[size=17pt]14 Ιουλίου 2013 - ΣΥΡΙΖΑ μαζικός και ενιαίος [/size]
του Χρήστου Λάσκου
Λίγες μέρες μείνανε για το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το ιδρυτικό του στην πραγματικότητα, δεδομένου πως στα 9 μέχρι τώρα χρόνια της διαδρομής του περισσότερο έφερνε σε μέτωπο συνεργασίας αυτόνομων πολιτικών κομμάτων παρά σε ενιαίο πολιτικό φορέα. Αν εξαιρέσουμε, μάλιστα, την περίοδο μετά από τη Συνδιάσκεψη του Δεκεμβρίου του 2012, για το μεγαλύτερο διάστημα το μη αμφισβητούμενο σήμερα μότο «ένα μέλος μία ψήφος» προκρίνονταν από ένα σχετικά μικρό μέρος των ανθρώπων και των οργανώσεων που τον αποτελούσαν. Έχει μια αξία να ιδωθεί ποιο ήταν αυτό το μέρος, για να μη γράφεται η ιστορία πάντοτε στρεβλά. Το λέω αυτό γιατί, με αφορμή την τρέχουσα συζήτηση «περί της διατήρησης των συνιστωσών», λέγονται πράγματα που πολύ απέχουν από τη ζωντανή ιστορία του οργανισμού και την τωρινή πολιτική πραγματικότητα.
Πριν, όμως, επανέλθω, στο τέλος, στα «οργανωτικά» θα ήθελα να κάνω μερικές επισημάνσεις πάνω στα πιο «πολιτικά». Γιατί έχω την εντύπωση πως μια σειρά από θέματα σχετικά με το ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετά στρεβλά αφομοιωμένα, ακόμη και από μέλη του, πολύ περισσότερο από όσους απλώς τον «παρακολουθούν». Ας μείνουμε, λοιπόν, σχηματικά, σε μερικά σημεία που δείχνουν τι είναι, τι λέει και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως «το μνημόνιο πέτυχε». Εφόσον η στόχευσή του ήταν η διάλυση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η στήριξη του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας με μια ασύλληπτη πραγματικά αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου η επιτυχία του είναι εκπληκτική. Ο στόχος δεν ήταν το σουλούπωμα –δημοσιονομικό και μακροοικονομικό- της «χώρας», αλλά η εξόντωση της εργατικής τάξης, ώστε να ευνοηθεί ένας νέος κύκλος συσσώρευσης.
Αυτή η ταξική προσέγγιση –σε αντίθεση με τις αριστερές πατριωτικές, που τοποθετούν την αντίθεση πιστωτές (ξένοι) εναντίον χώρας πριν από αυτήν μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας- είναι που έδωσε στο χώρο μας το πλεονέκτημα να διεκδικεί βάσιμα την πολιτική ανατροπή και τη δημιουργία μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης της Αριστεράς.
Έτσι, η αποτυχία των μνημονίων, ως προς τους διακηρυγμένους στόχους τους, ήταν και είναι απολύτως αναμενόμενη στο μέτρο, που δεν ήταν αυτοί, όπως προείπαμε οι πραγματικοί στόχοι.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αγκυρώνεται σε σαφείς στρατηγικές επιλογές. Δεδομένου πως ο στρατηγικός μας στόχος, ως κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι η υπέρβαση του καπιταλισμού και η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής κοινωνικής δομής, η οποία θα ξεκινήσει την πορεία προς μια κοινωνία χωρίς τάξεις, εκμετάλλευση και καταπίεση όλων των ειδών, το έθνος-κράτος όχι μόνο δεν συνιστά προνομιακό πεδίο, αλλά αποτελεί σημαντικότατο περιορισμό. Η διεθνιστική, λοιπόν, οπτική υποσημειώνει ένα ουσιώδες στρατηγικό πλεονέκτημα. Αν το θέμα μας είναι ο σοσιαλισμός και ο δημοκρατικός κομμουνισμός, τότε το έδαφος της Ευρώπης είναι το ελάχιστο πεδίο αναφοράς, που κάνει το στόχο επίκαιρο και επιτεύξιμο. Κι αυτό χωρίς να αγνοείται πως η ταξική πάλη συνεχίζει να διεξάγεται κατ’ αρχήν στο πλαίσιο των εθνικών κρατών.
Στην τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποκρύπτεται κανενός είδους «ευρωπαϊσμός», αλλά μια ταξική διεθνιστική οπτική, που κατανοεί σε βάθος πως χωρίς την ενεργό συνεργασία των εργατικών τάξεων της Ευρώπης και ευρύτερα δεν υφίσταται καμιά στρατηγική προοπτική. Και όχι μόνο: στην περίοδο της μεγαλύτερης, ίσως, συστημικής κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού και μαζί του διατροφικού, ενεργειακού και κλιματικού αδιεξόδου σε πλανητική κλίμακα η μαρξική επιταγή προς τους «προλετάριους όλων των χωρών» αποκτά άμεσο πολιτικό χαρακτήρα.
Η διεκδίκηση της κυβέρνησης, εξαιτίας και της εξελισσόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, έχει αποκτήσει τον χαρακτήρα του επείγοντος. Οποιαδήποτε παλινωδία ή καθυστέρηση σχετικά μπορεί να αποβεί μοιραία για το εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και για την ελληνική εργατική τάξη, την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς σηματοδοτεί μια κολοσσιαία πολιτική και κοινωνική σύγκρουση με ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διαστάσεις. Απαιτεί, λοιπόν, μια ευρεία και αποφασισμένη κοινωνική συμμαχία, η οποία, με πυρήνα τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, των νέων και των ανέργων, μπορεί να εκπροσωπήσει ηγεμονικά το σύνολο των πληττόμενων κοινωνικών κατηγοριών. Πράγμα που, σε πολιτικό επίπεδο, αντανακλά η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για αγωνιστική συστράτευση όλων των δυνάμεων «από τα αριστερά της ΣΔ μέχρι τα αριστερά της Αριστεράς» και η άρνηση «προνομιακού αυτοπεριορισμού» της απεύθυνσής του σε ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει, επιπλέον, να συνειδητοποιηθεί από όλους μας πως η κοινωνική αριστερά είναι πολύ περισσότερο το θέμα από ό,τι οι υπάρχοντες δυσκίνητοι, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική όρο, πολιτικοί φορείς.
Αν ο στόχος είναι το 30% να γίνει 50 ή 60% για τις δυνάμεις της Αριστεράς και, ακόμη περισσότερο, αν ο στόχος είναι η δημιουργία της αναγκαίας μαχητικής κοινωνικής συσπείρωσης μπροστά στην επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση, η μέθοδος αναφορικά με τις προτεραιότητες στις γενικές της γραμμές είναι αρκετά προφανής. Αν παίρνεις 30%, ενώ σε ψηφίζει το 40% των ανέργων ή των νέων και το 35% των εργατών και ιδιωτικών υπαλλήλων, ο πρώτος και κυριότερος στόχος είναι να συστρατευθεί μαζί σου το 80% των ανέργων και των νέων και το 70% των εργατών και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Ο πρώτος στόχος, δηλαδή, είναι να επεκτείνεις την ταξική σου επιρροή ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει. Αυτοί είναι που θα φέρουν και τους υπόλοιπους. Πρώτη προϋπόθεση, λοιπόν, για μια ριζοσπαστική πολιτική με έρεισμα στην πραγματικότητα είναι η διατύπωση μιας πρότασης προς αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες και τάξεις, που θα διευκρινίζει τι έχουν να προσδοκούν βάσιμα και γρήγορα από μια κυβέρνηση της Αριστεράς οι άνεργοι, οι εργάτες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στην υγεία και στην παιδεία, οι γυναίκες και οι νέοι, μαζί με όσους υποφέρουν και πλήττονται συνεχώς.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στην πορεία προς το Συνέδριο επιλέχθηκε μια παράλληλη εκστρατεία ενημέρωσης και διαλόγου πάνω στις συγκεκριμένες προτάσεις και δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με όλα τα μεγάλα προβλήματα των φτωχών και εκμεταλλευόμενων της ελληνικής κοινωνίας. Αυτά που λέμε γίνονται, όπως πειστικά μπορούμε να αποδείξουμε, και λύνουν ουσιώδη προβλήματα. Πρέπει, λοιπόν, να εντοπίσουμε όλη μας την προσπάθεια στο να γίνουν κτήμα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που έχει συμφέρον από μια κυβέρνηση της Αριστεράς και η οποία ήδη, όπως φαίνεται σε όλες τις έρευνες γνώμης, σε ποσοστά 80% έχει πειστεί πως ο κεντρικός άξονας της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των μνημονίων και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την υπέρβαση της κρίσης. Πρέπει, λοιπόν, να πειστεί πως το «σωστό» είναι και «εφικτό».
Ας σταματήσουμε, επομένως, να ταλανίζουμε και να ταλανιζόμαστε με συζητήσεις περί δραχμής και άλλων δαιμονίων και ας δώσουμε όλη την ενέργεια της εσωκομματικής κριτικής, για να βελτιώσουμε όσα προτείνουμε σχετικά με τα άμεσα και επείγοντα κοινωνικά προβλήματα.
***
Επανέρχομαι στα «οργανωτικά». Για να πω δυό λόγια και πολύ εντοπισμένα. Είμαι σαφώς και κατηγορηματικώς υπέρ της «αυτοδιάλυσης» όσων κομμάτων και οργανώσεων επιλέξουν, τελικά, να συμμετάσχουν στην ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, του ενιαίου και μαζικού ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αναγκαίος αν το πρόταγμα για Κυβέρνηση της Αριστεράς, ως πρώτου βήματος για τη μεγάλη ανατροπή που απαιτείται στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο, είναι να ευοδωθεί.
Τα άλλα δεν τα κατανοώ. Αν πραγματικά θεωρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το σημαντικότερο εργαλείο γι’ αυτή τη μεγάλη ανατροπή τι θα δικαιολογούσε την διατήρηση της δικής μου «συνιστώσας», του Συνασπισμού στην περίπτωσή μου; Είναι συνεπέστερη, επαναστατικότερη, περισσότερο φερέγγυα; Τότε τη διατηρώ, επενδύω τα πολλά και σημαντικά πάνω της και κρατάω με το ΣΥΡΙΖΑ μια σχέση μετωπικής συνεργασίας. Δεν είμαι, όμως, μέρος του ενιαίου κόμματος, που ιδρύεται στις 14 Ιουλίου. Διαφορετικά μετασχηματίζομαι από αυτόνομο κόμμα σε ιδεολογικό ρεύμα στο εσωτερικό του ενιαίου κόμματος.
Μου φαίνεται τόσο προφανώς λογικό, που πραγματικά δεν καταλαβαίνω τη συζήτηση από ένα σημείο και ύστερα. Με δεδομένο πως θα δοθεί, σε οποιαδήποτε περίπτωση, ένας εύλογος χρόνος μηνών έτσι ώστε να διευθετηθούν τα αναγκαία ζητήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ που ιδρύουμε σε λίγες μέρες μπορεί και πρέπει να πορευθεί, ως ενιαίος πολιτικός οργανισμός, πολυτασικός και πολύχρωμος, με όλες τις δυνάμεις που τον συγκροτούν σήμερα και με ακόμη περισσότερες. Ένα πραγματικά ενιαίο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ένας ΣΥΡΙΖΑ των μελών του, με απεριόριστο σεβασμό και αίσθηση του πλούτου, που αποτελούν τα ποικίλα ιδεολογικά ρεύματα, που τον συγκροτούν και τον αρδεύουν, χωρίς, όμως αυτόνομα «κόμματα μέσα στο κόμμα» στο εσωτερικό του. Δεν είναι μόνον ευκταίο. Είναι απολύτως εφικτό.
Ο Χρήστος Λάσκος είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ
και μαλιστα δις 
