Προσωπική άποψη για ταινίες/δυνατές σκηνές

[House of Fun]

Τελικα δεν μαθαμε ποια ταινια ειναι εστω και ισαξια με το Birdman, απο το '10 και μετα... 

ενδεικτικά τα : drive , the master , Frances Ha , Whiplash

 

[House of Fun]

Tinker tailor soldier spy  , a separation ένα ενα τα θυμάμαι

 

[Karaman 7]

Τόσο γαμάτο ειν' το Birdman;

Αν θες να χασεις 2 ωρες απο την ζωη σου δες το, το ειδα σημερα το μεσημερι, μια πατατα και μιση, απορω για ποιο λογο γυριστηκε.?? για να παρουν μεροκαματο οι ηθοποιοι.?? σεναριο κουκουρουκου.!! αερολογιες του αερα και σκηνες χωρις νωημα που τραβανε για να συμπληρωσουν το ωραριο, μονο η εικονα και το καστινγκ αξιζει, σηκωθηκα 2 φορες χωρις να πατησω pause, και δεν εχασα και τιποτα, μετανιωσα που δεν το εβγαλα απο την αρχη.

 

[Heartbreaker83]

Ειδα το whiplash

Ωραιο, πολυ καλες ερμηνειες, βλεπεται με ενδιαφερον ακομα και αν δεν εισαι εξοικειωμενος με την jazz.



H ακομα και αν σε εκνευριζει αυτη η μουσικη απο το πρωτο 5λεπτο, οπως συμβαινει με εμενα

 

[drclaw]

Tinker tailor soldier spy  , a separation ένα ενα τα θυμάμαι

+1 για το Tinker Tailor Solider Spy 

 

[kosamf]

Το Drive δεν μου 'κανε καμια αισθηση οταν το ειδα.

To Τhe Master με ΕΚΝΕΥΡΙΣΕ με τη συνηθη ασυναρτησια του Anderson, και τους αδιαφορους χαρακτηρες (μην μου πεις οτι ειχε καμια επιδραση πανω σου ο τσαρλατανος "δασκαλος" και ο ψυχακιας "μαθητης"...)

Το Separation και το Whiplash δεσμευομαι να τα δω, καθως με εξεπληξε η βαθμολογια τους στο Rotten.

 

[kosamf]

Απ' την αλλη, η μαγεια του "Birdman", που δινει στο μονοπλανο τετοιο (πρωτογνωρο, για μονοπλανο) ρυθμο, οι ερμηνειαρες, η γαματη αισθητικη και, κυριως, το ΒΑΘΥΤΑΤΟ κειμενο, το κανουν εξαιρετικα δυσκολο "ανταγωνιστη"...

Και, ΟΚ, το κειμενο δεν ειναι ακριβως πρωτοτυπο, αλλα θιγει καιρια "φιλοσοφικα" θεματα, με τροπο εξαιρετικο. Χωρις ελιτισμους και χωρις να κουραζει.

 

[Geopa]

 

[Giorgos_Papadopoulos]

Το Birdman το είδα χθες στο σινεμά. Συμφωνώ ότι για κάποιους μπορεί να βγάλει την αίσθηση ότι είναι art/cult/indy παπαριά, αλλά εμένα μου άρεσε. Πολύ δυνατή μαύρη κωμωδία.

 

[kosamf]

Ειδα το Whiplash

Παρα πολυ δυνατη ταινια (με κρατησε κυριολεκτικα στην τσιτα, καθ' ολη τη διαρκεια), τρελη σκηνοθεσια-φωτογραφια ΑΛΛΑ δεν πετυχε κατι εξισου καινοτομο με το Birdman...

Και, δεδομενου οτι βρισκονται πολυ κοντα και στη θεματολογια (ΚΑΙ στις καλες ερμηνειες), θα ψηφισω Birdman.

 

[kosamf]

Α, να σημειωσω οτι το Birdman ειχε και λιγοτερες κλισεδιες...  ;)

 

[billy13]

Είδα το Birdman...γάμησε...

Λοιπόν ας πω και εγώ την γνώμη μου...επειδή προκάλεσα διαμάχη...από την στιγμή που έγραψα για την ταινία...
Έχω δει από τις ταινίες του φίλου μας του Alejandro του González του Iñárritu,τα Amores perros - 21 Grams - Babel και Birdman...δεν έχω δει το Biutiful ...

Η άποψη μου είναι ότι,όλες του οι ταινίες έχουν γίνει με γνώμονα την συγκομιδή βραβείων...με αποτέλεσμα να δίνεται βαρύτητα σε θέματα φωτογραφίας...κτλ...
Έτσι,πάντα στο τέλος νιώθεις ότι κάτι λείπει...
Δεν είναι σκηνοθέτης με όραμα,όπως ο Stanley Kubrick...ας πούμε...αλλά σκηνοθέτης που αναζητά την τεχνική τελειότητα της ταινίας!


Είναι πανέξυπνος...ευφυης,αλλά μέχρι εκεί...οι ταινίες του βλέπονται άνετα...αλλά όχι και να μπει στο Πάνθεον...
Αυτά... 

 

[House of Fun]

Birdman του Alejandro González Iñárritu

"Παρηκμασμένος" star του Hollywοοd προσπαθεί να ξαναμπεί στο "παιχνίδι" ανεβάζοντας "ποιοτικό - δραματικό" έργο στο Broadway.

In a few words: Ένα φιλμ που κινείται με ταχύτητες και σκαμπανεβάσματα rollecoaster ανάμεσα στο "σπουδαίο" και το "γελοίο", ανάμεσα στο πραγματικό σινεμά και την αυτο-υπονόμευση των καλών στοιχείων του.

Το "πρόβλημα" ξεκινάει απ τον πανάξιο βιρτουόζο τεχνίτη μεν εγωπαθή κι υπερφίαλο δε σκηνοθέτη της και συνσεναριογράφο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ το φιλμ είναι γυρισμένο με τεράστια μονοπλάνα μεγάλης διάρκειας και μονταρισμένο "κρυφά" με σκοπό να δίνει την αίσθηση μιας διαρκούς κίνησης. Τεράστια μονοπλάνα και "χωρίς" μοντάζ σκηνές ε? Ουάου δηλαδή αν είμαστε 15χρονα και δεν έχουμε δει κι ακούσει απολύτως τίποτα απολύτως ως τώρα για κάτι τύπους σαν τον Orson Welles (Touch of Evil), τον Michelangelo Antonioni
(Professione reporter),τον Robert Altman (The Player), κι ακόμα τον Paul Thomas Anderson (Boogie Nights, Magnolia) απ τους "τωρινούς". Και φυσικά δεν έχουμε ακούσει απολύτως τίποτα για κάποιον καραφλό, χοντρό, μισογύνη Βρετανό που κάποτε , στα 1948 (66 χρόνια πριν δλδ) γύρισε το Rope (Η Θηλιά) και το μόνταρε με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ τρόπο.
Αλλά για μένα το "πρόβλημα" δεν εντοπίζεται στα "δάνεια" του Ινιάριτου από τους τεράστους και θανόντες πια δημιουργούς. Το εντοπίζω στο στυλάκι "κοιτάξτε πόσο καλά σκηνοθετώ και πόσο "σοβαρά" τα "λέω" κι αξίζω όλο τα βραβεία και τα εισιτήρια  του κόσμου ". Προσωπικά με εκνευρίζει να βλέπω μια ταινία "κατασκευασμένη" έστω και πολύ καλά κατασκευασμένη.
Το σενάριο κινείται επίσης ανάμεσα στο "ελαφρύ" και το "δραματικό", στο "ρεαλιστικό" και το "σουρεαλιστικό" αλλά τα αποτέλεσμα δε δικαιώνει τους 4 "συγγραφείς" του. Παραδέχομαι πάντως πως οι δυνατές λεκτικά και "οπτικά" δυνατές σκηνές της ταινίας είναι οι "δραματικές". Υπάρχουν βέβαια κάποιες ατάκες και σκηνές που είναι "για τα λιοντάρια". Οι σουρεαλιστικές σκηνές δε με έπεισαν ούτε σεναριακά ούτε σκηνοθετικά. Με λίγα λόγια στην προσπάθειά του να παρουσιάσει κάτι πραγματικά μεγαλεπίβολο σε κάθε επίπεδο, φτάνει(και σε κάποιες σκηνές δυστυχώς ξεπερνά) τα όρια της "αφέλειας", για να δανειστώ κάτι απ τον "επεξηγηματικό" τίτλο του φιλμ.
Δε λέω φυσικά πως η ταινία δεν έχει κι αρετές. Η "διεύθυνση φωτογραφίας" του Emmanuel Lubezki είναι όπως πάντα εξαιρετική.
Οι ερμηνείες σχεδόν όλου του cast, με πρώτο και καλύτερο τον M.Keaton στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι δυναμικές κι ουσιαστικές.
Αν δεν τους τρόλαρε δε τόσο το σενάριο με τα ολισθήματά" του όσο κι η "επιδεικτικη" στα όρια της μεγαλομανίας σκηνοθεσία πιθανόν να ήταν κι ακόμα καλύτερες.
Βρίσκω πολύ πιθανό να κερδίσει και κάποια απ τα 9 Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε μ εκείνο της "καλύτερης" ταινίας να μοιάζει πιο "κοντά".

Σε γενικές γραμμές: δε λέω μη τη δείτε, ίσα ίσα λέω δείτε τη, απλά δε τη θεωρώ ούτε μεγάλο ούτε "καλό" κινηματογράφο.
Mας τα "είπαν" και μας τα "έδειξαν" άλλοι και πρόσφατα και παλιότερα πολύ καλύτερα.

Πάνω στο θέμα ηθοποιός-αγωνία-πρεμιέρα-αποδοχή κλπ , για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχουν δυο ταινιάρες, μεταξύ άλλων ,το
"Όλα για την Εύα" του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς και η "Νύχτα Πρεμιέρας" του Τζον Κασσαβέτης. Αμφότερες "σκίζουν κώλους".

 

[ZeroTolerance]

 

[House of Fun]

Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον φίλο μου Zero.

 

[ZeroTolerance]

Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον φίλο μου Zero.

 

[billy13]

η καλυτερη του ταινια το Amores Peros
δεν καταφερε απο τοτε να την ξεπερασει
και μια απο τις καλυτερες ταινιες που εχω δει, την πρωτη φορα που την ειδα ειχα παθει πλακα
δεν ισχυσε το ιδιο βεβαια οταν ειδα τις μετεπειτα ταινιες του

Ακριβώς την ίδια άποψη έχω....2o έρχεται το 21 Grams...

 

[raopau]

Ακριβώς την ίδια άποψη έχω....2o έρχεται το 21 Grams...

μετρησε το ρογιδι της ναομι γουοτς, γι αυτο...

 

[kosamf]

Birdman του Alejandro González Iñárritu

"Παρηκμασμένος" star του Hollywοοd προσπαθεί να ξαναμπεί στο "παιχνίδι" ανεβάζοντας "ποιοτικό - δραματικό" έργο στο Broadway.

In a few words: Ένα φιλμ που κινείται με ταχύτητες και σκαμπανεβάσματα rollecoaster ανάμεσα στο "σπουδαίο" και το "γελοίο", ανάμεσα στο πραγματικό σινεμά και την αυτο-υπονόμευση των καλών στοιχείων του.

Το "πρόβλημα" ξεκινάει απ τον πανάξιο βιρτουόζο τεχνίτη μεν εγωπαθή κι υπερφίαλο δε σκηνοθέτη της και συνσεναριογράφο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ το φιλμ είναι γυρισμένο με τεράστια μονοπλάνα μεγάλης διάρκειας και μονταρισμένο "κρυφά" με σκοπό να δίνει την αίσθηση μιας διαρκούς κίνησης. Τεράστια μονοπλάνα και "χωρίς" μοντάζ σκηνές ε? Ουάου δηλαδή αν είμαστε 15χρονα και δεν έχουμε δει κι ακούσει απολύτως τίποτα απολύτως ως τώρα για κάτι τύπους σαν τον Orson Welles (Touch of Evil), τον Michelangelo Antonioni
(Professione reporter),τον Robert Altman (The Player), κι ακόμα τον Paul Thomas Anderson (Boogie Nights, Magnolia) απ τους "τωρινούς". Και φυσικά δεν έχουμε ακούσει απολύτως τίποτα για κάποιον καραφλό, χοντρό, μισογύνη Βρετανό που κάποτε , στα 1948 (66 χρόνια πριν δλδ) γύρισε το Rope (Η Θηλιά) και το μόνταρε με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ τρόπο.
Αλλά για μένα το "πρόβλημα" δεν εντοπίζεται στα "δάνεια" του Ινιάριτου από τους τεράστους και θανόντες πια δημιουργούς. Το εντοπίζω στο στυλάκι "κοιτάξτε πόσο καλά σκηνοθετώ και πόσο "σοβαρά" τα "λέω" κι αξίζω όλο τα βραβεία και τα εισιτήρια  του κόσμου ". Προσωπικά με εκνευρίζει να βλέπω μια ταινία "κατασκευασμένη" έστω και πολύ καλά κατασκευασμένη.
Το σενάριο κινείται επίσης ανάμεσα στο "ελαφρύ" και το "δραματικό", στο "ρεαλιστικό" και το "σουρεαλιστικό" αλλά τα αποτέλεσμα δε δικαιώνει τους 4 "συγγραφείς" του. Παραδέχομαι πάντως πως οι δυνατές λεκτικά και "οπτικά" δυνατές σκηνές της ταινίας είναι οι "δραματικές". Υπάρχουν βέβαια κάποιες ατάκες και σκηνές που είναι "για τα λιοντάρια". Οι σουρεαλιστικές σκηνές δε με έπεισαν ούτε σεναριακά ούτε σκηνοθετικά. Με λίγα λόγια στην προσπάθειά του να παρουσιάσει κάτι πραγματικά μεγαλεπίβολο σε κάθε επίπεδο, φτάνει(και σε κάποιες σκηνές δυστυχώς ξεπερνά) τα όρια της "αφέλειας", για να δανειστώ κάτι απ τον "επεξηγηματικό" τίτλο του φιλμ.
Δε λέω φυσικά πως η ταινία δεν έχει κι αρετές. Η "διεύθυνση φωτογραφίας" του Emmanuel Lubezki είναι όπως πάντα εξαιρετική.
Οι ερμηνείες σχεδόν όλου του cast, με πρώτο και καλύτερο τον M.Keaton στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι δυναμικές κι ουσιαστικές.
Αν δεν τους τρόλαρε δε τόσο το σενάριο με τα ολισθήματά" του όσο κι η "επιδεικτικη" στα όρια της μεγαλομανίας σκηνοθεσία πιθανόν να ήταν κι ακόμα καλύτερες.
Βρίσκω πολύ πιθανό να κερδίσει και κάποια απ τα 9 Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε μ εκείνο της "καλύτερης" ταινίας να μοιάζει πιο "κοντά".

Σε γενικές γραμμές: δε λέω μη τη δείτε, ίσα ίσα λέω δείτε τη, απλά δε τη θεωρώ ούτε μεγάλο ούτε "καλό" κινηματογράφο.
Mας τα "είπαν" και μας τα "έδειξαν" άλλοι και πρόσφατα και παλιότερα πολύ καλύτερα.

Πάνω στο θέμα ηθοποιός-αγωνία-πρεμιέρα-αποδοχή κλπ , για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχουν δυο ταινιάρες, μεταξύ άλλων ,το
"Όλα για την Εύα" του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς και η "Νύχτα Πρεμιέρας" του Τζον Κασσαβέτης. Αμφότερες "σκίζουν κώλους".

Εισαι τελειως μεροληπτικος.

Ειναι δυνατον να μιλας για "αγρα" βραβειων απ' τον Inarritu και να αναφερεις, ως αντιδιαστολη, τον PTA???
O τυπος κατασκευαζει τους ηρωές του, με ΜΟΝΗ επιδιωξη τα Οσκαρ!
Γιατι νομιζεις πως ο Τομ Κρουζ τον εμπιστευθηκε, στα 27 του? Επειδη η Magnolia ειναι καμια ταινια της προκοπης?
Οοοοχι... Απλα, επειδη ο ΡΟΛΟΣ του Κρουζ ηταν οσκαρικος.

Οσο για μονοπλανα:
To Rope ειναι, ισως, απ' τις μετριοτερες ταινιες του Χιτσκοκ, κι ο ιδιος το 'χει παραδεχτει πως το 'κανε πειραματικα (και δεν του πολυβγηκε)
Τα υπολοιπα που παρεθεσες χρησιμοποιουν μονοπλανο σε συγκεκριμενα σημεια, και οχι ως ΟΛΙΣΤΙΚΗ αισθητικη.

Εκει εγκειται το μεγαλειο του Birdman. Οτι τεντωσε στα ακρα το μονοπλανο, χωρις να χασει ουτε δευτερολεπτο σε ρυθμο!!!  

ΥΓ: Αντονιονι δεν εχω δει... ακομα.

ΥΓ2: Το θεμα του Birdman σαφως και ΔΕΝ ειναι πρωτοτυπο. Το 'χει κανει φυλλο και φτερο ο Γουντυ Αλλεν σ' ενα ματσο ταινιες (με αποκορυφωμα: Bullets Over Broadway).
Ουτε Cassavetes εχω δει 

 

[Geopa]

Μονόπλανα, δίπλανα, λίαρ-τζετ ή δεν ξέρω τι άλλο, αν μια ταινία δεν έχει σενάριο και καλό καστ, άντε γεια....
Πάντως τα αριστουργήματα δεν ξεχνιούνται από κανέναν, όσο αδαής και να είναι από κινηματογράφο!!!!
Και ανεξαρτήτως τεχνικών και άλλων λεπτομερειών, τα πραγματικά αριστουργήματα αρέσουν και στον κόσμο!!!
Όποιος φτιάχνει ταινίες για την πάρτη του, απλώς δεν φτιάχνει αριστουργήματα.....
Π.χ. ο Αγγελόπουλος ήταν φανταστικός και άρτιος κινηματογραφιστής, αλλά οι ταινίες του δεν βλεπόντουσαν, τι να κάνουμε.....
Σόρρυ αλλά το Birdman μέχρι του χρόνου τέτοιον καιρό θα έχει ξεχαστεί!!!!
Όπως και τόσα άλλα "αριστουργήματα" της τελευταίας 7ετιας....να σας τα θυμίσω?