Όταν ήμουν κάποτε στην Κύπρο, είχα γνωρίσει συμπτωματικά αρκετούς Εβραίους και Χριστιανούς Λιβανέζους, και διάφορους Άραβες. Όλοι τους ερχόντουσαν στη Λάρνακα, αράζαν στην πόλη για λίγο, για να πάνε στη συνέχεια να παίξουν στα καζίνο στα κατεχόμενα.
Έβλεπα τρεις νοοτροπίες. Οι Εβραίοι δεν παρασύρονταν με τίποτα. Μόνο με πλάνο κι ως εκεί. Οι Χριστιανοί Λιβανέζοι ήταν σοβαροί κι ευχάριστοι, αλλά ψάχνονταν για εύκολες λύσεις κι εύκολο χρήμα.
Κι οι λοιποί Άραβες είχαν το μυαλό πάνω από το κεφάλι τους, και μες στην τρελή χαρά τους καίγανε τα λεφτά τους. Και γυρνούσαν πικραμένοι και μπατίρηδες στη Λάρνακα, για να επιστρέψουν στις χώρες τους.
Ένα καλοκαίρι ήταν αυτά που λέω. Απορώ λοιπόν, εσύ που έχεις τόση επαφή με τους λαούς και τις χώρες εκεί, πώς βάζεις σε ένα καλάθι μυαλωμένους με συγκροτημένη συμπεριφορά, κι αυθόρμητους που σκέφτονται σα μικρά παιδιά.
Οι Εβραίοι είναι συνήθως πιο ψαγμένοι και πιο λεπτομερείς σε όλα τους. Οι Άραβες μπορεί να επινόησαν την άλγεβρα, αλλά ούτε απλούς πολλαπλασιασιασμούς και διαιρέσεις δεν μπορούν να κάνουν, χωρίς να πιάσουν το κομπιουτεράκι στο κινητό.