Βαρδάρι: Ιλίου πέρσις
[Ενότητα Νεκρή πιάτσα]
Χρόνια στημένος έξω από το «Ίλιον», μαζί με άλλους ομοιοπαθείς, διόλου απίθανο που άρχισα να νιώθω ετούτο
το άθλιο σινεμά σαν την πρωτεύουσα της Τροίας, και το επικίνδυνο Βαρδάρι σαν το στρατόπεδο των Αχαιών. Λουμπίνες καραδοκούσαν κάθε βράδυ, σαν τους Τρώες,
να καταφθάσουν οι Αχαιοί, οι χακιφόροι, καραδοκούσα και εγώ, σαν άλλος Έκτωρ, τον Αχιλλέα να φανεί και να μ’ αδράξει, σε σκοτεινή γωνιά του κάστρου να με σύρει κι αντί για έρωτα, ν’ αρχίσει τις κλοτσιές.
Δε φανταζόμουν τι ερήμωση θα ’ρχόταν μέσα σε λίγα χρόνια. Κι όμως, σαν την Τροία,
ρήμαξε το Βαρδάρι μας. Τώρα κανένας δεν δέρνει ούτε σκυλεύει. Φώτα και τουρίστες.
Μόνο τα γκρεμισμένα κάστρα έμειναν, πάθη μιας άλλης εποχής για να θυμίζουν –
κι εγώ να περιφέρομαι, νυχτόβιος, με αρχαϊκούς συνειρμούς φυτοζωώντας.