Φίλε, μην το κάνεις. Είναι μεγάλη ευθύνη. Εγώ το έζησα λίγο, είναι πολύ όμορφο αλλά οι υποχρεώσεις και το τρέξιμο μιλάμε δεν παλεύονται. Δεν έχεις ζωη. Φαντάσου να είναι 1 το βράδυ, να έχεις μπροστά σου κόκα, κρασί, την άλλη με διχτυωτό ολόσωμο να έχει καυλώσει, να παρακαλάει, σε σημείο να βάζω μέσα της φρούτα και το μπουκάλι απ’ το κρασί με τάπα στον κωλο και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κοιμηθώ. Γιατί; Γιατί όλη μέρα έτρεχα και έπαιζα και φρόντιζα το παιδί και την επόμενη έπρεπε να ξυπνήσω 7 το πρωί. Για λεφτά δε μιλάω καν, έφευγαν σαν τον αέρα. Ένα τριχίλιαρο χαλαρά και δε μιλάμε για την «καλή ζωή» του Ινστα, μια μέση κατάσταση.
Άστο... αν είσαι συνειδητοποιημένος εργένης, ζεις καλά. Και είσαι και καλός με τα παιδιά, μπορεί να μην κάνεις δικό σου αλλά δε σημαίνει τίποτα. Για μένα αν και είμαι νέος, το θέμα οικογένεια έχει λήξει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα ζευγάρι στα 55-60 που γνώρισα στις Κυκλαδες πέρυσι. Χωρίς παιδιά, ταξιδεύει όλο τον χρόνο, έχει σπίτι στην Ελλάδα, ηρεμία, ησυχία, περνάει ζάχαρη. Αν ο άντρας και η γυναίκα ξέρουν το θέλουν, θα πάει καλά. Αν κάνεις οικογένεια με τη λάθος γυναίκα ή επειδή «σου αρέσει το σενάριο», θα τα σκατώσεις. Δες η άλλη, 3 παιδιά καθάρισε.
