'Τουρκια-Συρια-Ιρακ-Εξελιξεις-

[CLOSER822]

H Aμερικανική ηγεσία πήρε και είπε ότι Τούρκοι στρατιώτες έχουν καταλάβει τη δεύτερη νησίδα. Οπότε καλό είναι να μην κλιμακώσουμε. Και από τότε μιλάει πάντα για Ίμια-Καρντάκ. Έντρομη γιατί; Μήπως δεν είχε λύσεις σε περίπτωση σύρραξης; Ή φοβήθηκε ότι θα ζητήσουμε τη βοήθεια του ξανθού γένους κι αυτό θα σπεύσει; Αν υπήρξε κάποιος που σεβάστηκε τη Γιάλτα περισσότερο από όλους ήταν οι Σοβιετικοί, ξεκινώντας από Στάλιν και φθάνοντας Πούτιν που σε χρόνο dt όχι δραχμές δε μας τύπωσε αλλα μας κάρφωσε και στον Ολάντ.

Μαλακα μου.......απιθανα ευστοχος.....τι παιχτηκε?

 

[CLOSER822]

ειναι εντυπωση μου ρε παιχτες η μια νεα πραγματικοτητα...???? εχω την εντυπωση πως τρια χρονια τωρα αυτες οι κωλοτρυπιδες αμερικλανοι με τα διπροσωπα μουνακια ρωσους εχουν κοινη γραμμη και συμπλεουν σε ολα.....Ειναι σαν να τους εχουν βαλει κατι σαν μακρυ χερι εκει που δεν θελουν η δεν τους συμφερει να πανε.....εχει υπογραφει καμια νεα γιαλτα 2 και εχω χασει επεισοδια????ΤΑ ΧΟΥΝΕ ΜΟΙΡΑΣΕΙ για να μην τους βρουνε μπροστα τους στα μελλουμενα επεισοδια με την Κινα????...λετε??

 

[c79t]

Ο Assad επισκέφτηκε το Idlib. Ένας ηγέτης που έχει βρεθεί από το 2011 στο στόχαστρο για να καταλήξει όπως άλλοι ηγέτες της ευρύτερης περιοχής. Στάθηκε όρθιος με τις πλάτες κυρίως της Ρωσίας (και καλώς έκανε) και υπερασπίστηκε την χώρα του και τον λαό της Συρίας. Στις φωτογραφίες από την επίσκεψή του στο μέτωπο της Idlib τον βλέπουμε να φοράει πουκάμισο και σακάκι. Όσο απλό μοιάζει αυτό μας δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ.
Παράλληλα ανεβάζω και φωτογραφίες από δύο ''Έλληνες ηγέτες'' που δεν έχουν δει πραγματικές πολεμικές ενέργειες και πήγαν να δουν στρατιωτική άσκηση και φόρεσαν παραλλαγή!! Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί βιώσαμε Ήμια και δυστυχώς με αυτά που ακούω από ανθρώπους όπως ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας πλησιάζει η σειρά της Κύπρου και της Ελλάδας μετά την Συρία.   

 

[Porn Gangster]

Ο Assad επισκέφτηκε το Idlib. Ένας ηγέτης που έχει βρεθεί από το 2011 στο στόχαστρο για να καταλήξει όπως άλλοι ηγέτες της ευρύτερης περιοχής. Στάθηκε όρθιος με τις πλάτες κυρίως της Ρωσίας (και καλώς έκανε) και υπερασπίστηκε την χώρα του και τον λαό της Συρίας. Στις φωτογραφίες από την επίσκεψή του στο μέτωπο της Idlib τον βλέπουμε να φοράει πουκάμισο και σακάκι. Όσο απλό μοιάζει αυτό μας δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ.
Παράλληλα ανεβάζω και φωτογραφίες από δύο ''Έλληνες ηγέτες'' που δεν έχουν δει πραγματικές πολεμικές ενέργειες και πήγαν να δουν στρατιωτική άσκηση και φόρεσαν παραλλαγή!! Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί βιώσαμε Ήμια και δυστυχώς με αυτά που ακούω από ανθρώπους όπως ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας πλησιάζει η σειρά της Κύπρου και της Ελλάδας μετά την Συρία.   

Καλα ο χοντρος ειναι αστειος που ειχαμε. Ήθελε να φοράει στολές και ηταν παράλληλα σαν το βοδι. Τέτοιοι ειμαστε εδω φιλε, και αμα γλιτώσουμε κανα μπάμ με Τουρκους στο Αιγαιο ευχαριστημένος θα ειμαι. Δεν αλλαζει ο κοσμος τοσα χρονια νοοτροπια τα ιδια και τα ιδια.

 

[jhonny64]

Παγκόσμια ανησυχία: Περισσότεροι από 100 τζιχαντιστές έχουν δραπετεύσει από φυλακές στη Συρία μετά την τουρκική εισβολή

http://www.enikos.gr/international/...perissoteroi-apo-100-tzichantistes-echoun-dra

 

[Rand0m1]

Διαβασες τι εγραψα;

Τώρα είδα ότι απάντησες.

Γράφεις αυτό:

Σου εγραψε το κατεβατο για να σου πει οτι η ηγεσια των ΕΔ της Τουρκιας δεν ηθελε να συρθει σε κλιμάκωση και πολεμικες επιχειρησεις, ηταν εκτις σχεδιων της και οτι εγινε, εγινε με πρωτοβουλια της πολιτικής ηγεσιας (Τσιλερ).

Σε τι διαφωνούμε; Η Τσιλέρ θα μας είχε γαμήσει τα πρέκια, τότε. Διαφωνείς;

 

[Rand0m1]

H Aμερικανική ηγεσία πήρε και είπε ότι Τούρκοι στρατιώτες έχουν καταλάβει τη δεύτερη νησίδα. Οπότε καλό είναι να μην κλιμακώσουμε. Και από τότε μιλάει πάντα για Ίμια-Καρντάκ. Έντρομη γιατί; Μήπως δεν είχε λύσεις σε περίπτωση σύρραξης; Ή φοβήθηκε ότι θα ζητήσουμε τη βοήθεια του ξανθού γένους κι αυτό θα σπεύσει; Αν υπήρξε κάποιος που σεβάστηκε τη Γιάλτα περισσότερο από όλους ήταν οι Σοβιετικοί, ξεκινώντας από Στάλιν και φθάνοντας Πούτιν που σε χρόνο dt όχι δραχμές δε μας τύπωσε αλλα μας κάρφωσε και στον Ολάντ.

Έντρομη διότι η Τσιλέρ, ΔΕΝ ΜΠΛΟΦΑΡΕ.

Όσο για τα υπόλοιπα για το αξιόμαχο των ΕΔ που διαβάζω κατά καιρούς και τ' αρχίδια μας κουνιούνται, να πούμε...

235 σειρά ήμουν και εκείνο το βράδυ, μάζευα 1ο γραφείο και κατέβαινα στο ΚΨΜ να δω τι παίζει. Κάποια στιγμή (έλιωσαν οι αρβύλες από το πάνω-κάτω), είδα live και την infamous σκηνή Πάγκαλου στο MEGA. 11 παρά ήταν;

2 φάσεις που θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά:

Υπαξ-Αξ (δεν έχει σημασία), είχαν γίνει άσπροι - το σκατό είχε φτάσει στην κάλτσα. ΘΡΗΣΚΟΙ, κολλημένοι ΣΤΡΑΤΟΚΑΥΛΟΙ, ΔΥ - σου λέει, εγώ μπήκα για το σίγουρο, ρε φίλε. Τι πόλεμο, μου λες;

Ένας μόνος δε μάσησε. Ήταν Αμερικανικού τύπου (Ανθυπασπιστής) - πολύ αργότερα, μας είπε ότι το έφερε βαρέως αυτό που συνέβη στα Ίμια. Ο μαλάκας ο Λυμπέρης δηλ να κατεβάζει το στόλο και μετά να βάζουμε την ουρά στα σκέλια.

Που πας ρε ΒΛΑΧΟ γαμώ το σπίτι σου, που μου έγραψες και βιβλίο.

 

[John.Greek]

" Μην σας παραπλανά το χαμόγελό μας, είμαστε όλες νεκρές. Μας βίασαν, μας πυροβόλησαν, μας σκότωσαν. Ακρωτηρίασαν το σώμα μας, αφαίρεσαν τα γεννητικά μας όργανα και μας κινηματογραφούσαν γελώντας. Ήμασταν ένοχες επειδή ήμασταν επαναστάτριες, ένοχες επειδή ήμασταν γυναίκες που κρατούσαν όπλο. Αλλά ήμασταν μικρά κορίτσια. Υποφέραμε από πείνα και είχαμε υποστήριξη μόνο από εκείνους που είχαν πολύ λιγότερα από εμάς. Ένα χαμόγελο, μια κραυγή. Ήμασταν τρομαγμένες, αλλά σκεφτήκαμε ότι το κάναμε για να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους που μας θαύμαζαν, αλλά ποτέ δεν μας υποστήριζαν...»

 

[netsome]

Βηρκα αυτο το αρθρο.
δεν ξερω ποσοι απο εσας το εχετε ηδη διαβασει στην ειδησεογραφια.

Ειναι ομως συγκλονιστικο και διδακτικο.
Ο τροπος που ασκουν οι Τουρκοι εξωτερικη πολιτικη και διπλωματια!

Και φυσικα ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ την τωρινη τους σταση, με τα ποδια σε 2 διαφορετικες βαρκες.
Τοτε νγηκανε (πανηγυρικα) κερδισμενοι.

Και τώρα?

 

[netsome]

Ο επιτήδειος ουδέτερος: Η Τουρκία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μιχάλης Στούκας
02/11/2019, 18:23

Πόσο ουδέτερη ήταν η Τουρκία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ατράνταχτα ντοκουμέντα μέσα από βρετανικά και γερμανικά αρχεία που καταρρίπτουν τον μύθο της ουδετερότητας της γειτονικής χώρας
Για τη στάση της Τουρκίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει παγιωθεί και στο μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων η άποψη ότι η γειτονική χώρα κράτησε μία πολιτική ίσων αποστάσεων από τους αντιπάλους, μία πολιτική ουδετερότητας.

Όμως όπως θα δούμε στο σημερινό μας άρθρο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αν και η Τουρκία δεν πολέμησε ποτέ οι διπλωμάτες της ανέπτυξαν έντονη παρασκηνιακή δραστηριότητα. Πέτυχαν να διατηρήσουν τη χώρα τους ανέπαφη, ισορρόπησαν σε δύο βάρκες και τελικά η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία ουσιαστικά μετά τη λήξη του.

Ο Frank G. Weber και το βιβλίο του

Το σημαντικότερο βιβλίο που υπάρχει για τη στάση της Τουρκίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γράφτηκε από τον Αμερικανό πανεπιστημιακό Frank G. Weber. Έχει τον τίτλο ‘’Ο Επιτήδειος Ουδέτερος’’ (στα ελληνικά). Ο αγγλικός του τίτλος είναι ‘’The Evasive Neutral’’ και πρωτοκυκλοφόρησε το 1979 από το Πανεπιστήμιο του Μισούρι. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1983 από τις εκδόσεις Θετίλη σε μετάφραση της Εύης Νάντσου. Το βιβλίο αυτό στηρίζεται κυρίως σε βρετανικά και γερμανικά αρχεία. Οι Τούρκοι δεν επέτρεψαν στον συγγραφέα να ερευνήσει τα δικά τους αρχεία (αυτό δεν μας προξενεί καμία απολύτως εντύπωση).

Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Στην Τουρκία μέχρι τα τέλη περίπου του 1938 κυριαρχούσε ο Κεμάλ Ατατούρκ, Πρόεδρος της χώρας ως τον θάνατό του (10 Νοεμβρίου 1938). Σημαντικό ρόλο έπαιζε επίσης ο Ισμέτ Ινονού πρωθυπουργός της χώρας ως το 1937 και Πρόεδρός της μετά τον θάνατο του Ατατούρκ.

Στις 7 Μαρτίου 1936 ο γερμανικός στρατός ανακατέλαβε τη Ρηνανία και άρχισε την οχύρωσή της. Όπως είπε ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Τεφίκ Ρουστί Αράς στον Γερμανό πρέσβη στην Τουρκία Βίλελμ φον Κέλερ ‘’τώρα πλέον οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορούσαν ν’ αρνηθούν τίποτα στους Τούρκους αφού οι ίδιες αυτές Δυνάμεις ανέχονταν τις παραβιάσεις της Συνθήκης (της Λωζάνης) από τον Αδόλφο Χίτλερ’’. Έτσι λίγους μήνες αργότερα, με τη Συνθήκη του Μοντρέ (υπογράφτηκε στις 20 Ιουλίου 1936 και άρχισε να ισχύει στις 5 Νοεμβρίου 1936) ανέκτησαν τον έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων χωρίς ν’ αναλάβουν καμία υποχρέωση απέναντι στη Μεγάλη Βρετανία. Η επιτυχία αυτή άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας καθώς βρήκε την ευκαιρία να ‘’πατήσει’’ πόδι και στη Συρία. Το 1938 κατέλαβε την Αλεξανδρέτα, όπου ζούσε μια μικρή τουρκική μειονότητα, τη μετονόμασε σε Χατάγια και το 1939 με ένα δημοψήφισμα-παρωδία την ενσωμάτωσε. Περισσότερα μπορείτε να δείτε γι’ αυτό το θέμα σ’ ένα εξαιρετικό άρθρο του Πέτρου Κράνια στο protothema.grστις 22/2/2018.

Την ίδια χρονική περίοδο η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία ανταγωνίζονταν για την εύνοια της Τουρκίας. Η Γαλλία υπέγραψε με την Άγκυρα σύμφωνο φιλίας, η Βρετανία της παραχώρησε πίστωση 16 εκατομμυρίων στερλινών και ο Βάλτερ Φουνκ ,Υπουργός Οικονομικών του Ράιχ πήγε αεροπορικώς στην Άγκυρα για να συνάψει μια εμπορική συμφωνία. Σύμφωνα μ’ αυτή η Γερμανία δάνεισε στην Τουρκία 150 εκατομμύρια μάρκα εξοφλητέα σε είδος σε μία περίοδο 10 ετών. Οι Γερμανοί επιχειρηματίες δεν ήθελαν τα τουρκικά προϊόντα, ωστόσο το Βερολίνο τους επιχορηγούσε για να τα αγοράζουν και να τα εμπορεύονται. Οι Τούρκοι μονογράφησαν αυτή τη συμφωνία στο Βερολίνο μία εβδομάδα ακριβώς πριν τον θάνατο του Ατατούρκ (Βίλελμ φον Κέλερ, Γερμανός πρεσβευτής στην Τουρκία προς το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του 3 Νοεμβρίου 1938, A. A. 1379/207).

Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Όπως αναφέραμε μετά τον θάνατο του Ατατούρκ, πρόεδρος της Τουρκίας αναλαμβάνει ο Ισμέτ Ινονού, ο οποίος αντικαθιστά τον ΥΠ. ΕΞ. Τεφίκ Ρουστί Αράς με τον Σουκρί Σαράτσογλου. Ουσιαστικό αφεντικό στο Υπουργείο ήταν όμως ο Νουμάν Μενεμεντζίογλου ,μόνιμος Υφυπουργός Εξωτερικών.

Στις 15 Μαρτίου 1939 οι γερμανικές δυνάμεις μπήκαν στην Πράγα. Στις 7 Απριλίου 1939 η Ιταλία, που προκαλούσε ανησυχία στην Τουρκία λόγω της τυχοδιωκτικής της πολιτικής στη Μεσόγειο, κατέλαβε την Αλβανία. Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πολωνία και δυο μέρες αργότερα η Μ. Βρετανία, η οποία στις 31 Μαρτίου είχε εγγυηθεί την ανεξαρτησία της Πολωνίας κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας.

Το παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου ακολούθησαν την ίδια μέρα η Γαλλία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, στις 6 Σεπτεμβρίου η Νοτιοαφρικανική Ένωση και στις 10 Σεπτεμβρίου ο Καναδάς. Η Σοβιετική Ένωση, η οποία στις 25 Αυγούστου είχε υπογράψει ένα Σύμφωνο μη επιθέσεως με τη Γερμανία, το περιβόητο Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ επιτέθηκε κι αυτή στην Πολωνία στις 12 Σεπτεμβρίου.
Δεκαεπτά μέρες αργότερα οι δύο χώρες υπέγραψαν στη Βαρσοβία μια συμφωνία με βάση την οποία οι δύο χώρες μοιράζονταν μεταξύ τους τα εδάφη της Πολωνίας.
Η Τουρκία βλέποντας τη γερμανική αλλά και τη ρωσική επιθετικότητα, έσπευσε να υπογράψει στις 19 Οκτωβρίου 1939 ένα Σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας με τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία φοβούμενη μια εκδήλωση του ρωσικού επεκτατισμού προς το μέρος της.
Στις 30 Νοεμβρίου 1939 η ΕΣΣΔ εισέβαλε στη Φιλανδία ενώ λίγους μήνες αργότερα η Γερμανία κατέλαβε τη Δανία, τη Νορβηγία, την Ολλανδία και το Βέλγιο ενώ τον Ιούνιο του 1940 υποχρέωσε σε ταπεινωτική ήττα και συνθηκολόγηση τη Γαλλία.

Στις 7 Απριλίου 1939 η Ιταλία εισέβαλε στην Αλβανία κάτι που προκάλεσε την ανησυχία της Τουρκίας. Ο νέος Γερμανός πρέσβης στην Άγκυρα Φραντς φον Πάπεν, παλιός γνώριμος του Ινονού από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο προσπάθησε να τον καθησυχάσει. Ο Ινονού αν και εξέφρασε επιφυλάξεις για την εισβολή του Μουσολίνι στην Αλβανία εκδήλωσε μεγάλο ενθουσιασμό για τον Χίτλερ (Πάπεν προς γερμανικό ΥΠΕΞ 29 Απριλίου 1939 Α. Α. 4364/824). Ο Βρετανός πρέσβης Λόρεν σε μία αναφορά του για μία από τις τελευταίες του συναντήσεις με τον Ινονού τον χαρακτηρίζει ψυχρό υπολογιστή.


Είναι αποφασισμένος, να επιβιώσει η χώρα του και μάλιστα να ωφεληθεί από την φασιστική-ναζιστική εισβολή στην Ευρώπη. Μάλιστα, πληροφορήθηκε από αξιόπιστες πηγές, ότι τις τελευταίες εβδομάδες του ισπανικού εμφυλίου, η Τουρκία πούλησε στον δικτάτορα Φράνκο τουρκικά αεροπλάνα! Όταν ζήτησε περισσότερες πληροφορίες από τον Σαράτσογλου, ο Τούρκος ΥΠΕΞ περιορίστηκε να χαμογελάσει αινιγματικά. Η Τουρκία δεν δεχόταν να δώσει εγγυήσεις για την Ελλάδα, σε περίπτωση που η χώρα μας γινόταν στόχος των Ιταλών, παρά τις πιέσεις του Λονδίνου και του Παρισιού.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο Μουσολίνι που διακήρυττε τις απαιτήσεις του για τη Μεσόγειο αποκαλώντας τhν «Mare Nostrum» («Δική μας θάλασσα»), δίνει εντολή για επίθεση στη, χώρα μας, με τα γνωστά αποτελέσματα. Έτσι, η Γερμανία, τον Απρίλιο του 1941 επιτίθεται στη χώρα μας, αφού προηγουμένως έχει καταλάβει τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία.

Στις 3 Απριλίου 1941, στο Ιράκ κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα ο φιλοναζιστής Ρασίντ Άλι, που έκανε συνεχείς εκκλήσεις στη Γερμανία για βοήθεια. Στη Συρία, που βρισκόταν υπό τον έλεγχο της γαλλικής φιλογερμανικής κυβέρνησης του Βισί, επισημάνθηκαν παρόμοιες γερμανικές προσπάθειες, που ανάγκασαν τελικά τους Συμμάχους να στείλουν εκεί μια μεικτή αγγλογαλλική δύναμη που κατέλαβε τη χώρα.

Στις 22 Ιουνίου 1941, οι Γερμανοί εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ και προχώρησαν ταχύτaτα στο σοβιετικό έδαφος, ενώ στο Ιράν του γερμανόφιλου Ρεζά Σαχ Παχλαβί (πατέρα του γνωστού μας Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί, που ανατράπηκε από την επανάσταση του 1979 με ηγέτη τον Αγιατολάχ Χομεϊνί), εισέβαλαν οι Σοβιετικοί απ’ τον βορρά και οι Βρετανοί απ’ τον νότο, καταλαμβάνοντας μεγάλα τμήματα της χώρας.

Οι ανησυχίες της Τουρκίας εντείνονται…

Τα γεγονότα αυτά, θορύβησαν σε μεγάλο βαθμό την Τουρκία, που διακήρυττε σε κάθε τόνο την απόφασή της να ακολουθήσει πολιτική αυστηρής ουδετερότητας και προσπαθούσε να εξασφαλίσει εγγυήσεις από τους αντιπάλους, ότι η θέση της αυτή θα γίνει σεβαστή. Πράγματι, η Μ. Βρετανία και η ΕΣΣΔ έδωσαν το φθινόπωρο του 1941 τις σχετικές διαβεβαιώσεις στην τουρκική ηγεσία, η οποία ωστόσο παρέμενε επιφυλακτική.

Μετά την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκέμβριο του 1941, οι Η.Π.Α. «μπήκαν» στον πόλεμο. Τον Δεκέμβριο του 1941, ο Βρετανός ΥΠΕΞ Άντονι Ίντεν επισκέφθηκε τη Μόσχα. Οι Τούρκοι, σκεπτόμενοι και το προηγούμενο της Βρετανοσοβιετικής εισβολής στο Ιράν, πανικοβλήθηκαν. Στις 8/1/1942, σε λόγο του στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Ίντεν καθησύχασε τις τουρκικές ανησυχίες, λέγοντας ότι «η καθ’ όλα φιλική» Τουρκία δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από μια συμμαχική νίκη, ότι δεν κινδύνευε η εδαφική της ακεραιότητα και ότι οι διαβεβαιώσεις του φθινοπώρου, θα τηρούνταν στο ακέραιο. Και πάλι όμως οι φόβοι της τουρκικής ηγεσίας δεν διαλύθηκαν εντελώς. Ο φον Πάπεν, πίστευε ότι η προσπάθεια της Μ. Βρετανίας να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη με τη βοήθεια των Σοβιετικών, ενόχλησε σφοδρά τους Τούρκους, που δεν ήθελαν την καταστροφή της Μ. Βρετανίας από τη Γερμανία, αλλά ούτε και μια στενή σχέση Βρετανίας και ΕΣΣΔ. Ο Μενεμετζίογλου, στις 8/4/1941, είχε πει στον φον Πάπεν: «Δεν μας εξυπηρετεί μια ολοκληρωτική βρετανική νίκη, ούτε μια ολοκληρωτική νίκη της Γερμανίας διότι για μας, η ύπαρξη μιας σταθεροποιημένης Κεντρικής Ευρώπης παραμένει μια βασική προϋπόθεση». Πάντως, η πιο πετυχημένη διατύπωση των τουρκικών επιθυμιών, περιγράφεται από τα λόγια του Ιταλού πρέσβη στην Άγκυρα Ντε Πέπο: «Η ιδεώδης λύση για τους Τούρκους, είναι ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης να πέσει πάνω στο πτώμα του τελευταίου Ρώσου».

1942: Έτος ορόσημο για τον πόλεμο

Το 1942, ήταν μια κομβική χρονιά για τη συνέχεια του πολέμου. Παρά τις γερμανικές επιτυχίες, φαίνεται ότι η ορμή των δυνάμεων του Άξονα έχει αρχίσει να ανακόπτεται. Και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές, προσπαθούν να πείσουν την Τουρκία να μπει στον πόλεμο. Οι πιέσεις, αυτές οδήγησαν την τουρκική ηγεσία σε μια σειρά από αντικρουόμενες μεταξύ τους δηλώσεις.

Τον Φεβρουάριο του 1942, η Τουρκία ξεκίνησε συζητήσεις με τη Γερμανία για την απόκτηση όπλων, χωρίς να αποκρύψει την κίνηση αυτή από τους Βρετανούς. Λίγο αργότερα, άρχισε να τροφοδοτεί τους ναζί με μέταλλα, κυρίως χρώμιο, για την κατασκευή όπλων. Στις 17 Μαρτίου 1942, ο Ινονού τόνισε: «Έχουμε λάβει όλες τις προφυλάξεις. Η πολιτική μας για το μέλλον είναι ανοικτή και σαφής. Θα αγωνισθούμε να μείνουμε έξω από τον πόλεμο. Θα κάνουμε τη δουλειά μας και αν αποδειχθεί αδύνατον να αποφευχθεί ο πόλεμος, θα κάνουμε το καθήκον μας κατά έντιμο τρόπο».

Πάντως, παρασκηνιακά, οι Τούρκοι φαίνεται ότι ακολουθούσαν φιλογερμανική πολιτική. Αυτό προκύπτει τόσο από την παροχή πληροφοριών στους ναζί, όσο και από τις «καλυμμένες» δραστηριότητες σε βάρος των Σοβιετικών. Η είσοδος των Η.Π.Α. στον πόλεμο και η βοήθεια που παρείχαν, μαζί με τη Μ. Βρετανία στην ΕΣΣΔ, δημιούργησε νέους φόβους στους Τούρκους από ενδεχόμενη κυριαρχία της ΕΣΣΔ στην Ανατολική Ευρώπη. Πάντως κάθε νέα εξέλιξη στα πολεμικά μέτωπα, προκαλούσε αυτόματα ανησυχίες στην Τουρκία.
Ακόμα και η απώλεια της Βιρμανίας (σήμ. Μιανμάρ) και της Σιγκαπούρης από τη Μ. Βρετανία, φόβισε τους Τούρκους, που πίστευαν ότι μία εξασθενημένη Βρετανία θα ήταν, πιθανότατα, υποχρεωμένη να υπογράψει ξεχωριστή συνθήκη ειρήνης με τους Γερμανούς, σε βάρος της Τουρκίας. Τον Μάρτιο του 1942, η Τουρκία προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για να υπογραφεί συνθήκη για τον τερματισμό του πολέμου. Ωστόσο, στις 30 Απριλίου, εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπές «όχι» από τους Βρετανούς.
Οι επιτυχίες των Γερμανών στη Β. Αφρική (προώθηση του Ρόμελ στην Γκαζάλα και κατάληψη του Τομπρούκ) και στο ρωσικό μέτωπο (απώθηση των Ρώσων ανατολικά του Χάρκοβο και κατάληψη της Σεβαστούπολης), τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1942, ήταν επαρκείς λόγοι για τη συνέχιση της τουρκικής αντίστασης στις συμμαχικές πιέσεις. Το καλοκαίρι του 1942, η Τουρκία σύναψε δάνειο 100 εκατομμυρίων μάρκων για την αγορά όπλων από τη Γερμανία. Στις 8 Ιουλίου 1942, πέθανε ο Τούρκος πρωθυπουργός Refik Saydam και τη θέση του κατέλαβε ο Σαράτσογλου, με Υπουργό Εξωτερικών του Νουμάν Μενεμετζίογλου.

Την εποχή αυτή, η Τουρκία διατύπωσε και το περίφημο δόγμα της ενεργού ουδετερότητας, που ήταν δημιούργημα του Μενεμετζίογλου. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, η τουρκική πολιτική δεν θα έμενε πλέον στη διακήρυξη της θέλησής της να παραμείνει ουδέτερη και στην αναμονή των οποιονδήποτε εξελίξεων. Θα προσπαθούσε επίσης να επηρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις προς όφελός της και να αποκτήσει σύγχρονο οπλισμό.

Την πολιτική αυτή, σχολίασε ως εξής ο αξιωματούχος του Foreign Office G.L. Clutton: «Ένας ενεργός ουδέτερος έχει ένα πόδι σε καθεμία από τις δύο πλευρές. Είναι επιτρεπτό γι’ αυτόν να έχει μια συμμαχία με τον ένα εκ των εμπολέμων, εφόσον έχει ένα σύμφωνα φιλίας με τον άλλον. Αυτή η πολιτική επιτρέπει στη χώρα να διατηρήσει την ουδετερότητά της, αλλά συγχρόνως της δίνει τη δυνατότητα να την εξαργυρώσει με την πλευρά οποιονδήποτε των εμπολέμων νικήσει στον πόλεμο. Η πολιτική αυτή επιτρέπει επίσης στην ουδέτερη χώρα να διατηρεί το δικαίωμα ασκήσεως προτιμήσεως υπέρ του ενός ή τον άλλου των εμπολέμων. Υπάρχει κάποιο στοιχείο από τον Γκάντι στην πολιτική αυτή, που βεβαιότατα είναι ανήθικη, αλλά είναι γνήσια τουρκική και η πανουργία και η εξυπνάδα της δεν μπορεί να γίνει παραδεκτή. (Φάκελος Foreign Office, FO 371/R5215/810/44)

Από το καλοκαίρι του 1942, η Τουρκία εξισορρόπησε κατά κάποιον τρόπο τις ιδιαίτερες σχέσεις της με τη Γερμανία, μέσω της αυξημένης ανοχής που έδειχνε στις δραστηριότητες των Βρετανών στο έδαφός της. Ο Βρετανός πρέσβης στην Άγκυρα σερ Χιου Νάτσμπουλ-Χιούγκεσεν, βλέποντας την Τουρκία να κινείται συνεχώς μεταξύ των δύο αντιπάλων, επισημαίνει με τηλεγράφημά του στο Foreign Office (29/8/1942): «Εκτός αν βελτιωθεί η στρατιωτική κατάσταση, είναι δυνατόν να βρεθούμε σύντομα ενώπιον μίας αδέξιας κρίσεως στις σχέσεις Τουρκίας και Γερμανίας, καθώς και Τουρκίας και ημών».

Λίγο αργότερα, ο πρέσβης ενημερώνει τους ανωτέρους του, ότι οι Τούρκοι δεν πρόκειται να συγκινηθούν από τις επικλήσεις οποιασδήποτε πλευράς στο συναίσθημα ή τις άνευ περιεχομένου πιέσεις, παρά μόνο από την απλή δύναμη και το συμφέρον (φάκελος FO371/R6369/381/44).

Οι εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας

Σύντομα οι Βρετανοί και οι Γερμανοί, άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία ζητούσε εδαφικά ανταλλάγματα για τις «υπηρεσίες» της. Επίσημα βέβαια, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Τόσο όμως μέσα από τα βρετανικά και γερμανικά αρχεία όσο και από ανεπίσημες μεν, συγκεκριμένες δε, βολιδοσκοπήσεις των Τούρκων, καθίσταται σαφές ότι η γειτονική μας χώρα επιδίωκε να έχει οφέλη, σε βάρος άλλων χωρών.

Σε έκθεση της βρετανικής πρεσβείας στην Άγκυρα προς το Foreign Office, αναφέρεται ως αναμφίβολο γεγονός ότι οι Γερμανοί προσέφεραν γειτονικά εδάφη στην Άγκυρα και συγκεκριμένα το Χαλέπι της Συρίας και ορισμένα από τα ελληνικά νησιά (FO 371/R2363/486/44). O G.L. Clutton, σχολίαζε στις 22/6/1942 «Πιθανότατα, οι Τούρκοι έχουν εδαφικές φιλοδοξίες για τα νησιά του Αιγαίου αλλά, εκτός εάν παίξουν κάποιο ενεργό ρόλο στον πόλεμο, είναι απίθανο να τις δουν να πραγματοποιούνται» (FO 371R/4087/24/44).

Ο φον Πάπεν, είχε εισηγηθεί στον Γερμανό ΥΠΕΞ Ρίμπεντροπ, ήδη από το 1941, να ικανοποιήσουν τις τουρκικές αξιώσεις στη Β. Συρία, ενώ και οι απόψεις του Ρίμπεντροπ για απόδοση στην Τουρκία ελληνικών νησιών του Αιγαίου και τμήματος της Βουλγαρίας, είναι καταγεγραμμένες στα γερμανικά αρχεία.
Σε μνημόνιο που συνέταξε ο Clutton στις 9/9/1942, παραθέτει τις τουρκικές βλέψεις στην Υπερκαυκασία, στα τουρκοϊρανικά σύνορα, στη Μοσούλη, στη Βουλγαρία και στα Δωδεκάνησα, όπου οι Τούρκοι περίμεναν να πάρουν τα περισσότερα από αυτά.

Ειδικά για το Καστελλόριζο, ο φον Πάπεν έγραφε στον τότε Υφυπουργό Εξωτερικών Ερνστ φον Βαϊτζέκερ (1882-1961), ότι βρίσκεται σε απόσταση 3 ν.μ. από τις τουρκικές ακτές. Επέμενε ότι δεν ήταν απαραίτητο για την ασφάλεια της Ιταλίας και ότι η συνεχιζόμενη κατοχή του νησιού από τους Ιταλούς, «αποτελούσε ύβρη και πρόκληση στην τουρκική κυριαρχία»(!). Η Ιταλία, ισχυριζόταν από την πλευρά της ότι το Καστελλόριζο βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση, γιατί από εκεί θα μπορούσε να βομβαρδιστεί η διώρυγα του Σουέζ ή να αποκλειστούν τα Στενά, ο φον Πάπεν όμως πρόβαλε το επιχείρημα ότι η πόλεμος δεν θα κερδιζόταν στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά στη βρετανική οδική επικοινωνία προς την Ινδία, μέσω Υπεριορδανίας (έτσι ονομαζόταν τότε η Ιορδανία) και Ιράκ.

Ο Θάνος Βερέμης, γράφει στην εισαγωγή του «Επιτήδειου Ουδέτερου» τα εξής ,στηριζόμενος βέβαια σε όσα αποκαλύπτει ο F. Weber στο βιβλίο του:
«Αν η Τουρκία δεν ήταν, παρά τις υποχρεώσεις της, διατεθειμένη να πολεμήσει «για τα γαλάζια μάτια της Πολωνίας», όπως το έθεσε ο Υπουργός Εξωτερικών Σουκρού Σαράτσογλου, τίποτα δεν την υποχρέωνε να ζητάει από τους Γερμανούς και τους Άγγλους τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, εντολή στην Αλβανία, εδαφικές ρυθμίσεις σε βάρος της Βουλγαρίας, έλεγχο του λιμανιού της Θεσσαλονίκης κ.ά. Ο Σαράτσογλου ζητούσε ακόμα από τους Γερμανούς να του αναθέσουν τη φύλαξη της Χίου, Σάμου και Λέσβου, εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και της Σοβιετικής Ένωσης και εντολή στη Συρία, το Ιράκ και την Αίγυπτο. Απαιτήσεις δηλαδή που ισοδυναμούσαν με αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας».

Η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του πολέμου

Οι ήττες των Γερμανών στη Β. Αφρική και την ΕΣΣΔ το φθινόπωρο του 1942, άρχισαν να γέρνουν την πλάστιγγα προς την πλευρά των Συμμάχων.
Η Τουρκία δεν μπορούσε πλέον να ισχυριστεί ότι εμποδίζει την κάθοδο των Γερμανών στη Μ. Ανατολή, ενώ ταυτόχρονα η ισχυρή πλέον ΕΣΣΔ, τη φοβίζει περισσότερο από ποτέ. Οι Βρετανοί, προσπάθησαν να πείσουν την Τουρκία για μία ακόμη φορά να μπει στον πόλεμο.


Μάλιστα ο Τσόρτσιλ, που είχε συναντηθεί μυστικά με τον Ρούζβελτ στην Καζαμπλάνκα (14/1/1943), επισκέφθηκε τα Άδανα (30 και 31 Ιανουαρίου 1943), για συζητήσεις με την τουρκική ηγεσία. Η «Επιχείρηση Τόλμη» (Operation Hardihood), που συμφωνήθηκε τότε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη, λόγω της τουρκικής κωλυσιεργίας. Ο Βρετανός πρέσβης στην Άγκυρα, «είχε παραιτηθεί πλέον τελείως με αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι απλώς δεν ακούν ό, τι δεν θέλουν ν’ ακούσουν. (FO 371/R5366/55/44). Το δεύτερο μέτωπο που ήθελε ν’ ανοίξει ο Τσόρτσιλ στην Ευρώπη, έμεινε κλειστό. Στις 3/9/1943 η Ιταλία συνθηκολόγησε. Ο Τσόρτσιλ σκέφτηκε όταν ήταν ιδανική ευκαιρία να καταλάβει τα Δωδεκάνησα, που βρίσκονταν υπό ιταλική κατοχή από το 1911. Παρά το γεγονός ότι αρχικά τα Δωδεκάνησα παραδόθηκαν στους Συμμάχους, οι Γερμανοί τα κατέλαβαν (22/11/1943). Η Τουρκία τότε, πρόσφερε σημαντική βοήθεια στους Έλληνες (του Ιερού Λόχου) και τους Βρετανούς καταδρομείς. Με αλιευτικά και άλλα σκάφη της, μεταφέρθηκαν στις τουρκικές ακτές.

Ωστόσο, οι πιέσεις προς την Τουρκία (όπως για την παραχώρηση αεροδρομίων στους Συμμάχους), συνεχίζονταν.
Ο Ίντεν συναντήθηκε στο Κάιρο με τον Μενεμετζίογλου και άλλους Τούρκους αξιωματούχους (5-7/11/1943). Μετά το τέλος των συνομιλιών τηλεγράφησε στον Τσόρτσιλ:
«Τα επιχειρήματα μου ήταν ελάχιστα αποτελεσματικά δεδομένου ότι τόσο ο (Τούρκος) Υπουργός Εξωτερικών όσο και ο γ.γ. (τον ΥΠΕΞ) Ατσικαλίν, εφαίνοντο να είναι ιδιαίτερα κουφοί.Όταν αναγκάσθηκα τελικώς να στραφώ προς έναν νεότερο (Τούρκο) αξιωματούχο παρουσίασε και αυτός την ίδια δυσκολία να ακούσει ό, τι του έλεγα. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο κουφός όσο ένας Τούρκος που δεν θέλει να πεισθεί». Παρά τις έμμεσες απειλές του Ίντεν, οι Τούρκοι, έμειναν στις καλές προθέσεις και δεν «μπήκαν» στον πόλεμο. Στη διάσκεψη της Τεχεράνης, μεταξύ Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Στάλιν (28/11-1/12/1943), ο Βρετανός ηγέτης έθεσε μετ’ επιτάσεως το θέμα της εισόδου της Τουρκίας στον πόλεμο. Ο Ρούσβελτ αντιδρούσε, θέτοντας ως βασικό στόχο την απόβαση στην Νορμανδία. Ο Τσόρτσιλ συναντήθηκε με τον Ινονού στο Κάιρο, στις 4/12/1943, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Στα απομνημονεύματά του, γράφει:
«Όταν ζητούσαμε από τους Τούρκους να δώσουν μια ευρύτερη ερμηνεία στην ουδετερότητά τους, παραχωρώντας τις αεροπορικές τους βάσεις απαντούσαν:
«Α, όχι! Δεν δεχόμαστε να παίξουμε παθητικό ρόλο».
Όταν πάλι τους ζητούσαμε να μπουν αποφασιστικά στον πόλεμο, αναφωνούσαν: «Α, όχι! Δεν είμαστε αρκετά εξοπλισμένοι». Οι Τσόρτσιλ, έδωσε στους Τούρκους ως καταληκτική ημερομηνία για την είσοδό τους στον πόλεμο, την 15η Φεβρουαρίου 1944.

Ο Μενεμετζίογλου, ενημέρωσε λεπτομερώς τον Γερμανό πρέσβη φον Πάπεν (!) για τα αποτελέσματα της διάσκεψης του Καΐρου. Ο Γερμανός του είπε ότι η άφιξη έστω και ενός συμμαχικού αεροπλάνου σε τουρκικό αεροδρόμιο, θα σήμαινε άμεση κήρυξη του πολέμου στην Τουρκία από τη Γερμανία.
Η Τουρκία, συνέχισε να κωλυσιεργεί και στις 12/12/1943, ζήτησε από την Μ. Βρετανία 126 αεροσκάφη Σπιτφάιρ, 500 άρματα μάχης Σέρμαν και 68.000 τόνους καυσίμων! Η Τουρκία ήταν μία εξοργιστική υπόθεση, έγραψε το F.O. στον πρέσβη του στην Άγκυρα…
Να θυμίσουμε, ότι η επίσης ουδέτερη Πορτογαλία, πρόσφερε χωρίς ανταλλάγματα στους Συμμάχους, τα στρατηγικής σημασίας αεροδρόμια των Αζορών, στις 12 Οκτωβρίου 1943…


Στο τέλος Φεβρουαρίου 1944, οι βρετανοτουρκικές συζητήσεις, σε επίπεδο επιτελών, διακόπηκαν απότομα.
Στις 25/3/1944, ο Τσόρτσιλ σε ομιλία του στη Βουλή, επέκρινε έντονα την Τουρκία και ανακοίνωσε τη διακοπή της στρατιωτικής βοήθειας προς αυτή.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Μετά την απόβαση των Συμμάχων στη Νορμανδία, ο ντε Γκολ σχημάτισε κυβέρνηση ενώ οι χώρες που κατείχαν οι δυνάμεις του Άξονα, ελευθερώνονταν η μία μετά την άλλη. Στις 4 Φεβρουαρίου 1945, έγινε η ιστορική διάσκεψη της Γιάλτας. Η Τουρκία, που είχε διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τους ναζί στις 2/8/1944, στις 23 Φεβρουαρίου 1945 (!) κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία. Την ίδια μέρα, κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και η Ουρουγουάη… Βέβαια, στη ζωή ποτέ δεν είναι αργά. Θα μπορούσε η Τουρκία να κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία και μετά την αυτοκτονία Χίτλερ (30/4/1945) και την ύψωση από τους Σοβιετικούς της σημαίας τους στο Ράιχσταγκ…
Πηγές: Frank G. Weber, «Ο Επιτήδειος Ουδέτερος», Εκδόσεις Θετίλη, 6η Έκδοση,
Μάνος Δ. Ηλιάδης, «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΡΕΙΝ ΟΦΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ», Εκδόσεις ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ, 1996.

https://www.protothema.gr/stories/a...s-oudeteros-i-tourkia-ston-v-pagosmio-polemo/

 

[ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ]

https://www.dw.com/el/διαδηλώσεις-στο-ιράκ-η-επανάσταση-των-τουκ-τουκ/a-51102239

αυτοι οι Ιρακινοι φαινεται ειναι μαλακες που καθονται και πολεμαν να φτιαξουν την χωρα τους :-(
τα λαμογια που μπαινουν στις βαρκες μυριστηκαν επιδοματα και ξενοδοχειακια ευγενικη χορηγια :S :S :S

 

[Hellraiser4Ever]

https://www.dw.com/el/διαδηλώσεις-στο-ιράκ-η-επανάσταση-των-τουκ-τουκ/a-51102239

αυτοι οι Ιρακινοι φαινεται ειναι μαλακες που καθονται και πολεμαν να φτιαξουν την χωρα τους :-(
τα λαμογια που μπαινουν στις βαρκες μυριστηκαν επιδοματα και ξενοδοχειακια ευγενικη χορηγια :S :S :S

Τυπε θυμασαι που σου ειχα παρει ενα τουκ τουκ για να γυρνας νωρις σπιτι και να μπαινεις στο σαι την εποχη του Σαυραβαιβορ 1;Αδοξο τελος ειχε οταν σε λαμπαδιασανε οι αναρχοαπλυτοι σε κατι διαδηλωσεις.... :S :S :S

 

[ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ]

Τυπε θυμασαι που σου ειχα παρει ενα τουκ τουκ για να γυρνας νωρις σπιτι και να μπαινεις στο σαι την εποχη του Σαυραβαιβορ 1;Αδοξο τελος ειχε οταν σε λαμπαδιασανε οι αναρχοαπλυτοι σε κατι διαδηλωσεις.... :S :S :S

και γιατι τυπε;
'μονο και μονο επειδη χρεωνα το Συνταγμα-Ακροπολη 100 ευρω στους τουριστες :S :S :S

 

[Hellraiser4Ever]

και γιατι τυπε;
'μονο και μονο επειδη χρεωνα το Συνταγμα-Ακροπολη 100 ευρω στους τουριστες :S :S :S

Δεν σεβονται τον τιμιο μεροκαματιαρη τα μουνοσκυλα...τυπε μου. :S :S :S

 

[netsome]

αυτο το αρθρο (αναδιαμορφωμενο , κΑΙ ΧΨΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Η ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΣΩΣΤΗ ΠΗΓΗ ΤΟΥ), εμφανιστηκε παλι σε ειδησεογραφικα σαιτ σημερα.

Παρτε το απο μια προτερη πηγη του 2013

"Έλληνες κατάσκοποι σε τουρκικό έδαφος, αποκαλύπτουν οτι υπάρχει σχεδιασμός πολεμικής σύρραξης για το Αιγαίο!

Δημοσίευση: 11 Ιανουαρίου 2013, 3:53 πμ
Ενώ η προπαγάνδα της Αγκυρας παρουσίασε ως επιτυχία τη σύλληψη τριών Τούρκων πολιτών για κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας, το «ΘEMA» αποκαλύπτει τις αληθινές ιστορίες δύο Ελλήνων αξιωματικών που….. έδρασαν για χρόνια κάτω από τη μύτη της ΜΙΤ.
Η υπόθεση είχε έντονη την οσμή της τουρκικής προπαγάνδας, όχι πάντως από την αρχή.

Την πρώτη μέρα που δημοσιοποιήθηκε πέρασε στα ψιλά των τουρκικών εφημερίδων με μονόστηλα και μόνο το περασμένο Σάββατο πήρε διαστάσεις, όταν η «Hurriyet» το ανέδειξε με εκτενές «ρεπορτάζ».
Κάτι που δεν έκανε φυσικά σε άλλες περιπτώσεις, όταν οι Ελληνες πράκτορεςτης τότε ΚΥΠ αλώνιζαν στη Σμύρνη, μπαίνοντας μέσα σε στρατόπεδα, φυλακές ασφαλείας ή στρατολογώντας Τούρκους αξιωματικούς, οι οποίοι σήμερα είναι φυλακισμένοι.
Δύο από τους Ελληνες αξιωματικούς που διακρίθηκαν για τη δράση τους εντός του τουρκικού εδάφους είναι ο κ. Βασίλης Γιαννόπουλοςκαι ο διάδοχός του -γνωστός από την υπόθεση Οτσαλάν- κ. Σάββας Καλεντερίδης. Και οι δυο έδρασαν για περισσότερο από μια δεκαετία, από τα μικρασιατικά παράλια μέχρι την ενδοχώρα της Τουρκίας, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, συλλέγοντας πολύτιμες πληροφορίες, υποκλέπτοντας απόρρητα έγγραφα και σχέδια, ενώ στρατολόγησαν μέχρι και αξιωματικούς του τουρκικού στρατού
ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ
Μέχρι την εμπλοκή του στην υπόθεση Οτσαλάν, το 1999, ο κ.Σάββας Καλεντερίδης ήταν ένας άγνωστος ακόμα και σε στελέχη της ΕΥΠ, που τον έβλεπαν στα κεντρικά της Υπηρεσίας, στο κτίριο της λεωφόρου Κατεχάκη. Ο διάδοχος του κ. Γιαννόπουλου στην Τουρκίααποδείχτηκε λίρα εκατό, αφού έσπασε κάθε ρεκόρ παραμονής μένοντας περίπου έξι χρόνια, τη στιγμή που οι αξιωματικοί επιστρέφουν παγίως έπειτα από τέσσερα.
Διαθέτοντας μοναδική επικοινωνιακή ιδιότητα, ο Ελληνας αξιωματικός στρατολόγησε εθοδικά tρεις αξιωματικούς των γειτόνων μας σε εκείνες τις αποστολές που καλύπτονται από τον χαρακτηρισμό «άκρως απόρρητη». Χάρη σε αυτή του την κίνηση η Ελλάδα είχε χαρτογραφημένες δεκάδες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, βάσεις στα παράλια της Μικράς Ασίας και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τους απόρρητους κώδικες επικοινωνίας της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Ο επισμηναγός Μεχμέτ Μπαρούτ και άλλοι δύο Τούρκοι αξιωματικοί συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν, την ίδια στιγμή που ο κ. Καλεντερίδης συνέχιζε τη δράση του. Η φράση «ο άνθρωπος έκανε το τέλειο έγκλημα», που ακούστηκε χρόνια έπειτα από υψηλόβαθμο στέλεχος της ΜΙΤ, δικαιώνει απόλυτα τον Ελληνα αξιωματικό, που όργωσε την Τουρκία.
Δεν έδωσε ποτέ το δικαίωμα στους Τούρκους να τον συλλάβουν, παρόλο που ύστερα από κάποια χρόνια άρχισαν να τον παρακολουθούν, ψάχνοντας μια αφορμή ή ένα λάθος. Δεν το έκανε ποτέ, ακόμα και όταν οι γείτονες τον επικήρυξαν με 1 εκατ. δολάρια, λίγες ημέρες μετά την έκρηξη που διέλυσε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών.
Οι πληροφορίες της ΜΙΤ τον ήθελαν παρόντα στο συμβάν, που αποδόθηκε τελικά στους Κούρδους,ενώ η έκρηξη παρουσιάστηκε ως πυρκαγιά σε διυλιστήριο. Εκτός από την επικήρυξη, οι πληροφορίες ήθελαν την τότε πρωθυπουργό Τανσού Τσιλέρ να υπογράφει την εντολή δολοφονίας του κ. Καλεντερίδη, ενώ μια δεύτερη εντολή εξόντωσης ήρθε λίγο αργότερα σε μια άτυπη συνάντηση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας. Στη λίστα που κυκλοφορεί τότε στην αίθουσα, το όνομα του Ελληνα αξιωματικού φιγουράρει πρώτο.
Ο κ. Καλεντερίδης, καλυπτόμενος πίσω από την ιδιότητα του εμπορικού ακολούθου στο προξενείο της Σμύρνης, καταλαβαίνει ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει όταν οι Τούρκοι που αναγνώριζε σταματούν να τον παρακολουθούν.
Αντιλαμβάνεται ότι νέα πρόσωπα προσπαθούν να τον έχουν από κοντά και η διορατικότητά του είναι τέτοια που συνειδητοποιεί ότι ετοιμάζονται να τον δολοφονήσουν.
Κινητοποιώντας το δικό του σύστημα ετοιμάζει τη διαφυγή του, η οποία θα γίνει βράδυ, όταν τρία αυτοκίνητα του ελληνικού Προξενίου θα φύγουν μαύρα μεσάνυχτα από τη Σμύρνη. Στο ένα επιβαίνει ο Σάββας, που θα επιστρέψει προσωρινά στην Ελλάδα, λίγο πριν ακολουθήσει τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο μοιραίο ταξίδι της Κένυας, το οποίο οδήγησε στην απαγωγή και παράδοση του Κούρδου ηγέτη από ξένες μυστικές υπηρεσίες σε κλιμάκιο ανδρών της ΜΙΤ. Την επόμενη μέρα ο κ. Καλεντερίδης θα διαβάσει στο ηλεκτρονικό πρωτοσέλιδο της «Hurriyet» τον τίτλο της πρώτης σελίδας στην οποία δέσποζε η φωτογραφία του.
«Ο υπερπράκτορας της Ελλάδας παγιδευμένος στην Κένυα». Ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα επιζητούσε οποιαδήποτε δημοσιότητα είχε γίνει διάσημος και είχε «καεί» οριστικά και αμετάκλητα ως πράκτορας.
BΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο θρυλικός… ιχθυέμπορος που εισέβαλε νύχτα στο τουρκικό στρατηγείο
ΑΠO ΤΟ 1987 μέχρι και το 1995,ο κ. Βασίλης Γιαννόπουλος έδρασε στην Τουρκία ως επιχειρησιακός πράκτορας της τότε ΚΥΠ, γράφοντας ιστορία με τις αποστολές που έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία.
Ισως οι γείτονες Tούρκοι να μη θυμούνται ότι για χρόνια ο στρατηγός εν αποστρατεία κ. Βασίλης Γιαννόπουλος δρούσε ανενόχλητος και χωρίς να τον υποπτευτεί κανείς στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης.
Από το 1987 μέχρι και το 1995, ο αντισυνταγματάρχης τότε κ. Γιαννόπουλος κρέμασε τη στολή του αξιωματικού στην ντουλάπα και ξεκίνησε τη δράση του ως επιχειρησιακός πράκτορας της ΚΥΠ.
Oποτε επιβαλλόταν έμπαινε νύχτα στην Τουρκία, κρυφά από τη θάλασσα ή τα σύνορα στη Θράκη, όταν οι συνηθισμένοι άνθρωποι κοιμόντουσαν και κάποιοι άλλοι ασυνήθιστοι έπιαναν δουλειά. Στα σαράντα του χρόνια ο κ. Γιαννόπουλος είχε μαύρα μαλλιά, μουστάκι και την εμφάνιση Ανατολίτη, ενώ μιλούσε άπταιστα τα τουρκικά.
Επισήμως εμφανιζόταν ως ιχθυέμπορος και η πρώτη του μεγάλη επιτυχία είχε να κάνει με τη στρατολόγηση ενός Τούρκου αξιωματικού, που υπηρετούσε σε νευραλγική θέση της 4ης Στρατιάς, που έδρευε στη Σμύρνη.
Η επιχείρηση που τον έκανε θρύλο στην Υπηρεσία ήταν όταν κατάφερε να εισβάλει στο υπαίθριο στρατηγείο της «Στρατιάς του Αιγαίου», όπως ήταν γνωστή η 4η Στρατιά, κατά τη διάρκεια άσκησης στην οποία σκόπευαν να δοκιμάσουν την εφαρμογή πραγματικών επιθετικών σχεδίων ενάντια στην Ελλάδα. Κύριος στόχος τους σε μια πολεμική σύρραξη με τη χώρα μας ήταν τα μεγάλα νησιά του Αιγαίου, όπως η Λέσβος και η Χίος.
Ο κ. Γιαννόπουλος, που ήξερε τα πάντα για την άσκηση, διέσχισε τον κόλπο του Ντογάν και αποβιβάστηκε αθόρυβα στην περιοχή του Ντογάνμπεη. Ντυμένος πιθανότατα σαν ρακοσυλλέκτης –μια άλλη εκδοχή τον θέλει με στολή Τούρκου στρατιώτη- μπήκε στο στρατόπεδο και έφτασε μέσα από σκηνές και υπαίθρια καταλύματα στο αντίπαλο στρατηγείο. Πήρε χάρτες, επιχειρησιακά σχέδια και απόρρητα έγγραφα, ενώ φεύγοντας φωτογράφησε με ειδική μηχανή τους Τούρκους στρατηγούς που κοιμόντουσαν.
Εφυγε έτσι αθόρυβα όπως μπήκε, χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι και την επόμενη μέρα έστειλε μέσω της κατάλληλης οδού όλα τα στοιχεία στα κεντρικά της Κατεχάκη.
Στη Σμύρνη έμελλε να γνωρίσει και έναν Τούρκο πρώην αλεξιπτωτιστή, που είχε λάβει μέρος στην εισβολή της Κύπρου. Η γνωριμία έγινε μέσω ενός δικτύου πληροφοριοδοτών που είχε στήσει ο Ελληνας αξιωματικός, το οποίο τον ενημέρωσε ότι ο άνθρωπος αυτός βασανιζόταν από τύψεις συνειδήσεως, αφού είχε εκτελέσει άοπλους αιχμαλώτους πολέμου.«Οταν τον προσέγγισα», είχε δηλώσει ο κ. Γιαννόπουλος, «ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν στα όρια της τρέλας από τις ενοχές και μου ζήτησε να τον φέρω στην Ελλάδα για να δικαστεί».
Εχοντας πολλά χρόνια συνεχούς δράσης στην Τουρκία, ο Ελληνας αξιωματικός κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε όταν ο Τούρκος αλεξιπτωτιστής εξαφανίστηκε εν μια νυκτί. «Πρέπει να είχαν αντιληφθεί τις κινήσεις του γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη τέθηκε σε καθεστώς στενής παρακολούθησης, πιθανόν από τη ΜΙΤ, και κάπου εκεί δυσκόλεψαν τα πράγματα για μένα». Ο κ. Γιαννόπουλος έφυγε από την Ανατολία και λίγους μήνες αργότερα τη θέση του πήρε ο«μαθητής» του κ.Σάββας Καλεντερίδης, που έμεινε και αυτός αξέχαστος στους Τούρκους.
Η ιστορία με τους τρεις Τούρκους που συνελήφθησαν για κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας είναι απλώς άλλο ένα επεισόδιο στον ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ της ΕΥΠ και της ΜΙΤ. Επειτα από παρακολούθηση της MIT (πρόκειται για την Τουρκική Υπηρεσία Πληροφοριών), σε συνεργασία με την Ασφάλεια και το κλιμάκιο της Αντιτρομοκρατικής που εδρεύει στη Σμύρνη, οι τρεις άνδρες ήδη είναι προφυλακισμένοι.

triepsilites.wordpress.com
"

 

[netsome]

Και ενα ακομη σχετικο αρθρο , προγενεστερο.

Του 2010.



ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΥΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ – Πόλεμος ΜΙΤ-ΕΥΠ

Σε έναν ακήρυχτο αλλά αέναο πόλεμο βρίσκονται οι μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Πράκτορες της ΕΥΠ οργώνουν τη γείτονα και «συνάδελφοι» τους της ΜΙΤ τη χώρα μας, προσπαθώντας να αποσπάσουν πληροφορίες ή να κάνουν «ζημιές» που θα φέρουν σε δυσχερή θέση τους αντιπάλους
Οι τελευταίες «γκρίνιες» των ανδρών της ΜΙΤ σε υψηλότατο επίπεδο ότι οι Έλληνες της ΕΥΠ «παίζουν βρόμικα» ήταν απλώς ένα ακόμα επεισόδιο του πολέμου.
Σε αυτό το κατασκοπευτικό θρίλερ έχουν συμβεί χιλιάδες συμβάντα, που στο μυαλό του ανυποψίαστου πολίτη φαντάζουν «τρομερά». Για τους πράκτορες, όμως, είναι καθημερινότητα

Μια ακόμα επιχείρηση και μία ακόμα άκρως απόρρητη έκθεση στο αρχηγείο τους. Ελάχιστα από αυτά έχουν βγει στη δημοσιότητα. Κάποια, ως «παραμύθια».
Και δεν θα πρέπει να αμφιβάλλει κανείς ότι στα μεγάλα γεγονότα οι μυστικές υπηρεσίες παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει, για παράδειγμα, τον δήθεν δημοσιογράφο-πράκτορα της MIT, όπως αποδείχτηκε αργότερα που κάρφωσε τη σημαία στα Ίμια;
Οι αποκαλύψεις στα χρόνια που πέρασαν για την κρίση των Ιμίων και το περιεχόμενο των σημάτων εκατέρωθεν περιγράφουν γλαφυρά τον πόλεμο μεταξύ των υπηρεσιών.
Γιατί η ΕΥΠ σε έκθεση της προς την τότε πολιτική ηγεσία εξηγούσε ότι οι Τούρκοι πράκτορες θα… έστηναν κρίση στη βραχονησίδα
Και ακόμα και μετά το τέλος της, σε άνδρες της ΕΥΠ αποδίδουν κάποιοι Τούρκοι τα περίεργα δυστυχήματα στα οποία βρήκαν τον θάνατο τα έξι μέλη των πρακτόρων-κομάντος της γείτονος που είχαν καταλάβει τη βραχονησίδα
Στα τελευταία επεισόδια έχουμε αθρόες συλλήψεις εκατέρωθεν για κατασκοπεία
Από τη μία τη σύλληψη και φυλάκιση τριών Τούρκων στη Σμύρνη για κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας.
Οι τρεις φέρονται να έδωσαν στοιχεία και ονοματεπώνυμα για τους πράκτορες που τους είχαν στρατολογήσει και τα έγγραφα που τους παρέδιδαν.
Έξι μήνες τους παρακολουθούσαν οι άνδρες ms MIT και έφτασαν στα χνάρια υπαλλήλου του ελληνικού προξενείου.
Από την άλλη, πρόσφατα m σύλληψη Τούρκων am Βόρεια Ελλάδα από τις ελληνικές αρχές για κατασκοπεία υπέρ ms Τουρκίας. Και εδώ ο πρώτος συλληφθείς φέρεται να «έσπασε» μέσα σε 10 λεπτά και να εξήγησε στους’ Έλληνες ανακριτές του την αποστολή και τους συνδέσμους του χαρτί και καλαμάρι.
Σε άλλη περίπτωση, μια και οι πράκτορες. αλληλοαναγνωρίζονται, υπήρχε κάποιος ο οποίος είχε κάνει τους ανθρώπουs της MIT να.„ σπάνε το κεφάλι τους.
Ήταν ένας μυστηριώδης πράκτορας, ο οποίος είχε καταφέρει να έχει inside πληροφόρηση από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες χωρίς ποτέ να τον καταλαβαίνουν.
Τελικά, όπως αποδείχτηκε από το λάθος Ελληνίδας υφυπουργού που σε μια… κρίση υπερηφάνειας αποκάλυψε σε ομόλογο ms τι συνέβαινε, επρόκειτο για τον Έλληνα (άμισθο) πράκτορα Στιβ Λάλας, ο οποίος είχε «τρυπώσει» στη CIA κατ υπέκλεπτε τα σήματα και τις εκθέσει της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας από την Τουρκία.
Με λίγα λόγια, είχε βάλει χωρίς να το ξέρουν τους Αμερικανούς πράκτορες να δίνουν «ραπόρτο» για τις κινήσεις της MIT για λογαριασμό ms Ελλάδας!
Βόμβα σε αξιωματικό της Υπηρεσίας!
Πληθώρα ερωτημάτων προκαλεί η αποκάλυψη ότι στις 29 Νοεμβρίου αξιωματικός της ΕΥΠ φέρεται να δέχτηκε βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητό του (χωρίς ο ίδιος να υποστεί τραύματα) από τα μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης με το όνομα «Ανάδραση».
Η ΕΛΑΣ, σύμφωνα με δημοσιεύματα, φέρεται να απέκρυψε τόσο το φερόμενο ως γεγονός όσο και την προκήρυξη
που έστειλαν οι δράστες στην οποία απειλούν με νέες τρομοκρατικές επιθέσεις σε βάρος «στόχων» της Ελληνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
Το θέμα έφερε στη Βουλή ο βουλευτής της Ν.Δ. Νίκος Δένδιας, ο οποίος ζητά να μάθει από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αν όντως συνέβη το προαναφερθέν περιστατικό και, αν ναι, ποιός ήταν ο λόγος που αποσιωπήθηκε.
0 «υπερπράκτορας»
Ο άνθρωπος πάντως που έχει αδιαμφισβήτητα σημαδέψει τον «πόλεμο» μεταξύ ΕΥΠ και ΜΙΤ είναι ο Σάββας Καλεντερίδης. Ο Πόντιος «υπερπράκτορας» και ως «ο άνθρωπος που έκανε το τέλειο έγκλημα».
Αρχικά ο Σ Καλεντερίδης έσπασε κάθε ρεκόρ παραμονής πράκτορα σε ξένη χώρα, μένοντας περίπου έξι χρόνια (δύο περισσότερα από τους καλύτερους και ωραιολογώντας μέχρι και αξιωματικούς του Τουρκικού Στρατού, τους οποίους ανέθετε και άκρως απόρρητες αποστολές!
Από τη δράση του η χώρα μας απέκτησε πλήρη χάρτη των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Τουρκίας και τους απόρρητους κώδικες επικοινωνίας της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας. Ακόμα και όταν οι σύνδεσμοι του συνελήφθησαν, ο Καλεντερίδης συνέχιζε να δρα κανονικά στα βάθη της Τουρκίας.
Ύστερα από έξι χρόνια δράσης, έκθεση της ΜΙΤ τον παρουσιάζει ως δράστη έκρηξης σε εργοστάσιο πυρηνικών που παρουσιάστηκε ως μεγάλη πυρκαγιά σε διυλιστήριο.
Επικηρύσσεται με ένα εκατομμύριο δολάρια και η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας (και επιβεβαιωμένη πράκτορας της ΜΙΤ) Τανσού Τσιλέρ υπογράφει εντολή δολοφονίας του.
Μέρες αργότερα, δεύτερη εντολή υπογράφεται από τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας. Το δίκτυο του όμως είναι τόσο καλό, που ο Καλεντερίδης μαθαίνει πως ετοιμάζονται να τον εκτελέσουν και οργανώνει τη διαφυγή του κάποια νύχτα με μια μαύρη Mercedes από το προξενείο τns Σμύρνηs.
Λίγο αργότερα πρωταγωνιστεί στον μεγάλο «χορό» των πρακτόρων. Αναλαμβάνει την υπόθεση Οτσαλάν.
Μετά τον τραγέλαφο με Έλληνες που περιέφεραν τον Κούρδο ηγέτη σε… κοσμικά πάρτι και ταβέρνες των βορείων προαστίων, καταφέρνει να γλιτώσει τον Οτσαλάν από τα νύχια των πρακτόρων της ΜΙΤ, της Μοσάντ και της CIA
Όμως η ανύπαρκτη κάλυψη του τον εγκλωβίζει στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα Εκεί μιλά στο τηλέφωνο με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Θόδωρο Πάγκαλο, που του δίνει εντολή να παραδώσει τον Οτσαλάν.
Όντως ο Κούρδος θα απαχθεί από ξένες μυστικές υπηρεσίες και θα παραδοθεί σε πράκτορες της ΜΙΤ.
Την επόμενη μέρα φωτογραφία του Καλενιερίδη φιγουράρει στο πρωτοσέλιδο της «HurriyeT» με τον τίτλο: «Ο υπερ- πράκτορας της Ελλάδας παγιδευμένος στην Κένυα».
Η καριέρα του τελείωσε σε αυτό το σημείο.
Τα «περιστέρια»
Από τις επιχειρήσεις που έχουν οργανώσει πράκτορες η πιο συγκλονιστική ήταν τα «13 περιστέρια».
Τη δεκαετία του ’90 Έλληνες πράκτορες κατάφεραν να φτάσουν στα βάθη της Ανατολής και να βρουν αποδείξεις και λεπτομερή στοιχεία για ‘Έλληνες και Ελληνοκυπρίους αγνοουμένους του ’74 που κρατούνταν σε στρατόπεδα της MIT στην Τουρκία
Για κάποιους αυτή ήταν η σημαντικότερη και πιο επικίνδυνη αποστολή πρακτόρων που έχει γίνει ποτέ στην περιοχή, καθώς είχε αρκετό αίμα, δάκρυα, συγκλονιστικό αποτέλεσμα και τραγικό τέλος. ‘Όταν λοιπόν η ΕΥΠ έγινε δέκτης πληροφοριών ότι στην Τουρκία βρίσκονταν’Έλληνες αγνοούμενοι, έστειλε πράκτορες της σε αποστολές για να τις διασταυρώσουν.
Οι μυστικοί πράκτορες στρατολόγησαν Τούρκους και έκαναν έρευνες, εντοπίζοντας τελικά 13 ζωντανούs αγνοουμένους. «Εντοπίσαμε 13 περιστέρια», έλεγαν στα απόρρητα σήματα που έστελναν στην ΕΥΠ, η οποία οργάνωσε αμέσου επιχείρηση απελευθέρωσής τους.
Οι πράκτορες εισέβαλαν στα στρατόπεδα της MIT και κατά τη διάρκεια της επιχείρησης απελευθέρωσης των κρατουμένων έγιναν αντιληπτοί Ακολούθησε ανταλλαγή πυρών και ένας ‘Έλληνας πράκτορας έπεσε νεκρός από τις σφαίρες αξιωματικού της MIT.
Η επιχείρηση ακυρώθηκε και αποσιωπήθηκε, παρά τις πιέσεις να δοθούν τα αποδεικτικά στοιχεία για τους εν ζωή αγνοουμένουs σε διεθνείς οργανισμούς για το έγκλημα της Τουρκίας.
0 ιχθυέμπορος
θρύλος στην ΕΥΠ έχει μείνει και ο στρατηγός εν αποστρατεία Βασίλης Γιαννόπουλος. Ζώντας στη Σμύρνη από το 1987 μέχρι το 1995 και μιλώντας άπταιστα τουρκικά, υποδυόταν τον ιχθυέμπορο και αποσπούσε σημαντικές πληροφορίες από m γείτονα/Ομακ μία ήταν η επιχείρηση που στοίχειωσε τους Τούρκους.
Ο Γιαννόπουλος, ντυμένος Τούρκος στρατιώτης, κατάφερε να εισβάλει στο στρατηγείο της 4ης στρατιάς της Τουρκίας κατά τη διάρκεια άσκησης. Σε αυτή η Στρατιά του Αιγαίου θα προσομοίωνε πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα και την κατάκτηση μεγάλων νησιών του Αιγαίου με επιθέσεις στη χώρα μας.
Ο πράκτορας δεν μπήκε απλώς στο στρατηγείο του Ντογάν Μπέη την ώρα της άσκησης αλλά κατάφερε και πήρε απόρρητα έγγραφα, επιχειρησιακά σχέδια και χάρτες από το αντίπαλο στρατηγείο, ενώ για «δώρο» έφερε στο μέγαρο της Κατεχάκη φωτογραφίες που είχε βγάλει από όλους τους Τούρκους στρατηγούς την ώρα που κοιμόντουσαν!

http://nationalpride.wordpress.com/2010

... more-61523

 

[netsome]

Υπόθεση Οτσαλάν: Από την πρόσκληση στην παράδοση

Politik.gr Team -
15/02/2019, 5:31 μμ

Του Θωμά Καλέση

Είκοσι χρόνια ακριβώς συμπληρώνονται σήμερα, από την ημέρα που γράφτηκε ο επίλογος ενός κατασκοπευτικού θρίλερ που ξεκίνησε από την Ελλάδα, πέρασε από την Ρωσία, την Ιταλία και ολοκληρώθηκε στην Ναϊρόμπι της Κένυας.

Είναι το θρίλερ των 130 ημερών που αφορά αρχικά την περιπέτεια αναζήτησης ενός τόπου διαμονής για έναν άνθρωπο που αποτελούσε Νο1 καταζητούμενο από τις τουρκικές αρχές και εν συνεχεία την παράδοση -για κάποιους – ή προδοσία -για κάποιους άλλους – του ηγέτη που ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, κατά κόσμον PKK. Του Αμπτουλάχ Οτσαλάν…

Και είναι αλήθεια ότι πολύ πριν την σύλληψή του, ο Οτσαλάν είχε συνάψει σχέσεις συμπάθειας με την Ελλάδα, βουλευτές της οποίας είτε επισκέπτονταν συχνά τον Κούρδο ηγέτη όπως για παράδειγμα το 1994 όταν αντιπροσωπεία από τον πρόεδρο της Βουλής, Παναγιώτη Σγουρίδη (ΠΑΣΟΚ), Κώστα Μπαντουβά, (ΠΑΣΟΚ), Λεονάρδο Χατζηανδρέου (ΠΑΣΟΚ), Δημήτρη Βουνάτσο (ΠΑΣΟΚ), Πάνο Καμμένο (τότε ΝΔ), Γιάννη Σταθόπουλο (ΝΔ), και η Μαρία Μαχαίρα (ΠΟΛΑΝ) τον συνάντησαν, είτε του απηύθυναν πρόσκληση να επισκεφθεί την χώρα μας, όπως στις 10 Απρίλη του 1997, όταν με πρωτοβουλία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Κηπουρού και Μιχάλη Χαραλαμπίδη, 186 βουλευτές όλων των κομμάτων -πλην του ΚΚΕ- ζήτησαν επίσημα από τον Οτσαλάν να έρθει στην Ελλάδα.
O Αμπ. Οτσαλάν με Έλληνες βουλευτές που τον επισκέφθηκαν στην Δαμασκό το 1997. Το θρίλερ δεν έχει ξεκινήσει ακόμα

Η δεύτερη πρόσκληση θα έρθει περίπου ένα χρόνο αργότερα, σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, όταν ο Οτσαλάν είναι πλέον εξόριστος στην Ρωσία και αντιμετωπίζει προβλήματα απέλασης κάτω από την πίεση των Τούρκων που τον εχουν εντοπίσει.

Στις 6 Νοεμβρίου του 1998 στην Αθήνα, έπειτα και πάλι από πρωτοβουλία των ίδιων δύο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, 109 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου υπογράφουν κείμενο – πρόσκληση προς τον ηγέτη των Κούρδων ώστε να έρθει στην Ελλάδα προκειμένου να βρει άσυλο. Το σχετικό κείμενο υπογράφουν 100 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που είναι στην κυβέρνηση, 7 του ΔΗΚΚΙ, ο Πάνος Καμμένος που τότε ανήκει στη Νέα Δημοκρατία καθώς επίσης και ο ανεξάρτητος Ν. Κάκκαλος. Πως φτάσαμε όμως από το σημείο εκείνο μέχρι τη Ναϊρόμπι;
Η πρώτη άφιξη στις 9 Οκτωβρίου 1998

Η πρώτη επίσκεψη του Αμπτουλάχ Οτσαλάν στην Ελλάδα, έγινε στις 9 Οκτωβρίου του 1998 πριν ακόμα οι βουλευτές του κοινοβουλίου υπογράψουν την πρόσκληση. Ήταν ακριβώς η εποχή που ο Κούρδος ηγέτης έφευγε από τη Δαμασκό με πλαστό διαβατήριο και το ψευδώνυμο Αμπτουλάχ Σαρικούρτ και έφτανε στην Ελλάδα για προκαλέσει αναστάτωση στην ΕΥΠ.

Ο τότε αρχηγός της, Χαράλαμπος Σταυρακάκης ήταν ο άνθρωπος που ενημέρωσε τον αποσπασμένο στην υπηρεσία ταγματάρχη, Σάββα Καλεντερίδη, ότι ο Οτσαλάν φτάνει στην Ελλάδα. Οι δυο τους, θα τον υποδεχτούν μαζί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και μέσα στην αίθουσα θα ξεκινήσει ο διαπραγματευτικός διάολογος ανάμεσα στον αρχηγό της ΕΥΠ και τον Κούρδο ηγέτη, ο οποίος αναφέρει ότι έχει έρθει με την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης.

Από την πλευρά του ο Σταυράκακης είναι ξεκάθαρος. Ο Οτσαλάν δεν μπορεί να μείνει στη χώρα, διότι η παρουσία του προκαλεί μείζον πρόβλημα για την ηγεσία της χώρας, αλλά και για την σχέση αυτής με τους Τούρκους. Τελικά μετά από ώρες έντονων συζητήσεων οι Κούρδοι συνεργάτες του Οτσαλάν που παράλληλα αναζητούσαν λύση, κανονίζουν την μεταφορά του αρχηγού του ΡΚΚ στη Ρωσία, έπειτα από πρόσκληση του Αλεξέι Μιτροφάνοφ. Στο ταξίδι αυτό, θα ακολουθήσει και ο Σάββας Καλεντερίδης, μετά από αίτημα του Οτσαλάν στο οποίο συνέναισε και ο Σταυρακάκης.

Έτσι στις 23.30 της ίδιας ημέρας (9/10), ο Άπο και οι συνεργάτες του μαζί με τον έλληνα πράκτορα της ΕΥΠ, προσγειώνονται στη Μόσχα και από εκεί με τη συνοδεία επίσημων αυτοκινήτων της KGB θα φτάσουν στο σπίτι του γιου του Ζηρινόφσκι, όπου και θα παραμείνουν για δύο ημέρες, μέχρι να φτιαχτεί η εξοχική κατοικία του Ρώσου πολιτικού. Ωστόσο, δεν θα μείνει για πολύ εκεί.

Παρά την μετακόμισή του, στο σπίτι του Μιτροφάνοφ, οι Τούρκοι τον ανακαλύπτουν και οι ΗΠΑ πιέζουν για την απέλασή του. Συγκεκριμένα, ο εκπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών της Αμερικής σε συνέντευξή του δηλώνει: “Εάν ο Οτσαλάν είναι στη Ρωσία, η ρωσική κυβέρνηση πρέπει να τον απελάσει ή να τον παραδώσει στην Τουρκία. Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, έχει χαρακτηρίσει το ΡΚΚ τρομοκρατική οργάνωση”.

Ο Άπο πρέπει να φύγει άμεσα και στις 12 Νοεμβρίου του 1998 το πράττει με προορισμό την Ρώμη, καθώς η Ιταλία δέχεται να τον φιλοξενήσει. Ούτε εκεί όμως θα βρει ησυχία. Οι πληροφορίες τον προδίδουν και ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ δηλώνει: “Όπως δεν μπόρεσε η Ρωσία να υποστηρίξει τον Άπο, έτσι δεν μπορεί να του παρέχει καταφύγιο και η Ευρώπη. Και να μην μας τον παραδόσουν, δεν θα μπορέσουν να τον κρατήσουν”.

Μετά από δυο μήνες παραμονής και κατ’ οίκον περιορισμό, ο Οτσαλάν θα φύγει και πάλι με προορισμό την Ρωσία, αλλά στην Αγία Πετρούπολη του γίνεται γνωστό ότι οι Ρώσοι δεν επιθυμούν πλέον την παρανομή του. Η δεύτερη επίσκεψη στην Ελλάδα…είναι πια γεγονός.
Η δεύτερη άφιξη στο Ελληνικό

Την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου του 1999, το αεροπλάνο που μεταφέρει τον Οτσαλάν και την συνοδεία του, προσγειώνεται ξανά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Μετά τις πρώτες ώρες και την προσωρινή του διαμονή στο σπίτι του Αντώνη Ναξάκη, αρχίζουν ξανά οι πιέσεις του Σταυρακάκη για άμεση αποχώρηση του Κούρδου ηγέτη από την Ελλάδα. Τα νέα της άφιξης γίνονται γνωστά και στη ΜΙΤ, μάλλον από τον σταθμό της CIA στην Αθήνα. Οι εξελίξεις αρχίζουν να τρέχουν. Μέσα σε κλίμα πανικού της πολιτικής ηγεσίας, ο Άπο θα φύγει πίσω στη Ρωσία που δεν τον δέχεται και έτσι τα ξημερώματα της 1ης Φλεβάρη επιστρέφει και πάλι στη χώρα μας. Με εντολή Σταυρακάκη, ταξιδέυει με τον Καλεντερίδη στην Κέρκυρα, όμως ταυτόχρονα το νέο ταξιδεύει και στα δημοσιογραφικά γραφεία των καναλιών και των εφημερίδων.

Στο νησί των Φαιάκων θα υπάρξουν και οι πρώτες πιέσεις της κυβέρνησης προς τον Οτσαλάν, να μεταβεί στην Κένυα, όμως ο ηγέτης των Κούρδων το σκέφτεται καθώς η συγκεκριμένη χώρα είναι άντρο πρακτόρων της CIA και του FBI, λόγω τρομοκρατικών ενεργειών που σημειώθηκαν στη χώρα κατά των ΗΠΑ.

Ο Σταυρακάκης λέει στον Καλεντερίδη να πείσει τον Άπο καθώς οι Τούρκοι αρχίζουν και στέλνουν τα πρώτα απειλητικά μηνύματα: “Σε περίπτωση που ο Οτσαλάν, φιλοξενηθεί από γειτονική χώρα, αυτό θα εκληφθεί ως πρόκληση και η χώρα αυτή θα θεωρηθεί εχθρική από την Τουρκία. Τονίζεται μάλιστα, ότι η Τουρκία επιφυλάσσεται να αντιδράσει, χρησιμοποιώντας στο έπακρο τα δικαιώματά της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο”.

Τελικά ο Καλεντερίδης θα μιλήσει στον Οτσαλάν: “Πρόεδρε από ότι μου είπες, μέχρι τώρα η Ελλάδα δεν σου παρείχε καμιά εγγύηση και σου ζητούσε να φύγεις και να πας όπου θέλεις. Και μάλιστα όλα αυτά, σε ένα κλίμα έντονων αντιπαραθέσεων και αντεγκλήσεων. Τώρα βλέπω ότι σου παρέχει εγγύηση. Θα έχεις την εγγύηση του ελληνικού κράτους. Τι να πω; Ή άλλαξαν πολιτική ή βρήκαν κάποια λύση. Εγώ σου ανέφερα επί λέξει αυτά που μου είπε ο Σταυρακάκης. Την απόφαση θα την πάρεις εσύ” του λέει ο πράκτορας της ΕΥΠ και τον πείθει: “Εντάξει πάμε” του απαντάει ο Άπο.

Κατά την μετάβαση στο αεροδρόμιο, η συσκότιση που διέταξε ο αποσπασμένος αστυνομικός της ΕΥΠ, Μιχάλης Τζοβάρας θα προκαλέσει ενα τρομερό τροχαίο στο φτερό του αεροσκάφους Falcon που λίγο έλειψε να στοιχίσει τη ζωή του Σάββα Καλεντερίδη.
Το κατασκοπευτικό θρίλερ ξεκινά

Πρέσβης της Ελλάδας στην Κένυα, είναι ο Γιώργος Κωστούλας ο οποίος από γραμματέα της πρεσβείας είχε ενημερωθεί πως επρόκειτο να φιλοξενήσει για λίγες ημέρες, έναν υψηλόβαθμο Σέρβο αξιωματούχο κατά παράκληση του Θόδωρου Πάγκαλου. Και το πρώτο σοκ έρχεται όταν αντικρίζει τον Έλληνα πράκτορα της ΕΥΠ που του συστήνεται: “Καλεντερίδης Σάββας, ταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, αποσπασμένος στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφορίων”. Πριν καλά καλά προλάβει να συνέλθει ο Πρέσβης του συστήνει τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Είναι εκείνη η στιγμή ακριβώς που ξεκινάει το κατακοπευτικό θρίλερ στο οποίο θα εμπλακούν άμεσα δύο διπλωμάτες, ο Καλεντερίδης, ο Πάγκαλος, ο Σταυρακάκης και κάποιοι επιτελικοί που δίνουν εντολές από την Αθήνα. Παρά το γεγονός ότι οι πρώτες ημέρες κυλούν ήρεμα, σύντομα το κλίμα αλλάζει. Οι Κενυάτες ζητούν από τον Γ. Κωστούλα να δει τον γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών, Κιθουρίμα, ενώ ο γραμματέας της Αμερικανικής πρεσβείας τηλεφωνεί στον Διακοφωτάκη και του ζητάει συνάντηση.

Ο Καλεντερίδης προσπαθεί να πετάξει προς Νότιο Αφρική για να κανονίσει την μετάβαση του Οτσαλάν, αλλά παρεμποδίζεται και με συνεχείς ελέγχους, χάνει τελικά το αεροπλάνο. Ο έλεγχος χάνεται όταν ο στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Πάγκαλου, Παπαϊωάννου, ζητά από τον Καλεντερίδη να πει στον Οτσαλάν να εγκαταλείψει την πρεσβευτική κατοικία, χωρίς καμιά εγγύηση για τη ζωή του και να πάει όπου θέλει. Είναι ακριβώς εκείνο το σημείο, που ο Άπο έχει καταθέσει αίτηση ασύλου στην Ελλάδα και έχει σπείρει τον πανικό στην κυβέρνηση.

Και ο πανικός φέρνει την αντίδραση του Τζοβάρα ο οποίος τηλεφωνεί στον Καλεντερίδη. Ο ίδιος χρόνια αργότερα στο βιβλίο του “Παράδοση Οτσαλάν: Η ώρα της αλήθειας” περιγράφει το περιστατικό. “Ο Σταυρακάκης εκτός εαυτού, μου ζητάει να βγάλω τον Οτσαλάν εκτός της κατοικίας. Όταν επικαλούμαι φυσική και αντικειμενική αδυναμία να υλοποιήσω αυτό που μου λέει, εις επήκοον όλων, με επιπλήττει και με κατηγορεί ως υπεύθυνο του αξιεξόδου. “Τον στηρίζεις και δεν εφαρμόζεις, δεν εκτελείς αυτά που λέμε”.
“Πετάξε τον στη ζούγκλα”

“Μετά από λίγο χτυπά και πάλι το τηλέφωνο. Απαντά ο Διακοφωτάκης. Στην άλλη γραμμή είναι κάποιος Μιχάλης και ζητά να μιλήσει μαζί μου. Πηγαίνω στο τηλέφωνο το οποίο είναι σε ανοικτή ακρόαση. Συνακροατές είναι ο Διακοφωτάκης και ο Κωστούλας. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι στο διάδρομο, αλλά ακούει τη συνομιλία.

“Σάββα άκουσε με, είμαι ο Τζοβάρας. Είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός. Κρέμονται τρεις υπουργοί από σένα, το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία”. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούγονται φωνές κάποιων προσώπων. Διακρίνω τη φωνή του Αλέκου Παπαδόπουλου και του Θεόδωρου Πάγκαλου χωρίς να μπορώ να πάρω όρκο γι’ αυτό.

Κάποιος από τους παριστάμενους υπουργούς λέει: “Πετάξτε τον έξω, στη ζούγκλα, να τον φάνε τα λιοντάρια”. Εκτοξεύονται και άλλες ύβρεις πεζοδρομίου. Ο Τζοβάρας μου λέει: “Σε παρακαλώ Σάββα, πέτα έξω τα μου…ανα να τελειώνουμε. Μπορείς να το κάνεις. Πρόσεξε γιατί αν δεν το κάνεις θα σε ξηλώσουνε. Όταν έλθεις Ελλάδα, θα σε αποστρατεύσουν. Μπορεις να το κάνεις είναι τρεις υπουργοί εδώ”.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει και η κυβέρνηση σε συνεργασία με την ΕΥΠ λειτουργώντας ως κράτος – κωμωδία, θα στείλει τέσσερις μπράβους (με επικεφαλής τον αστυνόμο Μπόμπο) στην πρεσβεία της Ναϊρόμπι προκειμένου να εκδιώξουν διά της βίας τον Οτσαλάν. Ευτυχώς όχι μόνο δεν θα φτάσουν ποτέ ως εκεί, αλλά θα περάσουν και κάποια δύσκολα 24ωρα στη φυλακή.

Το τελεσίγραφο από την Κένυα και η παράδοση…

Παράλληλα με όλα όσα συμβαίνουν στην πρεσβεία, οι Κενυάτες διαβεβαιώνουν κάποια στιγμή, ότι επιθυμούν να βοηθήσουν στην επιχείρηση μετάβασης του Οτσαλάν σε άλλη χώρα σε συνεργασία με την Ελλάδα και δίνουν τελεσίγραφο για την αναχώρησή του μέχρι τις 17.30. Προσθέτουν δε, πως αν δεν γίνει αυτό, την ευθύνη για όσα θα ακολουθήσουν τη νύχτα, θα την έχουν οι Έλληνες πολιτικοί και φυσικά ο Οτσαλάν, ο οποίος ενημερώνεται και παρά τις αντιρρήσεις των συνεργατών του, δέχεται τη λύση που αργότερα θα αποδειχθεί μοιραία.

Ο Σάββας Καλεντερίδης γράφει: “Η πίεση του χρόνου και των γεγονότων είναι τρομακτική σε όλους μας. Ο πρέσβης συνεννοείται με τον επικεφαλής των Κενυατών, ο οποίος του δείχνει το μεσαίο αυτοκίνητο από την φάλαγγα των πέντε αυτοκινήτων. Βγαίνουμε από την πύλη εξόδου του περιβόλου της κατοικίας, ο πρέσβης, ο Οτσαλάν, εγώ και η Ντιλάν. Τον Οτσαλάν τον έχουμε στη μέση.

Φτάνουμε στο αυτοκίνητο που μας υποδείχτηκε. Ένας Κενυάτης ανοίγει την πίσω πόρτα και μπαίνει ο Άπο στην πίσω θέση, ενώ προσπαθούμε να μπούμε μαζί του ο πρέσβης κι εγώ. Μας παρεμποδίζουν, όπως παρεμποδίζουν και την Ντιλάν η οποία επιχειρεί να μπει στο αυτοκίνητο και όταν βλέπει ότι δεν τα καταφέρνει, προκαλεί τον Άπο να κατέβει και να ξαναμπούμε στην κατοικία.

Ο πρέσβης και εγώ, κρατάμε τις πόρτες του αυτοκινήτου ανοικτές για να μην φύγει. Οι Κενυάτες αφήνουν να εννοηθεί ότι φοβούνται την περίπτωση να οπλοφορεί καποιος από εμάς και λένε στον πρέσβη ότι μέχρι το αεροπλάνο την ευθύνη για τον Άπο την έχουν αυτοί. Ο Άπο έχει μείνει στην πίσω θέση, μόνος, και παρακολουθεί τον διάλογο του πρέσβη με τους Κενυάτες στα αγγλικά. Μας προτείνουν να ανέβουμε στο προπορευόμενο και στο επόμενο αυτοκίνητο από αυτό που θα μετέφερε τον Άπο.

Καθόμαστε με τον πρέσβη στο επόμενο και στο προπορευόμενο η Ντιλάν και οι υπόλοιποι. Σε λίγα λεπτά η φάλαγγα ξεκινά. Δεν επιλέγουν το κεντρικό δρομολόγιο και η πομπή μπαίνει σε έναν περιφερειακό δρόμο, νότια της πόλης, με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Ο πρέσβης ρωτά τον συνοδηγό γιατί, και εκείνος του λέει ότι επιλέχθηκε αυτός δρόμος για λόγους ασφαλείας.

Σε κάποια στιγμή μπαίνουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα της φάλαγγας άλλα αυτοκίνητα, ανάβουν φανάρια και η πομπή διασπάται. Τα προπορευόμενα αυτοκίνητα απομακρύνονται και σε λίγο χάνουμε οπτική επαφή με το αυτοκίνητο που μεταφέρει τον Οτσαλάν. Λέμε στον οδηγό να τρέξει για να το προλάβει, προσποιείται ότι προσπαθεί να το κάνει, ενώ μας καθησυχάζει ότι σε λίγο, μόλις φθάσουμε πριν τον προορισμό μας, έξω από το αεροδρόμιο θα συνενωθεί η φάλαγγα.

Τελικά φθάνουμε στο αεροδρόμιο. Η ώρα είναι οκτώ. Ο οδηγός σταθμεύει το αυτοκίνητο που μας μεταφέρει στον χώρο στάθμευσης μπροστά από την πύλη εισόδου της αίθουσας αναμονής. Ο πρέσβης τον ρωτάει για το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Άπο και εκείνος του απαντά ότι θα προσπαθήσει να το εντοπίσει. Εκείνη την ώρα έρχονται και οι σύντροφοι του Άπο που μας λένε ότι το αυτοκίνητο που μετέφερε τον ηγέτη τους μπήκε σε μια πύλη που οδηγεί στο εσωτερικό αεροδρομίου. Πηγαίνω αμέσως και βλέπω ότι η πύλη έχει κλείσει ερμητικά και δεν υπάρχει κανένας εκεί. Επιστρέφω και το λέω στον πρέσβη. Την ίδια στιγμή οι Κενυάτες αδειάζουν τις αποσκευές μας σε ένα καροτσάκι και ένας – ένας εξαφανίζονται στο σκοτάδι της Αφρικής”.

Μαζί τους στο σκοτάδι εξαφανίζεται και ο Οτσαλάν. Οι πράκτορες της ΜΙΤ που τον έχουν συλλάβει θα τον εμφανίσουν λίγο αργότερα σε ένα βίντεο, κατά την διάρκεια του οποίου ο Κούρδος ηγέτης δείχνει ήρεμος πάνω στο αεροπλάνο, αλλά όχι πολύ καλά στην υγεία του. Το ταξίδι για την φυλακή υψίστης ασφαλείας και του ενός τροφίμου στο νησάκι του Ίμραλι έχει ξεκινήσει. Εκεί, όπου παραμένει φυλακισμένος μέχρι και σήμερα, ο ηγέτης των Κούρδων και ιδρυτής του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν.

 

[Maximilien]

Netsome 

 

[Tak78]

" Μην σας παραπλανά το χαμόγελό μας, είμαστε όλες νεκρές. Μας βίασαν, μας πυροβόλησαν, μας σκότωσαν. Ακρωτηρίασαν το σώμα μας, αφαίρεσαν τα γεννητικά μας όργανα και μας κινηματογραφούσαν γελώντας. Ήμασταν ένοχες επειδή ήμασταν επαναστάτριες, ένοχες επειδή ήμασταν γυναίκες που κρατούσαν όπλο. Αλλά ήμασταν μικρά κορίτσια. Υποφέραμε από πείνα και είχαμε υποστήριξη μόνο από εκείνους που είχαν πολύ λιγότερα από εμάς. Ένα χαμόγελο, μια κραυγή. Ήμασταν τρομαγμένες, αλλά σκεφτήκαμε ότι το κάναμε για να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους που μας θαύμαζαν, αλλά ποτέ δεν μας υποστήριζαν...»

Σε ένα βίντεο σ youtube αν είναι οι ίδιες ισχυρίζονται πως αυτές ξεπαστρεψαν τον Ίσις.και προσωπικα το πιστεύω!

 

[ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ]

https://www.google.com/search?q=syr...tBUEQ2-cCegQIABAA&oq=syrian+army+in+&gs_l=img

.

Αυτοι ειναι οι πραγματικοι ηρωες της Συριας που γαμανε τα τζιχαντια
:S :S :S