Σαν σήμερα

[pussy wagon]

δεν κανουμε διαλογο τυπε

αυτα αλλου

 

[ananias]

αν δεν κανεις διαλογο, τοτε ας μην απαντούσες, μωρε
δεν σ αρεσει να στα αλλαζουν αυτά που σου μαθαν παπαγαλια ε?
σου χαλαει τα προβοκατσια...

 

[ananias]

δεν χρειαζεται να κανεις και διαλογο μωρε-εναν ασχετο χαρακτηρισμο 'φασιστακι' πετας, και ησυχάζεις..
παλια τα εργα, χιλιοπαιγμενα, και μαπα!

 

[Οξαποδω]

δεν κανουμε διαλογο τυπε

αυτα αλλου

Μέχρι στιγμής, το 60% του site σε ψηφίζει για Mr. Malakas 2016
Δεν θα κάνεις αυτοκριτική;

 

[Ampelale]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΓΙΝΕ Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ..
ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ..
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!!

 

[lefteris38]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΓΙΝΕ Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ..
ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ..
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!!

Κι ομως ξεχναμε.... Δες ποσους ψηφους πηραν τα χρυσαυγουλα στα Καλαβρυτα ή στο Διστομο και στην Κανδανο. Μονο στα Ανωγεια το κοντερ γραφει ΜΗΔΕΝ....

 

[kronos]

Σαν σημερα πριν απο 100 ακριβως χρονια..
Σκοτωνουν τον Ρασπουτιν τη μεγαλυτερη γνωστη σεξομηχανη της Ιστοριας..

http://[URL unfurl="true"]www.newhistorian.com/wp-content/uploads/2015/12/Rasputin.jpg[/img[/URL]]

Έμεινε στην ιστορία ως σεξουαλικά αχόρταγος, διαβολικός και παραπλανητικός μοναχός αλλά και  εραστής της Αλεξάνδρας, της τελευταίας Τσαρίνας της Μόσχας.Αλκοολικός, σεξομανής, πανούργος, επικίνδυνος, τρομακτικός, πολλά από τα επίθετα που ακολουθούν τον Ρασπούτιν. Ένα νέο βιβλίο βγαίνει με αποκαλυπτικές πληροφορίες για τον βίο και την πολιτεία του μοναχού Γκριγκόρι Ρασπούτιν.

Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του «η μινιατούρα του Χριστού» και θεωρούνταν «άγιος» από την τσαρική οικογένεια της Ρωσίας. Παρ' όλα αυτά ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν ήταν κάθε άλλο παρά άγιος.

Μπήκε νωρίς στην μοναστική ζωή, αλλά γύρω στα 20 του, αποφάσισε ότι με το να κάνει έρωτα με γυναίκες ερχόταν πιο κοντά στη Θεία Φώτιση.

Σύμφωνα με το νέο βιβλίο «Rasputin: A Short Life» της συγγραφέως Frances Welch, που δημοσιεύεται μετά από πολλά χρόνια ερευνών και συλλογής μαρτυριών για τον Ρώσο μοναχό, ο Ρασπούτιν ήταν στην ουσία ένας σεξομανής αλκοολικός που εκμεταλλευόταν τις γυναίκες.

«Στις 16 Δεκεμβρίου του 1916, αστυνομικοί είδαν τον Ρασπούτιν να παραπατά μεθυσμένος στον δρόμο για το σπίτι του, καθώς βρισκόταν εκεί για την φύλαξη του,  κατ' εντολή της Τσαρικής οικογένειας το σπίτι του. Ο Ρασπούτιν ξάπλωσε για λίγο και μετά πήγε στο μπάνιο όπου πλενόταν σε όλο το σώμα και ειδικά στα γεννητικά του όργανα από μια από τις γυναίκες ακόλουθους του όπως συνήθιζε. Μετά το μπάνιο η γυναίκα τον ράπιζε με ξυλόβεργες για να βελτιώσει την κυκλοφορία του δέρματος του. Έπειτα αποφάσισε να επισκεφτεί στην κοντινότερη εκκλησία, για να κηρύξει ενάντια στο Σατανά. Το αγαπημένο του ρητό βέβαια ήταν πάντα “Δεν υπάρχει μετάνοια αν δεν υπάρχει αμαρτία”. Μετά από περίπου 12 μπουκάλια κρασιού ποικιλίας «Madeira» ο μοναχός δέχεται την επίσκεψη μιας ζουμερής ξανθιάς που λέγεται «αδερφή Μαρί». Η ανηψιά του 'Αννα παρούσα στην επίσκεψη είπε ότι ο μοναχός είχε μια «ένταση» την οποία τον βοήθησε η γυναίκα να... αποσυμφορήσει.  Λίγο αργότερα μέλος της ευρύτερης πριγκιπικής οικογένειας τον καλεί στο παλάτι για μεταμεσονύκτια συνάντηση. Και εκεί θα βρει τον τραγικό του θάνατο.»

Σύμφωνα με την συγγραφέα, η έρευνα της και η εύρεση διαφόρων ημερολογίων που δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ, αποκαλύπτουν οτι ο μοναχός είχε τόσο μεγάλη εμμονή με το σεξ που λογικό ήταν η παγίδα του θανάτου του να είχε σαν θέλγητρο το ίδιο το σεξ.

Όπως ο ίδιος έλεγε στις γυναίκες με τις οποίες κοιμόταν «δεν σας διακορεύω, σαν εξαγνίζω». Σύμφωνα με το βιβλίο ο μοναχός είχε ένα μοναδικό ταλέντο, μπορούσε να διαστέλλει τις κόρες των ματιών του κατά βούληση, κάτι που προσέθετε στην εντυπωσιακή του εμφάνιση που απλά τρέλαινε τις γυναίκες. Επίσης, ο μοναχός  ήταν γνωστός για την.. οσμή του και για τις αποκρουστικές του συνήθειες υγιεινής. Περηφανευόταν ότι δεν  πλενόταν για έξι μήνες και πολλοί περιγράφουν ότι είχε απαίσια αναπνοή και μαυρισμένα δόντια.

Παρ' όλα αυτά, οι σεξουαλικές του... ακόλουθοι δεν αποθαρρύνονταν, συνέχιζαν να τον κυνηγούν για να πάρουν λίγο από την... θεία φώτιση του και μάλιστα θεωρούνταν τυχερές αν τους έδινε και ένα ψευδώνυμο (τα οποία ήταν άκρως χυδαία και σεξουαλικά).
Ακόμα και η σύζυγος του Πρασκόβια, τρία χρόνια μεγαλύτερη του, ανεχόταν τις ερωμένες του, λέγοντας ότι έχει «αρκετές δυνάμεις για όλες». Με τις ώρες περίμεναν οι γυναίκες έξω από το σπίτι του σύμφωνα με καταγεγραμμένες ερμηνείες που αναφέρονται στο βιβλίο.
Ξετρελαμένη μαζί του και η Τσαρίνα Αλεξάνδρα, που δεν δεχόταν καμία κακή κουβέντα για τον εκλεκτό της «άγιο».
Πολλοί όμως ήταν αυτοί που τον ήθελαν νεκρό και εν τέλει, δηλητηριάστηκε στο παλάτι, καθώς πήγαινε να συναντήσει μια πριγκίπισα Ιρίνα, μέλος της βασιλικής αυλής που η οικογένεια της είχε χάσει πλεονεκτήματα και θέσεις εξαιτίας του μοναχού. Περιμένοντας την πριγκίπησα με τον άνδρα της και φίλους του, ο μοναχός ήπιε αμέτρητες ποσότητες δηλητηριασμένου κρασιού αλλά δεν έδειχνε συμπτώματα. Έτσι αναγκάστηκαν να τον πυροβολήσουν. Μια μέρα μετά ο μοναχός ήταν τραυματισμένος αλλά ζωντανός και έτσι τον πολτοποίησαν σχεδόν στο ξύλο, ώσπου και πέθανε.

Πηγη:[URL unfurl="true"]www.protothema.gr[/URL]

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

Τα σέβη μου, φίλε Βοργία!  
Πάντοτε εξαιρετικός σε ό,τι κάνεις!  

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

21 Δεκεμβρίου 1944 - Δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη από την Ο.Π.Λ.Α.

             

 

[talladmirer]

Μπράβο φίλε . Τό εἶχα ξεχάσει.
Ἔγιναν κὶ ἄλλα τέτοια ἐγκλήματα ἀπὸ τὴν ΟΠΛΑ (Πολιτοφυλακή) κατά τή διάρκεια τῶν Δεκεμβριανῶν.

Ἐξαιρετικό τό κάτωθι κείμενο πρός προβληματισμό.

Τοῦ Σάκη Μουμτζῆ, Η ηθική εξόντωση της Ελένης Παπαδάκη
Στις 21 Δεκεμβρίου 1944 συνελήφθη από την Πολιτοφυλακή του ΚΚΕ η μεγάλη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη. Δολοφονήθηκε την ίδια μέρα. Τα περιστατικά αυτού του φρικτού εγκλήματος έχουν καταγραφεί και αναλυθεί λεπτομερώς. Οι ευθύνες αποδόθηκαν με την εκτέλεση των φυσικών αυτουργών. Τι έγινε όμως με τους ηθικούς αυτουργούς;

Στις 23 Οκτωβρίου 1944 η γενική συνέλευση του σωματείου των ηθοποιών –που ελεγχόταν από το ΚΚΕ—αποφάσισε την διαγραφή της μεγάλης αυτής ηθοποιού, γιατί όπως διέδιδαν είχε σχέσεις με τον πρωθυπουργό Ι.Ράλλη. Ο φθόνος και το μίσος που έτρεφαν οι άσημοι και ατάλαντοι τότε ηθοποιοί του ΚΚΕ –άνδρες και γυναίκες-- προς την Ε.Παπαδάκη, τους είχε τυφλώσει τόσο που τους εμπόδιζε να δουν και να  αναγνωρίσουν την συμβολή της στην απελευθέρωση πολλών  αντιστασιακών κρατουμένων από τις φυλακές.

Εκείνο που προείχε ήταν η ηθική εξόντωση της. Αυτή είναι μια πάγια πρακτική των κομμουνιστικών κομμάτων από το 1917. Της φυσικής εξόντωσης, προηγείται η ηθική, που την αποενοχοποιεί. «Καλά να πάθουν» είναι το μόνιμο κλισέ όλων αυτών που είναι πρόθυμοι να δεχτούν τα ψεύδη των δολοφόνων και να αποδώσουν σε αυτούς το κίνητρο της απονομής δικαιοσύνης.

Εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και στελέχη και μέλη του κόμματος, διασύρθηκαν πρώτα και μετά εξοντώθηκαν. Η ατίμωση των αντιπάλων ήταν το φύλλο συκής της στυγνής βίας. Της βίας ως πολιτικής επιλογής. Η τρομοκρατία εναντίον των αντιφρονούντων, για να είναι ηθικά αποδεκτή έπρεπε να περιβληθεί τον μανδύα της υπηρέτησης υψηλών και πανανθρώπινων ιδανικών, που τα θύματα αντιστρατεύονται.

Ετσι και με την Ε.Παπαδάκη. Οι μετριότητες της σκηνής του θεάτρου ήθελαν να κόψουν το κεφάλι που προεξείχε. Επιζητούσαν εκδικητικά την ισοπέδωση. Και τον Οκτώβριο του 1944 αυτό μπορούσε να γίνει μόνον στο ηθικό επίπεδο. Οταν ξέσπασε τον Δεκέμβριο η κομμουνιστική ανταρσία και το ΚΚΕ επέλεξε την προσφιλή μέθοδο της φυσικής εξόντωσης των αντιπάλων του, η στιγματισμένη Ε.Παπαδάκη ακολούθησε την μοίρα της. Το πτώμα της βρέθηκε σε ομαδικό τάφο στις 26 Ιανουαρίου 1945 και η πάνδημη κηδεία της έγινε στις 28 του ίδιου μήνα.

Οι ηθοποιοί που βαρύνονταν με την ηθική αυτουργία της δολοφονίας, άσημες τότε, όταν με την πάροδο του χρόνου έγιναν διάσημες, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποβάλουν την ρετσινιά που τις βάρυνε. Μάλιστα μια από αυτές σε πρόσφατη συνέντευξη της επανέφερε την ανόητη θεωρία πως την Ε.Παπαδάκη δολοφόνησε η Ιντέλλιντζες Σέρβις για να συκοφαντήσει το ΕΑΜ, αγνοώντας την δημόσια αυτοκριτική του Ν. Ζαχαριάδη στην 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ ( Ιούνιος 1945) που ανέλαβε την ευθύνη για την αποτρόπαια αυτή πράξη.

Αν θελήσουμε να κάνουμε ένα άλμα στον χρόνο, θα διαπιστώσουμε πως οι ιδεολογικοί απόγονοι των ηθικών αυτουργών, κληρονόμησαν τις ίδιες μεθόδους στιγματίζοντας ηθικά και προπηλακίζοντας με φυσική βία όλους αυτούς με τους οποίους διαφωνούν πολιτικά.

«Γερμανοτσολιάδες», «Τσολάκογλου», «δωσίλογοι» είναι ηθικές κατηγορίες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την βία που εκτρέφουν. Ευτυχώς, οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές του Δεκεμβρίου του 1944.

Η μνήμη της Ε.Παπαδάκη ας μας θυμίζει πού μπορεί να οδηγήσει ο ιδεολογικός φανατισμός, το ταξικό μίσος και ο ανθρώπινος φθόνος.

Πηγή

http://www.liberal.gr/arthro/102625/apopsi/s-moumtzis/i-ithiki-exontosi-tis-elenis-papadaki.html

21/12/…1818 Αμαλία Μαρία Φρειδερίκη Amalia of Oldenburg,1879 Joseph Vissarionovich Stalin from Jughashvili,1959 Florence Dolorez Griffith Joyner,1937 Jane Fonda from Jayne Seymour Fonda,1940 Frank Vincent Zappa,1948 Samuel Leroy Jackson,1921 Alicia Ernestina de la Caridad del Cobre Martínez del Hoyo,1945 Millie Elizabeth Hughes-Fulford,1952 Steven Charles Furniss-1.93m,1954 Chris Evert Lloyd Mills,1970 Monique Ambers,1933 Knud Johan Victor Rasmussen giok54,1967 Ervin Johnson-2.11m and Terry Richard Mills-2.08m,1970 Monique Ambers-1.93m,…

 

[pussy wagon]

Ρόζα Λούξεμπουργκ, Καρλ Λίμπκνεχτ. Αθάνατοι!


Πηγή: "Κόντρα"

Σήμερα συμπληρώνονται 98 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, ηγετών του νεοσύστατου Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας και εξεχουσών μορφών του παγκόσμιου επαναστατικού προλεταριακού κινήματος.

Εχοντας συντρίψει την εξέγερση των βερολινέζων εργατών, με τη βοήθεια των αποβρασμάτων των «Φράικορπς», προγόνων των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ηγέτιδα της αστικής αντεπανάστασης, έβαψε τα χέρια της στο αίμα των δυο επαναστατών ηγετών, που τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ αποθηριωμένοι στρατιωτικοί.

Μιλώντας σε συγκέντρωση καταγγελίας στις 19 Γενάρη του 1919, ο Λένιν είπε: «Σήμερα στο Βερολίνο η αστική τάξη και οι σοσιαλπροδότες πανηγυρίζουν. Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Καρλ Λίμπκνεχτ και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Εμπερτ και ο Σάιντεμαν, που τέσσερα ολόκληρα χρόνια έσπρωχναν τους εργάτες στο σφαγείο για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών. Το παράδειγμα της επανάστασης στη Γερμανία μας πείθει ότι η "δημοκρατία" δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της αστικής καταλήστευσης και της πιο άγριας βίας».

Και το Μάρτη της ίδιας χρονιάς, στο ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναπτύσσοντας τις θέσεις του για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου: «Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά και γιατί αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προηγμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα - μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλαδή ανθρώπους που η κρατική εξουσία τους είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης».

Για μια πληρέστερη γνώση του ιστορικού πλαισίου, των ταξικών ανταγωνισμών και των γεγονότων που οδήγησαν στη δολοφονία των δύο κομμουνιστών ηγετών, αλλά και όσων ακολούθησαν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και οδήγησαν στην άνοδο του ναζισμού στην εξουσία, συστήνουμε τη μπροσούρα της Κόντρας «Διδάγματα από το Μεσοπόλεμο». Γιατί η καλύτερη τιμή στους νεκρούς επαναστάτες είναι να διδασκόμαστε από το παράδειγμά τους και από το έργο τους.

 

[Βασιλοφρων13]

16 Ιανουαριου

27 π.Χ. - Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος απονέμει τον τίτλο του Αυγούστου στον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα Οκταβιανό, σηματοδοτώντας την αρχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

929 - Ο εμίρης Αμπντ αρ-Ραχμάν Γ΄ ιδρύει το Χαλιφάτο της Κόρδοβας.

1547 - Ο Ιβάν Δ΄ της Ρωσίας, γνωστός και ως Ιβάν ο Τρομερός, γίνεται τσάρος της Ρωσίας.

 

[pussy wagon]

2 Φλεβάρη 1943 λήγει η ηρωική μάχη του Στάλινγκραντ

Η μάχη για την πόλη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 17 Ιούλη του 1942 στον ποταμό Τσιρ και διήρκεσε συνολικά για περίπου 200 μερόνυχτα. Το αμυντικό της στάδιο κράτησε έως τις 18 Νοέμβρη 1942. Ειδικά το Σεπτέμβρη η πόλη κινδύνεψε να κυριευτεί από τον εχθρό, αφού αυτός κατάφερε να περάσει στο εσωτερικό της και να φτάσει ως το κέντρο της. Μάλιστα, το ραδιόφωνο του Βερολίνου έσπευσε να ανακοινώσει πως το Στάλινγκραντ έπεσε.

Αντίστοιχες ανακοινώσεις βγήκαν και στις κατεχόμενες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, όπου κυκλοφόρησε προκήρυξη με τίτλο «ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ»… Όμως, στις 19 Νοέμβρη του 1942, ο Κόκκινος Στρατός περνά στην αντεπίθεση. Ως τις αρχές του Γενάρη του 1943 είχε καταφέρει να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση. Οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν την επίθεση για την ολοκληρωτική συντριβή του εχθρού. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 2 Φλεβάρη.

«Η νίκη των στρατευμάτων μας στο Στάλινγκραντ - γράφει ο στρατάρχης Ζούκοφ – αποτέλεσε την αρχή της ριζικής καμπής του πολέμου υπέρ της ΕΣΣΔ…».Ήταν μια νίκη, που κερδήθηκε με σκληρές μάχες σώμα με σώμα «από κτίριο σε κτίριο, όπου το κάθε κτίριο της πόλης γινόταν ερείπια». Στη διάρκεια της σοβιετικής αντεπίθεσης καταστράφηκαν δύο γερμανικές, μια ιταλική και δύο ρουμανικές στρατιές. Εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά 32 γερμανικές μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες. Άλλες 16 μεραρχίες έχασαν το 50%-75% της δύναμής τους και έπαψαν να είναι αξιόμαχες. Οι απώλειες των φασιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της σοβιετικής αντεπίθεσης ξεπέρασαν τους 800 χιλιάδες νεκρούς. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές πολεμικού υλικού. Το μέγεθος των απωλειών επέδρασε αποφασιστικά στη γενική στρατηγική κατάσταση, συγκλόνισε όλη την πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας.

Νίκη – ορόσημο

  Ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων του Στάλινγκραντ και του σοβιετικού στρατού απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν μια νίκη, στην οποία υποκλίθηκαν όλοι. «Είναι μία καταπληκτική νίκη», αναγκαζόταν να γράψει ο Τσόρτσιλ στον Στάλιν. Ο Ρούζβελτ, στο δικό του μήνυμα, χαρακτήρισε το γεγονός«ως ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια του πολέμου των λαών που ηνώθησαν εναντίον του ναζισμού και των μιμητών του». Έως τη μάχη του Στάλινγκραντ στην Ιστορία δεν υπήρχε παρόμοια περίπτωση κύκλωσης και ολοκληρωτικής καταστροφής τόσο μεγάλης στρατιωτικής δύναμης.

  Η συντριβή των Ναζί στο Βόλγα σήμανε την αρχή της αποφασιστικής στροφής στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και σε όλο το Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σοβιετικός στρατός αποσπά τη στρατηγική πρωτοβουλία και δεν την αφήνει μέχρι την οριστική συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας. Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτελεί το ορόσημο του Β” Παγκοσμίου Πολέμου καθώς από εκεί και πέρα αρχίζει η εκδίωξη των εισβολέων από το σοβιετικό έδαφος και η απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης από το χιτλεροφασιστικό ζυγό.

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος – enikos.gr

 

[zeljko]

υποψήφιος για Νόμπελ

Ο Μισίμα δεν πήρε Νομπελ , επειδή είχε χαρακτηρισθεί "ακροδεξιός".

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

 

[Digweed]

 

[talladmirer]

 

[talladmirer]

6-2-1885

Σαν σήμερα (με το παλιό ημερολόγιο) το 1885 η κυβέρνηση του Χαριλάου Τρικούπη οδηγείται σε παραίτηση εξαιτίας μιας περίεργης, αλλά όχι και πολύ ασυνήθιστης υπόθεσης, της υπόθεσης Νίκολσον.

Ο Άρθουρ Νίκολσον ήταν πρέσβης της Αγγλίας στην Ελλάδα. Μερικές ημέρες νωρίτερα έκανε βόλτα στον Λυκαβηττό με τη σύζυγό του, όταν τους σταμάτησε κάποιος χωροφύλακας και τους ζήτησε με απότομο τρόπο να αποχωρήσουν, επειδή σε κάποιες ζώνες του Λυκαβηττού όπου τότε γίνονταν δεντροφύτευση δεν επιτρέπονταν η είσοδος. Ο Νίκολσον αρνήθηκε και προέβαλε την ιδιότητά του. Τότε ο χωροφύλακας τον χτύπησε με το μπαστούνι του.

Το επεισόδιο εξελίχθηκε σε διπλωματικό και ο Νίκολσον απαίτησε από τον ίδιο τον Τρικούπη την απόλυση του χωροφύλακα, όπερ και εγένετο. Επειδή όμως στα έγγραφα της Χωροφυλακής γίνονταν μνεία και σε ατοπήματα του Νίκολσον, απαίτησε και έλαβε τη δημόσια συγγνώμη της Ελλάδας, στα πλαίσια της οποίας ένα άγημα της Χωροφυλακής παρουσίασε όπλα στη βρετανική διπλωματική αποστολή και η μπάντα της Χωροφυλακής έπαιξε τον αγγλικό εθνικό ύμνο. Εικάζεται ότι τον Νικολσον στον εξευτελισμό της Ελλάδας παρότρυνε Γερμανός διπλωμάτης.

Οι αλλεπάλληλες ταπεινώσεις προκάλεσαν την οργή της κοινής γνώμης και πολιτική έκρηξη, που εκμεταλλεύτηκε επιδέξια ο Δηλιγιάννης, αντίπαλος του Τρικούπη, που από την ιστοριογραφία θεωρείται γενικά λαϊκιστής. Ο Τρικούπης ετύγχανε έτσι και αλλιώς χαμηλής δημοτικότητας λόγω της υψηλής φορολογίας. Πάντως επρόκειτο να χρηματίσει και άλλες φορές πρωθυπουργός σε εκείνη την εξαιρετικά ασταθή περίοδο. Μέχρι την τελευταία του θητεία, το 1893, η Ελλάδα άλλαξε πρωθυπουργό 8 φορές.

[Στην εικόνα, ένα από τα σκίτσα του Ερνέστου Τσίλλερ για τον Λυκαβηττό, που εκπονήθηκαν την ίδια περίοδο με τα γεγονότα. Δυστυχώς οι προτάσεις του για τη διαμόρφωση του λόφου δεν υλοποιήθηκαν]

06/02/…1665 Queen Anne Stewart,1899 Ramon Novarro from Jose Ramón Gil Samaniego,1911 Ronald Wilson Reagan,1912 Eva Braun=>Eva Anna Paula Hitler,1917 Zsa Zsa Gabor από Sári Gábor,1970 Jeffrey Norman Rouse,1971 Carlos Deon Rogers,1972 Mark Daniel Ladbrook and Shawn Christopher Respert,1979 Natalya Safronova,1992 Eva Lubbers,1961 Yuri Ivanovich Onufrienko,1932 François Roland Truffaut,1945 Robert Nesta Marley,1947 Charles Buchanan Hickcox…1930 Αλίκη Διπλαράκου Λαίδη Ράσσελλ

 

[Mindreader]

Ιταλία, 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1515

Την 6η Φεβρουαρίου 1515 εκοιμήθη ένας άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε πολλά. Ενας άνθρωπος του οποίου το όνομα δεν έχουμε δει ποτέ στα σχολικά εγχειρίδια. Ονομαζόταν Άλδος Μανούτιος ή Aldo Manuzio ή Manucci (περ. 1450-1515), πιο γνωστός ως Aldus Manutius. Βενετσιάνος λόγιος, ουμανιστής και τυπογράφος, στον οποίο οφείλονται τα πρώτα βιβλία με έργα Λατίνων και Ελλήνων κλασικών.

Ήταν από τους ανθρώπους που παρέλαβε μέρος της αρχαίας ελληνικής γνώσης την οποία μετέφεραν λόγιοι από το Βυζάντιο στην Ιταλία και με αυτόν τον τρόπο έδωσε περισσότερη ώθηση στο κίνημα της Αναγέννησης. Ο Μεσαίωνας θα έμενε πίσω και στη θέση του θα ερχόταν η «νέα εποχή». Η κυριότερη φιλοδοξία του Μανούτιου ήταν να περισώσει ό,τι είχε απομείνει από την αρχαία ελληνική γραμματεία. Θεώρησε ύψιστο καθήκον του να συλλέξει, να αποτυπώσει και να τυπώσει για τις επόμενες γενιές έναν τεράστιο πλούτο γνώσης.

Με την επινόηση της τυπογραφίας εξέδωσε πολλές εκδόσεις των κυριότερων έργων, τόσο σε κανονική μορφή, όσο και σε μέγεθος τσέπης, ώστε τα έργα αυτά να γίνουν διαθέσιμα στο ευρύτερο κοινό, μιας και μέχρι τότε ελάχιστα ελληνικά συγγράμματα κυκλοφορούσαν από εκδοτικούς οίκους. Προς τούτο στρατολόγησε πλήθος μελετητών της ελληνικής στη Βενετία. Εμπορευόταν στα ελληνικά, έδινε οδηγίες στους τυπογράφους και τους βιβλιοδέτες στα ελληνικά. Μέχρι και η καθημερινότητα του σπιτιού του ενδυόταν την ελληνική γλώσσα.

Έδωσε λοιπόν στην ανθρωπότητα την δυνατότητα να αντλήσει και να μελετήσει Έλληνες κλασικούς συγγραφείς. Τι εξέδωσε; Σε πρώτη φάση έργα των Αριστοτέλη, Αριστοφάνη, Θουκυδίδη, Σοφοκλή, Ηροδότου, Ξενοφώντα και Δημοσθένη. Ακολούθησαν οι Πλούταρχος, Πλάτωνας, Πίνδαρος, Αισχύλος και Αθηναίος. Οι συνεχιστές τύπωσαν βιβλία των Παυσανία, Στράβωνα, Γαληνού και Διονυσίου Αλικαρνασσέως. Με άλλο λόγια, συγγράφεις και στοχαστές που άφησαν ένα αποτύπωμα  του τι είναι ο άνθρωπος και ποιες οι αξίες του.

Στον Μανουτιο επίσης οφείλουμε και το βιβλίου όπως το γνωρίζουμε σήμερα, δηλ το σχήμα, το μέγεθος και το δέσιμο. Ακόμη επινόησε τις πλάγιες γραμματοσειρές, την καθιέρωση της άνω τελείας στιγμής (semicolon), καθώς και τη μαζική παραγωγή δερματόδετων βιβλίων τσέπης σε προσιτές τιμές.

Το έργο και την επιχείρησή του συνέχισαν ο υιός του Παύλος (1512-1574) και ο εγγονός του Άλδος ο νεότερος (1547-1597)

Tο εταιρικό του λογότυπο

Εξαιρετικη παρουσιαση φιλε !!

Το εψσξα κσι εγω λιγο παραπανω.

Προκειται για εναν εξαιρετικα σημαντικο ελληνιστη που το εργο του "μπολιασε" τη συγχρονη δυση με ολη την αρχαια ελληνικη γραματεια.

Πολλα του οφειλει τοσο η Ελλαδα οσο και ολη η Δυση.

 

[Mindreader]

14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1925

Σαν σήμερα το 1925 γεννήθηκε στο Τόκιο ένα μεγάλος συγγραφέας και ίσως ο πιο αινιγματικός πραξικοπηματίας της ιστορίας, ο Γιούκιο Μισίμα.

Ο Μισίμα ήταν πολυπράγμων. Ασχολήθηκε με την συγγραφή, γράφοντας δεκάδες μυθιστορήματα, ποιήματα και θεατρικά έργα, με αποτέλεσμα να θεωρείται από τους επιφανέστερους Ιάπωνες λογοτέχνες του 20ού αιώνα και υποψήφιος για Νόμπελ. Υπήρξε επίσης σκηνοθέτης, ηθοποιός και αθλητής των πολεμικών τεχνών, της άρσης βαρών και του body building.

Το συγγραφικό του ύφος διακρίθηκε για την ανάμειξη παραδοσιακών ιαπωνικών και μοντέρνων δυτικών στοιχείων, ενώ η δημοτικότητά του εξαπλώθηκε νωρίς και στη Δύση. Το 1952 πραγματοποίησε μεγάλο ταξίδι στην Ελλάδα, που ήταν το παιδικό όνειρό του. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ο Παρθενώνας τον μάγεψε. Τις εντυπώσεις του αποτύπωσε σε διάφορα έργα του και ιδίως στο "Ο Ήχος των Κυμάτων", ένα μυθιστόρημα που αντλεί στοιχεία από τον μύθο του Δάφνιδος και της Χλόης, προσαρμοσμένο στην ιαπωνική παράδοση. Ταξίδεψε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και φέρεται να αφιέρωσε πολύ χρόνο παρατηρώντας τον ανδριάντα του Αντίνοου στο Βατικανό.

Σημαντικά έργα θεωρούνται επίσης "Ο Ναός του Χρυσού Περιπτέρου", "Ο Ναυτικός που Αρνήθηκε τη Θάλασσα", το θεατρικό "Η Κυρία Ντε Σαντ" κ.α., ενώ κύκνειο άσμα του αποτέλεσε η τετραλογία "Η Θάλασσα της Γονιμότητας". Λέγεται ότι προτού νυμφευθεί τη σύζυγό του, την υποχρέωσε να υπογράψει συμφωνητικό ότι θα του αφήνει άπλετο χρόνο για γράψιμο. Η σύζυγός του, με την οποία έκανε δύο παιδιά, τήρησε τη συμφωνία, και επιπλέον έμαθε να σιωπά και στην θρυλούμενη ομοφυλοφιλία του.

Ο Μισίμα διαπνέονταν από έναν παλιομοδίτικο ρομαντικό εθνικισμό. Νοσταλγούσε την αυτοκρατορία των σαμουράι και δεν τον ικανοποιούσε η ευμάρεια της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, που θεωρούσε τρυφηλότητα και συμβιβασμό με την ταπεινωτική ήττα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνέστησε μια μυστική οργάνωση ονόματι "Ασπίδα" (Τατένοκαϊ). Στις 25 Νοεμβρίου του 1970 ο Μισίμα και τέσσερα μέλη της οργάνωσής του επισκέφτηκαν κατόπιν αδείας το αρχηγείο του Ιαπωνικού Στρατού στην περιοχή Ιτσιγκάγια του Τόκιο. Ξαφνικά κατέλαβαν το γραφείο του Διοικητή στην ανατολική πτέρυγα, τον οποίο και κράτησαν όμηρο. Ο Μισίμα, ντυμένος με τη στολή των καμικάζι, βγήκε στο μπαλκόνι και απευθύνθηκε στους στρατιώτες, προσπαθώντας να τους εμπνεύσει σε εξέγερση υπέρ της αποκατάστασης του αυτοκράτορα. Με τον όρο "αυτοκράτορας" ο Μισίμα δεν εννοούσε τον Χιροχίτο, που αντιμετώπιζε σαν προδότη. Εκείνοι όμως αντέδρασαν χλευάζοντάς τον.

Στη συνέχεια ο Μισίμα αυτοκτόνησε επί τόπου κάνοντας το παραδοσιακό σεπούκου, σε ηλικία 45 ετών. Μετά, δύο από τους συντρόφους του έκοψαν το κεφάλι του, σύμφωνα με το τελετούργικό, και κατόπιν έκαναν και οι ίδιοι σεπούκου.

Εκ των υστέρων κατέστη σαφές ότι ο Μισίμα επεδίωκε εξαρχής αυτόν τον θάνατο και όχι να ανατρέψει το πολίτευμα. Πριν την είσοδο στο επιτελείο, τα μέλη της οργάνωσης είχαν γράψει στίχους για τον θάνατό τους, σύμφωνα με τις παραδόσεις του Ζεν. Τόσο η νουβέλα του "Πατριωτισμός" όσο και η τετραλογία του "Η Θάλασσα της Γονιμότητας" ουσιαστικά περιέγραφαν το τέλος που είχε επιλέξει και τους λόγους για αυτό. Στην νουβέλα έγραφε για τις τελευταίες στιγμές ενός λοχαγού που έχει διαταχθεί να επιτεθεί σε εθνικιστές στασιαστές εναντίον του αυτοκράτορα, το 1936. Εκείνος είναι φίλος τους και συμφωνεί με τις θέσεις τους, αλλά δεν θέλει να προδώσει και τον αυτοκράτορα. Βιώνει μια εφιαλτική εσωτερική σύγκρουση και τελικά επιλέγει να κάνει σεπούκου, ζητώντας από τη γυναίκα του να τον παρακολουθήσει.

Η σχέση της Ιαπωνίας με τον Μισίμα παραμένει αμφίσημη. Η πράξη του αφενός καταδικάστηκε και δεν ενθαρρύνεται με κανέναν τρόπο, αφετέρου ο ίδιος τιμάται δεόντως. Μουσεία και μνημεία ανηγέρθησαν προς τιμήν του. Και στη Δύση αντιμετωπίστηκε περίπου σαν ο τελευταίος σαμουράι. Από την άλλη ωστόσο, η θυσία του δοξάστηκε και "αξιοποιήθηκε" και από ακροδεξιά κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αμφιλεγομενη αλλα σιγουρα ενδιαφερουσα προσωπικοτητα !!