Αν δεν υπηρχε θεος δεν θα υπηρχαν αθεοι.....
τωρα θεος κατα την αποψη μου σημαινει οτι και οπως τον νιωθουμε μεσα μας...
χρονια πολλα !
Χρόνια πολλά και σε σένα.
Λοιπόν (κουφάλες), αυτά είναι λυμένα θέματα.
Έψαξα λίγο, και το βρήκα. Είναι από ΑΥΤΟ ΕΔΩ το φόρουμ.
Και είναι γραμμένο πριν από ΕΝΤΕΚΑ χρόνια. Το site έχει αρχίσει να έχει ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ιστορική γνώση.
Είναι λίγο μεγάλο, αλλά όποιος έχει κέφι, ας κάτσει να το διαβάσει. Θα του λυθούν πολλές απορίες.
(11 χρόνια είναι ένα τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα, και ένα λίγο λιγότερο τίποτα μπροστά στα 2.000 χρόνια του χριστιανισμού. Αλλά είναι ΚΑΤΙ). Τίποτα απ' αυτά που έγραψα πριν 11 χρόνια δεν έχει αλλάξει.
Εδώ το original post
Και εδώ το ίδιο το κείμενο γιατί άλλαξε ο editor από το 2006, και μερικά στοιχεία βγαίνουν σαν "?". Το ξαναβάζω, συμβατό με τον σημερινό editor και με μικρές διορθώσεις:
Απ:Ανακοίνωση Εκκλησίας-πολύ γέλιο! - 10/5/2006 14:51
Θρησκείες: Η εξήγηση του άθεου.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων «πιστεύει» σε κάποιο «θεό».
Δεν έχει σημασία ποιος είναι αυτός ή πως ο καθένας τον ονομάζει. Σημασία έχει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σε «κάτι» πιστεύουν.
Είμαι άθεος, άθρησκος, και όλα τα σχετικά στερητικά «Α» που μπορεί να υπάρξουν, γιατί ΔΕΝ πιστεύω ότι υπάρχει «κάπου» κάτι «ανώτερο», το οποίο έχει όλες αυτές τις ιδιότητες που οι «πιστοί» του αποδίδουν, και πολύ περισσότερο τις ιδιότητες που οι «επίσημοι» ή αυτόκλητοι «εκπρόσωποί του» επί της γης του αποδίδουν.
Είμαι μειοψηφία και το ξέρω. Αλλά αυτό δε με ενοχλεί.
Η διαφορά μου (και των υπολοίπων σαν και μένα) από αυτούς που «πιστεύουν» είναι ότι εμείς δεν έχουμε λόγο να διατυμπανίζουμε τις απόψεις μας, γιατί το να διατυμπανίζεις άποψη για κάτι ανύπαρκτο δεν έχει νόημα. Τις απόψεις μας τις κρατάμε για τον εαυτό μας σαν απάντηση στους «πιστούς», και μας φτάνει αυτό.
Και ούτε αυτό θα χρειαζόταν, αν οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία, δεν κατέβαλε προσπάθειες προσηλυτισμού προς εμάς (τους λίγους άθεους). Αλλά το κάνει. Σε πάρα πολλά επίπεδα και στάδια της ανθρώπινης ζωής, επίμονα και καταπιεστικά.
Το κάνει, γιατί αυτή είναι η φύση της πίστης και της θρησκείας. «Πίστη» και «θρησκεία» (και πολύ περισσότερο «εκκλησία»), είναι η δραστηριότητα που ζητάει να «τραβήξει» τις πεποιθήσεις των ανθρώπων προς κάποια άποψη που ΔΕΝ τεκμηριώνεται, και η κάθε εκκλησία ή θρησκεία προσπαθεί να τις ομαδοποιήσει προς τα εκεί. Αυτή είναι η ισχύς τους, πάνω σε αυτό (την πίστη) στηρίζονται, αυτό προσπαθούν να επεκτείνουν. Το λένε καθαρά άλλωστε.
Γι αυτό και υπάρχουν «μεγάλες» θρησκείες. Εκεί η ομαδοποίηση έχει πετύχει περισσότερο από όσο στις μικρές.
Αν αυτό (ο προσηλυτισμός) δεν ίσχυε, τότε δε θα υπήρχαν «θρησκείες». Κάθε άνθρωπος που από εσωτερική παρόρμηση θα αισθανόταν την ανάγκη να πιστεύει «κάπου», θα το έκανε, και θα ονόμαζε το θεό του διαφορετικά, ή θα «θεοποιούσε» διαφορετικό πράμα ο καθένας. Τώρα υπάρχει έτοιμη η διέξοδος. Στο πιάτο. Θες να πιστέψεις? Εκεί θα πας, να σου πει αυτός τι. Ξέρει.
Και καμιά φορά δεν επιτρέπεται να υπάρχει και άλλο πιάτο εκτός από το προσφερόμενο.
Τα θέματα είναι δύο:
1) Γιατί ο κάθε άνθρωπος (ή έστω οι περισσότεροι) αισθάνεται (δε το αρνούμαι ότι συμβαίνει) αυτή την ανάγκη? Και
2) Γιατί έχει πετύχει σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτή η ομαδοποίηση?
Για το πρώτο, η εξήγηση είναι ότι ο άνθρωπος, από τότε που ξεχώρισε από τα υπόλοιπα ζώα λόγω διάνοιας, σκέψεων, λόγου, και λογικής, άρχισε να έχει ανασφάλειες. Οι ανασφάλειες ΟΛΕΣ, προέρχονται από ένα και μόνο ερώτημα:
«Τι θα γίνω αφού πεθάνω?»
Για το δεύτερο, η εξήγηση είναι ότι η προπαγάνδα, η ισχύς, η πειθώ, τα τεχνάσματα, ο εντυπωσιασμός και άλλες τέτοιες δραστηριότητες και ιδιότητες φέρνουν αυτό το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Η ομαδοποίηση σε 5-10 (άντε 50 ή 500 υποθέτω, αν βάλουμε στο λογαριασμό και τις μικρότερες) «θρησκείες».
Μέχρι εδώ μόνο 2 ερωτήματα διατύπωσα. Απαντήσεις σε αυτά τα 2 θα δώσω από δω και κάτω:
Γιατί ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι τέτοιο?
Είναι απλό. Η ανάγκη αυτή προέρχεται από την αγωνία του θανάτου. Ο άνθρωπος ΞΕΡΕΙ ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει. Πράγμα που τα υπόλοιπα ζώα δεν το ξέρουν. Ή δεν το σκέφτονται.
Μπορεί και ο άνθρωπος να μη το σκέφτεται κάθε ώρα και στιγμή (και εδώ υπάρχουν διαφοροποιήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο και στατιστικές κατανομές), αλλά όταν το σκεφτεί, ή όταν κάποιος άλλος του το φέρει στο μυαλό, είναι σίγουρος ότι αυτό, κάποτε θα του συμβεί. Δεν πρόκειται να το αποφύγει, και το ξέρει.
Η αποδοχή του ότι: «Δε θα γίνω τίποτα», «Θα χαθώ», «Θα ξαναγίνω αυτό που ήμουν πριν γεννηθώ» δε του αρκούν, δε τον ικανοποιούν, ή δε του περνάνε απ το μυαλό. Κάτι άλλο πρέπει να γίνει "μετά", όχι το απόλυτο τίποτα.
Οπότε, αρχίζει τις πνευματικές και μεταφυσικές αναζητήσεις. Να μην επεκταθώ τώρα σε αυτές, πάντως ο βαθύτερος λόγος που ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι «ανώτερο», «θείο», «υπερφυσικό» και όλες αυτές τις ιδιότητες που αποδίδονται «στο θεό», είναι αυτός. Είναι ο φόβος του θανάτου.
Φαίνεται αυτό άλλωστε, γιατί σε όλες τις «θρησκείες» το μέγα θέμα είναι ο θάνατος. Που διατυπώνεται με διάφορους τρόπους, γαρνίρεται με διάφορες θεωρίες (περί προσεχούς αναστάσεως νεκρών, δεύτερης παρουσίας, μετά θάνατον ζωής, κλπ παπαριές) και από δω σε πάνε, από κει σε πάνε, όλο εκεί στο φέρνουν το παραμύθι. Δεν υπάρχει θρησκεία που να λέει π.χ. πως θα αυξήσεις τη σοδιά σου, ή πώς θα βγάλεις περισσότερα άλογα από 1.600 cc, ή πώς θα γαμήσεις καλύτερη γκόμενα. Όλες για το τι θα γίνεις ΑΦΟΥ πεθάνεις λένε. Και όλο εκεί φέρνουν την κουβέντα με τις θεωρίες τους, τις ιστορίες τους και τα "βιβλία" τους.
Την άποψη: «δε μ? ενδιαφέρει ρε παιδιά, στ' αρχίδια μου», ή «δε θα γίνω τίποτα, θα εξαφανιστώ», δε τη λέει καμία θρησκεία. Είσαι άθεος άμα το πιστεύεις αυτό, γιατί δε πιστεύεις ότι «κάτι» θα σε «σώσει» από την επερχόμενη εξαφάνισή σου.
Θρησκεία λοιπόν είναι η δημιουργία της πεποίθησης ότι «ΑΥΤΟ» (το ανώτερο, το υπέρτατο κλπ, ο θεός με μια λέξη), θα σε «σώσει» από την επερχόμενη εξαφάνισή σου. Και αυτό επίσης το λένε καθαρά οι «εκπρόσωποι του θεού». (Σώσον Κύριε τον λαόν σου, κλπ).
Και «ΑΥΤΟ», για να μπορέσει να καλύψει το λόγο για το οποίο εφευρέθηκε (που δεν καλύπτεται), πρέπει να εμπεριέχει μεγάλη δόση ακατανόητων στοιχείων, δύναμης, και «μυστηρίου». Αυτό ονομάστηκε «Θεός».
Πώς όμως άρχισε να υπάρχει αυτή η ομαδοποίηση? Πως «δημιουργήθηκε» η θρησκεία?
Πώς δηλαδή όλοι οι άνθρωποι κατέληξαν στο να πιστεύουν σε κάτι κοινό (με την ευρεία έννοια: δεν έχει σημασία αν λέγεται Θεός, Χριστός, Αλλάχ, Κομφούκιος, Βούδας, ή δεν ξέρω τι άλλο)? Το «ανώτερο»? Το «παντοδύναμο»? Το «πανάγαθο»? κλπ.
Για διαβάστε εδώ πιο κάτω μια εξήγηση:
Η ιστορία του πλανήτη μας είναι σχετικά γνωστή:
Σε τάξεις μεγέθους (τα νούμερα είναι τόσο μεγάλα που οι ακρίβειες δεν παίζουν κανένα ρόλο) υπάρχει σαν στερεό σώμα για περίπου 4,5 δις χρόνια, και οι προβλέψεις είναι ότι θα υπάρχει για άλλα τόσα. Από αυτά, «ζωή» υπήρξε για τα 2,5 ~ 3 δις τελευταία χρόνια, και από αυτά, «λογική» ζωή (άνθρωποι) τα τελευταία 500.000 ~ 2 εκ. χρόνια. Οι αμοιβάδες, τα πρωτόζωα, οι δεινόσαυροι, και όλες οι άλλες μορφές ζωής που (αποδεδειγμένα) υπήρξαν πριν από την εμφάνιση του ανθρώπου (η οποία ήταν και αυτή αποτέλεσμα κάποιας μετάλλαξης από τον πρόγονό του), δεν είχαν βέβαια ανησυχίες περί του «τι θα γίνω αφού πεθάνω». Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τα υπάρχοντα είδη του ζωικού (και φυτικού) βασιλείου (πλην ανθρώπου).
Κάποια στιγμή, από κάποια μετάλλαξη, ξεχώρισε το ανθρώπινο είδος. Η διαφορά που το έκανε να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα ήταν ότι άρχισε να έχει μεγαλύτερες ικανότητες σκέψης. Η αξιοποίηση του εγκεφάλου του δηλαδή.
Αυτό το ον, πρώτα σκέφτηκε ότι με μια πέτρα θα σπάσει εύκολα τον καρπό για να τον φάει, μετά να τυλίξει τα πόδια του με δέρματα για να μην πληγιάζουν όταν τρέχει, μετά να ψήσει το φαί του, μετά να φτιάξει καλύβα, μετά τροχό κύλισης, μετά βίδα, μετά να σημειώσει... Και σήμερα να γράφει στο PC.
Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς τους πρώτους είδε έναν πεθαμένο ή σκοτωμένο, και αναρωτήθηκε τι του συνέβη. Σκεπτόμενος ακόμη παραπέρα, αναρωτήθηκε τι θα συμβεί και στον ίδιο, όταν και ο ίδιος βρεθεί στην ίδια κατάσταση. Κόκαλο, ακίνητος και κρύος.
Αν την απορία του αυτή την είπε και στο διπλανό του, και αν αυτός ο διπλανός ήταν λίγο πιο έξυπνος από τον ερωτώντα, τότε ο διπλανός θα σκέφτηκε:
«Αν του απαντήσω, μπορώ ίσως να βγάλω κάτι απ αυτό».
Αυτή ήταν η στιγμή που γεννήθηκε η «θρησκεία» στη γη.
Του είπε λοιπόν «Θα σου πω, αλλά δώσε μου ένα κομμάτι απ το φαί σου».
Ο πρώτος ενέδωσε. Ήθελε οπωσδήποτε να μάθει. Και πλήρωσε.
Ο δεύτερος άρχισε να του λέει (σίγουρα) ανοησίες.
Γιατί βέβαια, ούτε τότε, ούτε και τώρα υπάρχει σαφής απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Στο ερώτημα «Τι θα γίνω αφού πεθάνω». (Αν κάποιος χρειάζεται οπωσδήποτε μια απάντηση σ' αυτό, πρέπει να ψάξει να την βρει μόνος του. Με το να ρωτήσει, πέφτει απλώς θύμα).
Σαν πιο έξυπνος, ο δεύτερος τον μπέρδεψε, και του είπε ή του έδειξε διάφορα τα οποία ικανοποίησαν τον πρώτο.
Έτσι του πήρε (με τη σύμφωνη θέληση του πρώτου) τη μπριζόλα του και την έφαγε.
Και ο πρώτος, έφυγε με κάποια απάντηση. Ικανοποιημένος, νόμισε. Πείσθηκε. Πίστεψε. Νόμισε ότι πήρε απάντηση. Έτσι η συναλλαγή ικανοποίησε και τους δύο.
Επαναλαμβάνω, υποθέτω (και ισχυρίζομαι) ότι αυτή ήταν η πρώτη στιγμή εκδήλωσης ύπαρξης θρησκείας πάνω στον πλανήτη. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Κάποιος αναρωτήθηκε, και κάποιος του απάντησε. Αυτός που απάντησε «ήξερε» περισσότερα.
Πώς τα ήξερε?
Κάποτε τον ρώτησαν (για να τον αμφισβητήσουν ίσως). Έξυπνος ήταν, κάτι έπρεπε να βρει για να «στηρίξει» το παραμύθι του. Και βρήκε να πει ότι εκεί πάνω υπάρχει «αυτό το κάτι» (που όταν πεθάνουμε θα μας πάρει κοντά Του), και βέβαια είπε και ότι αυτός ξέρει παραπάνω από τους υπόλοιπους, γιατί (κάτω από αδιευκρίνιστες και μυστήριες συνθήκες πάντα) αυτό το «κάτι» του αποκάλυψε τα μυστικά που τώρα ο ίδιος λέει στους υπόλοιπους. Σαν ότι ο θεός έδωσε τις δέκα εντολές στο Μωϋσή π.χ.
Άρα αυτός ήταν πιο κοντά στο «θεό» από τον πρώτο που ρώτησε, και απ όλους τους άλλους που επίσης «δεν ήξεραν».
Ήταν ο «εκπρόσωπός του».
Το ίδιο βιολί συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο δεύτερος, (πάντα) πιο πονηρός, το ξανασκέφτηκε το θέμα. Είδε ότι εδώ υπάρχει «ψωμί». Έτσι βρήκε και τους υπόλοιπους της φυλής, και αν αυτοί δεν είχαν από μόνοι τους την ανησυχία που είχε ο πρώτος ερωτών, φρόντισε ο ίδιος (ο πονηρός) έντεχνα να τους τη δημιουργήσει.
Και μετά βέβαια, να τους απαντήσει, και να ξανακάνει τη συναλλαγή.
Έτσι έλυσε το πρόβλημα της επιβίωσής του, χωρίς να χρειάζεται να βγαίνει να κυνηγάει ή να καλλιεργεί. Έβγαιναν οι άλλοι για αυτόν. Κι αυτός μάζευε.
Έτσι καθιερώθηκε ο «μάγος» της φυλής, ο προφήτης, ο ιερέας, ο «εκπρόσωπος» του θείου πάνω στη Γη.
Αυτός είναι κάτι παραπάνω από μας. Ξέρει περισσότερα. Συγχωρεί. Αφορίζει. Εξορκίζει. Έχει εξουσία με λίγα λόγια. Οπότε πρέπει και να τον σεβόμαστε.
(Και επειδή έχει και πολλά τρόφιμα, έχει και 2-3 δικούς του, που τους ταϊζει, κι αν κάποιος τον αμφισβητήσει, αναλαμβάνουν αυτοί).
Ντύνεται κατάλληλα, μιλάει κατάλληλα, την ξέρει την τέχνη. Η τέχνη αυτή πάει από πρωτομάστορα σε παραγιό αιώνες τώρα.
Ο ένας με τον άλλο, οι «πιστοί» διαδίδουν τα ανωτέρω. Ότι ο μάγος «έλυσε τα προβλήματα». Έτσι ο «μάγος» αποκτά πολλούς που τρέχουν προς αυτόν για να «τους βοηθήσει». Κι ότι τους πει, το πιστεύουν.
Να γιατί υπάρχει η ομαδοποίηση.
Να γιατί η Εκκλησίες έχουν μεγαλώσει τόσο, που έχουν πλέον διοικητική δομή, ιεραρχία, περιουσίες, Τράπεζες, επιχειρήσεις, και όλα τα υπόλοιπα. Γιατί οι «πιστοί» τους δίνουν αυτή τη δύναμη.
Μόνο γι αυτό.
Άλλωστε μόνο οι Εκκλησίες έχουν οπαδούς? Οι ομάδες έχουν, οι πολιτικοί έχουν, οι καλλιτέχνες έχουν, οι δημοσιογράφοι έχουν, οι αθλητές έχουν. Πάρα πολλοί «φορείς» έχουν. Οι εκκλησίες είναι απ τους αρχαιότερους οργανισμούς που έχουν ανάγει τον ομαδοποίηση, τον προσηλυτισμό, την εξουσία και τους λοιπούς τρόπους διαχείρισης ισχύος σε επιστήμη, και για αυτό ξέρουν και το κάνουν πάρα πολύ καλά αυτό. Και το πετυχαίνουν.
Εδώ έχουν φτάσει τα McDonald's να έχουν οπαδούς, προσφέροντας ένα πιάτο (απαίσιο) φαϊ, ο Πάπας δε θα έχει? Που προσφέρει «σωτηρία της ψυχής»?
Οι «αλλαγές» στην δομή της εξουσίας σε τομείς «θρησκείας» μετρώνται να γίνονται σε περιόδους αιώνων, ή χιλιετιών. Λέτε να είμαστε εμείς η γενιά που θα πέσουμε πάνω σε τέτοια αλλαγή? Απίθανο.
Οπότε ας κάνουμε τη δουλειά μας και ας κάνουν και αυτοί τη δική τους. Βρίσκουν έδαφος για να την κάνουν.
Αυτό που μπορεί ο καθένας μας να κάνει είναι να μην επιτρέπει
στον εαυτό του να αποτελεί αυτό το έδαφος. Το τι κάνει ο δίπλα του, δεν τον αφορά.
Να προσθέσω δύο πράματα ακόμα:
1) Εγώ, ο άθεος γράφων δε «φοβάμαι» (τι θα γίνω αφού πεθάνω)?
Απαντώ πως όχι.
Ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος κειμένου, είναι και «προσωπικές» πεποιθήσεις (το γιατί δηλαδή οι πεποιθήσεις μου έχουν εφαρμογή μόνο πάνω σε μένα), οπότε δεν επεκτείνομαι σ' αυτό το θέμα.
Έχω απαντήσει πάντως (στον εαυτό μου), δεν κρύβω τις απόψεις μου από όποιον θέλει να τις μάθει, αλλά δεν έχω και λόγο να τις δημοσιοποιήσω. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να προσηλυτίσω κανέναν προς αυτές, άρα δεν τις λέω αν δεν ερωτηθώ.
Πάντως δε «φοβάμαι». Κι ας έχω βρεθεί αρκετά κοντά στο θάνατο κάποιες φορές.
2) Κάπου παραπάνω γράφω:
Η πλειοψηφία καταβάλλει προσπάθειες προσηλυτισμού προς εμάς (τους λίγους άθεους). Σε πάρα πολλά επίπεδα και στάδια της ανθρώπινης ζωής. Τι εννοώ:
Δεν μπορώ να ξέρω καλά τι κάνουν οι «άλλες» θρησκείες (γιατί δεν ασχολούμαι), είμαι σίγουρος πάντως ότι κάνουν πράματα αντίστοιχα με την «επικρατούσα» δική μας. Δηλαδή:
1ον) «Βαφτίζουν» τα παιδιά (σωματική βία με αναγκαστική αποδοχή και του συγγενικού τους περιβάλλοντος) σε ηλικία που αυτά δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
2ον) Εφαρμόζουν τη σωματική βία (μετάληψη: κατάποση αμφιβόλου καθαρότητας ουσίας που όμως επιβάλλεται με το επιχείρημα ότι πρόκειται περί «μυστηρίου» και «θείας» πράξεως, άρα οι απόψεις περί σιχαμάρας (το ίδιο κουτάλι όλοι) καταπιεζόμενες, δεν ισχύουν).
3ον) Υποχρεώνουν τα σχολεία να διδάσκουν τα θρησκευτικά και τις θεωρίες που έχουν αυτοί καθιερώσει (μεταξύ των οποίων και την ανωτέρω περί μη σιχαμάρας).
4ον) Έχουν ΜΜΕ που προπαγανδίζουν συνεχώς τις αξίες και θεωρίες τους, και με τον ένα ή άλλο τρόπο (διαπλοκή με την κρατική εξουσία) ΔΕΝ επιτρέπουν σε άλλες απόψεις να ακουστούν. Ή απολαμβάνουν δεσπόζουσας προβολής από τα κοινά ΜΜΕ.
5ον) Έντεχνα συντηρούν στους οπαδούς τους την πεποίθηση ότι αυτοί και μόνο είναι οι εκπρόσωποι του «αληθινού» θεού. Όποιος διατυπώσει άλλη άποψη είναι «άθεος» (κακό αυτό) ή «αιρετικός» (ακόμα χειρότερο αυτό).
6ον) Προσωπικά, όποτε έχω διατυπώσει τις αθεϊστικές μου απόψεις σε «πιστό» έχω δεχθεί εκπληκτική επίθεση. Δε ξέρω αν το σύστημά τους με φακελώνει κι όλας. Και το ίδιο ισχύει και εδώ, σε αυτό το site, και όσοι παρακολουθούν από παλιά, ξέρουν τι εννοώ.
Συμπέρασμα (του άθεου):
Δε με πειράζει ο καθένας να πιστεύει ότι θέλει.
Δε με πειράζει ο καθένας να αφήνει την περιουσία του επίσης όπου θέλει: Στη Μητρόπολη, στα παιδιά του, η στην ποδοσφαιρική του ομάδα, το ίδιο μου κάνει.
Με πειράζει όμως εγώ για κάθε δραχμή (συγγνώμη ευρώ) που βγάζω, να καλούμαι να πληρώνω ΕΠΑΧΘΗ φόρο, για να «συμμετέχω στα κοινά», και οι «εκπρόσωποι του θεού» που διαχειρίζονται πόρους ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΟΥΣ από τους δικούς μου (επ ωφελεία τους βέβαια) να μην πληρώνουν δραχμή (συμμετέχοντας στα κοινά) φόρο.
Ούτε όταν τους αποκτούν (με όποιο τρόπο: δωρεές, κληρονομιές. Εγώ πληρώνω φόρο για να κάνω δωρεά στο παιδί μου).
Ούτε όταν οι περιουσίες τους αποδίδουν εισόδημα (νοίκια, παραχωρήσεις, εκμεταλλεύσεις, κλπ).
Ούτε όταν η επαγγελματική δραστηριότητα τους φέρνει εισοδήματα (παγκάρι, τάματα, τελετές, έρανοι, κλπ).
Ούτε όταν εκποιούν την περιουσία τους (πώληση των αποκτηθέντων).
Με πειράζει που είναι ανεξέλεγκτοι.
Και δεν υπαινύσσομαι ότι σε αυτούς θα έπρεπε να υπάρχει έλεγχος ή φορολόγηση περισσότερη από ότι σε μας τους υπόλοιπους.
Η ίδια να υπάρχει.
Αλλά να υπάρχει.
