Νομίζω ότι η συγκριση των πανεπιστημίων είναι γελοίο θέμα. Δεν μιλάω για ακραίες περιπτώσεις δηλ να συγκρίνεις ένα βουλγαρικό πανεπιστήμιο με το MIT όμως αν μιλάμε για σύγκριση ενος καλού Ελληνικού (ΑΣΣΟΕ - ΠΑΠΕΙ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΤΛ) με ένα μέτριο προς καλό αγγλικό, οι διαφορές είναι λίγες και μετράνε μόνο στη πρώτη συνέντευξη, που και εκεί δηλ, τελικά μετράει το πως θα πουλήσεις κάτι. Ασε που το μεταπτυχιακό μπορεί να μετράει και αρνητικα (overqualified που λένε στις δουλειές) γιατί οι απαιτήσεις των entry level εργασιών είναι μικρές με πολύ μικρούς μισθούς ενώ στις καλύτερες εργασίες χρειάζεται προϋπηρεσία και όχι μεταπτυχιακά.
Στη δουλειά (όταν έχεις μπει σε ένα τομέα μιας εταιρείας) κανείς δεν σε ρωτάει μετά τι έχεις τελειώσει, σε ρωτάει ξέρεις να κάνεις αυτό , εκείνο κτλ; Και η εξέλιξη είναι θέμα ικανότητας όμως σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό είναι θέμα του πόσο ρουφιάνος, πόσο ανταγωνιστικός με τους συναδέλφους σου και τελικά πόσο αλλοτριωμένος άνθρωπος είσαι και είσαι έτοιμος να γλύφεις τους απο πάνω (και να είσαι υπάκουος όταν ακούς τις απίστευτές μαλακίες) και να ρουφιανέυεις τους δίπλα σου για να πάρεις αύξηση 5% αντί για 2%. Βεβαία δεν είναι άσπρο-μαύρο για αυτά τα πράγματα υπάρχουν διαβαθμίσεις ανάλογα την εταιρεία και τους ανθρώπους όμως συνήθως είναι έτσι τα πράγματα και όσο καπιτάλας και να είναι κάποιος καλό είναι να παραδέχεται τη πραγματικότητα.
Ασε που η ικανότητα μπορεί να φοβίζει τον Από πάνω σου, γιατί θα φοβάται ότι θα του πάρεις τη θέση ή γιατί θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο όποτε δεν θέλει κανείς να παίρνει πρωτοβουλίες, οπότε θα τρως απίστευτο θάψιμο.
Τώρα όσο για τον φίλο που έδωσε ένα κάρο λεφτά και κατάφερε γύρω στα 30 του να πάρει μισθό 1000 ευρώ και είναι και περήφανος και χαρούμενος για αυτό, τι να πω; εκεί μας έχουν φτάσει.
Για μένα όποιος έχει μια καλή ιδέα να κάνει την δικιά του δουλειά και να μη γίνεται σκλάβος κανενός.