Ο Νίκος Κοτζιάς υπήρξε ο πλέον κριτικός, αλλά, αρχικά τουλάχιστον, στάθηκε σε νομικά μειονεκτήματα της συμφωνίας, παραβλέποντας την πολιτική της σημασία στη συγκεκριμένη συγκυρία. Ωστόσο, η κριτική Κοτζιά αντιμετωπίστηκε με ανάρμοστες αναφορές στο παρελθόν τού εν λόγω συντρόφου, εκ των πρωταγωνιστών (μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα) της Συμφωνίας των Πρεσπών. Συστήνω αυτοσυγκράτηση.
Επειδή το κείμενο αφορά κυρίως τα ελληνοτουρκικά, περίμενα τη θετική αξιολόγηση των όσων έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στον τομέα αυτό, υπογράφοντας και συμφωνίες για θέματα «χαμηλής πολιτικής», με τον Αλέξη Τσίπρα να επισκέπτεται τέσσερις φορές την Τουρκία ως πρωθυπουργός για συναντήσεις με τον Ερντογάν. Ωστόσο, θα έλεγα μακάρι τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις να ήταν παρόμοιας δυσκολίας με το «Μακεδονικό». Η Συμφωνία των Πρεσπών, πραγματικά ιστορική και μέγα επίτευγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κατέστη δυνατή διότι, μετά το 2015, προέκυψαν προοδευτικές κυβερνήσεις στην Αθήνα και στα Σκόπια. Επιπλέον, το ισοζύγιο ισχύος ήταν πολύ διαφορετικό και υπέρ της Ελλάδας (κακά τα ψέματα) σε σύγκριση μ’ αυτό μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το επισημαίνω αυτό παρότι ως Αριστερά δεν επιθυμούμε οι διεθνείς σχέσεις να βασίζονται στην ισχύ, αλλά στο Διεθνές Δίκαιο.
Με βάση το Διεθνές Δίκαιο
Μου έκανε κακή εντύπωση και η υπενθύμιση - υπόδειξη του κειμένου ότι «δεν θα ακολουθήσουμε τη συνταγή Μητσοτάκη την περίοδο επίλυσης του μακεδονικού ζητήματος», δήλωση που είχε κάνει ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις εκλογές του 2019. Υπήρχε όμως περίπτωση, με βάση την ιδεολογία, την ιστορία και τον πατριωτισμό της, η δική μας Αριστερά να συμπεριφερθεί σαν τη ρεβανσιστική Δεξιά του Μητσοτάκη; Το δείχνουν και οι επικρίσεις στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, που δεν συνιστούν ριζική απόρριψη και καταγγελία, αλλά βασίζονται στο αν ικανοποιεί τους όρους του Διεθνούς Δικαίου και εν προκειμένω του Δικαίου της Θάλασσας.
Επισημαίνω ότι μια συμφωνία με την Αίγυπτο, έστω μερική, κατέστη πολιτικά και νομικά αναγκαία για την Ελλάδα και τούτο διότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη «πιάστηκε στον ύπνο» με την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου, ενώ αντέδρασε τουλάχιστον σπασμωδικά απελαύνοντας τον πρεσβευτή της Λιβύης και στη συνέχεια ποντάροντας στη συμμαχία με τον εντελώς αναξιόπιστο Χαφτάρ. Ωστόσο, το να ισχυρίζονται Μητσοτάκης και Δένδιας ότι η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία ακυρώνει το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι τουλάχιστον υπερβολικό και παραπλανητικό