Προσωπική άποψη για ταινίες/δυνατές σκηνές

[kosamf]

Ρε παιδια, μην πετατε τουβλα.
Orson Welles = Πατερας του συγχρονου σινεμα.
Εχει γυρισει αριστουργηματα.

 

Μιας και μ'αρεσουν οι πολεμικες, λεω να κατεβασω αυτο "The Monuments Men"

αξιζη η θα χασω τσαμπα την ωρα μου 

 

[Tsambo]

Μιας και μ'αρεσουν οι πολεμικες, λεω να κατεβασω αυτο "The Monuments Men"

αξιζη η θα χασω τσαμπα την ωρα μου 

Καραμουφα για μενα. Αν γουσταρεις πολεμικες δες το www.imdb.com/title/tt0995832/?ref_=fn_al_tt_1]Generation Kill[/url] (miseries 7 επισοδειων). Και αν πραγματικα γουσταρεις να αηδιασεις (προσωπικη οπτικη) με τη συμπεριφορα και τις απαιτησεις ενος εθελοντικου στρατου εισβολης και κατοχης δες το ντοκυμαντερ www.imdb.com/title/tt1559549/?ref_=fn_al_tt_1]Restrepo[/url].

 

[ZeroTolerance]

 

[Geopa]

 

[aristos 45 sec]

Σωστά Geopa,για αυτό προτείνω.
Blackhat: επιτέλους μια ταινία με πολύ νόημα. Καταρχάς έχουμε Michael Μann στο τιμόνι που σημαίνει ταινία σοβαρή που σέβεται αυτά που παρουσιάζει, ωραία πλάνα ( εδώ έχουμε εικόνες από Λος Άντζελες/Χονγκ Κονγκ/Τζακάρτα ) και δυνατές σκηνές δράσης ( αν και πολύ περιορισμένες ).
Σίγουρα μια ταινία πολύ κατώτερη των μεγάλων δημιουργημάτων του ( Insider, Collateral ) αλλά αρκετά προφητική και πολύ επίκαιρη...
Το στόρι, μια ιδιοφυΐα στο χακινγκ πρέπει να επιστρατευτεί από τις φυλακές για να αντιμετώπιση την πιο ασύμμετρη παγκόσμια  απειλή που δεν έχει ταυτότητα, προφίλ, έδρα!
Ο μεγαλύτερος φόβος μιας υπερδύναμης ( εδώ έχουμε ΗΠΑ και Κίνα ) είναι πραγματικότητα και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από κάποιον που γνωρίζει καλύτερα τον κίνδυνο αυτόν, έλα που τα πράγματα δεν είναι απλά και πρέπει να δει κάποιος βαθύτερα τα αίτια των δυο μεγάλων χτυπημάτων ...
Πολύ καλός και ο Hemsworth που αρχίζει και παίρνει αξιόλογους ρόλους.

 

[aristos 45 sec]

Α walk among the Tombstones-To μονοπάτι του θανάτου, θυμάστε την ταινία των 80' που είχε τον παράξενο τίτλο ΄΄8 εκατομμύρια τρόποι να πεθάνεις ΄΄ με τον Τζεφ Μπρίτζες που προσπαθούσε να εξιχνιάσει τον φόνο μιας πόρνης πολυτελείας (Ροζάνα Αρκέτ) και μπλέχτηκε στα δίκτυα του υποκόσμου, ε έχουμε τον ίδιο ήρωα εδώ...Ο Ματ Σκάντερς ένας πρώην αστυνομικός σε σύνταξη και νυν παράνομος ιδιωτικός ντετέκτιβ παράξενων υποθέσεων θα κληθεί από έναν χαμηλόβαθμο διακινητή ναρκωτικών για να εξιχνιάσει την απαγωγή/εξαφάνιση της συζύγου του. Στην πορεία ο ιδιότροπος ντετέκτιβ θα ανακαλυψει πως η εξαφάνιση/θάνατος δεν είναι τυχαία αλλά πολύ περίπλοκη από κάποιος μεθοδικούς τύπους...
Ο Nisson πάντα δυνατός και ερμηνευτικός (όχι δεν πλακώνει κόσμο, ίσα ίσα τρώει ξυλίκι) και η ταινία αρκετά ατμοσφαιρική και μυστηριώδης!
Σίγουρα δεν θα την θυμάστε για πολύ  αλλά παρακολουθείτε με ενδιαφέρων!

 

[spanky]

Είδα το Gone girl...

Πολύ καλή ταινία αλλά το τέλος της με ξενέρωσε...

8.3 βαθμολόγηση στο IMDB υπερβολική..με τετοιο τελος ενα 7αρι και πολυ της ειναι.κατα τα αλλα βλέπεται ευχαριστα μεχρι τα 3/4 της. 

 

[marios51]

http://www.imdb.com/title/tt0309698/

Καλή ταινία, αλλά για αυτούς που έχουν δει αρκετές του είδους τίποτα ιδιαίτερο. Έχει ωραίο τέλος, αλλά δεν το λες και πρωτότυπο πλέον. Δύσκολα να σε ξαφνιάσει.

Τι εννοεις πλεον ομως ρε παιχτη; Απο το 2003 ειναι η ταινια. Οταν εγω την ειχα δει τοτε μου ειχε φανει αρκετα πρωτοτυπο.

 

[Karaman 7]

 

[geo65]

 

[pussy wagon]

σημερα ειδα εχει ωραιες ταινιες για οσους δεν βγουν killer joe στο σταρ στις 23,00 και τα ματια της τζουλια νεριτ στις 00,00

 

[House of Fun]

Πολύ καθυστερημένα αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ είδα τα Her και Gone Girl.

Her του Spike Jonze.
Μια χαρά τη βρήκα στις προθέσεις και το αποτέλεσμά της "στο πανί".
Ταινία "μικρή" που δεν θέλει να λύσει όλα τα υπαρξιακό "μυστήριο" των σχέσεων των δύο φύλων γι αυτό και καταφέρνει να "πει" δυο-τρία πράγματα απλά κι ανθρώπινα.
Ωραία και λιτή δουλειά σε "κουστούμια" και set decoration του (λίγο) προσεχούς μέλλοντος.
Πολύ καλή ερμηνεία απ' τον Χ.Φοίνιξ.

Gone Girl του Ντ.Φίνσερ.
Είχα διαβάσει το βιβλίο όταν βγήκε με ανάμεικτες εντυπώσεις.
Καλό ( άριστο θα έλεγα ) όσον αφορά στην απεικόνιση της "μάχης" των δύο φύλων σε μια σχέση ή σ ένα γάμο.
Στιβαρό και αρκούντως διασκεδαστικό ως προς την πλοκή της "αστυνομικής" ίντριγκας.
Παιδαριώδες στις τελευταίες (αρκετές) σελίδες του, όπου έρχεται η "κάθαρση", η "λύση".
Φινάλε, ρεαλιστικό ως προς την "προσγείωση" των "ηρώων" αλλά "αστείο" ως προς την αληθοφάνεια του σασπένς.
Η ταινία, σε σενάριο της ίδιας της Τζίλιαν Φλυν, πάσχει σχεδόν απ τις ίδιες "παιδικές ασθένειες" που έπασχε και το βιβλίο.
Το πρόβλημα είναι πρώτα στο σενάριο. Αντί να μάθουμε γιατί και πως οι "ήρωες" φτάσαν "ως εκεί" και γιατί πάνε ή δεν πάνε "παρακάτω" μένουμε σε μια κριτική των σχέσεων σαφώς επιδερμική και "φορτωμένη" με 1002 χολυγουντιανά στερεότυπα. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται επίσης μονοδιάστατα και εν τέλει μονόπλευρα.
Το σενάριο δυστυχώς ξεχωρίζει "καλούς" και "κακούς" χωρίς καν να μπει στον κόπο να δώσει ρεαλιστικά "αλλοθι" συμπεριφορών.
Ο Φίνσερ απ την άλλη δεν ξέρει τι "genre" κινηματογραφεί. "Μαύρη κωμωδία", "Σασπένς Θρίλερ","δράμα"?
Βάλτα "όλα μέσα" και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Αχταρμάς. Και για όποιο "αμερικανάκι" δεν ...καταλαβε, βάζουμε μια σεκάνς κάπου στα μισά με την "ηρωίδα" να τα ... εξηγεί. Για να "δουν" και οι "τυφλοί" βρε αδερφέ. Τι ειμαστε τίποτα "ρατσιστές'? Επίσης το φιλμ "πάσχει" απ τη γνωστή ασθένεια που πάσχει το 99% των ταινών των αμερικάνικων studios. Τα τελευταία 20 λεπτά είναι "για τα σκυλιά".
Εικαστικά και κατασκευαστικά η ταινία φυσικά είναι ΑΨΟΓΗ. Μιλάμε για ένα φιλμ του Ντ. Φίνσερ και δε θα μπορούμε να συμβεί κάτι διαφορετικό. Οι ερμηνείες επίσης σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.
Ιδιαίτερη μνεία στη Ρόζαμουντ Πάικ που μου θύμισε κυρίως με τον τρόπο της "κοφτής" ομιλίας της, την Κάθλην Τέρνερ στο αριστούργημα " Η τιμή των Πρίτζι" του Τζον Χιούστον.
Ο Φίνσερ είχε την ευκαιρία να μετατραπεί από "κατασκευαστή" ταινιών σε "Δημιουργό" και τη σπατάλησε για το "ταμείο".
Better luck next time.

 

[House of Fun]

Ποτε δεν ειχα σε μεγαλη εκτιμηση τον Orson Welles.

Ύβρις.
Btw το The Trial είναι απ' τις ... μέτριες ταινίες του.

 

[Tsambo]

Ύβρις.
Btw το The Trial είναι απ' τις ... μέτριες ταινίες του.

Για παραδειγμα το Citizen Kane και το Touch of Evil με αφησαν παγερα αδιαφορο... Το The Trial αντιθετως γαμησε, αν και λιγο υπερβολικο σε ορισμενες σκηνες.

 

[House of Fun]

Για παραδειγμα το Citizen Kane και το Touch of Evil με αφησαν παγερα αδιαφορο... Το The Trial αντιθετως γαμησε, αν και λιγο υπερβολικο σε ορισμενες σκηνες.

"Ανάποδα" απ ότι τα "είδες" είναι αγαπητέ μου. Τα δυο πρώτα είναι ταινίες "ορόσημα" για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Φαντάζομαι πως σ αρέσουν ταινίες που σε "αφορούν" πρωτίστως σεναριακά , αν κατάλαβα καλά. Πάνω στην αυθαίρετη αυτή  διαπίστωσή μου μια "παρατήρηση", αν μου επιτρέπεις, λίγο πιο γενική, για τη θέαση των ταινιών. Στις, ας τις πούμε "καλλιτεχνικές", ταινίες, το στόρυ (σενάριο) και το "θέμα", τι πραγματεύεται δλδ ένα φιλμ, κάποιες φορές, για να μη πω συχνά, δεν συμπίπτουν απαραίτητα.
Οπότε δες αν θες κάποιες ταινίες, "αδιάφορες" σεναριακά για σένα λίγο "αλλιώς", λίγο πέρα απ αυτό που γίνεται "επί τοις οθόνης".
Μόνο να κερδίσεις έχεις απ αυτό κατά τη γνώμη μου.
Η γενικόλογη αυτή παρατήρηση αφορά και τον Γουέλς και τις δυο ταινίες που είδες κι έγραψες πως δε σου "είπαν" κάτι.
Καταλαβαίνεις πως απέφυγα να γράψω οτιδήποτε για το πόσο τεράστιος δημιουργός ήταν ο Ο.Γουέλς. ;)

 

[Tsambo]

"Ανάποδα" απ ότι τα "είδες" είναι αγαπητέ μου. Τα δυο πρώτα είναι ταινίες "ορόσημα" για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Φαντάζομαι πως σ αρέσουν ταινίες που σε "αφορούν" πρωτίστως σεναριακά , αν κατάλαβα καλά. Πάνω στην αυθαίρετη αυτή  διαπίστωσή μου μια "παρατήρηση", αν μου επιτρέπεις, λίγο πιο γενική, για τη θέαση των ταινιών. Στις, ας τις πούμε "καλλιτεχνικές", ταινίες, το στόρυ (σενάριο) και το "θέμα", τι πραγματεύεται δλδ ένα φιλμ, κάποιες φορές, για να μη πω συχνά, δεν συμπίπτουν απαραίτητα.
Οπότε δες αν θες κάποιες ταινίες, "αδιάφορες" σεναριακά για σένα λίγο "αλλιώς", λίγο πέρα απ αυτό που γίνεται "επί τοις οθόνης".
Μόνο να κερδίσεις έχεις απ αυτό κατά τη γνώμη μου.
Η γενικόλογη αυτή παρατήρηση αφορά και τον Γουέλς και τις δυο ταινίες που είδες κι έγραψες πως δε σου "είπαν" κάτι.
Καταλαβαίνεις πως απέφυγα να γράψω οτιδήποτε για το πόσο τεράστιος δημιουργός ήταν ο Ο.Γουέλς. ;)

Οχι ακριβως αφορουν, αλλα ενδιαφερουν σεναριακα, 99.99% μεσα επεσες δηλαδη... Επισης πακετο με το προηγουμενο παει και το οτι δε με ενδιαφερει η τεχνικη. Απο την αλλη μερια η τεχνη σαφως και με ενδιαφερει. Παραδειγμα το wild strawberries του Bergman. Παρα πολυ απλο σεναριο, αλλα κατα τα αλλα ... απλα απιστευτο. Η σκηνη που κρυφοκοιταει ο γερος τη μανα που τραγουδαει στο μωρο για παραδειγμα απλα συγκλονιστικη, χωρις ουτε να με ενδιαφερει ουτε να εχω ιδεα απο τεχνικες σκηνοθεσιας κλπ.

Μπορει απλα να μην ειμαι στο σημειο της ζωης μου και στην (πνευματικη) κατασταση να καταλαβω/νιωσω τι ειχε να πει ο Citizen Kane. Οπως δεχομαι ανετα οτι καποιος μπορει να βρισκει μετριες ή αδιαφορες το A Clockwork Orange και το dr. Strangelove επειδη δεν ενδιαφερεται γι'αυτα που πραγματευονται και γιαυτο δεν πιανει αυτο που δινουν περα απο οτι γινεται στην οθονη. Δεν ειναι κακο. Δε γινεται να ενδιαφερομαστε ολοι για ολα.

Για πες μας τη γνωμη σου για το Citizen Kane λοιπον.

 

[House of Fun]

Καταρχήν σε καμία περίπτωση δεν άφησα κανένα άμεσο ή έμμεσο υπονοούμενο για την πνευματική σου κατάσταση ή τη δυνατότητα αντίληψής σου. Απ το λίγο που σε "βλέπω" εδώ, είσαι , κατά τη γνώμη μου πάντα, από τα πλέον νοήμονα μέλη.
Αν και δεν ήθελα να μιλήσω "επί της ουσίας", η απάντησή σου, σχεδόν, το επιβάλλει.

Ας μιλήσουμε "κινηματογραφικά" λοιπόν. Μόνο για το Citizen Kane για να μη κουράσουμε και το ... κοινό.
Πρόκειται για "ντεμπούτο" και τη γύρισε σε ηλικία 25 ετών. Μέχρι τότε είχε εργαστεί μόνο στο ραδιόφωνο (War of the Worlds ) και στο θέατρο (Ιδρυτής της θεατρικής ομάδας Mercury). Φήμες αναφέρουν πως δούλεψε και σε ένα τσίρκο σ ένα ταξίδι του σε πιο νεαρή ηλικία στην Ευρώπη, παριστάνοντας τον "μάγο"
Επειδή λοιπόν ήταν πραγματικά άσχετος με τον κινηματογράφο είπε να δημιουργήσει κάτι εκ του μηδενός που θ άλλαζε όμως το cinema για πάντα. Φαντάσου έναν πρωτοεμφανιζόμενο που γυρίζει μια ταινία για την άνοδο και της πτώση ενός "μεγιστάνα".
Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα Έργο υπερφιλόδοξο και πολυεπίπεδο που τελικά στέφεται μ απόλυτη επιτυχία και καθορίζει τον τρόπο της κινηματογραφικής "γραφής" μέχρι και σήμερα.
Οι αισθητικές καινοτομίες που εισήγαγε είναι πάρα πολλές. Αναφέρω μόνο μερικές.
Η χρήση για πρώτη φορά σε τόσo μεγάλη φιλμική έκταση και σε απόλυτη συνάρτηση με τη δραματουργία το "Βάθους πεδίου"
( Depth of Field )με τη "βοήθεια" του εκπληκτικού Διευθυντή Φωτογραφίας Gregg Toland. Οι "φωτισμοί" και η ικανότητά τους να μετατρέπονται σε αναπόσπαστο μέρος της πλοκής είναι 70+ χρόνια μετά, μοναδικοί.
Η χρήση "επικαίρων" είτε ρεαλιστικών είτε επινοημένων έδωσε στο φιλμ την αληθοφάνεια που χρειαζόταν για να πειστεί ο θεατής πως βλέπει μια "πραγματικότητα". Φυσικά αυτό ήταν ένα ακόμα τρυκ του Γουέλς ( Δες και την ταινία του F for fake ).
To sound editing με τα ανεπάντεχα cuts διαλόγων, οι διαφορετικές χροιές φωνές για το ίδιο πρόσωπο,τα πολλαπλά ηχητικά στρώματα στο background ήταν ως τότε τερτίπια "ανήκουστα" για το μέσο.
Το σενάριο είναι ένα ψηφιδωτό αφήγησης, ένα παζλ όπου υπο-ιστορίες (αφήγηση μέσα στην αφήγηση) που  μπλέκονται αρμονικά η μία μέσα στην άλλη και συμπληρώνουν τα κομμάτια ενός παζλ. Χρησιμοποίησε 4 αφηγητές. Για πρώτη φορά η χρήση Off αφήγησης υπήρξε τόσο εκτεταμένη.
Η χρήση των flashbacks ήταν επίσης καινοτόμος. Όλη η ταινία εξάλλου είναι ένα μεγάλο flashback που ξεκινάει με το θάνατο του Καίην.
Σταματάω εδώ για μη το "ξημερώσουμε".
Μια παρατήρηση μόνο ακόμα για το συνδέσω με το άλλο που έγραψα και την αναντιστοιχία θέματος - σεναρίου.
Το "θέμα" του Πολίτη Καίην δεν είναι ο Καίην ( ή ο μεγιστάνας του τύπου της εποχής Ρ. Χιρστ).
Το "θέμα" είναι η διτή λειτουργία της ανθρώπινης "μεγαλοφυίας" και εν τέλει, πιθανότατα, ο ίδιος ο Γουέλς.

 

[House of Fun]

Οπως δεχομαι ανετα οτι καποιος μπορει να βρισκει μετριες ή αδιαφορες το A Clockwork Orange και το dr. Strangelove επειδη δεν ενδιαφερεται γι'αυτα που πραγματευονται και γιαυτο δεν πιανει αυτο που δινουν περα απο οτι γινεται στην οθονη. Δεν ειναι κακο. Δε γινεται να ενδιαφερομαστε ολοι για ολα.

Αριστουργήματα αμφότερα, απ' όλες τις απόψεις. Για τον  Kubrick τα λόγια, ότι και να γράψω, θα είναι πάντα  "λίγα".
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.  

 

[House of Fun]

Επισης πακετο με το προηγουμενο παει και το οτι δε με ενδιαφερει η τεχνικη. Απο την αλλη μερια η τεχνη σαφως και με ενδιαφερει.

Εδώ κάνεις ένα σύνηθες "λάθος", που κάνουν όσοι βλέπουν ταινίες "συναισθηματικά" ας το πω απλά.
Συναισθηματικά ενοοώ με την ένοια της συναισθηματικής νοημοσύνης - ενσυναίσθησης κι όχι του γελάω - συγκινούμαι- κλαίω με τα "τεκταινόμενα".
Ο κινηματογράφος είναι ένα κράμα κατασκευών βαλμένα στη σωστή ( στις καλές ταινίες ) σειρά.
Τέχνη χωρίς τεχνικά μέσα και τεχνικούς στον κινηματογράφο απλά δεν υφίσταται.
Φαντάσου μια ορχήστρα που παίζει μια μουσική "μαγική" για τ αυτιά σου. Πίσω της βρίσκονται κάποια ρεαλιστικά και "τεχνικά" στοιχεία όπως τα όργανα και οι μουσικοί. Ο μαέστρος στη δική μας περίπτωση απλά λέγεται σκηνοθέτης. Γι αυτό και κάθε ταινία αναφέρεται στον σκηνοθέτη σαν δημιούργημα ( καταχρηστικά έστω ) κι όχι στους υπόλοιπους συντελεστές της.