Για το Ράμπιν συμφωνούμε.
Ο Μπαρακ δε δέχτηκε ποτέ την επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων και μέρος της Ιερουσαλημ ως πρωτεύουσα του Αραφάτ. Ο οποίος είπε ότι από τη στιγμή που θα υπογράψει αυτά θα ανατραπεί την ίδια ώρα. Ο Μπαρακ ηταν της λογικής είτε το δέχεσαι είτε το απορρίπτεις σε όλη τη διαπραγμάτευση. Οπότε κατέληξαν σε αδιέξοδο.
Το πρόβλημα δε λύνεται γιατί δε θέλει το Ισραήλ να λυθεί. Αυτό κρατά και το μαχαίρι και το καρπούζι όντας το ισχυρό στοιχείο στην περιοχή.
Αν κάποιος ζει σε μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κοσμου, με νερό και ρεύμα κάποιες ώρες κάθε μέρα, με 60% ανεργία και ένα τείχος να τον περιβάλλει, με δικαίωμα ζωής και θανάτου των εκτός τείχους επάνω του, χωρίς καμία προοπτική στη ζωή του, οχι μία μονον, εκατόν μία Χαμάς θα δημιουργουσε.
Οι Άραβες εχουν δώσει δείγματα ότι θα έκαναν προσπαθεια να τα βρούν με το Ισραήλ. Τουρκία, Ιράν και Κατάρ λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κάνουν ως προς αυτό. Αρκεί να υπήρχε ενα αυτόνομο ή ανεξάρτητο κράτος Παλαιστίνης. Πραγματικό όμως, όχι στα χαρτιά.
Η Χεζμπολαχ δεν υπήρχε. Είναι αποτέλεσμα της εισβολής και κατοχής του Λιβανου από το Ισραήλ. Διότι ως γνωστόν κάθε δράση γεννά αντίδραση. Μέχρι και το Ισραήλ ζητά την έγκρισή της για Συμφωνίες που συναπτει με το Λίβανο.
Δεν έχει καμία σχέση με το ΙΣΙΣ το οποίο πολεμά συνειδητά στο πλευρό του Άσαντ. Αν δεν είχε κάνει και τη μαλακία με τα χημικά στο λιμάνι, που μείωσε τη δημοφιλία της, θα ήταν πιο ενεργή τώρα. Όχι στρατιωτικα κατ' ανάγκη.
Η Χαμάς δεν εξαλείφεται με στρατιωτικές επιχειρησεις. Το ξεβρακωμα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και των Γάλλων στην Αφρική δείχνει το τι μέλλει γενέσθαι. Χώρια το γονατισμα του Ισραήλ στο Λίβανο.
Η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου και της κσθημερινοτητας του απλού κόσμου την εξαλείφει.
Σε αυτό απέτυχε παταγωδώς το Ισραήλ. Προφανώς ήταν συνειδητή επιλογή του, που τη βλέπουμε να εξελίσσεται.