σε αυτόν δόμησαν το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής, τοποθετώντας τον ως «key note speaker», ενώ η σχέση δεν έμεινε μόνο στο συγκεκριμένο τυπικό στάδιο αλλά συνεχίστηκε και μετά. Το πρώτο πάντως συνέδριο του Levy Institute στην Ευρώπη είναι ένα γεγονός που σηματοδοτεί πολλά. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημήτρης Παπαδημητρίου ασχολήθηκε εντατικά με την υλοποίησή του: είχε έρθει από τη Νέα Υόρκη για να το οργανώσει και φυσικά, όπως λέγεται, για να αποκτήσει προσβάσεις στο κόμμα της Κουμουνδούρου.
Η «Αυγή» δίπλα στην Αμερική...
Ωστόσο, το φλερτ δεν ήταν μονομερές. Αυτό αποδεικνύει η σπουδή μιας κομματικής εφημερίδας να συμμετάσχει για πρώτη φορά στην ιστορία της, με χορηγία επικοινωνίας, παρέα με εφημερίδες -κατ’ αυτούς- του «επάρατου συστήματος και της διαπλοκής»... Και όλα αυτά για μια εκδήλωση αμερικανικού φορέα! Ας μην ξεχνάμε ότι ο αριστερός Τύπος σπάνια εμφανίζεται σε τέτοιου είδους αστικά κοινωνικά events, καθώς επιδιώκει να απευθύνεται σε κινήματα που δεν συχνάζουν στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά σε γνωστά εναλλακτικά στέκια της Αθήνας. Τόσο μεγάλη υπήρξε η κινητοποίηση και η διάθεση της «Αυγής» να συμμετάσχει στο συνέδριο, πάντως, ώστε έγινε κι ένα «μίνι πραξικόπημα» από τους διοργανωτές για να αλλάξει το πρόγραμμα της διημερίδας και να προστεθεί μια μέρα μετά το κλείσιμο των χορηγιών η εφημερίδα στους υποστηρικτές της εκδήλωσης. Γιατί όχι όμως, οι καιροί αλλάζουν και ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για την εξουσία, θα έλεγε κάποιος. Ολα χρειάζονται, αλλά κυρίως μια πειστική εναλλακτική πρόταση στην οικονομία. Ενδεικτικό επίσης της στήριξης του Levy Institute στον Αλέξη Τσίπρα είναι το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένας άλλος επίσημος ομιλητής από την κυβέρνηση, ούτε καν σε επίπεδο υπουργού ή υφυπουργού. Κυριολεκτικά, δηλαδή, επρόκειτο για ένα συνέδριο «πολιτικού χώρου» στο οποίο εκ των 920 συνολικά συμμετεχόντων η μεγάλη πλειονότητα ήταν στελέχη ή φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και κινήσεις του χώρου, όπως, για παράδειγμα, μέλη του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς» κ.ά.
Η συνεργασία θα συνεχιστεί
Μετά ταύτα, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να αφήσει την ευκαιρία της προσέγγισης να περάσει και να χαθεί. Ηδη μάλιστα ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του αμερικανικού think tank, που βρίσκεται στα αριστερά των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, και του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε ο καθηγητής του πρώτου, Χρόνης Πολυχρονίου, στενός συνεργάτης του προέδρου του Levy, Δημήτρη Παπαδημητρίου. Ο κ. Πολυχρονίου έχει κληθεί να δώσει τις πολύτιμες συμβουλές του στο μελλοντικό πρόγραμμα κυβερνησιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ήταν πάντως η πρώτη φορά που ήρθε στην Αθήνα το Ινστιτούτο Λεβί, αφού το Ινστιτούτο Οικονομικών και Πολιτικών Μελετών, το οποίο ιδρύθηκε πριν από περίπου 30 χρόνια υπό τη σκέπη του φημισμένου Κολεγίου Μπαρντ του Πανεπιστημίου Κολούμπια, εδώ και μερικά χρόνια διατηρεί συνεργασία με το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, για λογαριασμό του οποίου μάλιστα πραγματοποιεί μελέτες για την ανεργία και την απασχόληση.
Η ερώτηση, η οποία αβίαστα προκύπτει και αφορά στο ποιος είναι ο κοινός τόπος και προβληματισμός που μπορεί να έχει μια ομάδα επιφανών, νεοφιλελεύθερων, κατά βάση, Αμερικανών οικονομολόγων με την ηγεσία ενός αριστερού κόμματος στην Ελλάδα μπορεί ενδεχομένως να απαντηθεί με μια πρώτη ανάγνωση των σκοπών του Levy Economics Institute. Αυτό, λοιπόν, βάσει καταστατικού, αποτελεί έναν «ερευνητικό οργανισμό με στόχο την προώθηση της οικονομικής επιστημονικής έρευνας και της δημόσιας οικονομικής πολιτικής», έναν οργανισμό που δραστηριοποιείται σε τέσσερις ηπείρους και δεκάδες χώρες με στόχο «την επίλυση των μειζόνων ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες». Στην περίπτωση της Ελλάδας -και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης- τα μέλη του ινστιτούτου έχουν ξεκάθαρη άποψη: «το μείζον πρόβλημα της Ευρώπης είναι το ευρώ, το μείζον πρόβλημα της διεθνούς οικονομικής σκηνής είναι η ευρωζώνη και οι εγγενείς αδυναμίες της». Αυτές τις απόψεις κατέθεσε για πολλοστή φορά, μόνο που τώρα τις μοιράστηκε με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ...
Το Levy Institute, η Επισκοπική Εκκλησία, ο φιλάνθρωπος κροίσος ιδρυτής και τα hedge funds
Το περίφημο Ινστιτούτο Λεβί οφείλει τη δημιουργία του και στη συνέχεια την ευμάρειά του στη γενναιοδωρία και στο όραμα του Λεόν Λεβί, ενός δισεκατομμυριούχου χρηματιστή που έμεινε στην Ιστορία ως ο εμπνευστής των αμοιβαίων κεφαλαίων και των περιβόητων hedge funds.
Χάρη σε αυτόν -και με τα χρήματά του- ιδρύθηκε το 1986 το ομώνυμο ινστιτούτο, με στόχο ουσιαστικά να κρατήσει ζωντανή τη δίψα του ιδρυτή του για διαρκή αναζήτηση νέων οικονομικών «όπλων» και για την άσκηση της κατά περίπτωση «ιδανικής» οικονομικής πολιτικής. Βρήκε στέγη στο campus του Κολεγίου Μπαρντ, ίσως του πιο φημισμένου πανεπιστημιακού κολεγίου-προθάλαμου του Κολούμπια. Ενός κολεγίου στο οποίο ο ίδιος ο Λεόν Λεβί διετέλεσε επίτροπος και με το οποίο κατά καιρούς συνδέθηκαν ορισμένα ιερά τέρατα της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής σκηνής. Ονόματα-κολοσσοί του παρελθόντος, όπως ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούζβελτ και κροίσοι επιχειρηματίες όπως ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ ο νεότερος, ο Τζορτζ Ιστμαν και ο Φρέντερικ Βάντερμπιλτ υπήρξαν είτε απόφοιτοι είτε επίτροποι του κολεγίου. Διάδοχός τους σήμερα θεωρείται ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς.
Στο κάδρο μπαίνει από την αρχή σχεδόν και η Επισκοπική Εκκλησία των ΗΠΑ, η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί έναν από τους βασικούς χρηματοδότες του Ινστιτούτου Λεβί και χορηγός υποτροφιών σε φοιτητές του Κολεγίου Μπαρντ, ιδιαίτερα στους τομείς των καλών τεχνών. Η Εκκλησία χρηματοδοτεί τα προγράμματα τέχνης του κολεγίου, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Χέσελ και τα ετήσια φεστιβάλ Bard Summer Scape και Bard Music Festival. Συμπτωματικά, στην ίδια Εκκλησία ανήκουν και τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Λεβί...
Ολοι οι άνθρωποι του Ινστιτούτου, το Ιδρυμα Φορντ και η Morgan Stanley
Η διοικητική ομάδα του Ινστιτούτου παραμένει πιστή στις αρχές του ιδρυτή: «Στη χάραξη πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον υπόλοιπο κόσμο» και στις διαρκείς επαφές με «τους ηγέτες των επιχειρήσεων, των εργατικών συνδικάτων και των κυβερνήσεων για την επίλυση των μειζόνων ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες»...
Για να υποστηρίξουν τους στόχους τους έχουν πολλά όπλα στη φαρέτρα τους. Αρχής γενομένης από τον ιστό που έχουν απλώσει στα ανώτατα κλιμάκια της αμερικανικής οικονομικής σκηνής και όχι μόνο. Μια απλή παράθεση των ονομάτων και των ιδιοτήτων της διοικητικής ομάδας του Ινστιτούτου αρκεί για να λυθούν πολλές απορίες. Ενδεχομένως δε και για να δημιουργηθούν νέες! Στο διοικητικό συμβούλιο του Levy Economics Institute μετέχουν, εκτός του προέδρου του, καθηγητή Οικονομικών και αντιπροέδρου του Κολεγίου Μπαρντ Δημήτρη Παπαδημητρίου, και εσχάτως συνομιλητή στα οικονομικά και πολιτικά θέματα του κ. Αλέξη Τσίπρα, οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια Μπρους Γκρίνγουολντ και Τζόζεφ Στίγκλιτς και του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Γουίλιαμ-Τζούλιους Γουίλσον, και Λάκσμαν Ακουθάν, εκτελεστικός διευθυντής του Economic Cycle Research Institute, γνωστού για την επιρροή του στους εκάστοτε συμβούλους του Λευκού Οίκου, αλλά και ο Μάρτιν Λ. Λίμποβιτς, γενικός διευθυντής της επενδυτικής τράπεζας Morgan Stanley.
Βασικοί συνεργάτες του Ινστιτούτου είναι οι κορυφαίοι οικονομικοί αναλυτές Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, Γιαν Κρέγκελ, Μάικλ Χάτσον και Ράνταλ Ρέι, όλοι τους γνωστοί ευρωσκεπτικιστές και άκρως επικριτικοί απέναντι στην πολιτική της λιτότητας και της αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζεται στην ευρωζώνη από την ίδρυσή της.
Η εικόνα ανοίγει ακόμα περισσότερο όταν κάποιος ανατρέξει στους κατά καιρούς προσκεκλημένους του Ινστιτούτου στα συνέδρια και τις ομιλίες που διοργανώνει ανά τον κόσμο. Σχεδόν πάντα σε συνεργασία με το κολοσσιαίο Ιδρυμα Φορντ (των 10 δισ. δολαρίων σε υπό διαχείριση κεφάλαια και των άνω των 400 εκατ. δολαρίων σε ετήσιες χορηγίες) και το πασίγνωστο Οικονομικό Ινστιτούτο Μπρούκινγκς, ένα από τα παλαιότερα think tank στις ΗΠΑ, που ειδικεύεται στην έρευνα και την άσκηση οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, με χορηγούς πολυεθνικές εταιρείες όπως οι Bank of America και ExxonMobil, αλλά και οι κυβερνήσεις της Ιαπωνίας, του Κατάρ, της Κίνας και της Βρετανίας!
Ο μέγας χορηγός Ιδρυμα Φορντ και οι κινήσεις του στην Ελλάδα
Το Ινστιτούτο Λεβί, πάντως, είναι απολύτως εξαρτημένο σε οικονομική βάση από το Ιδρυμα Φορντ που για πρώτη φορά στην Ιστορία του επέλεξε να πατήσει πόδι στην Ευρώπη μέσω μιας εκδήλωσης στην Ελλάδα. Λέγεται μάλιστα ότι τους επόμενους μήνες εκπρόσωποί του θα ξανάρθουν για να δουν από κοντά επενδυτικές ευκαιρίες στη χώρα μας.
Το ίδρυμα αυτό χρηματοδοτεί πρωτοποριακές κινήσεις, φρέσκιες ιδέες και κινήματα πολιτών κατά του αντισημιτισμού ή της ξενοφοβίας σε όλο τον πλανήτη πλην Ευρώπης. Επίσης φτάνει να δαπανά έως και 10 δισ. δολάρια τις δράσεις του που εκτείνονται από τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική ως την Ασία. Τον ευρύτερο δηλαδή «αμερικανικό κόσμο», όπου οι ΗΠΑ έχουν συμφέροντα. Πάντως, η φιλανθρωπική ανά τα χρόνια δράση του Ιδρύματος Φορντ δεν υπήρξε πάντοτε αθώα και ανέφελη. Το 1967, το ίδρυμα είχε εμπλακεί ως μεσάζον σε ένα πολύ μεγάλο σκάνδαλο σχετικά με τη χρηματοδότηση εγχώριων και διεθνών οργανισμών και προσώπων από τη CIA, η οποία διαμέσου του ιδρύματος αποδείχθηκε ότι πραγματοποιούσε ξέπλυμα κεφαλαίων για δεκάδες οργανώσεις ανά τον πλανήτη που στήριζαν τα αμερικανικά συμφέροντα, με ακρογωνιαίο λίθο αυτής της παράνομης δραστηριότητας το Ιδρυμα Φορντ. Tο πολιτικό σκάνδαλο που ξέσπασε ήταν μεγάλο ενώ ως κόμβος αυτών των δραστηριοτήτων σε όλο τον κόσμο είχε αποδειχθεί ο τότε πρόεδρος του ιδρύματος Τζον ΜακΚλόι.
Στα πάνελ του Λεβί μετέχουν κατά καιρούς ο πρώην πρόεδρος του Ιδρύματος Φορντ κ. Λούις Α. Ουμπίνιας, η κυρία Κριστίν Κάμινγκ, αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη (New York FED), ο Πάουλο Νογκέιρα Μπατίστα ο νεότερος, αντιπρόσωπος της Βραζιλίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Πίτερ Πρατ, επικεφαλής οικονομολόγος και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Κλαούντιο Μπόριο, αναπληρωτής διευθυντής της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, αλλά και μερικές από τις πιο διάσημες «γραφίδες» του διεθνούς οικονομικού Τύπου, όπως ο αρθρογράφος των «Financial Times» Μάρτιν Γουλφ και οι συνάδελφοί του της «Wall Street Journal» Τζάστιν Λάχαρτ, του «Business Week» Πίτερ Κόι και των «New York Times» Λούις Ούτσιτελ.
Ανθρωποι με αδιαμφισβήτητη επιρροή... Το Ινστιτούτο στεγάζει επίσης την οργάνωση «Οικονομολόγοι για την Ειρήνη και την Ασφάλεια». Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο επιφανών οικονομολόγων που προέρχονται από συνολικά 17 χώρες. Σε εκδήλωση αυτής της οργάνωσης, τον Νοέμβριο του 2008, μετείχε ως ομιλητής ο Γιώργος Παπανδρέου, περίπου έναν χρόνο πριν από την εκλογή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας.
Ο κ. Παπανδρέου τότε μετείχε σε πάνελ που διαπραγματευόταν μια «νέα διεθνή οικονομική αρχιτεκτονική»!
Αστοχίες στις προβλέψεις
Μότο των μελών του Ινστιτούτου είναι η πεποίθηση πως «μια καλά σχεδιασμένη δημόσια πολιτική μπορεί να οδηγήσει την οικονομία σε πλήρη απασχόληση και σε βιώσιμη ανάπτυξη». Κι εδώ κάπου αρχίζει η εμπλοκή του Λεβί στα δρώμενα της ευρωζώνης, καθότι η γραμμή που ασπάζεται και προωθεί το Ινστιτούτο μέσω των στρατηγικών αναλύσεών του βασίζεται στο μακροοικονομικό μοντέλο που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και το οποίο απέχει παρασάγγας από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, ή μάλλον από το αντίστοιχο... γερμανικό. Οι ιθύνοντες του Ινστιτούτου Λεβί εστιάζουν πρωτίστως στον ρόλο των τραπεζών και του επενδυτικού κεφαλαίου στο ξέσπασμα των χρηματοοικονομικών κρίσεων, καθώς και στις επιπτώσεις των δημοσίων χρεών και ελλειμμάτων στη διαμόρφωση διεθνών οικονομικών ανισορροπιών.
Στο πλαίσιο αυτό ουδέποτε έκρυψαν την αντίθεσή τους με την υιοθέτηση του ευρώ από τα ευρωπαϊκά κράτη, ούτε την κριτική τους απέναντι στη δημιουργία αυτής καθαυτής της ευρωζώνης με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει μια νομισματική ένωση με μέλη χώρες που έχουν διαφορετική δημοσιονομική πολιτική, διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και διαφορετικά «ανοίγματα αλλά και κοινή νομισματική πολιτική». Ηδη από το 1998 ερευνητές του Ινστιτούτου, με πρώτο τον Ράνταλ Ρέι, είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στη δημιουργία του ευρώ, τονίζοντας πως η σύσταση μιας ενιαίας νομισματικής ζώνης που θα διοικείται και θα λειτουργεί από έναν ενιαίο οργανισμό στα πρότυπα της αμερικανικής Fed, δεν θα ευοδωθεί, καθώς προϋποθέτει την ανάληψη τέτοιων δεσμεύσεων από τα κράτη-μέλη που τελικώς θα τα οδηγήσουν σε αποπληθωρισμό και θα παγιδεύσουν την Ευρώπη σε ύφεση.
Τον Αύγουστο του 2008 ο κ. Ρέι και ο καθηγητής κ. Παπαδημητρίου συνυπογράφουν μια μελέτη του Ινστιτούτου που κάνει λόγο για τις «αμαρτίες» της ευρωζώνης. Στην μελέτη εκφράζεται η άποψη πως από την αρχή η ΟΝΕ ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, κυρίως λόγω των διαφορετικών δομών των χωρών της ευρωζώνης και του ευάλωτου τραπεζικού συστήματός της.
Οι ειδικοί του Ινστιτούτου έκτοτε κατηγόρησαν πολλές φορές την ευρωζώνη για τις «μεγάλες αμαρτίες» της, πλην όμως στις προβλέψεις τους για την πορεία του ευρώ δεν είχαν την ευστοχία που θα περίμενε κανείς. Το «αδύναμο» εκ της συστάσεώς του νόμισμα και η «εύθραυστη» συνοχή της ευρωζώνης αντέχουν ακόμα - έστω με την αρωγή των μελών του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. προς τα ασθενέστερα μέλη της ευρωπεριφέρειας.
Οι εκτιμήσεις των μελών του Ινστιτούτου περί της πορείας ανάκαμψης των PIIGS ομοίως αποδείχθηκαν λανθασμένες. Τον περασμένο Μάρτιο η πρόβλεψη του Ινστιτούτου για την ελληνική οικονομία έκανε λόγο για ύφεση της τάξης των 6 ποσοστιαίων μονάδων. Η «μπίλια» έκατσε στο 4%. Τον περασμένο Ιούλιο το Ινστιτούτο έδωσε στη δημοσιότητα ακόμα μια μελέτη με τίτλο: «Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ» στην οποία, χρησιμοποιώντας τον μακροοικονομικό δείκτη που έχουν καταρτίσει οι ερευνητές του, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας χρειάζεται ένα σχέδιο δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και ενίσχυσης της κατανάλωσης, το οποίο θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί με κεφάλαια ύψους 30 δισ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων! Στη συγκεκριμένη μελέτη προέβλεπαν πως μέχρι το 2016 το έλλειμμα της χώρας θα φτάσει στο 7,6% του ΑΕΠ.
Οι θεωρητικοί αναλυτές και οι «πρακτικές» επενδύσεις
Την ίδια ώρα η παρουσία ενός «γερακιού» της Wall Street στη διοικητική ομάδα του Ινστιτούτου Λεβί δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ιδίως όταν ο ιδρυτής του υπήρξε ο άνθρωπος που πρακτικά εφηύρε τα hedge funds και τη μόχλευση των κεφαλαίων. Ο Μάρτιν Λίμποβιτς, γενικός διευθυντής της Morgan Stanley, είναι από τα επιφανέστερα στελέχη του Ινστιτούτου και παράλληλα ζωντανός θρύλος των χρηματαγορών. Δεν είναι από τους ειδικούς του Ινστιτούτου που εμφανίζονται συχνά στα πάνελ και στα συνέδρια, αλλά προφανώς και δεν είναι αυτός ο ρόλος του.
Ο ίδιος έχει μακρά πορεία στον χώρο των επενδύσεων. Από το 1995 έχει αναρριχηθεί στην ιεραρχία της Morgan Stanley, προερχόμενος από τη Salomon Brothers όπου διετέλεσε γενικός διευθυντής και ανώτερο στέλεχος επί 26 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Salomon η εταιρεία ενεπλάκη στο σκάνδαλο των Treasury Bonds, που οδήγησε μερικές από τις μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες σε συμβιβασμό με τις δικαστικές αρχές των ΗΠΑ και ουσιαστικά προκάλεσε την κατάρρευση της εταιρείας που διαχειριζόταν μερικά από τα μεγαλύτερα -τότε- funds στον κόσμο, της Long Term Capital Management. Οταν η LTCM έβαλε λουκέτο, τον Σεπτέμβριο του 1998, ο κ. Λίμποβιτς είχε ήδη μεταπηδήσει στη Morgan Stanley. Σε όλη του την επαγγελματική καριέρα ο μίστερ Λίμποβιτς βάδισε στα χνάρια του «πατέρα» των «one long shot τοποθετήσεων» Λεόν Λεβί, του ανθρώπου που έκανε περιουσία σορτάροντας αγορές και νομίσματα. Η πορεία του δείχνει ότι... είχε αποστηθίσει τα μαθήματά του!
Εν κατακλείδι, παρά την ελάχιστη επιτυχία που έχουν σε επίπεδο προβλέψεων οι χρησμοί του Ινστιτούτου, η τοποθέτηση των μελών του παραμένει σταθερή κατά του ευρώ, όπως πάγια παραμένει και η άποψή τους αναφορικά με τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα από την Ευρώπη. Αυτό ακριβώς φρόντισαν να αποτυπώσουν και κατά τη διάρκεια του πρόσφατου συνεδρίου στην Αθήνα, εκεί όπου στην ουσία περιέγραψαν τον δρόμο προς την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν όλο αυτό το concept εντάσσεται σε μια προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει στους επικριτές του, ακόμα και στον Μανώλη Γλέζο, για το πώς θα βρεθούν λεφτά προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα και οι δεσμεύσεις παροχών του προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Παραμένει επίσης ανοιχτό το αν αυτή η συνεργασία θα είναι ευκαιριακή και θα έχει την ίδια τύχη με τις συνεργασίες που είχε στο παρελθόν ο Γιώργος Παπανδρέου με το συγκεκριμένο Ινστιτούτο και τους καθηγητές του όπως ο Στίγκλιτς κ.λπ.
Εκτός κι αν αυτές οι κινήσεις και τα φλερτ αποτελούν ένα ευρύτερο σχέδιο προσέγγισης από τον αμερικανικό παράγοντα, οπότε μένει να γίνει τελικά και αποδεκτό από τον ευρύτερο ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως από τις εσωτερικές φωνές των Συνιστωσών του.