Τις τελευταίες μέρες, παρατηρούμε κάποιους ευνουχισμένους να ουρλιάζουν από νευρικό κλονισμό
άλλους να θεωρητικολογούν με άκυρες-άσχετες απαντήσεις
και κάποιους τρίτους να έχουν σιωπήσει
ή εξαφανιστεί.
Ο όποιος αναγνώστης μπορεί κάλλιστα να αναρωτηθεί το εξής: αν ο Σαμπ είναι καμμένο χαρτί
που (λεει ότι) έχει παραιτηθεί από την ζωή, τότε κάποιοι που κρύβονται από το φως του ήλιου, ψάχνοντας γκόμενες
με κύκλους, τετράγωνα, ρόμβους, πάσες, καραμπόλες, ίντερνετ και λογής λογής παπάτζες
τι ακριβώς είναι;
πολύ απλά δεν αντέχουν την απόρριψη και δεν ρίχνονται ποτέ.
Κι όταν όλα φτάσουν σε αδιέξοδο,
έχοντας κοκκινίσει ο σβέρκος τους από τις λεκτικές φάπες, σου αμολάνε ότι ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες
κι επιθυμίες. Για επιθυμίες κι ανάγκες μιλάμε τόσο καιρό ή για το καμάκι;
κάποιοι απειροελάχιστοι των άνωθεν κατηγοριών, το έχουν (τουλάχιστον) παραδεχτεί και άρα έχουν λύσει το μισό πρόβλημα.
Σε κάπως καλύτερη μοίρα, όσοι ρίχνονται γύρω μας στην πραγματική ζωή και τους βλέπουμε να έχουν κατεβασμένα κεφάλια, τρακ, νεκρά χαμόγελα, χέρια στις τσέπες, βαριά πόδια καρφωμένα στο έδαφος κτλ.
Από κάπου πρέπει να ξεκινά κάποιος. Όμως...το να μεταμορφώνουμε το καμάκι σε εικασία του Πουανκαρέ
για να μην ριχνόμαστε
δεν πείθει κανέναν. Αυτά, εκεί που περνάνε.