Πραγματική ιστορία σε μεγάλο γραφείο προ 6 περίπου ετών: Η συνδρομή ήταν 600 ευρώ εφάπαξ, δηλαδή τα έδινες και επ' άπειρον θα σου γνωρίζουν κάποια η οποία να ταιριάζει (και καλά) με σένα μέχρι να βρεις τη γυναίκα της ζωής σου. Αφού τα τσεπώσουν, μετά τους είναι προφανώς αδιάφορο το αν θα βρεις ή όχι κάποια.
Τα ''ραντεβού'' είναι υποτίθεται ένα την εβδομάδα, από Τετάρτη έως Παρασκευή σε ενημερώνουν, και Δευτέρα- Τρίτη λες αν σε ενδιαφέρει αυτός που είδες ή συνεχίζεις στον επόμενο.
Το να πάει κανείς εκεί είναι κατά βάση πεταμένα λεφτά για δύο λόγους:
-Η δυσαναλογία ανδρών και γυναικών που είναι μέλη του γραφείου: στους 100 άντρες πρέπει να αναλογούν το πολύ 20 γυναίκες. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν 2 ραντεβού την εβδομάδα (ω ναι, το κάνουν και αυτό) και οι άντρες 1 ραντεβού στις 5 εβδομάδες και ίσως λέω και πάρα πολύ.
-Η αίσθηση υπερπροσφοράς που δημιουργείται στις γυναίκες: όταν η άλλη έχει 2 ραντεβού την εβδομάδα, ξαφνικά νιώθω τοπ μουνάρα και γυναικάρα αφού μπορεί να γνωρίζει 8 τουλάχιστον άντρες το μήνα. Ακούει και ότι έχει 4000-5000 μέλη το γραφείο, και σου λέει ''δεν μπορεί, μέσα σε τόσους θα βρω τον τοπ από τους τοπ''.
Τέλος, σε συνάρτηση με τα προηγούμενα, σημειώνεται ότι η ποιότητα των γυναικών είναι κατά βάση χαμηλή (άσχημες- χοντρές) ενώ οι κάπως καλύτερες πάσχουν από την αίσθηση υπερπροσφοράς που περιέγραψα και την βλέπουν καραντίβες.
Κάτι τελευταίο για το συγκεκριμένο γραφείο (αρκετά γνωστό- διαφημίζεται και τηλεοπτικώς): από τις 10 (τυχαίο το νούμερο) που θα σου προτείνουν, οι 5 (κυριολεκτικά μιλάμε για το 50 τοις 100) δε θα βγούνε καν μαζί σου για μία πλειάδα από λόγους. Είτε δε θα απαντήσει στο τηλέφωνο, είτε θα πει ''κακώς σου έδωσαν το τηλέφωνό μου- εγώ δεν ασχολούμαι πλέον'', είτε θα το αποφύγει με εύσχημο τρόπο. Επομένως, μειώνονται ακόμη περισσότερο οι πιθανότητες να γνωρίσει κάποιος κάποια ''σοβαρή'' για κάτι ''σοβαρό''.