Το τελευταίο νερντακι που γάμησα ήταν προ έτους αλλα με είχε καυλώσει πολύ. Δεν βρίσκεις εύκολα νερντ. Είναι ανάρπαστα. Όλες ξεκωλα είναι ή ναυάγια. Παίζει και
τα δύο μαζί.
Ήταν ο ορισμός του νερντ
αυτή η τύπισσα.
Το τσεκούρωνα καμιά εβδομάδα πιτσι πιτσι στην δουλειά. Τελικά μια εκ των φορων, την είδα έξω στο σχολασμα και πήγα να ξανακολλησω. Τελικά πήγαμε σπίτι μου για ρεκλα και κουβεντουλα και καταλήξαμε να την πηδάω στα τέσσερα στο σαλόνι. Είχε στηθεί πολυ ωραία. Όταν πριν την έστειλα κουζίνα να φτιάξει καφέδες με την αιτιολογία ότι θα ήθελα να ξεκουραστώ και ας τους φτιάξει όπως θελει, της βγήκε φαίνεται η τάση νοκοκυροκοριτσου και πήγε. Γύρισε και με βρήκε να τον παίζω. Ξαφνιάστηκε αλλά ήρθε κοντά να κάτσει, ναι μεν αμέτοχη αλλά φουντωμενη. Της πρότεινα να μου τον παίξει έτσι για την εξοικείωση και γελούσε πονηρά. Εγώ το έπαιζα σιωπηλός και αποφασισμένος. Τελικά ωραία τον έπαιξε, λίγο αγαρμπα, ούτε καν με σάλιο στα χέρια αλλά σιγά σιγά έγιναν όλα. Τρομπόνι, γλυφομούνι κτλ.
Την έχυσα μετά το γαμήσι στα βυζιά την λινατσα και τα αλειφε λες και ήταν γρασσο με τα ακροδακτυλα.
Φυσικά την πέτυχα και λίγο πρόσωπο, όπου πρόλαβα δηλαδή και έκανε μπλιαχ. Αυτά είναι τα ωραία. Υπήρξε μια εξέλιξη απο ξινιλα σε φουλ του άσσου. Σιγά σιγά και κώλο έδωσε κι όλα. Τα νερντ είναι σπουδαία πουτανάκια.