House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
Προσωπική άποψη για ταινίες/δυνατές σκηνές
- Μέλος που άνοιξε το νήμα in_between
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 13K
- Εμφανίσεις 649K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 3 άτομα (0 μέλη και 3 επισκέπτες)
House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
Boyhood του Richard Linklater.
Μια ταινία που γυρίστηκε σε 39 μέρες μέσα σε διάστημα 12 χρόνων και περιγράφει την "ενηλικίωση" του κεντρικού χαρακτήρα του Μέησον απ τα 6 που ξεκινάει το σχολείο ως και τα 18 που πάει να σπουδάσει.
Ένα εγχείρημα δύσκολο να αποδοθεί αδιάλειπτα και με μια φυσική ροή στην οθόνη. Αν και φαίνεται απλό δεν είναι.
Πως όμως μια πρωτότυπη ιδέα σαν σύλληψη γίνεται εικόνες, πλάνα, σεκάνς και τελικά μια ταινία που κερδίζει βραβείο σκηνοθεσίας στο Βερολίνο και έχει ήδη προταθεί για κάμποσα Όσκαρ?
Εδώ η απάντηση είναι ο σκηνοθέτης της ο Ρ.Λινκλέιτερ ένας auteur απ τους ελάχιστους που έχουν απομείνει στο αμερικάνικο σινεμά και γνωρίζουν και κάποια εμπορική επιτυχία πέρα από καλλιτεχνική αναγνώριση.
Η ταινία μοιάζει σαν ένα home movie, αποτελείται κυρίως απο "στιγμιότυπα ζωής" κι όχι τόσο ανεξάρτητα γεγονότα το ένα βαλμένο δίπλα στο άλλο. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση μια κατακερματισμένη κι αποσπασματική αφήγηση, ίσα ίσα οι 2,5 και πλέον ώρες της διάρκειάς της ρέουν "σαν νερό". Με λίγα λόγια στο φιλμ δε γίνονται και πολλά. Συμβαίνουν τα "συνηθισμένα" που συμβαίνουν στις ζωές των πιο πολλών από μας.Η μόνη ένστασή μου είναι πως κάποιες "γκρίζες" ζώνες έχουν λίγο "λουστραριστεί" με αποτέλεσμα να έχουμε ξεκάθαρα θετικούς κι αρνητικούς "χαρακτήρες". Εδώ θα μπορούσε να είχε επιδείξει περισσότερη τόλμη σεναριακά.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές απ όλο το καστ με πρώτη και καλύτερη τη "μάνα" Πατρίσια Αρκέτ.
Η μουσική επένδυση με τραγούδια της 12ετίας επίσης "δυνατή".
Έχει επίσης ένα απ τα καλύτερα φινάλε που έχω δει εδώ και πολύ καιρό σε ταινία.
Μην περιμένετε "ανατροπές" και "καθάρσεις". Απλά αν τη δείτε "εστιάστε" στο τελευταίο πλάνο και την τελευταία "ατάκα".
Αυτό κολλάει με το αμέσως επόμενο.
Όλοι στην ταινία "βλέπουν" την ενηλικίωση του αγοριού και την πορεία της "οικογένειας" μέσα στο χρόνο.
Για μένα το "θέμα" είναι άλλο. Είναι ΜΟΝΟ ο χρόνος και οι "λειτουργίες" του. Το ακούσιο "πέρασμά" του μέσα, πάνω, δίπλα απ τις ζωές μας.
Αν δε σας τρομάζει η διάρκεια και το σενάριο δείτε τη. Είναι μια μεγάλη και παρ ολίγο μια σπουδαία ταινία.
Μια ταινία που γυρίστηκε σε 39 μέρες μέσα σε διάστημα 12 χρόνων και περιγράφει την "ενηλικίωση" του κεντρικού χαρακτήρα του Μέησον απ τα 6 που ξεκινάει το σχολείο ως και τα 18 που πάει να σπουδάσει.
Ένα εγχείρημα δύσκολο να αποδοθεί αδιάλειπτα και με μια φυσική ροή στην οθόνη. Αν και φαίνεται απλό δεν είναι.
Πως όμως μια πρωτότυπη ιδέα σαν σύλληψη γίνεται εικόνες, πλάνα, σεκάνς και τελικά μια ταινία που κερδίζει βραβείο σκηνοθεσίας στο Βερολίνο και έχει ήδη προταθεί για κάμποσα Όσκαρ?
Εδώ η απάντηση είναι ο σκηνοθέτης της ο Ρ.Λινκλέιτερ ένας auteur απ τους ελάχιστους που έχουν απομείνει στο αμερικάνικο σινεμά και γνωρίζουν και κάποια εμπορική επιτυχία πέρα από καλλιτεχνική αναγνώριση.
Η ταινία μοιάζει σαν ένα home movie, αποτελείται κυρίως απο "στιγμιότυπα ζωής" κι όχι τόσο ανεξάρτητα γεγονότα το ένα βαλμένο δίπλα στο άλλο. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση μια κατακερματισμένη κι αποσπασματική αφήγηση, ίσα ίσα οι 2,5 και πλέον ώρες της διάρκειάς της ρέουν "σαν νερό". Με λίγα λόγια στο φιλμ δε γίνονται και πολλά. Συμβαίνουν τα "συνηθισμένα" που συμβαίνουν στις ζωές των πιο πολλών από μας.Η μόνη ένστασή μου είναι πως κάποιες "γκρίζες" ζώνες έχουν λίγο "λουστραριστεί" με αποτέλεσμα να έχουμε ξεκάθαρα θετικούς κι αρνητικούς "χαρακτήρες". Εδώ θα μπορούσε να είχε επιδείξει περισσότερη τόλμη σεναριακά.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές απ όλο το καστ με πρώτη και καλύτερη τη "μάνα" Πατρίσια Αρκέτ.
Η μουσική επένδυση με τραγούδια της 12ετίας επίσης "δυνατή".
Έχει επίσης ένα απ τα καλύτερα φινάλε που έχω δει εδώ και πολύ καιρό σε ταινία.
Μην περιμένετε "ανατροπές" και "καθάρσεις". Απλά αν τη δείτε "εστιάστε" στο τελευταίο πλάνο και την τελευταία "ατάκα".
Αυτό κολλάει με το αμέσως επόμενο.
Όλοι στην ταινία "βλέπουν" την ενηλικίωση του αγοριού και την πορεία της "οικογένειας" μέσα στο χρόνο.
Για μένα το "θέμα" είναι άλλο. Είναι ΜΟΝΟ ο χρόνος και οι "λειτουργίες" του. Το ακούσιο "πέρασμά" του μέσα, πάνω, δίπλα απ τις ζωές μας.
Αν δε σας τρομάζει η διάρκεια και το σενάριο δείτε τη. Είναι μια μεγάλη και παρ ολίγο μια σπουδαία ταινία.
ametroelpis
Μέλος
- Εγγρ.
- 29 Δεκ 2014
- Μηνύματα
- 723
- Like
- 1
- Πόντοι
- 6
Σκεφτόμουν να το δω αλλά τώρα με έπεισες πλήρως. Θα το δω λίαν συντόμως
Tsambo
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 5.195
- Κριτικές
- 1
- Like
- 5
- Πόντοι
- 66
Συμφωνω με ολα, και με αυτα και με τα παραπανω, αλλα και παλι αν δε μου λεει κατι το θεμα της ταινιας (το θεμα περα απο την οθονη που ειπαμε, τωρα αν δε το πιανω καλα ειναι αλλη κουβεντα) δε θα με ενδιαφερει η ταινια γενικοτερα. Για παραδειγμα, μπορει ο Μπετοβεν ή ο Μπαχ να ειναι οι πιο αρτιοι τεχνικα σε ολη την ιστορια της μουσικης, αλλα δεν προκειται να τους ακουσω πανω απο μια φορα και αν. Βαμβακαρη και Pink Floyd θα ακουσω.
Ενα χονδροειδες παραδειγμα.
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.766
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.571
- Πόντοι
- 1.796
σιγουρα η δικη δεν ειναι τοσο καλη για τα επιπεδα του γουελς ειναι δυσκολο και το βιβλιο ομως και το παλεψε
aristos 45 sec
Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Φεβ 2013
- Μηνύματα
- 1.965
- Κριτικές
- 3
- Like
- 21
- Πόντοι
- 16
BIG EYES: καταρχήν βλέποντας την το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις είναι σαν να μην είναι ταινία του πάντα ιδιότροπου Τιμ Μπάρτον αλλά κάτι σαν Γούντι Αλεν πράγμα, ενδιαφέρον ( αν και πρόκειται για βιογραφία ), με πολύ καλές ερμηνείες της Amy Adams ( ωραίο θηλυκό ) που απορώ γιατί η ακαδημία την έβγαλε από τις υποψηφιότητες...
Πολύ καλός για μια ακόμη φορά ο Waltz ( τον περιμένω πολύ δυνατό στο πολύ αναμενόμενο 007 ) και ωραία αναπαράσταση της υπέροχης δεκαετίας 50'-60'.
Το στόρι, ένας πολυμήχανος γόης σφετερίζεται το ταλέντο και την δόξα μιας ευαίσθητης και γοητευτικής ζωγράφου σε βαθμό που η απροσδόκητη φήμη αναπόφευκτα να γίνεται διεκδικήσιμη...
Αξίζει να την δείτε και κυρίως για τα μηνύματα που περνά και είναι τόσο επίκαιρα!
Πολύ καλός για μια ακόμη φορά ο Waltz ( τον περιμένω πολύ δυνατό στο πολύ αναμενόμενο 007 ) και ωραία αναπαράσταση της υπέροχης δεκαετίας 50'-60'.
Το στόρι, ένας πολυμήχανος γόης σφετερίζεται το ταλέντο και την δόξα μιας ευαίσθητης και γοητευτικής ζωγράφου σε βαθμό που η απροσδόκητη φήμη αναπόφευκτα να γίνεται διεκδικήσιμη...
Αξίζει να την δείτε και κυρίως για τα μηνύματα που περνά και είναι τόσο επίκαιρα!
Συνημμένα
aristos 45 sec
Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Φεβ 2013
- Μηνύματα
- 1.965
- Κριτικές
- 3
- Like
- 21
- Πόντοι
- 16
- Εγγρ.
- 21 Νοε 2013
- Μηνύματα
- 1.365
- Like
- 1
- Πόντοι
- 16
House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
Whiplash του Damien Chazelle
Μια ταινία (η 2η μόλις του 29χρονου σκηνοθέτη) που ξεκίνησε από μικρού μήκους για να καταφέρει να φτάσει στο βραβείο κριτικής επιτροπής και κοινού στο Sundance, στο 15ήμερο των Καννών και σε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Η ιστορία ενός 19χρονου σχεδόν ακοινώνητου jazz drummer και η "σύγκρουσή" του με τον αυστηρό στα όρια του κυνισμού μουσικού δασκάλου - μαέστρου σε μια περιβόητη μουσική σχολή της Νέας Υόρκης.
In a few words : Μια από τις καλύτερες ταινίες του 2014 και πιθανότατα η καλύτερη αμερικάνικη.
Η σκηνηθεσία έχει ένα ρυθμό πραγματικά καθηλωτικό. Χρόνια είχα να δω κάτι τόσο "σφιχτοδεμένο" οπτικά.
Η κάμερα ακολουθεί τις λεπτομέρειες των σωμάτων και των μουσικών οργάνων μ έναν τρόπο που σε κάνει να "κολλάς" πάνω τους κάθε δευτερόλεπτο. Στο μυαλό του σκηνοθέτη θα υπήρχε σίγουρα κατά τα γυρίσματα ο τρόπος που σκηνοθετούσε ο Μ.Σκορσέζε τον Ντε Νίρο στο "ριγκ" στο Racing Bull. Δώστε λίγη προσοχή στο πως "καταγράφει" τους πρωταγωνιστές με λίγο πιο "γενικά" πλάνα στην αρχή για να φτάσουμε στα δυο απολαυστικά gros plan του φινάλε.
Το σενάριο, που δυστυχώς δεν αποφεύγει κάποια κλισέ κι ευκολίες, και λιτό είναι και τις "ανατροπές" του έχει και ουσιαστική και μεστή σκιαγράφιση των δυο βασικών χαρακτήρων κάνει και σε "παίρνει" μαζί του.
Οι ερμηνείες δυναμικές κι απολαυστικές. Ειδικά ο Τζ. Κ. Σίμονς δίνει μια ερμηνεία once in a lifetime.
Το Όσκαρ β ρόλου του το έχει παραδώσει ήδη η dhl απλά θα το ανακοινώσουν μαζί με τα υπόλοιπα στην απονομή.
Το set decoration απλό, οι φωτισμοί όσο χαμηλοί πρέπει να είναι και πανταχού παρούσα, αναμενόμενα, η μουσική.
Το μοντάζ είναι "από άλλο πλανήτη". Στο ίδιο για να μη πω υψηλότερο επίπεδο απ αυτό της σκηνοθεσίας.
Αφήστε στην άκρη τις όποιες επιφυλάξεις θα είχατε λόγω "θέματος" και δείτε τη. Αξίζει κάθε δευτερόλεπτό της.
Μια ταινία (η 2η μόλις του 29χρονου σκηνοθέτη) που ξεκίνησε από μικρού μήκους για να καταφέρει να φτάσει στο βραβείο κριτικής επιτροπής και κοινού στο Sundance, στο 15ήμερο των Καννών και σε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Η ιστορία ενός 19χρονου σχεδόν ακοινώνητου jazz drummer και η "σύγκρουσή" του με τον αυστηρό στα όρια του κυνισμού μουσικού δασκάλου - μαέστρου σε μια περιβόητη μουσική σχολή της Νέας Υόρκης.
In a few words : Μια από τις καλύτερες ταινίες του 2014 και πιθανότατα η καλύτερη αμερικάνικη.
Η σκηνηθεσία έχει ένα ρυθμό πραγματικά καθηλωτικό. Χρόνια είχα να δω κάτι τόσο "σφιχτοδεμένο" οπτικά.
Η κάμερα ακολουθεί τις λεπτομέρειες των σωμάτων και των μουσικών οργάνων μ έναν τρόπο που σε κάνει να "κολλάς" πάνω τους κάθε δευτερόλεπτο. Στο μυαλό του σκηνοθέτη θα υπήρχε σίγουρα κατά τα γυρίσματα ο τρόπος που σκηνοθετούσε ο Μ.Σκορσέζε τον Ντε Νίρο στο "ριγκ" στο Racing Bull. Δώστε λίγη προσοχή στο πως "καταγράφει" τους πρωταγωνιστές με λίγο πιο "γενικά" πλάνα στην αρχή για να φτάσουμε στα δυο απολαυστικά gros plan του φινάλε.
Το σενάριο, που δυστυχώς δεν αποφεύγει κάποια κλισέ κι ευκολίες, και λιτό είναι και τις "ανατροπές" του έχει και ουσιαστική και μεστή σκιαγράφιση των δυο βασικών χαρακτήρων κάνει και σε "παίρνει" μαζί του.
Οι ερμηνείες δυναμικές κι απολαυστικές. Ειδικά ο Τζ. Κ. Σίμονς δίνει μια ερμηνεία once in a lifetime.
Το Όσκαρ β ρόλου του το έχει παραδώσει ήδη η dhl απλά θα το ανακοινώσουν μαζί με τα υπόλοιπα στην απονομή.
Το set decoration απλό, οι φωτισμοί όσο χαμηλοί πρέπει να είναι και πανταχού παρούσα, αναμενόμενα, η μουσική.
Το μοντάζ είναι "από άλλο πλανήτη". Στο ίδιο για να μη πω υψηλότερο επίπεδο απ αυτό της σκηνοθεσίας.
Αφήστε στην άκρη τις όποιες επιφυλάξεις θα είχατε λόγω "θέματος" και δείτε τη. Αξίζει κάθε δευτερόλεπτό της.
drclaw
Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Ιουλ 2014
- Μηνύματα
- 1.107
- Like
- 21
- Πόντοι
- 16
Παρότι δε πήγα με μεγάλες προσδοκίες (λόγω σχετικά κακών κριτικών) μπορώ να πω ότι μου άρεσε και πράγματι ξεφεύγει από την πεπατημένη του Τιμ Μπάρτον. Τη θεωρώ την καλύτερη από αυτές που έχει κάνει ο Μπαρτον τα τελευταία χρόνια. Μόνο στο τέλος κάπως χάλασε ο ρυθμός, φάνηκε σαν άρπα κόλλα για να τελειώσει γρήγορα η ταινία.
Επισκέπτης
Ειδα το Gravity καλη ταινια θα ελεγα.Καταφερνει και σε κραταει σε αγωνια, καλη ερμηνεια κανει η σαντρα 
Αν δεν εχετε να κανετε κατι αλλο αξιζει να την δειτε.
Αν δεν εχετε να κανετε κατι αλλο αξιζει να την δειτε.
House of Fun
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 36.816
- Κριτικές
- 5
- Like
- 44
- Πόντοι
- 366
Geopa συμφωνώ με την κριτική σου για το American Sniper.
Θα γράψω γι αυτό και μερικά ακόμα που είδα σύντομα.
Θα γράψω γι αυτό και μερικά ακόμα που είδα σύντομα.
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.766
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.571
- Πόντοι
- 1.796
Άρεσε στην αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου που του χάρισε έξι υποψηφιότητες. Άρεσε στο κοινό, με αποτέλεσμα να συγκεντρώσει περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο τετραήμερο της προβολής του. Η νέα ταινία του Κλιντ Ίστγουντ, American Sniper, έχει θαυμαστές και επικριτές, ενώ όλοι συζητούν για το «Fake Baby-Gate» (την υπόθεση με το ψεύτικο μωρό).
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του αμερικανού ελεύθερου σκοπευτή Κρις Κάιλ, ο οποίος υπηρέτησε στο Ιράκ, σκοτώνοντας δεκάδες άτομα.
Γιατί, όμως, η ταινία έχει προκαλέσει τόσο έντονη διαμάχη;
Η συζήτηση ξεκίνησε όταν ο Σεθ Ρόγκεν και ο Μάικλ Μουρ έγραψαν στο Twitter τη γνώμη τους για το American Sniper.
Αστειευόμενος, ο Ρόγκεν συνέκρινε την ταινία με την ναζιστική προπαγάνδα που βλέπουμε στους Αδωξους Μπάστερδους του Κουέντιν Ταραντίνο, αλλά στη συνέχεια πήρε πίσω το σχόλιό του.
Ο Μάικλ Μουρ από την πλευρά του, είπε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι «δειλοί»
Η Σάρα Πέιλιν έσπευσε να υπερασπιστεί την ταινία, γράφοντας στη σελίδα της στο Facebook: «Αριστεροί του Χόλιγουντ καταλάβετε ότι η υπόλοιπη Αμερική γνωρίζει ότι δεν είστε ικανοί ούτε να γυαλίσετε τα παπούτσια του Κρις Κάιλ». Πολλοί άλλοι διάσημοι έσπευσαν να επιτεθούν σε όσους τάχθηκαν εναντίον της ταινίας.
Κάποιοι θεατές δηλώνουν ότι ο Κρις Κάιλ εμφανίζεται με πιο θετικό τρόπο από ότι θα περίμενε κανείς.
Πάντως, οι ίδιοι οι δημιουργοί της ταινίας δηλώνουν ότι δεν ήταν στόχος τους να κάνουν μία πολιτική ταινία, με τον Μπράντλεϊ Κούπερ να δηλώνει ότι πρόκειται για «μελέτη χαρακτήρα» και όχι για «πολιτική συζήτηση με θέμα τον πόλεμο».
Το «σκάνδαλο του ψεύτικου μωρού»
Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η παρατήρηση ότι το μωρό που κρατάει στα χέρια του ο Μπράντλεϊ Κούπερ δεν είναι αληθινό, αλλά ψεύτικο.
Η παρατήρηση αυτή προκάλεσε χιονοστιβάδα σχολίων στο Twitter, με τον Μαρκ Χάρις να παρατηρεί ότι «το πλαστικό μωρό στο American Sniper θα εξηγείται από αναλυτές του δημιουργού Κλιντ Ίστγουντ μέχρι το τέλος του κόσμου».
δεν το εχω δει και δε νομιζω να το δω
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του αμερικανού ελεύθερου σκοπευτή Κρις Κάιλ, ο οποίος υπηρέτησε στο Ιράκ, σκοτώνοντας δεκάδες άτομα.
Γιατί, όμως, η ταινία έχει προκαλέσει τόσο έντονη διαμάχη;
Η συζήτηση ξεκίνησε όταν ο Σεθ Ρόγκεν και ο Μάικλ Μουρ έγραψαν στο Twitter τη γνώμη τους για το American Sniper.
Αστειευόμενος, ο Ρόγκεν συνέκρινε την ταινία με την ναζιστική προπαγάνδα που βλέπουμε στους Αδωξους Μπάστερδους του Κουέντιν Ταραντίνο, αλλά στη συνέχεια πήρε πίσω το σχόλιό του.
Ο Μάικλ Μουρ από την πλευρά του, είπε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι «δειλοί»
Η Σάρα Πέιλιν έσπευσε να υπερασπιστεί την ταινία, γράφοντας στη σελίδα της στο Facebook: «Αριστεροί του Χόλιγουντ καταλάβετε ότι η υπόλοιπη Αμερική γνωρίζει ότι δεν είστε ικανοί ούτε να γυαλίσετε τα παπούτσια του Κρις Κάιλ». Πολλοί άλλοι διάσημοι έσπευσαν να επιτεθούν σε όσους τάχθηκαν εναντίον της ταινίας.
Κάποιοι θεατές δηλώνουν ότι ο Κρις Κάιλ εμφανίζεται με πιο θετικό τρόπο από ότι θα περίμενε κανείς.
Πάντως, οι ίδιοι οι δημιουργοί της ταινίας δηλώνουν ότι δεν ήταν στόχος τους να κάνουν μία πολιτική ταινία, με τον Μπράντλεϊ Κούπερ να δηλώνει ότι πρόκειται για «μελέτη χαρακτήρα» και όχι για «πολιτική συζήτηση με θέμα τον πόλεμο».
Το «σκάνδαλο του ψεύτικου μωρού»
Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η παρατήρηση ότι το μωρό που κρατάει στα χέρια του ο Μπράντλεϊ Κούπερ δεν είναι αληθινό, αλλά ψεύτικο.
Η παρατήρηση αυτή προκάλεσε χιονοστιβάδα σχολίων στο Twitter, με τον Μαρκ Χάρις να παρατηρεί ότι «το πλαστικό μωρό στο American Sniper θα εξηγείται από αναλυτές του δημιουργού Κλιντ Ίστγουντ μέχρι το τέλος του κόσμου».
δεν το εχω δει και δε νομιζω να το δω
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.766
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.571
- Πόντοι
- 1.796
ρε σεις εχει ναζιστικη προπαγανδα το αδωξοι μπασταρδοι?
χρηστος1011
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 19 Οκτ 2013
- Μηνύματα
- 14.786
- Like
- 2.616
- Πόντοι
- 606
παιδια αυτο το 7σαν ο 7 γιος ποτε βγαινει?