Και να θυμόμαστε και τη κατάρα της φυλής μας.
Τον μεταξύ μας φθόνο και την αλληλοφαγωμάρα.
Και για του λόγου το αληθές...
Ένας τεράστιος αλλά υποτιμημένος εθνικός ήρωας
Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς
Γνωστός και ως «Τουρκοφάγος» ο Νικηταράς υπήρξε τίμιος και ανιδιοτελής, από την αρχή της επανάστασης βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή στο πλευρό του θείου του, Κολοκοτρώνη. Στη μάχη στα Δερβενάκια μάλιστα η ορμητικότητα του ήταν τόσο μεγάλη που έσπασε τρία σπαθιά ενώ το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του, καθώς έπαθε αγκύλωση και χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να ανοίξει. Σ’ αυτήν τη μάχη του κόλλησαν το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», διότι όπως τον αντίκρυσαν μέσα στα αίματα, έμοιαζε με σαρκοφάγο ζώο. Όταν τελείωσε η μάχη, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον στρατηγό τους, τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί να ξεκουραστεί. Τον ρώτησαν τι θέλει κι αυτός τους είπε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη». Με το ζόρι του χάρισαν ένα μεγαλόσωμο άλογο και ένα σπαθί.
Μετά την απελευθέρωση συνελήφθη δύο φορές και το 1839 φυλακίστηκε ως ένοχος για συνομωσία κατά του βασιλιά Όθωνα. Από τα βασανίστηρια στη φυλακή έχασε την όραση του και όταν αποφυλακίστηκε η υγεία του ήταν τελείως τσακισμένη.
Πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 πάμπτωχος και τυφλός στα σκαλοπάτια μιας εκκλησίας.
Μια άλλη ευγενική μορφή του αγώνα, αυτός που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ατόφιος ήρωας είναι ο Μάρκος Μπότσαρης. Πολέμησε τόσο εναντίον του Αλή πασά όσο και κατά των σουλτανικών δυνάμεων. Έφυγε από το Σούλι διωκώμενος από τον Αλή πασά και πήγε στο Μεσολόγγι όπου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρώτη πολιορκία.
Αυτό όμως που τον ξεχώρισε, ήταν η αντίδρασή του στην χορήγηση της αρχιστρατηγίας σε αυτόν από το κράτος της δυτικής Ρούμελης. Η αντιζηλία των άλλων οπλαρχηγών προκάλεσε την οργή του.
Όταν έλαβε το χαρτί της αρχιστρατηγίας, αφού το φίλησε ευλαβικά, το έσκισε λέγοντας ότι η αρχιστρατηγία κερδίζεται στο πεδίο της μάχης, δεν χορηγείται.
Ήρωες, ξεχασμένα απολιθώματα μιας άλλης εποχής, όπου η τέχνη της διαλεκτικής και της ρητορείας δεν είχαν καμία σημασία.
Υπήρχαν βέβαια και τότε προσωπικότητες τύπου Κωλέτη, αλλά αυτοί που άλλαξαν το ρου της ελληνικής ιστορίας ήταν οι οπλαρχηγοί και όχι οι πολιτικοί. Με μια μόνο εξαίρεση, τον Ιωάννη Καποδίστρια.
