Χωρις δευτερη σκεψη και χωρις να χασω ουτε ενα δεκατο του δευτερολεπτου την κοιταζω απο τον καθρεφτη και λεω "Καλως το" , "Καλως το και ας αργησε" το μυριστηκε και αυτη επειδη με κοιταζε και μετα ξανακοιταω (ενω κοιτουσα και τον δρομο για να περασω απεναντι) και του κλεινω το ματακι... και καθως ειχε τα χερια στο τιμονι μου εκανε ενα ->
και οχι ->
μετα ηρθε απο τα πλαγια και κοιτουσε μια εμενα και μια το δρομο .. περνα της κανω σε προστατευω εγω! Εσκασε ενα χαμογελο και εφυγε...
Χαρακτηριστικο της ολης φασης ηταν το γεγονος οτι η αμηχανια της φαινοταν... ηταν εκδηλη ακομη και απο αποσταση πραγμα φυσικα που με διασκεδασε και με γοητευεσε....