Έχω μια απορία...
Εδώ και κάμποσες μέρες, παίζει δυνατά η άποψη σε κάποια ΜΜΕ, παραδοσιακά και online, πως πολύ κακώς κάνουμε να τα βάζουμε με τους Ρώσους... και, όταν το αφήγημα του ξανθού γένους που θα μας σώσει απο τα όποια δεινά δεν τραβά, μπαίνει στη μέση το συμφέρον, το "μην πάμε κόντρα σε μια υπερδύναμη" με τις απαραίτητες αναφορές στη Ρωσία (και τον Πούτιν) ως "αρκούδα"... φυσικά, αυτό αντανακλάται, στον υπερθετικό βαθμό και στο θρέντ. Ταυτόχρονα, και παράλληλα, το αφήγημα αυτό επιβάλλει σαν μέγα τραγικό ατόπημα/αμάρτημα την σύμπραξη με Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, δυο οργανισμούς στους οποίους είμαστε ήδη μέλος εδώ και δεκαετίες πλέον... δύο (εν δυνάμη στην περίπτωση της Ε.Ε. και στην πράξη στην περίπτωση του ΝΑΤΟ) υπερδυνάμεις...
Και ρωτώ τώρα εγώ... αν είναι ηθικό και πρακτικό λάθος να πάμε κόντρα στον Πούτιν, γιατί δεν είναι εξ'ίσου τραγικό ατόπημα να πάμε κόντρα σε δυο γίγαντες στους οποίους ΗΔΗ είμαστε μέλος; Αν η "Ρωσική αδελφική φιλία" είναι ηθικός φραγμός, γιατί δεν είναι τα πακέτα ντελόρ που τσεπώναμε επι 3 δεκαετίες; Γιατί δεν είναι ο επι πιστώσει εξοπλιστικός μαραθώνιος που απολαμβάναμε μέχρι να σκάσει η φούσκα της κρίσης; Εκει η δύση ήταν καλή και τώρα μας ξίνισε; Αν φοβόμαστε την αντίδραση του Πούτιν, γιατί δεν βάζουμε κάτω και μια πιθανή αντίδραση ΝΑΤΟ/Ε.Ε. αν πάμε υπέρ του Πούτιν; Ή μήπως πιστεύουμε αλήθεια οτι σε τέτοια περίπτωση δεν θα φτάσουμε να έχουμε σύνορα στον Πρίαμο;