...Είναι η ρουτίνα και η αδράνεια εχθροί μου,
είναι το βλέμμα που δειλιάζει φυλακή μου,
είναι το θράσος στη παράδοση αρχή μου,
είναι ότι μετάνιωσα που δεν δοκίμασα, ήττα, πληγή, διδαχή στη ψυχή μου.
Μα είναι κι η γνώση πως με μια απόφασή μου, ξημερώνει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου,
που ελπίδα τρέφει την κάθε επιλογή μου και αγναντεύω τον πλανήτη σαν να είναι όλη η γη δική μου.
Είναι η στιγμή μου, στα χέρια μου την έχω, η μόνη ανάμνηση που θέλω για να αντέχω.
Τώρα στο άπειρο, στο σύμπαν πια πιστεύω, τη συνείδηση γιατρεύω, απ΄ το λαβύρινθο του χρόνου τώρα ΦΕΥΓΩ...