Γενικά πάντως παίζουν πολλά ρόλο. Εχω ζήσει σε νησί νορμαλ, σε μικρά νησιά, σε Ρόδο - Σαντορίνη και τώρα Αθήνα.
Στη Σαντορίνη πέρασα πολύ καλά, δε ξέρω αν έπαιζε ρόλο η ψυχολογία μου, ότι είχε πολλές γυναίκες, ο κύκλος μου, γενικά η φάση.
Ρόδο πήγαινα περιστασιακά για δουλειά, πάντα κάτι έπαιζα.
Στα μικρά νησιά τίποτα, αν και ακουγόνταν ότι γίνονται τα όργια και οι αλλαξοκωλιές αλλά περίεργως εμένα μου φαινόνταν όλα τόσο ήσυχα και βαρετά.
Και στο νορμαλ νησί από το οποίο είμαι, μια χαρά πηδούσα και χωρισμένες και παντρεμένες παρόλο που θεωρητικά είναι πιο μικρή κοινωνία.
Αθήνα μου φαίνονται πιο περίεργα τα πράγματα, όχι πως δεν έχω κάνει φάσεις και καταστάσεις, αλλά είναι διαφορετική η προσέγγιση, πιο απρόσωπη, πιο μεγάλες αποστάσεις, άλλοι οι ρυθμοί της ζωής, ο φόβος αρκετών για το ποιος είσαι και τί μπορείς να τους κάνεις (όχι και άδικα αλλά υπερβολικά κάποιες φορές). Οπως θα έλεγε και ένας καλός φίλος όμως, μπουρδελιάρης, φαν των μασατζίδικων, εδώ μπορείς να γαμήσεις όποτε θες τουλάχιστον ενώ σε ένα απομακρυσμένο μικρό νησάκι, την έβαψες χα χα. Οπως τη βρίσκει κανείς. Σίγουρα για εμένα που έχω ζήσει και αλλού, στην Αθήνα είναι πιο δύσκολες γενικότερα οι διαπροσωπικές σχέσεις.