Για αυτήν την Κυριακή η επιστημονική κοινότητα του Μπου καλείται να τοποθετηθεί ψυχρά επί του ζητήματος της κρυογονικής κατάψυξης και της κρυοσυντήρησης, δηλαδή της ψύξης ολόκληρων των κουφαριών ή μόνο των εγκεφάλων από ήδη κλινικά νεκρούς, αμέσως μετά το θάνατο τους, και τη διατήρηση τους σε μια λογική κατάσταση για δεκαετίες ή και αιώνες, με σκοπό τη νεκρανάσταση τους αργότερα.
Θα σας ενδιέφερε η διαδικασία; Θα μπορούσατε να φανταστείτε να το κάνετε, αν είχατε τα χρήματα; Μόνοι σας ή και μαζί με την οικογένειας σας.
Μια νεοφυής εταιρεία από το Βερολίνο λέει ότι προσφέρει ένα εισιτήριο για τη μετά θάνατον ζωή. Tomorrow Bio είναι η πρώτη εταιρεία σε ευρωπαϊκό έδαφος που
www.naftemporiki.gr
Απόσπασμα από το συνδεδεμένο άρθρο :
Μια νεοφυής εταιρεία από το Βερολίνο λέει ότι προσφέρει ένα εισιτήριο για τη μετά θάνατον ζωή. Tomorrow Bio είναι η πρώτη εταιρεία σε ευρωπαϊκό έδαφος που προσφέρει την κρυογονική κατάψυξη των ανθρώπων σε υγρό άζωτο αφού πεθάνουν μέχρι η επιστήμη να βρει έναν τρόπο να τους… αναστήσει.
Προκαταβολικώς: συγνώμη για το μακρινάρι, ελπίζω, όμως, πως όσοι αντέξετε να το διαβάσετε μέχρι τέλους, θα βρείτε κάτι χρήσιμο, ως τροφή για περαιτέρω σκέψη
Γράφει ο νηματοθέτης:
“
...δηλαδή της ψύξης ολόκληρων των κουφαριών ή μόνο των εγκεφάλων από ήδη κλινικά νεκρούς …”.
Υποψιάζομαι ότι είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη περίπτωση, ο στόχος είναι ένας: διά της κρυογονικής να “αναστηθεί/επανέλθει στη ζωή” το “εγώ” (αλλιώς: η “ψυχή” / η “συνείδηση”) του ατόμου/προσώπου (με απλά λόγια και προσωποποιώντας το: ο εαυτός ΜΟΥ, όπως τον ορίζω/αντιλαμβάνομαι.
Αλλά, 1) τί είναι αυτό το “εγώ/ψυχή/συνείδηση”, που θέλουμε να σώσουμε και 2) από ποιον θέλουμε να το σώσουμε;
Στο 1) αγνοώ το αν ενδιαφέρει την κρυογονική και το αν έχει δώσει οριστική απάντηση στο τί είναι “εγώ/ψυχή/συνείδηση”. Αν όχι, θα έπρεπε, γιατί αυτό θέλει να σώσει ο πελάτης, όπως υποθέτω.
Στο 2) είναι προφανές ότι θέλουμε να σώσουμε το “εγώ” ΜΑΣ (προσοχή στο κτητικό...) από τον θάνατο, δηλαδή να το διαιωνίσουμε.
Εδώ μερικά παρεμπίπτοντα:
α) ποιο “εγώ” ΑΚΡΙΒΩΣ θέλουμε να σώσουμε; Εννοώ: γεννιόμαστε και αναπτυσσόμαστε, συν-διαμορφωνόμαστε, συνεχώς εξελισσόμαστε αλληλεπιδρώντας εντός εκάστοτε χωρικού και χρονικού περιβάλλοντός μας, το οποίο είναι ήδη και αυτό αποτέλεσμα εξέλιξης και εν εξελίξει ΔΙΑΡΚΩΣ. Θα σώσουμε, λοιπόν, το εγώ μας σε ποια φάση του ακριβώς και με ποιο κριτήριο;
β) Σχετίζεται η επιθυμία για διαιώνιση του “εγώ” μας με συγκεκριμένες αντιλήψεις περί θανάτου;
Η απάντηση στο β) ανωτέρω είναι σημαντική, γιατί από αυτήν, ΙΣΩΣ, εξαρτάται και το αν, εν τέλει, επιθυμήσει κάποιος να καταφύγει στην κρυογονική.
Για τον σκοπό αυτό θεωρώ χρήσιμο να μεταφέρω μερικά λόγια/σκέψεις του Θεοδόση Τάσιου, καθηγητή στο ΕΜΠ.:
“
[…] Εμάς, σήμερα, εκείνο που μάλλον μας πονάει, είναι ένα καίριο επακόλουθο της διακοπής μιας «λειτουργίας» των σωματιδίων μας – και εννοώ την απώλεια της αυτοσυνειδησιακότητας. […]
Λοιπόν, ως γνωστόν, ένα σημαντικό φιλοσοφικό ρεύμα (κυρίως κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια), με τη βοήθεια και των νευροεπιστηµών, καλλιεργεί την άποψη πως πιθανότατα το Εγώ δεν είναι «πράγμα», δεν δίδεται· αλλά δομείται και αναδύεται σταδιακά κατά τη βρεφική ηλικία, και συντηρείται συνεχώς καθ’ όλον τον βίο, με τις ίδιες σχέσεις: προς τον αντικειμενικό κόσμο, προς τα έμβια όντα και προς τα εσωτερικά χαράγματα της βιολογικής μηχανής του σώματος.
Αν η άποψη αυτή αληθεύει, τότε το Εγώ δεν συνιστά «ιδιοκτησία», αλλά ήταν µια υπερσυστηµική ιδιότητα, τεράστιας σηµασίας. Που προσφέρει το προνόµιο να βλέποµε βαθιά µέσα στο σύµπαν, αλλά που ενέχει ανάλογη αστάθεια, όση και οι χηµικές ενώσεις του σώµατος. Οπότε, αφού το Εγώ δεν είναι πράγµα «σταθερόν και ιδιόκτητον», θα είναι ηπιότερος κι ο πόνος της απώλειάς του. Μπορεί αυτός ο πόνος να αντισταθµίζεται πλήρως απ’ τη σεµνή αίσθηση συµµετοχής «µας» στον αέναο συµπαντικό ετεροµορφισµό, σε γιγαντιαίες χωρικές και χρονικές κλίμακες – που θα μπορούσαν να παραγάγουν ακόμη και μιαν αίσθηση ιερότητας: Έχετε σκεφθεί πόσο γρήγορα µια μαύρη τρύπα καταπίνει ολόκληρα ηλιακά συστήματα και πόσο ενίοτε γεννάει νέα αστρικά πλήθη; Αν µη τι άλλο, η εστίαση της προσοχής µας στα συµπαντικά φαινόµενα µας προάγει σε µια σιωπηρή σεμνότητα και σε περιστολή της εγωιστικής απαίτησης για «προσωπική» εξαίρεση απ’ τους συμπαντικούς νόμους της ∆ηµιουργίας.
Σημειώστε: αν α) το "ΕΓΩ δεν συνιστά "ιδιοκτησία" και β) ο θάνατος δεν είναι παρά ένας "αέναος συμπαντικός ετερομορφιστής" στον οποίο όλοι συμμετέχουμε, τότε γιατί είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ η κρυογονική και ό,τι επαγγέλλεται;
Τα αποσπάσματα του Θεοδόση Π. Τάσιου από άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 02/06/2024 με τίτλο: "Ο συμπαντικός ετερομορφισμός και εμείς"
Η Ψυχολογία αναγνωρίζει την ασυγκράτητη παρόρμηση του Είναι, όταν φθάνει σε αδιέξοδο, να παράγει αυτοστιγμεί έναν Μύθο, προς «παρα-Μυθίαν» του. Πρόκειται για μια σχεδόν ανενσυνείδητη δράση. Ετσι και στον φόβο του θανάτου, το κάθε άτομο ενδέχεται να παραγάγει παραμυθίες ποικίλες, όπως κυρίως το...
www.kathimerini.gr
www.reader.gr
