Θυμάμαι στο λύκειο να έχω μια συμμαθήτρια η οποία να μην είναι η μουνάρα της τάξης αλλά να είναι μια εμφανίσιμη και καλή κοπέλα.
Μπορεί και να τον έπαιζα και κάθε μέρα για χάρη της.
Το θέμα ποιο ήταν όμως. Ενώ εγώ απλά τον έπαιζα, η κοπέλα ούτε μου μίλησε ποτέ - πηδιόταν με ένα εξωσχολικό, όταν συζητούσαμε με ένα καλό φιλαράκι τότε του έλεγα ότι την πήρα τηλέφωνο, βρεθήκαμε, την πήδηξα, της έγλειψα το μουνί, μου έκανε πίπα, της έκανα το ένα μου έκανε το άλλο. Το πιο τραγικό ποιο ήταν; Ο φίλος μου τα πίστευε. Το χειρότερο ήταν κάποιο άλλο όμως. Τα πίστευα και εγώ την ώρα που του τα περιέγραφα και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο παραστατικός γινόταν. Ήξερα ότι με τη μουνάρα της τάξης δεν θα μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι. Με αυτή την πιο ''μέτρια'' ήξερα ότι μπορούσα να φαντασιωθώ και να πιστέψω στη φαντασίωση αυτή.
Να πιστέψω πως μόνο εγώ πέρασα κάποτε το σύνδρομο του κατά φαντασίαν γαμιά;