Η χριστιανική ηθική είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο και θεμιτό και καλό θα ήταν όλοι να πορευόμαστε με αυτή πυξίδα. Αναφέρομαι στις διδαχές περί καλοσύνης, αλτρουισμού κτλ, πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Από κει και πέρα, σε ένα κοσμικό κράτος που υποτίθεται ότι έχουμε, το κατσικωμα των χριστιανών πάνω στο σβέρκο όλων των υπολοίπων και η προσπάθεια επιβολής των απόψεων τους, είναι κάτι λυπηρό. Να είστε ανοιχτομυαλοι και να δέχεστε την κριτικη, όπως τη δεχόμαστε και εμείς οι υπόλοιποι και όχι μόλις εκφράσει κάποιος μια γνώμη αντίθετη με τα πιστεύω σας να πέφτετε να τον φάτε ως αιρετικό και αμαρτωλό σκουπίδι. Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή στο σύγχρονο κόσμο της επιστήμης και της γνώσης καταρρίπτονται κάποια πράγματα βαθιά ριζωμένα και ξεχωρίζουν οι μυθοι απ' τις αλήθειες; Μήπως τα διάφορα θρησκευτικά οικοδομήματα δεν έχουν κάτι να αντιτάξουν απέναντι στην εμπεριστατωμένη κριτική και εμφανίζονται ανεπαρκή; Προσωπικά ακολουθώ το δρόμο της ανεκτικότητας απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό από μένα και τα πιστεύω μου, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και από την άλλη μεριά. Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους είναι δύσκολο να δουν τα πράγματα από άλλη σκοπιά και χρειάζονται την ψυχική στήριξη που τους δίνει η πίστη για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής, αλλά όταν μπλεκουν την πολιτική με τη θρησκευτική εξουσία και προσπαθούν να επιβάλλουν πράγματα με τη δικαιολογία της πλειοψηφίας είναι απαράδεκτο. Ο καθένας πρέπει να τραβάει το δικό του ξεχωριστό δρόμο χωρίς να ενοχλείται και να ενοχλεί. Όταν μας λέτε άπιστους, αχρηστους, χαμένα κορμια και δεν ξέρω και γω τι, να δέχεστε μετά και το χιούμορ που ουσιαστικά είναι για εσωτερική κατανάλωση μεταξύ των "άπιστων" που κάνουν οι τύποι όταν μαζεύονται και τρώνε κρέας τη Μ. Παρασκευή. Και να μην τσιμπατε με τα ΜΜΕ που τη δουλειά τους κάνουν ρίχνοντας δολωματακι στους αγανακτισμένους θεματοφύλακες της χριστιανοσύνης, τους οποίους μόνο σε κάτι τέτοιες φάσεις τους πιάνει η πρεμουρα.