Επειδή εχω καταλάβει ότι απασχολεί πολλά παιδιά απο το σαιτ.
Και επειδή περιγράφει μια κατάσταση υπαρκτή
Τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα
Από το capital.gr
Εσείς, πόσο executive αισθάνεστε;
Οι απαιτήσεις των θέσεων εργασίας αυξάνονται. Πλέον ένα στέλεχος πρέπει να ξέρει να φτιάχνει freddo στο αφεντικό του.
«Ψαρωτικές κάρτες»
Τώρα τελευταία, όλο και πιο συχνά πέφτουν στα χέρια μου κάρτες πολύ νεαρών στελεχών που συναντώ κυρίως σε εταιρικά parties αλλά και σε «μοδάτα» bars του κέντρου. Πολλοί απ’ αυτούς είναι πάντα έτοιμοι να μοιράσουν την κάρτα τους αμέσως μετά την πρώτη σύσταση και ακολουθούν όλους τους κανόνες που περιγράφουν τα βιβλία των γκουρού της επικοινωνίας για την «καλή πρώτη εντύπωση». Είναι συνήθως καλοντυμένοι, ενδεχομένως και υπερβολικά καλοντυμένοι για την εκάστοτε περίσταση, φαίνονται ιδιαίτερα πολυάσχολοι και χρησιμοποιούν ορολογία που σε κάνει να πιστεύεις ότι κατέχουν το αντικείμενο. Όποιο και αν είναι αυτό. Α! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πραγματικά συμπαθείς.
Οι περισσότερες από τις κάρτες αυτές δεν είναι ποτέ χρήσιμες και στοιβάζονται σε ένα ειδικό κουτί που έχει αναλάβει αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Εκεί καταχωρούνται πάντα οι κάρτες που εκτιμώ ότι δεν θα χρησιμοποιήσω, τουλάχιστον όχι με την πρώτη ευκαιρία. Σπάνια έχει χρειαστεί να ψάξω για κάποιο τηλέφωνο μέσα στο συγκεκριμένο κουτί. Τον τελευταίο καιρό όμως, άρχισα να παρατηρώ τι ακριβώς δουλειά κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μερικοί από τους οποίους μου έχουν δώσει την κάρτα τους περισσότερες από 2 ή 3 φορές. Παρά το ιδιαίτερα νεαρό της ηλικίας τους, έχουν συνήθως βαρύγδουπους τίτλους που περιλαμβάνουν όρους όπως executive, director ή άλλα τέτοια «ψαρωτικά».
«Περίεργες» αρμοδιότητες
Με όσους κατάφερα να αποκτήσω κάποιο θάρρος, ενδιαφέρθηκα πραγματικά να μάθω τι δουλειά κάνουν και καθώς «ανοίχτηκα», μου εμπιστεύθηκαν τον «πόνο» τους. Οι περισσότεροι απλώς διεκπεραιώνουν μια συγκεκριμένη εργασία και όταν τους ρώτησα πού θα τοποθετούσαν τον εαυτό τους σε μια κλίμακα ιεραρχίας, μου είπαν χωρίς δεύτερη σκέψη: «απλός υπάλληλος». Εν συνεχεία όμως με ενημέρωσαν ότι οι ίδιοι είχαν πολύ περισσότερα προσόντα από αυτά που απαιτούσε η θέση, ήταν δηλαδή overqualified, για να μιλήσω στη γλώσσα των στελεχών. Μέχρι τώρα γνώριζα δύο κίνητρα που ωθούσαν τον εργοδότη να μοιράζει τίτλους. Κατ’ αρχήν είναι τσάμπα. Δεν του κοστίζει τίποτε να σε ονομάσει ακόμη και «Ιππότη της στρογγυλής τραπέζης». Επιπλέον, χρησιμοποιεί τον τίτλο ως τρυκ για να γλιτώνει τις υπερωρίες καθώς σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία τα διευθυντικά στελέχη δεν δικαιούνται επιπλέον αμοιβές.
Η μεγαλύτερη παγίδα όμως για τα νέα στελέχη είναι το job description, δηλαδή η περιγραφή της δουλειάς που πρέπει να κάνουν. Οι περισσότεροι νεαροί μου εξηγούν ότι κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο εργοδότης περιγράφει τη θέση με τρόπο που θα έκανε και τον Σωκράτη Κόκκαλη να «πάρει» τη δουλειά. Συνήθως μιλούν για αρμοδιότητες, δυνατότητες εξέλιξης, πρωτοβουλίες, δημιουργικότητα και οι νεαροί πιστεύουν ότι βρήκαν τη «θέση» των ονείρων τους. Όταν όμως προσλαμβάνονται καταλαβαίνουν ότι η μόνη πρωτοβουλία που μπορούν να πάρουν σχετίζεται με την επιλογή προμηθευτή για τις φιάλες γκαζιού και οι αρμοδιότητες τους περιορίζονται στην παρασκευή καφέδων. Μάλλον αρκετοί εργοδότες έχουν βίτσιο να τους φέρνει καφέδες ένας κάτοχος διδακτορικού. Όσοι νεαροί δυσανασχετούν, λαμβάνουν ως εξήγηση ότι «όλοι έτσι ξεκινήσαμε» και τελικώς την απειλή ότι αν αποχωρήσουν τόσο γρήγορα θα κάνουν «κακό όνομα» στην πιάτσα. Έτσι, κάθονται και περιμένουν μέχρι να βρουν κάποιον που θα τους κοροϊδέψει λιγότερο με μόνιμο και απώτερο στόχο την εύρεση ενός τίμιου εργοδότη. Μήπως στην Ινδία τα εργασιακά δικαιώματα προστατεύονται καλύτερα;
Και επειδή περιγράφει μια κατάσταση υπαρκτή
Τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα
Από το capital.gr
Εσείς, πόσο executive αισθάνεστε;
Οι απαιτήσεις των θέσεων εργασίας αυξάνονται. Πλέον ένα στέλεχος πρέπει να ξέρει να φτιάχνει freddo στο αφεντικό του.
«Ψαρωτικές κάρτες»
Τώρα τελευταία, όλο και πιο συχνά πέφτουν στα χέρια μου κάρτες πολύ νεαρών στελεχών που συναντώ κυρίως σε εταιρικά parties αλλά και σε «μοδάτα» bars του κέντρου. Πολλοί απ’ αυτούς είναι πάντα έτοιμοι να μοιράσουν την κάρτα τους αμέσως μετά την πρώτη σύσταση και ακολουθούν όλους τους κανόνες που περιγράφουν τα βιβλία των γκουρού της επικοινωνίας για την «καλή πρώτη εντύπωση». Είναι συνήθως καλοντυμένοι, ενδεχομένως και υπερβολικά καλοντυμένοι για την εκάστοτε περίσταση, φαίνονται ιδιαίτερα πολυάσχολοι και χρησιμοποιούν ορολογία που σε κάνει να πιστεύεις ότι κατέχουν το αντικείμενο. Όποιο και αν είναι αυτό. Α! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πραγματικά συμπαθείς.
Οι περισσότερες από τις κάρτες αυτές δεν είναι ποτέ χρήσιμες και στοιβάζονται σε ένα ειδικό κουτί που έχει αναλάβει αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Εκεί καταχωρούνται πάντα οι κάρτες που εκτιμώ ότι δεν θα χρησιμοποιήσω, τουλάχιστον όχι με την πρώτη ευκαιρία. Σπάνια έχει χρειαστεί να ψάξω για κάποιο τηλέφωνο μέσα στο συγκεκριμένο κουτί. Τον τελευταίο καιρό όμως, άρχισα να παρατηρώ τι ακριβώς δουλειά κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μερικοί από τους οποίους μου έχουν δώσει την κάρτα τους περισσότερες από 2 ή 3 φορές. Παρά το ιδιαίτερα νεαρό της ηλικίας τους, έχουν συνήθως βαρύγδουπους τίτλους που περιλαμβάνουν όρους όπως executive, director ή άλλα τέτοια «ψαρωτικά».
«Περίεργες» αρμοδιότητες
Με όσους κατάφερα να αποκτήσω κάποιο θάρρος, ενδιαφέρθηκα πραγματικά να μάθω τι δουλειά κάνουν και καθώς «ανοίχτηκα», μου εμπιστεύθηκαν τον «πόνο» τους. Οι περισσότεροι απλώς διεκπεραιώνουν μια συγκεκριμένη εργασία και όταν τους ρώτησα πού θα τοποθετούσαν τον εαυτό τους σε μια κλίμακα ιεραρχίας, μου είπαν χωρίς δεύτερη σκέψη: «απλός υπάλληλος». Εν συνεχεία όμως με ενημέρωσαν ότι οι ίδιοι είχαν πολύ περισσότερα προσόντα από αυτά που απαιτούσε η θέση, ήταν δηλαδή overqualified, για να μιλήσω στη γλώσσα των στελεχών. Μέχρι τώρα γνώριζα δύο κίνητρα που ωθούσαν τον εργοδότη να μοιράζει τίτλους. Κατ’ αρχήν είναι τσάμπα. Δεν του κοστίζει τίποτε να σε ονομάσει ακόμη και «Ιππότη της στρογγυλής τραπέζης». Επιπλέον, χρησιμοποιεί τον τίτλο ως τρυκ για να γλιτώνει τις υπερωρίες καθώς σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία τα διευθυντικά στελέχη δεν δικαιούνται επιπλέον αμοιβές.
Η μεγαλύτερη παγίδα όμως για τα νέα στελέχη είναι το job description, δηλαδή η περιγραφή της δουλειάς που πρέπει να κάνουν. Οι περισσότεροι νεαροί μου εξηγούν ότι κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο εργοδότης περιγράφει τη θέση με τρόπο που θα έκανε και τον Σωκράτη Κόκκαλη να «πάρει» τη δουλειά. Συνήθως μιλούν για αρμοδιότητες, δυνατότητες εξέλιξης, πρωτοβουλίες, δημιουργικότητα και οι νεαροί πιστεύουν ότι βρήκαν τη «θέση» των ονείρων τους. Όταν όμως προσλαμβάνονται καταλαβαίνουν ότι η μόνη πρωτοβουλία που μπορούν να πάρουν σχετίζεται με την επιλογή προμηθευτή για τις φιάλες γκαζιού και οι αρμοδιότητες τους περιορίζονται στην παρασκευή καφέδων. Μάλλον αρκετοί εργοδότες έχουν βίτσιο να τους φέρνει καφέδες ένας κάτοχος διδακτορικού. Όσοι νεαροί δυσανασχετούν, λαμβάνουν ως εξήγηση ότι «όλοι έτσι ξεκινήσαμε» και τελικώς την απειλή ότι αν αποχωρήσουν τόσο γρήγορα θα κάνουν «κακό όνομα» στην πιάτσα. Έτσι, κάθονται και περιμένουν μέχρι να βρουν κάποιον που θα τους κοροϊδέψει λιγότερο με μόνιμο και απώτερο στόχο την εύρεση ενός τίμιου εργοδότη. Μήπως στην Ινδία τα εργασιακά δικαιώματα προστατεύονται καλύτερα;
)
