Δεν εχω επαρση, εχω τσαντιστει γιατι απο τον Μαρτη δεν εχω παρει μια ενω οι τυποι που απασχολουνται ειναι κομπλε. Και με τσαντιζει το οτι εχουν ορισμενοι και απαιτησεις του στυλ "θελω να φυγω ολον τον αυγουστο" ή "απο σεπτεμβρη θα γκαστρωθω (με το καλο παντως) και δεν νομιζω να ερχομαι" ή "γιατι να παρω το δωρο 1η αυγουστου και οχι μεσα Ιουλιου?".
Μεχρι και δανειο απο την εταιρια 5χιλ εβγαλα σε εναν για να μην του προσημειωσουν το σπιτι (ατοκα) αλλα οτι και να κανω παντα ειμαι το μουνοπανο εργοδοτης και αυτοι οι αδικημενοι υπαλληλοι που λουφαρουν βεβαιως βεβαιως με την πρωτη ευκαιρια.
Δεν με νοιαζει αν δουλευω για τις τραπεζες η για το κρατος η για την μητροπολη. Μπηκα σε αυτην την διαδικασια γιατι ειχα 5 φραγκα και ειπα μπας και εξασφαλισω ενα καλυτερο μελλον στα παιδια μου, αυτο που με νοιαζει ειναι μην τα σκατωσω και χασω και αυτα τα 5 που ειχα
Χαίρομαι για αυτό το ποστ διότι διαφωτίζει πολλά από τα πράγματα που λέμε εδώ.
Καταρχήν είναι φανερό το πόσο ανάγκη έχει μια επιχείρηση τον εργάτη και χωρίς αυτόν είναι ένας σωρός από υλικά που δε μπορεί να αξιποιηθεί. Αναγκάζεσαι και ανέχεσαι τα καπρίτσια του ενός και του άλλου γιατί δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά.
Το ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι μπορεί να χουν χίλια δυο στραβά ( δε τους ξέρω τους ανθρώπους, έστω), σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τη λογική. Θα μπορούσαν - και υπάρχουν- να ήταν αητοί και η επιχείρηση να πέταγε και να χεζόταν στα κέρδη.
Αυτό και μόνο καταδεικνύει το ότι επιχείρηση=εργαζόμενος. Η επιχείρηση ως λειτουργία θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει και αν ακόμη άνοιγε η γη και κατάπινε το αφεντικό. Και αυτό γιατί η σχέση του αφεντικού με την επιχείρηση είναι ιδιοκτησιακή και όχι λειτουργική. Θα μπορούσες προσωπικά - με το αντίτιμο ενός μισθού- να πάρεις ένα διευθυντή και εσύ να πίνεις το κοκτέηλ σου στην καραιβική ( λέμε τώρα
).
Το άλλο είναι η φύση αστάθεια του καπιταλισμού. Ποιος σου είπε πως μόνο ο εργάτης θίγεται από τη λειτουργία του καπιταλισμού? Ποιο άγρια θίγεται ο καπιταλιστής. Δεν είναι θέμα " κακού καπιταλιστή" - " καλού εργάτη" και ούτε βέβαια " πλούσιου καπιταλιστή -φτωχού εργάτη". Είναι θέμα της λογικής της συγκεκριμένης λειτουργίας αυτού του κοινωνικού- οικονομικού μηχανισμού. Έχει εγγενείς αντιφάσης, προσβάλλεται από κρίσεις. Σπαταλιούνται πόροι και δυνάμεις.
Για τον καπιταλιστή υπάρχει έντονος ενδοταξικός ανταγωνισμός. Και στον ίδιο κλάδο και από κλάδο σε κλάδο αλλά και από ένα μέρος του κεφαλαίου σε κάποιο άλλο ( χρηματιστικό- βιομηχανικό- εμπορικό, το παράδειγμα του τρίκαρδου με τις τράπεζες). Η αστάθεια , οι κρίσεις κλπ απειλούν κάθε άνθρωπο. Βέβαια ο καπιταλιστής, έχει την ιδιοκτησία. Μπορεί να μη σου κάνουν οι εργάτες, αλλά στο δοσμένο σύστημα πάντα τον τελευταίο λόγο τον έχεις εσύ. Τους σουτάρεις και παίρνεις άλλους. Ο εργάτης έχει μόνο το τομάρι του. Το ότι το κράτος σε ταλαιπωρεί ή οι άλλοι κλάδοι σε ταλαιπωρούν ή οι ανταγωνιστές, σε τίποτα δεν αλλάζει την πραγματικότητα αυτή. Άλλοι καπιταλιστές σε διαβεβαιώ δεν έχουν κανένα πρόβλημα απολύτως από αυτά που αναφέρεις.
Αντίθετα ο ΚΑΘΕ εργάτης μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση ένδειας και εκβιασμού. Δεν έχει τίποτα. Βέβαια από προσωπική πρόνοια μπορεί να πήρε κάνα σπιτάκι κλπ. Αυτό δε σημαίνει πως ο κάθε εργάτης έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από την εξάρτηση. Καταλαβες τη λέξη κλειδί? Εξάρτηση. Και ο εργάτης αλλά και εσύ εξαρτάστε από δυνάμεις τυχαίες που δεν προσανατολίζονται στις ανάγκες της κοινωνίας αλλά σε ιδιοτελή και προσωπικά συμφέροντα. Λαοί και γενιές ολόκληρες γίνονται θυσία και ολοκαύτωμα για μερικά μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς, βίλες και κότερα που θα απολαύσουν λίγοι. Ανάμεσα σε αυτούς και εργάτες και μικρο-καπιταλιστές.
Μια κομμουνιστική κοινωνία δεν έχει τη λογική ότι τον " κακό καπιταλιστή" τον κρεμάμε ανάποδα ή του κόβουμε την καροτίδα. Ως φυσικό πρόσωπο υπάρχει, συμμετέχει στη συλλογική παραγωγή, και δικαιούται όπως ο καθένας την απόλαυστη στο συλλογικό προιόν και στη σταθερότητα.
Για ποιο λόγο να υπάρχουν οι στρεβλώσεις η σπατάλη πόρων η ανεργία, δλδ η αργία παραγωγικού συντελεστή, από τη στιγμή που υφίστανται πολλές ανικανοποίητες ανάγκες στην κοινωνία? Είναι προφανές πως υπάρχουν μεγάλες αναντιστοιχίες και στρεβλώσεις. Είναι προφανές πως η κοινωνία σύρεται πίσω από λίγα ατομικά συμφέροντα.
Αλλά επίσης είναι και προφανές πως το κοινωνικό αίτημα είναι για πλήρη αντιστοιχία και σύζευξη μέσων , πόρων και σκοπών και προσανατολισμό της κοινωνικής παραγωγής στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.