Η μείωση του κατώτατου στα τωρινά μεγέθη, έγινε σε μια εποχή που η οικονομία κινδύνευε με απόλυτη χρεοκοπία, οι μισές επιχειρήσεις θα έκλειναν νομοτελειακά, οπότε υπήρχε ανάγκη στήριξής τους μέσω χαμηλού μισθολογικού κόστους και προτεραιότητα εκείνη τη στιγμή είχε η σταθεροποίηση των δημοσιονομικών και η αποφυγή του πατατράκ, σε μια πορεία δριμύας μείωσης του ΑΕΠ.
Πλέον, έχει επέλεθει μια σταθερότητα στα δημοσιονομικά, η χρεοκοπία αποφεύχθηκε και σε λίγο ξεκινάει η πλήρης αντιστροφή της οικονομίας, με αύξηση του ΑΕΠ, αύξηση του τραπεζικού δανεισμού, αύξηση των κατασκευών και των τιμών των ακινήτων, περαιτέρω βελτίωση των δημοσιονομικών μέσω μείωσης των συντάξεων και αύξησης του αφορολογήτου, και επομένως, μεγάλη δυνατότητα πλέον στήριξης της ιδιωτικής οικονομίας.
Σε αυτό το σημείο, δεν έχει απολύτως καμία σημασία να κρατηθεί ο κατώτατος στο ύψος που βρίσκεται. Υπάρχει μια αναλογία του κατώτατου μισθού σε σχέση με το κατα κεφαλήν ΑΕΠ και αυτη τη στιγμή συγκριτικά, είμαστε πολύ κάτω. Σκέψου ότι έχουμε 27000 PPP κατά κεφαλήν με περίπου 3.3ευρώ την ώρα κατώτατο, την ώρα που η Γερμανία έχει 44000 κατά κεφαλήν με 8.5 κατώτατο ωρομίσθιο.
Εξάλλου, οι επιχειρήσεις που δουλεύαν μαύρα με μικρότερους μισθούς, θα συνεχίσουν να το κάνουν. Ο κατώτατος επηρεάζει κυρίως μεγάλες επιχειρήσεις με υψηλή κερδοφορία, όπως σούπερ μάρκετ και εργοστάσια εξαγωγών (φρούτα, κλπ) που ναι μεν θα μειωθεί η κερδοφορία τους, ωστόσο θα μειωθεί και η φορολογία τους. Ουσιαστικά θα τσοντάρουν αυτές ένα 60% απ την αύξηση και το υπόλοιπο θα το βάλει το κράτος (μέσω της μείωσης της φορολογίας)
Το μεγάλο στοίχημα είναι τα λοιπά μέτρα, που επιμένω ότι θα πρέπει να είναι εφεξής όλα ευνοικά προς τον Ιδιωτικό Τομέα και ενάντια στον κρατισμό. Αν συνεχίσουν το ίδιο τροπάριο, πιθανό να μην δούμε βελτίωση, αν όμως πάρουν τα σωστά μέτρα, σε λίγα χρόνια, θα μιλανε όλοι για το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας
