Οι στρίπερς έχουν μεγάλο SD από το μέσο όρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βρίσκονται έξω από τα όρια της φυσιολογικότητας. Γνωστή μου, μετά από σύντομο ταξίδι στη μαμά πατρίδα [την οποία ούτε και να βλέπει θέλει πλέον, άλλη χάρη έχει η Ελλάδα, αλλά ας όψεται η μαμά που δεν μεταναστεύει στα γεράματα] μου διηγείται με τη χαρακτηριστική αργόσυρτη προφορά της, τις νυχτερινές της εξορμήσεις σε disco και με ένα γαλάζιο ξεπλυμένο βλέμμα, βουτηγμένο σε μια αινιγματική και για την ίδια, ζηλόφθονη και θλιμμένη αναίδεια, πόσο άσχημα ένιωθε που έπρεπε να πληρώνει για να μπει και να χορέψει και σκεφτόταν με το χαριτωμένα μικρό της κεφαλάκι και ακόμα μικρότερο μυαλουδάκι «μα εμένα στην Ελλάδα με πληρώνουν για να χορέψω, πως είναι δυνατόν!!» Ευτυχώς για τη συναισθηματική της ισορροπία γύρισε σύντομα στην Ελλάδα και η ευροροή μαγνητίστηκε και πάλι προς τη σωστή κατεύθυνση του στρινγκ της. Με ιδιαίτερη λάμψη στα μάτια, εξομολογήθηκε επίσης πόσο όμορφα ένιωσε όταν χόρεψε ξανά γυμνή και εκτεθειμένη στο βίτσιο του καθενός μας. Εκείνη τη στιγμή που το αναθυμόταν παίρνω όρκο ότι είχε έναν μικρο-οργασμό με σαφώς μακρο-οικονομικές προεκτάσεις . «Και εμείς καλή μου Τ. χαιρόμαστε που ξαναγύρισες» της απάντησα συγκαταβατικά.
Ας έρθουμε και στο θέμα του thread. Γενικά οι κοπέλες αυτές όταν βγαίνουν για τον καφέ τους, δε θέλουν ούτε παλιοί γνωστοί να τις χαιρετάνε, ούτε άγνωστοι να θέλουν να γίνουν γνωστοί τους. Πέφτει ένα φανταστικό παραπέτασμα και απομονώνονται στον καφέ τους και στην ποιότητα της περιορισμένης ευτυχίας που έχουν επιλέξει.
Αν βγουν με το φίλο τους το μέρος που θα πάνε εξαρτάται από το αν ο φίλος είναι Έλληνας η όχι. Στην τελευταία περίπτωση προτιμούν να συγχρωτίζονται με ομοεθνείς οπότε τα στέκια είναι πολύ συγκεκριμένα. Στην περίπτωση του Έλληνα χορηγού, εραστή, φίλου, καλού παιδιού ή ότι είναι τέλος πάντων, τα πράγματα δυσκολεύουν. Μέρη με πολυκοσμία, οπού υπάρχει αυξημένος κίνδυνος να συναντήσουν πελάτες-σπόνσορες τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Εγώ συνήθως κατέληγα για λουκουμάδες στη Βουλιαγμένη, στο sweet home, στο Village Park στο Ρέντη, στο allou fun park και όταν ήταν σε φάση πιο χαλαρή και κοσμική σε Εν πλω και λίμνη Βουλιαγμένης. Χαίρομαι πάντως που έχω καιρό να φάω κοτόσουπα και να πιω καυτό τσάι στον Σαλονικιό και στο old baker.
P.S. Tα everest του Συντάγματος, ήταν μια στιγμιαία αδυναμία και δεν καταγράφεται στο C.V.