Σήμερα άλλη μια κωλομέρα, άλλη μια κωλοκυριακή. Έκανα πλάνα για γιαννιτσών, να χτυπήσω καμμιά ομορφιά για χοτέλ, ωρίτσα, ίσως και 2, είχα όρεξη (και πολλά λεφτά που άρχισαν να με βαραίνουν). Η αρχή ήταν τραγική, για το καλοσώρισες στην περιοχή, με υποδέχτηκαν δυο τραβέλια (ευτυχώς τα πιατσοτράβελα είναι φτηνό υλικό με πολλές ατέλειες και τα καταλαβαίνεις αμέσως, αλλά και αν δεν τα καταλάβαινες, 99% έχουν αμάξι και τα αναγνωρίζεις από αυτό). Αυτό το πήρα σαν κακό οιωνό, κι έτσι τα έφεραν οι θεοί πραγματικά, η συνέχεια να είναι ακόμη χειρότερη. Σειρήνες, περιπολικά, μοτοσυκλέτες, σκατόμπατσοι. Πέρασαν μια. Λέω εντάξει, shitstorm είναι, θα περάσει, θα φύγουν, θα γίνουν όλα ζάχαρη ξανά. Κόβω μια γύρα, ξανά τα ίδια, περνάνε άλλη μια. Λέω εντάξει, μαλάκες είναι, θα ξαναπεράσουν, θα φύγουν, θα γίνουν όλα ζάχαρη ξανά. Αμ δε... Στήθηκαν σαν τις καρυόλες μπροστά στο βενζινάδικο και λίμνασαν σαν σκατά εκεί. Κόψαν όλη την καλή κίνηση, διώξαν όλο τον καλό κόσμο, έκαναν την περιοχή σαν τη καράφλα και το κώλο τους, άτριχο γυαλί που καθρεφτίζει, αντανακλά το φως και γουστάρει πουτσοσκάμπιλα να στρώσει.
Ξενέρωσα τη ζωή μου. Αυτή η βραδυά ήταν η χειρότερη από ΟΛΕΣ, όλων των χρόνων που είμαι στο άθλημα. 2 ώρες γύρναγα προσπαθώντας να βρω τίποτε αξιόλογο, κι είχε μόνο τραβέλια. ΑΥΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΕΔΙΩΞΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΩΣΑΝ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ; Μόνο τα κορίτσια είναι το πρόβλημα; Τα τραβέλια τί παίζει, τους γαμάνε τους μπάτσους, τους αρέσει, και δεν τα πειράζουν από τη θέση τους;
Αρκέστηκα σε ένα ψιλοχούφτωμα νεανικού φοιτητικού κωλομερίου νυσταγμένης κορασίδας που επέστρεφε στο σπίτι της, και γύρισα κι εγώ στο δικό μου, αφού τον ήπια από αυτό το φιάσκο. Και είχες κι ένα πούλμαν μπαοκτσήδων να σκούζουνε, εκεί κοντά στο σταθμό. Μπάτσοι και ναρκωμανείς, θεσσαλονίκη-φώλα-διεθνείς.