Αν είσαι επιλεκτικός, όχι απλώς θα πάρει καιρό, ούτε στην άλλη σου ζωή δεν θα βρεις γκόμενα. Βολέψου παλληκάρι μου, με όποια σου κάτσει, ίσα ίσα να φεύγουν τα φλόκια και άσε τις επιλεκτικότητες λες και είσαι γκόμενα και έχεις τις πολλές επιλογές και σε περιμένουν να διαλέξεις. Μην ξεχνάς και το ρητό που λέει, "αν δεν μπαζώσεις, δε χτίζεις" και τη λαϊκή σοφία που λέει "ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει".
Θα σου πω μια ιστορία αληθινή. Πριν από 12 χρόνια είχα πηδήξει ένα μπάζο 26 ετών η οποία εκτός από κακάσχημη (της έλειπαν δόντια, είχε μύτη σαν του Ιμπραήμοβιτς) ήταν και λειψή στο μυαλό. Ήμουν 31 ετών τότε και είχα πάει μαζί της γιατί οι αγαμίες μου, είχαν χτυπήσει κόκκινο. Βέβαια είχε ένα καλό. Ήταν κορμάρα. Αλλά τι το θες. Αν με έβλεπε κάποιος μαζί της, θα γινόμουν ρόμπα. Την είχα μπάσει στο σπίτι μου κρυφά, κοίταγα δεξιά και αριστερά να δω αν μας πήρε χαμπάρι κανένας γείτονας και μόλις μπήκαμε σπίτι της έδωσα και κατάλαβε. Μόλις ξεχαρμάνιασα και ξεθόλωσα, την κοίταγα και σιχτίριζα τον εαυτό μου λέγοντας από μέσα μου, πως μπόρεσα και έκανα τέτοια μαλακία, να πάω με αυτήν που ήταν σαν γαμώ το στανιό μου. Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο και μετά από ένα λεπτό βγήκε και αυτή από πίσω μου και με αγκάλιασε.
-Τι κάνεις εδώ μωρή? Της είπα. -Γρήγορα μέσα μην μας δει κανένας.
-Μα τι πειράζει αν μας δουν. Μου είπε. -Αφού είσαι το αγόρι μου.
-Έναν πούτσο έφαγες μωρή. Πότε έγινα το αγόρι σου?
Εκείνη τη στιγμή σιχάθηκα τον εαυτό μου. Η αγαμία είναι κακός σύμβουλος, αλλά σκέφτηκα ότι και αυτή ανθρώπινη ψυχή είναι. Δεν μου έφταιγε σε τίποτα να την πληγώσω, αν είχε έστω και κάποιον ενθουσιασμό. Την ψιλολυπήθηκα. Είμαι και ψυχοπονιάρης πανάθεμά με.
Της μίλησα λίγο πιο μαλακά και της είπα να την πάω σπίτι της γιατί ήταν αργά. Μόλις την άφησα ένα τετράγωνο παραπέρα (μη με έβλεπαν και οι δικοί της μαζί της κι είχαμε τίποτε άλλες αναγούλες), μου είπε να ξαναβρεθούμε. Την διαβεβαίωσα ότι θα ξανασυναντιόμασταν και έφυγε χαρούμενη. Φυσικά εννοείται πως δεν την ξαναείδα ποτέ, ούτε τηλέφωνα σήκωνα και ούτε σε μηνύματα απαντούσα.
Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπάω με γυναίκα που δεν γουστάρω και αν η αγαμία μου χτυπούσε πάλι κόκκινα θα πήγαινα μπουρδέλα, στούντια, κωλόμπαρα ή θα έπαιρνα βίζιτες.
Μετά από μια εβδομάδα βρέθηκα με ένα φιλαράκι να ρημαδοπιούμε έναν μπακουροκαφέ και του διηγήθηκα το περιστατικό. Μόλις τελείωσα του είπα το εξής:
-Ντρέπομαι που πήδηξα το μπάζο αλλά το έκανα.
Και αυτός μου απάντησε.
-Να μην ντρέπεσαι καθόλου. Από τη στιγμή που είσαι σε θέση να πηδάς άσχημες γυναίκες, σημαίνει ότι το εργαλείο δουλεύει μια χαρά και μην το πεις ούτε του παπά. Αυτοί που είναι επιλεκτικοί και θέλουν μόνο τις όμορφες, αυτοί έχουν το πρόβλημα.
-Είσαι ωραίος ρε φίλε. Του είπα.
Και φυσικά την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου να μην ξαναπάω με γυναίκα που δεν γούσταρα, την πήρα πάλι πίσω. Ότι είχε τρεις τρύπες, δυο πόδια και ήταν διαθέσιμο, εκτελούνταν πάραυτα.
Οι δυο κολλητοί που είχα και βγαίναμε για καφέ και τους διηγόμουν τις περιπέτειές μου, με είχαν ονομάσει, "μπακουρογαμόσαυρος ο αμμώδης". Διότι πήδαγα ότι ναναι (χοντρές, σκατόφατσες) και στα κρυφά να μην μας πάρει χαμπάρι και ο κόσμος και γίνουμε και ρόμπες.
Τα δυο αυτά μου φιλαράκια μου έλεγαν ότι ίσως προσπαθούσα να κερδίσω την θέση μου στον παράδεισο, διότι έκανα ευτυχισμένες τις άσχημες και αυτό με βοήθησε στο να μην έχω καθόλου τύψεις όταν μετά από ένα πήδημα τις παράταγα.
Αυτήν την ιστορία σου την είπα για να καταλάβεις ότι δεν πρέπει να σκέφτεσαι και πολύ με το πάνω κεφάλι. Άσε το κάτω κεφάλι να σε οδηγήσει. Ξέρει αυτό. Και μην είσαι επιλεκτικός. Η φύση του άντρα είναι να πηγαίνει με ότι του σηκώνεται και έτσι είναι το σωστό. Άσε την σάπια κοινωνία μας, που θέλει να είμαστε με μία, να μας ζαλίζει τον έρωτα και να είμαστε προμηθευτές και χορηγοί της κάθε τεμπέλας όμορφης που κοιτάει την καλοπέρασή της σε βάρος κάποιου άνδρα ή ανδρών. Στις μουσουλμανικές χώρες που έχουν από πέντε με έξι ο καθένας νομίζεις ότι αυτοί είναι μαλάκες κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι?
Βέβαια εγώ με τόσο μπάζωμα που έχω ρίξει θα έπρεπε να έχω χτίσει το Empire State Building της Νέας Υόρκης. Γιατί δεν το έχω χτίσει ακόμα απορώ