Τι σημαίνει η φράση, η λέξη, το όνομα

Στα χρόνια του Όθωνα, βρισκόταν σε κάποιο σοκάκι στο Ναύπλιο η ταβέρνα της Μιχαλούς. Παραδόπιστη και εκμεταλλεύτρια, από τον καιρό που πέθανε ο άντρας της, είχε μια περιορισμένη πελατεία, που τους έκανε πιστωση για ένα χρονικό διάστημα, μετά το τέλος του οποίου έπρεπε να εξοφληθεί ο λογαριασμός. Αλίμονο σε κείνον που δε θα ήταν συνεπής, η Μιχαλού, κυριολεκτικά τον εξευτέλιζε. Ανάμεσα σε αυτούς τους οφειλέτες ήταν και ένας ευσυνείδητος, που του ήταν αδύνατο να βρει τρόπο να την εξοφλήση, γιατί δεν είχε εκείνο τον καιρό δουλειά. Μέρα και νύχτα γύριζε ο άνθρωπος τους δρόμους παραμιλώντας. Όταν κάνεις ρωτούσε να μάθει τι είχε ο άνθρωπος αυτός, απαντούσαν : « αυτός χρωστάει της Μιχαλούς ». Από τότε έμεινε αυτή φράση.

 

Φράση που τη μεταχειρίζονται συχνά οι γυναίκες, όταν βρωμίσουν τα ρούχα τους. Γάρος είναι ένα είδος σάλτσας από σκουμπριά ή θύννους, αλλά κυρίως από το ψάρι που λέγεται γάρος. Η σάλτσα αυτή γινόταν από τα σπλάχνα των ψαριών αυτών, τα βράγχια και το αίμα τους. Ο γάρος αυτός ανακατευόταν συχνά με νερό η με κρασί η με ξύδι και λάδι λεγόταν ανάλογα υδρόγαρος, οινόγαρος, γαρέλαιο ή ελαιόγαρο. Κατά τον ίδιο τρόπο, εξακολουθεί από τα αρχαία χρόνια να γίνεται και σήμερα. Όταν, λοιπόν, έσταζε τέτοια σάλτσα γάρου πάνω στα ρούχα, τα βρώμιζε, τά γάριαζε, και έτσι έχουμε τη φράση «γάριασαν τα ρούχα ».

 

Κάποτε έγινε σκέψη να βάλουν στα καπέλα των Ελλήνων ναυτών μια μπλε φούντα, όπως το γαλλικό Ναυτικό έχει κόκκινη. Έγιναν τότε πολλά συμβούλια, ώσπου να καταλήξουν σε μια απόφαση, που στο τέλος όμως στάθηκε αρνητική. Από αυτό, βγήκε η φράση : « δουλειές με φούντες »,πού την έλεγαν οι αξιωματικοί, αυτοί που έπαιρναν μέρος σε συμβούλια, όταν ήθελαν να αστειευτούν μεταξύ τους. Σήμερα λέμε τη φράση αυτή σε πολλές και διάφορες περιπτώσεις

 

Η λέξη «Μπάστακας» ακούγεται συχνά στα παιδικά παιχνίδια. «Μπάστακας» θα πεί φύλακας και προέρχεται από την ιταλική λέξη basta ( ιδιωματικά σημαίνει κράτα, περίμενε, άντεχε κ.λ.π). «Είσαι μπάστακας», λοιπόν, δηλαδή τα φυλάς. Η λέξη αυτή είναι και Ελληνική. Επίσης την απαντάμε σε πολλές άλλες γλώσσες. Σε μας σημαίνει και υπόμενε.

 

Ο Παντελής Αστραπογιαννάκης ήταν Κρητικός. Όταν οι Ενετοί κυρίεψαν τη Μεγαλόνησο, πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους. Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στούς νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη. Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε. Και η κατάστασή του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε. Οι Κρητικοί άρχισαν να απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν : « ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια, Παντελάκη μου, τα ίδια, Παντελή μου ».

 

Ο μύθος λέει πως κάποτε, κάποιος ψηφοφόρος ενός βουλευτή παράγγειλε στο σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα βύσσινο, για να τον φιλέψει και έτσι να πετύχει το ρουσφετάκι του. Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δεν φαινόταν να θέλει να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δε θα γινόταν τίποτα, φώναξε δυνατά στο σερβιτόρο : « να μένει το βύσσινο ». Έτσι , γεννήθηκε μια καινούργια λαϊκή έκφραση κάπου στα 1905-1908.

 

Την εποχή των Περσικών πολέμων, πεντακόσια περίπου χρόνια προ Χριστού, η Σαλαμίνα ή ακριβέστερα ένα μέρος της, κοντά στα σημερινά Αμπελάκια, λεγότανε Κολούρης. Ο χρόνος και η τάση της παραφθοράς των ονομάτων, στα μεταγενέστερα χρόνια, διαμόρφωσαν το όνομα Κολούρης σε Κουλούρη. Όταν, λοιπόν, στην παλιά εκείνη εποχή, υπήρχαν σημάδια ότι ετοίμαζαν βαρβαρική εισβολή στην Αθήνα και στα περίχωρα της, γινόταν κάτι σαν τη σημερινή «εκκένωση » από τον άμαχο πληθυσμό. Οι γυναίκες και τα παιδιά κατέφευγαν, για ασφάλεια, στη Σαλαμίνα. Δηλαδή, όλες οι ψυχές -εκτός από τους πολεμιστές- στην εμφάνιση σοβαρού κινδύνου πήγαιναν στην Κούλουρη.

 

Που σε πονεί και που σε σφάζει

Είναι μια φράση από τις πολλές που μας άφησε ο Μακρυγιάννης. Λέγεται πως από παιδί ο Μακρυγιάννης είχε τρομερή δύναμη. Κάποτε, λοιπόν, γέρος πια ο στρατηγός, χωρίς να το θέλει, σκούντησε καποιον. Εκείνος παρεξηγήθηκε και ρίχτηκε να χτυπήσει το Μακρυγιάννη, χωρίς, βέβαια, να ξέρει με ποιον είχε να κάνει. Ο στρατηγός του ζήτησε τότε συγνώμη, γιατί τον ακούμπησε άθελά του. Ο παλικαράς, νομίζοντας πως ο γέρος φοβήθηκε , αποθρασύνθηκε. Αλλά ο Μακρυγιάννης, που δεν σήκωνει κάτι τέτοια, τον βούτηξε και τον έκανε του αλατιού, λέγοντας : « διαόλου ψοφίμι, τώρα θα σου δείξω που σε πονεί και που σε σφάζει ».

 

Μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά μου!

Οι Βυζαντινοί ήταν άφθαστοι να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες. Όταν έπιαναν κάποιο να κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στα αυτιά και τον κούφαιναν.
Για τους «ωτακουστές» όπως τους έλεγαν τότε αυτούς ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αισθανόταν φοβερή απέχθεια.
Μπορούσε να συγχωρέσει έναν προδότη, αλλά ένα «ωτακουστή» ποτέ.Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι αυτούς, ζητώντας να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο.
Μα όταν τον έστειλάν στη Σύγκλητο, για να τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του «ωτακουστή» δεν ήταν τόσο μεγάλο.
Είπαν δηλαδή ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει είναι απλά περίεργος.
Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή.
Ο Ιουλιανός παραδέχθηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό.
Έβαζαν δηλαδή στ αφτιά του ωτακουστή...ψύλλους!
Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο.
Φυσικά ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε την τιμωρία έφτανε να τρελαθεί

 

Για τους ενοχλητικούς επισκέπτες,για εκείνους που έρχονται σε ακατάλληλη ώρα και αργούν να φύγουν, λέμε τη φράση ότι : « στρογγυλοκάθησε ». Η έκφραση αυτή βγαίνει από τους Ανατολικούς σοφάδες, που ήταν χαμηλά και στρογγυλά τραπεζάκια. Έπρεπε δε να είναι στρογγυλά τα τραπεζάκια αυτά, γιατί αυτοί που θα τρώγανε, κάθονταν γύρω-γύρω κι έτσι η απόστασή τους από τη λεκάνη με το φαγητό, που ήταν στη μέση του σοφρά, ήταν ίδια σε όλους. Στρογγυλοκάθησε , λοιπόν, ο επισκέπτης, στην αρχή σήμαινει ότι κάθισε γύρω από το στρογγυλό σοφρά και επειδή ό σοφράς είχε του κόσμου τα φαγητά, συμφέρον του ήταν να « στρογγυλοκαθήσει » και ν' αργήσει την αναχώρησή του.

 

Οι αρχαίοι είχαν και αυτοί τα τυχερά τους παιχνίδια. Και ζάρια έπαιζαν και κότσια, αλλά και κοκορομαχίες (αλεκτρυονομαχίαι) διοργάνωναν. Όπως ακριβώς και σήμερα σε διάφορα κράτη, έβαζαν δύο γυμνασμένους κοκόρους να μαλώσουν και άρχιζαν τα στοιχήματα, ποιός κόκορας θα νικούσε. Τα στοιχήματα φαίνεται πως άρεσαν στους αρχαίους. Έτσι, πάνω στους κοκόρους στοιχηματίζοντας, κρεμούσαν πολλές φορές περιουσίες. Στον κόκορα κρεμούσαν τα χρήματά τους και όπως συμβαίνει συνήθως με τους παίχτες, τα έχαναν. Από τα αρχαία, λοιπόν, χρόνια και από τις κοκορομαχίες, μας έμεινε και η φράση « τα κρέμασε στον κόκορα », που λέμε μέχρι και σήμερα με την ίδια σημασία.

 

Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά. Αυτά ήταν πλοία και είχαν σχήμα αχλαδιού. Έσερναν δε πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα οπλισμό, πολεμοφόδια και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Ελλήνες τα είχαν βαφτίσει « Αχλάδες » από το σχήμα τους. Έτσι όταν στο πέλαγος παρουσιαζόταν καράβι, οι νησιώτες ανέβαιναν πάνω στούς βράχους και παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν και τόσο γιατί υπήρχε πιθανότητα να συνεχίσει γι αλλού το δρόμο του. Αν όμως ήταν « αχλάδα », καταλάβαιναν ότι θα άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνα και θάνατοι. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η « αχλάδα » έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα, επίθεση. Και έλεγαν « πίσω έχει η αχλάδα την ουρά »

 

Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν "τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι.

 

[stabit]

Σουγιας Κολοκοτρωνε'ι'κος.
Οταν οδηγουσαν τον Κολοκοτρωνη στις φυλακες του Ναυπλιου μαζευτηκε κοσμος να δει το θεαμα μαζι του και διαφοροι μικροπωλητες. ο Γερος και οι δεσμοφυλακες περασαν και απο εναν που πουλουσε κατι μικρους φτηνους σουγιαδες . Τοτε σκεφτηκε μαθημενος οπως ηταν να φερει αρματα
πως εστω και ενας τετοιος ψευτικος σουγιας θα του χρειαζοταν στη φυλακη και σαφως ηταν καλητερος απο το τιποτα. Δεν ειχε ομως λεφτα. Πλησιαζει περνει ενα σουγια και λεει στον μικροπωλητη " Σου χρωσταω τα λεφτα, γραψε το ονομα μου στο τεφτερι σου, Κολοκοτρωνη με λενε.

 

[dimitrakis29]

Στην αρχαία Αγγλία, για να έχεις ερωτική συνεύρεση έπρεπε να πάρεις την έγκριση του βασιλιά (εκτός από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας). Αλλά και πάλι αυτό επιτρεποτάν μόνο για τεκνοποίηση. ¨οταν λοιπόν κάποιος ζητούσε την άδεια για συνουσία, του έδιναν μια μεταλλική πλακέτα που την κρέμαγε έξω από την πότα του και έγραφε: Fornication Under Consent of the King (Συνουσία με την άδεια του βασιλιά). Από τα αρχικά γράμματα των λέξεων, προήλθε η λέξη FUCK

ετσι ειναι γι αυτο οι Αγγλοι ειναι τοσο μαλακες.απο την αρχαιοτητα δεν γαμαγανε

 

[dimitrakis29]

το τραιλο καμπερο βγηκε απο τον λοχαγο του πυροβολικου Δημητρη Καμπερο.που ηταν ο πρωτος πιλοτος που χρησιμοποιησε το αεροπλανο για πολεμικο σκοπο.το 1912-1913 στους Βαλκανικους πολεμους πεταγε πανω απο τους Βουλγαρους με το αεροπλανο του.στα ποδια του ειχε ενα κασονι με βοββες πυροβολικου.της επερνε με τα χερια του και της πεταγε στους Βουλγαρους.ειχε τρομερη επυτηχια!!!

 

[stabit]

Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά. Αυτά ήταν πλοία και είχαν σχήμα αχλαδιού. Έσερναν δε πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα οπλισμό, πολεμοφόδια και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Ελλήνες τα είχαν βαφτίσει « Αχλάδες » από το σχήμα τους. Έτσι όταν στο πέλαγος παρουσιαζόταν καράβι, οι νησιώτες ανέβαιναν πάνω στούς βράχους και παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν και τόσο γιατί υπήρχε πιθανότητα να συνεχίσει γι αλλού το δρόμο του. Αν όμως ήταν « αχλάδα », καταλάβαιναν ότι θα άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνα και θάνατοι. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η « αχλάδα » έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα, επίθεση. Και έλεγαν « πίσω έχει η αχλάδα την ουρά »

Νice 

 

[mounitsa]

Λάθος mounitsa η έκφραση προέρχεται από την αρχαία Αθήνα και την σιδερένια καγκελόπορτα που είχαν οι εταίρες στα σπίτια τους για να κρατάνε έξω τους πελάτες(τότε μάλλον δεν υπήρχε σαλόνι στα μπουρδέλα)και μερικές φορές υπήρχε συνοστισμός η άρχική έκφραση ήταν: της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρουν κικλίδωμα

Εισαι σιγουρος για αυτο? σε ενα βιβλιο με φρασεις που εχω γραφει αυτην την εκδοχη.....

 

[COMMANDER]

Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν "τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι.

Σχετικη και η εκκλησια της Καπνικαρεας στην Ερμου, χαμηλα. Απο την ιδιοτητα αυτου που την θεμελιωσε-μαλλον-ηταν καπνικαρης, δηλαδη εισπρακτορας φορων, οι οποιοι βασιζοταν στον αριθμο των καπνοδοχων καθε οικηματος.

 

[stabit]

Το ο.κ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα! το έλεγε ένας αμερικάνος πρόεδρος για να πεί εντάξει και απο τότε καθιερώθηκε!( απο taratsa )
ενας λογιστης αμερικανος υπογραφε ετσι  (οκ) και επειδη ητανε αρκετα φερεγγυος η υπογραφη του εγινε συνονυμο με την εννοια της φρασης "ολα καλα"...( απο nik30)
το ΟΚ το έγραφαν οι έλληνες που έστελναν τηλεγραφήματα στους συγγενείς τους λόγο συντομίας για να μην πληρώνουν πολλά λεφτά επειδή το "όλα καλά" είναι 2 λέξεις και πιο ακριβό. ( απο Tsolias.Psolias)