1) "αισχρό". Ο χαρακτηρισμός άλλης κατηγορίας, συζητήσιμος. Το "φασιστικό", και με όρους πολιτικής επιστήμης και πολιτικής ιστορίας, παραπέμπει αλλού.
2) "Κανένα κόμμα δεν τόλμησε να παρακούσει ένα δημοψήφισμα". Ισχύει. Και πάλι αυτό δεν καθιστά ένα κόμμα "φασιστικό" με τους όρους που προανέφερα. Εδώ ας ληφθεί υπ' όψιν και το ΠΟΣΑ δημοψηφίσματα έκαναν τα υπόλοιπα κόμματα που κυβέρνησαν, ας πούμε από την μεταπολίτευση και μετά:
1) "αισχρό".
Ο χαρακτηρισμός άλλης κατηγορίας. Συζητήσιμος. Το "φασιστικό", και με όρους πολιτικής επιστήμης και πολιτικής ιστορίας, παραπέμπει αλλού.
2) "Κανένα κόμμα δεν τόλμησε να παρακούσει ένα δημοψήφισμα".
Το επιχείρημα είναι κάπως αδύναμο κατά τούτο: ΔΕΝ υπάρχει μέτρο σύγκρισης! Γιατί κανένα κόμμα, από τα άλλα δύο που κυβέρνησαν μέχρι το 2015, ΔΕΝ έκανε, ούτε τόλμησε ποτέ να κάνει, δημοψήφισμα για να ρωτήσει τον λαό πριν από κομβικές, μεγάλες, καθοριστικές επιλογές. Να υποθέσει κανείς ότι τα απέφευγαν επιμελέστατα, φοβούμενοι ότι η λαϊκή βούληση μπορεί να ήταν διαφορετική από τις επιλογές που είχαν δρομολογήσει (ή/και: συμφωνήσει); Μέχρι αυτό του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, το μόνο δημοψήφισμα, που έγινε, από την μεταπολίτευση* και μετά, ήταν για πολιτειακό θέμα (για άλλη μια - και πολλοστή - φορά: η βασιλεία).
Παρά ταύτα, σωστά λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι ήταν το πρώτο κόμμα που τόλμησε να κάνει δημοψήφισμα όχι για πολιτειακούς, αλλά για εθνικούς-κοινωνικούς*, "παράκουσε", αναποδογύρισε την εντολή του 62%. Αλλά και πάλι αυτό δεν καθιστά το κόμμα "φασιστικό" γιατί κανένα φασιστικό κόμμα, με την ιστορική και πολιτική έννοια του όρου, όπως ανέφερα, δεν θα είχε προχωρήσει σε ελεύθερες εκλογές αμέσως μετά την παρακοή (Σεπτεμβρίου 2015, στις οποίες, σημειωθήτω, ο λαός ξαναψήφισε τους κωλοτούμπες που τον αψήφισαν...).
* Δημοψηφίσματα (πληροφοριακώς/επικουρικώς): Στην Ελλάδα, τα δημοψηφίσματα κατοχυρώθηκαν ΚΑΙ συνταγματικώς με το Σύνταγμα του 1927 άρθρο 125, παρ. 2. Από το 1920 και μέχρι το δημοψήφισμα για την μορφή του πολιτεύματος (πολιτειακό), που έκανε ο Καραμανλής ο πρώτος την 8/12/1974, είχαν γίνει άλλα 6 (1920, 1924, 1935, 1946, 1968, 1973), ΟΛΑ για πολιτειακούς λόγους, τα περισσότερα για κατάργηση ή επαναφορά της βασιλείας. Και κάτι άλλο: δημοψήφισμα ΔΕΝ σημαίνει αυτομάτως και δημοκρατικές συνθήκες. Τρία από τα προαναφερθέντα δημοψηφίσματα τα προκήρυξαν χουντικά/φασιστικά καθεστώτα...
3) [...] κανένα κόμμα δεν τολμούσε να αναγνωρίσει το βόρειο μόρφωμα (άντε πάλι το... "μόρφωμα") με ονομασία την Μακεδονία [...]
Θυμίζεις εδώ την επιχειρηματολογία (π.χ.: Ντόρας Μπακογιάννη), ότι ναι, διαπραγματευόμασταν, αλλά, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, δεν δεχτήκαμε. Αμφότερα τα κόμματα που διαχειρίστηκαν το θέμα ΠΡΙΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά ΤΟΛΜΟΥΣΑΝ και ΕΙΧΑΝ ΔΕΧΘΕΙ και ήσαν έτοιμα να ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ στις διάφορες διαπραγματεύσεις ακόμα ΧΕΡΟΤΕΡΕΣ λύσεις και σχέδια από αυτά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και ο λόγος, η αιτία που αυτό δεν έγινε; Δεν οφείλεται στο ότι δεν δέχθηκε η ΠΑΜΠΡΟΘΥΜΗ (τότε) δική μας πλευρά. Οφείλεται στην ΠΛΕΙΟΔΟΣΙΑ της άλλης, δηλαδή του Κίρο Γκλιγκόρωφ και λοιπών. Ήθελαν πάντα περισσότερα και πάντα έβαζαν και κάτι καινούργιο στο τραπέζι. Αδιάψευστη απόδειξη γι αυτό, αν έχεις όρεξη, θα βρεις στο βιβλίο " Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ" του Κοτζιά, όπου δημοσιεύει επίσημα, αριθμημένα, πρωτοκολλημένα έγγραφα του δικού μας υπουργείου εξωτερικών και επίσημα πρακτικά του διαμεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών Νίμιτς, όπου φαίνεται η κάθε λύση που είχαμε δεχτεί στις διάφορες φάσεις και την οποία απέρριπταν, τελικώς, ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
4) "δωσιλογικό":
Ερχόμενος ο χαρακτηρισμός ως κατακλείδα του ανωτέρω (3). Άλλη μια χρήση λέξης με βαρύ φορτίο. Ήδη, εμμέσως, έχω δώσει απάντηση. Αλλά και πάλι: ακόμα κι αν βλέπω στα προαναφερθέντα επίσημα έγγραφα τα αισχρά (για να χρησιμοποιήσω μια λέξη σου) που είχαν δεχτεί οι τότε κυβερνήσεις, ΔΕΝ θα χρησιμοποιούσα για αυτούς τον χαρακτηρισμό δωσίλογοι (ή προδότες). Όχι μόνο γιατί έχουμε γεμίσει από ανθρώπους, που τον έχουν καραμέλα για τον πολιτικό τους αντίπαλο, αλλά και γιατί, γι αυτήν εδώ τη χώρα, έχει ΕΙΔΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ βάρος, με τους γνωστούς της ΚΑΤΟΧΗΣ.
5) "Εάν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ [...] "
Να συμφωνήσω. Αλλά, ας συμφωνήσεις κι εσύ: Αν δεν υπήρχε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που χρεοκόπησαν την χώρα, ΔΕΝ θα είχε προκύψει και κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε, μετά, να (ξανα)βγει μπροστά η ΝΔ, που κυβερνώντας έτσι όπως κυβερνάει, θα φέρει ξανά... (και πάει λέγοντας, στου κύκλου τα γυρίσματα, που λέει ο ποιητής στην αρχή του Ερωτόκριτου). Καταλαβαίνεις ότι με αυτή τη λογική ΔΕΝ προκύπτει παρά ανούσιο, εν τέλει, και κυκλικό blame game.
Καταλήγω: η κριτική είναι, ΠΡΕΠΕΙ να είναι σκληρή και ανελέητη. Αλλά οι λέξεις πρέπει να διαλέγονται με προσοχή, είναι επικίνδυνα εργαλεία: Γιατί η άκριτη, αλόγιστη, απερίσκεπτη, θυμωμένη κρίση οδηγεί από την ορθή και με λογισμό χρήση των λέξεων στην παράχρηση, κατάχρηση, σύγχυση και εν τέλει ακύρωση του βάρους τους και συντελεί και στο "όλοι και ΟΛΑ ίδια είναι, το οποίο γνωρίζουμε πιο μέρος του πολιτικού φάσματος εξυπηρετεί.
Αυτό ήταν το πνεύμα του προηγούμενο σχολίου μου, όπως και του παρόντος.
