νομίζεις δηλ ότι δεν ισχύουν αυτά που περιγράφεις σε άλλες χώρες?
ειλικρινά τώρα....
Παντού ισχύουν. Δες τι γράφει εδώ ένας τύπος που γράφει την ανταπόκριση του από την μετανάστευση στην Αυστραλία και τον παρακολουθώ χρόνια:
'Εχω πολύ καιρό να γράψω. Όλο και κάτι γίνεται όταν έχω το χρόνο και το ξεχνάω ή... δεν έχω το χρόνο όταν το θυμάμαι. Αφορμή, διαφορά πολλά μικρά περιστατικά κατά τα διαστήματα, που με κάνουν να οργίζομαι ώρες ώρες. Έχω απογοητευτεί πάρα μα πάρα πολύ από τους νέους. Της Αυστραλίας και όχι μόνο. Δυστυχώς και από τους δικούς μας, τους Έλληνες που έχω το "προνόμοιο να καμαρώνω" μιας και μένω στο Oakleigh (Ελληνική συνοικία της Μελβούρνης για όσους δε γνωρίζουν).
Επανηλλημένα έχω παρατηρήσει ότι δεν έχουν κανένα μα κανένα σεβασμό σε οτιδήποτε. Ούτε στους γηραιότερους, ουτε στους γονείς τους και φυσικά ούτε στους συνανθρώπους τους. Η φράση "I don't give a f@ck" είναι κάτι που ακούω διαρκώς σε "συζητήσεις" μεταξύ τους. Και το εννοούν! Δεν δίνουν "a f@ck". Για κανέναν και για τίποτα. Δεν τον νοιάζει αν ουρλιάζει στην κουβέντα με τους φίλους του και βρίζει, έχοντας δίπλα του ανθρώπους που ενοχλούνται από το θόρυβο, αλλά και από τις βρισιές. Δεν τους νοιάζει που αυτές τις βρισιές τις ακούνε γηραιότεροι αλλά και μικρά παιδιά. Δεν τους νοιάζει που τους αγριοκοιτάνε οι διπλανοί. Και το κάνουν πιο έντονα μάλιστα.
Διακρίνω μια απάθεια. Δεν τους νοιάζει για τους γονείς τους. Ούτε για τα αδέρφια τους. Επίσης είναι οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ που έχω δει ποτέ. Δουλειά μηδέν και συνέχεια μόστρα με ρούχα δουλειάς. Περηφανεύονται για το πόσο "σκληρά" δουλεύουν, αλλά συνέχεια είναι με έναν καφέ στο χέρι. Ακόμα και την ώρα της δουλειάς κάθονται και λένε ιστορίες. Κανείς τους δεν θέλει να δουλέψει υπερωρίες. Α. όλα κι όλα! Αλλά λόγια να αγαπιόμαστε. Το οχτάωρο είναι αρκετό. Έχουν κουραστεί υπερβολικά αυτές τις οχτώ ώρες. Δεν πάει άλλο. Όταν όμως έρθει η ώρα της πληρωμής, παραπονιούνται για το πόσο λίγα λεφτά τους πληρώνει το αφεντικό και για το ότι "αυτή η χώρα είναι η πιο άδικη του κόσμου".
Εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο. Πως να ζήσει κανείς βγάζοντας μόνο 5000-6000 δολάρια το μήνα, μένοντας στο σπίτι των γονιών (ή σε αυτο που του αγόρασαν οι γονείς); Ξέρεις πόσα έξοδα έχει το μήνα ένας νέος; Πέρα από το ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, γκάζι και άλλα λειτουργικά έξοδα που τα πληρώνουν ο μπαμπάς και η μαμά, έχεις να αγοράσεις καινούρια παιχνίδια για το νέο Playstation και X-box. Να πληρώσεις για τις εξόδους σου κάθε μέρα σε διαφορετικό club (για να δείξεις ότι έχεις κύρος στην κοινωνοία), να αλλάξεις το αμάξι γιατί είναι μοντέλο 2013 και πρέπει να πάρεις κάτι πιο καινούριο για να κάνεις επίδειξη στους φίλους σου. Να αγοράσεις αξεσουάρ για το νέο σου αμάξι, γιατί η έκδοση των 40.000 δολαρίων που το αγόρασες δεν έχει και κάτι το αξιοσημείωτο. Επίσης πρέπει να αγοράσεις τα αναβολικά σου για να κάνεις σώμα όσο πιο γρήγορα γίνεται και να εντυπωσιάσεις τα γκομενάκια. Ο κολλητός σου πήρε κι έγινε. Εσύ να μην πάρεις; Και για να μην το ξεχάσουμε, έχουμε και τα ναρκωτικά μας ε! Αυτό είναι και το πιο βασικό! Αλκοόλ από μόνο του δεν πάει ρε φίλε! Ξεπερασμένα πράγματα! Αν δεν πάρεις μερικές μυτιές κοκαίνη... δεν κάνεις τίποτα. Ξέρεις φίλε μου πόσο κοστίζουν όλα τα παραπάνω για τον Αυστραλό νέο; Πολλά! Και παρόλο που δουλεύει "πολύ σκληρά" το αφεντικό του δεν τον αμοίβει ανάλογα.
Έχει όμως και άλλους τρόπους ψυχαγωγίας ο νέος στην Αυστραλία. Του αρέσει πολύ να κάθεται με τη γκόμενα και να την ψυχαγωγεί πίνοντας Coca-Cola και να ρεύεται κάνοντας διάφορους ήχους. Ναι, είναι ψυχαγωγία, αλλιώς δεν μπορεί να κάθονται καμιά ώρα μαζί και να το διασκεδάζουν γελόντας και οι δύο με αυτό! Του αρέσει πάρα πολύ να πίνει και να γίνεται σταφίδα και μετά να κατουράει μέσα στο πλήθος! Θέλει να τραβάει τα βλέματα πάντα! Ακόμα πιο πολύ όμως το διασκεδάζει με το να κλάνει όταν κάθονται όλοι να φάνε! Εκεί να δεις γέλια που κάνουν όλοι! Και αρχίζουν το διαγωνισμό! Ποιος θα κλάσει πιο πολλές φορές, πιο δυνατά και με μεγαλύτερη διάρκεια.
Με τις γκόμενές τους μαζί όλα αυτά ε!! Ε, μα δεν πάει τώρα! Χωρίς τη γκόμενα ο Αυστραλός νέος δεν κάνει τίποτα. Όλα κι όλα. Κορώνα στο κεφάλι του την έχει. Αγάπη κι έρωτας σε όλο του το μεγαλείο. Και δεν την αφήνει έτσι. Άπαξ και του είναι πιστή για μερικούς μήνες, θα την παντρευτεί! Ή τουλάχιστον θα την κάνει αναγνωρισμένη σχέση του. Τέλος! Ανεξάρτητα από το αν έχουν αναγνωρισμένη σχέση ή γάμο, θα κάνουν και κάνα δυο παιδιά. Εκεί βέβαια ζορίζουν κάπως τα πράγματα, γιατί τα παιδιά θέλουν χρόνο και οι ίδιοι δεν μπορούν να τον διαθέσουν. Λίγο η δουλειά (και πολύ η καλοπέραση) δεν αφήνουν χρόνο για τίποτα. Στο κάτω κάτω, τα παιδιά έχουν παππούδες και γιαγιάδες να τα προσέξουν. Όλα οι γονείς θα τα κάνουν; Κουράστηκαν πια κι αυτοί. 23 χρονών έγιναν! Ως πότε; Πότε να βρουν χρόνο να ξεμαστουρώσουν από τα ναρκωτικά; Πότε να βρουν χρόνο να σηκωθούν από τους κουλοχέρηδες και στοιχήματα; Πότε να ξεμεθύσουν; Έτσι λοιπόν, αν τα κοιτάξουν ο παππούς με τη γιαγιά, έχει καλώς. Αν όχι... κανείς δε χάνεται. Όλοι βρίσκουν το δρόμο τους σε αυτή τη ζωή. Άλλος πρεζόνι, άλλος βαποράκι, άλλος έμπορος ναρκωτικών, άλλος την ψωνίζει κι έχει ψυχολογικά για όλη του τη ζωη και άλλος ζητιανεύει στη Flinders Street. Βέβαια, έχουν και το επίδομα ανεργείας που το παίρνουν όλοι. Αλλά... όπως είπαμε και πιο πριν, αυτή η χώρα είναι η πιο άδικη του κόσμου και δε δίνει τίποτα σχεδόν για επίδομα. Καμιά 1600 δολάρια το μήνα είναι. Το άτομο. Πολύ άδικο αυτό που συμβαίνει στους νέους της Αυστραλίας ρε φίλε!
Συνήθως όμως, η γυναίκα είναι πιο έξυπνη από τον άντρα. Και έχει σχεδιάσει την κάθε της κίνηση. Πολύ πριν ακόμα παντρευτεί τον "έρωτα" της ζωής της. Έχει κάνει λογαριασμό όλη την περιουσία του καλού της (η οποία πολλές φορές ξεπερνάει το μύριο) και αφού του κάνει τα κάνα δυο παιδάκια, του κάνει και τη ζωή πατίνι. Τον θάβει κανονικά σε κάθε φίλο τους, παραπονιώντας ότι δεν της δίνει σημασία, δεν της παίρνει ακριβά ρούχα, δεν την πάει σε ακριβά εστιατόρια και δεν της αγοράζει πλέον ακριβά κοσμήματα και την έχει αφήσει με εκείνη τη παμπάλαια Cabrio Mercedes SLK του 2012! Μετά από 4-5 μήνες τέτοιας απάνθρωπης συμπεριφοράς και καταπίεσης από το σύζυγο, η κατάσταση δεν πάει άλλο. Έχει πάρει την απόφασή της ότι έφτασε στο απροχώρητο. Έτσι φτάνουν στο αναπόφευκτο: στο διαζύγιο. Με το νόμο λοιπόν, του παίρνει τα παιδιά και πάνω από το 60% της περιουσίας του. Έχοντας λοιπόν απελευθερωθεί από αυτό τον κακό γάμο, βρίσκει τον επόμενο σύντροφό της, όντας πλέον πιο ώριμη για μια νέα σχέση. Μετά από ένα τεράστιο διάστημα περίπου ενός έτους, αντιλαμβάνεται ότι δεν ταιριάζει ούτε με αυτόν και έχουμε τα ίδια: διαζύγιο, δικαστήρια, 60% κλπ.
Δεν ξέρω ποια η άποψή σας και τι θα κάνετε εσείς αγαπητοί φίλοι. Εγώ το ξεκαθάρισα στη γυναίκα μου: μόλις τελειώσω με τη δουλειά και βγω μετά από πολλά χρόνια στη σύνταξη, παίρνω όλο το εφ' άπαξ μου και την κοπανάω για την Ελλάδα. Παιδά δεν έχουμε και δεν πρόκειται να κάνουμε. Και επί τη ευκαιρία να αναφέρω ότι ενώ αυτό με τα παιδά με σταναχωρούσε πριν καιρό, πλέον με ανακουφίζει, γιατί θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Οπότε (τουλάχιστον εμένα) δεν θα με κρατάει τίποτα εδώ. Θα γυρίσω πίσω να αφήσω τα κοκαλάκια μου τουλάχιστον ανάμεσα σε μερικούς καλούς φίλους, οι οποίοι, ίσως και να τα σεβαστούν. Εδώ ποιος; Το πρόβλημα με την ξεδιάντροπη νεολαία το είχαμε (και μάλλον το έχουμε ακόμα) και στην Ελλάδα. Αλλά η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα οικονομικά και το μόνο καλό που έχει αυτή η κατάσταση, είναι η επιστροφή στις ηθικές αξίες. Όχι αμέσως... σιγά σιγά. Εδώ στην Αυστραλία, είμαστε (και θα είμαστε ακόμα για πολύ καιρό) στην εποχή του κορεσμού. Του πλούτου και της καλοπέρασης. Γενικώς του "I don't give a f@ck". Και όταν φίλε μου δε δίνεις ούτε ένα f@ck, δε δίνουν ούτε και οι άλλοι. Και όταν κανείς δε δίνει ένα f@ck... ξέρεις τι γίνεται. Δε χρειάζεται να στα πω...
Αυτά!
