Ο Περισσός πήρε τ΄ όπλο του
Το «διαχρονικό δίλημμα “υποταγή ή οργάνωση της πάλης και λαϊκή αντεπίθεση”» διακήρυξε προσφάτως η κυρία Αλέκα Παπαρήγα από τη Φλώρινα, όπου μίλησε σε εκδήλωση του ΚΚΕ για τη συμμετοχή των γυναικών στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου (1946-1949).
Παρουσία του Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Μακεδονίας κ. Πέρο Οτζακλιέφσκι (υπενθυμίζεται ότι το σλαβομακεδονικό στοιχείο είχε έντονη παρουσία στον ένοπλο αγώνα που διεξήγαγε το ΚΚΕ υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη ), η «σιδηρά κυρία» του Περισσού ηγήθηκε δυναμικής πορείας προς τον ομαδικό τάφο των ηττημένων μαχητών του ΔΣΕ που συμμετείχαν στη μεγάλη μάχη της Φλώρινας (Φεβρουάριος 1949) και θάφτηκαν εκεί από τον κυβερνητικό στρατό, μαζί με εκατοντάδες εκτελεσμένους τραυματίες (υπολογίζεται ότι οι απώλειες του ΔΣΕ ξεπερνούσαν τους 800 άνδρες και γυναίκες).
Το ΚΚΕ μάλιστα κατόρθωσε, έπειτα από πολλές προσπάθειες, να αγοράσει το οικόπεδο όπου βρίσκεται ο ομαδικός τάφος των νεκρών του ΔΣΕ με στόχο να ανεγείρει μνημείο «αντάξιο της προσφοράς και της θυσίας των χιλιάδων μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, που έδωσαν τη ζωή τους στην κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας». Δεν είναι άλλωστε η μοναδική πρωτοβουλία που έχει αναλάβει το ΚΚΕ για να τιμήσει τα θύματά του της περιόδου εκείνης, κυρίως δε για να αναδείξει το νόημα του ένοπλου αγώνα που διεξήχθη και το οποίο, σύμφωνα με την ηγεσία του Περισσού, «μπορεί να ηττήθηκε στρατιωτικά, όχι όμως ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά, παραμένοντας έτσι ζωντανό».
Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ διοργανώνει πλήθος εκδηλώσεων και οδοιπορικών τιμώντας τους μαχητές του ΔΣΕ, ενώ έχει εκδώσει και «ιστορικό- ταξιδιωτικό οδηγό» με τίτλο Γράμμος:Στα βήματα του ΔΣΕ και έπεται δεύτερος τόμος για το Βίτσι. Οπως είπε η κυρία Παπαρήγα στη Φλώρινα, «ο αγώνας του ΔΣΕ μπορεί να χάθηκε,όμως η παρακαταθήκη του είναι μεγάλη» και ως τέτοια επιχειρείται να διατηρηθεί ως τις μέρες μας. Εδώ και καιρό το ΚΚΕ έχει διακηρύξει ότι «η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα», αφού τότε «το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο ως σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του».
Από το 1991, μετά τη διάσπαση του κόμματος και την κατίσχυση στην ηγεσία του των θεματοφυλάκων της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, έχει δοθεί ιδιαίτερη ιδεολογική βαρύτητα στην προσπάθεια «αποκατάστασης» και «απενοχοποίησης» του Εμφυλίου σε ό,τι αφορά τις επιλογές της ζαχαριαδικής ηγεσίας, αλλά και σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε το ίδιο το ΚΚΕ επί δεκαετίες- από τη μετεμφυλιακή περίοδο ως και τα τέλη της δεκαετίας του ΄80, όταν ψηφίστηκε ο νόμος της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη για την άρση των συνεπειών του Εμφυλίου - την ένοπλη σύγκρουση που οδήγησε στην ήττα των δυνάμεών του και στη θυσία χιλιάδων κομμουνιστών (έχουν υπολογιστεί σε 23.000), όπως και τον διωγμό όσων δεν κατόρθωσαν να πάρουν τον δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και στην ΕΣΣΔ (συνολικά περί τις 130.000, συμπεριλαμβανομένου του άμαχου πληθυσμού).
Ο ΔΣΕ ήταν πάντα για το ΚΚΕ μια ένδοξη και ηρωική στιγμή της ιστορίας του, αν και επί μακρόν διετηρείτο προς τα έξω μια στάση αμηχανίας- έως άμυνας- ως προς την προβολή του, ενώ δινόταν έμφαση κυρίως στην ανάδειξη της ΕΑΜογενούς εθνικής αντίστασης της περιόδου 1941-1944. Ωστόσο πάντα θεωρείτο ότι η εμφύλια σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας της «λευκής τρομοκρατίας» που εξαπολύθηκε από το μεταδεκεμβριανό καθεστώς (μετά την ένοπλη σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τους Αγγλους τον Δεκέμβριο του 1944) και ειδικότερα μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας του Φεβρουαρίου του 1945 ( «αυτόν τον απαράδεκτο συμβιβασμό εις βάρος του ΕΑΜικού κινήματος», όπως την έχει χαρακτηρίσει το ΚΚΕ) με την παράδοση των όπλων από πλευράς ανταρτών.
Στο ΚΚΕ πιστεύουν ότι «το δίκαιο ή όχι ενός αγώνα καθορίζεται από το ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις τον διεξάγουν», όπως επίσης και ότι «το δίκαιο ή όχι ενός αγώνα δεν καθορίζεται από το αν ο αγώνας αυτός είναι τελικά νικηφόρος». «Στο αίμα πνίγηκε η Κομμούνα του Παρισιού το 1871.Στο αίμα πνίγηκε η επανάσταση του 1905-1907 στη Ρωσία.Το ίδιο και η σοσιαλιστική επανάσταση στη Γερμανία το 1918 και ο ένοπλος ξεσηκωμός των λαϊκών δυνάμεων στην Ισπανία το 1936-1939. Το ίδιο και πολλοί άλλοι ξεσηκωμοί.Αλλά ήταν αγώνες δίκαιοι.Και τα διδάγματά τους παραμένουν επίκαιρα» έχει διακηρύξει ο Περισσός.
Η κυριαρχούσα άποψη εξάλλου είναι ότι «η πάλη του ΔΣΕ αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης,ο αγώνας του ΚΚΕ,είτε έφερνε νίκες είτε έρχονταν πικρές οι ήττες». Στην κατεύθυνση αυτή η γενική γραμματέας του κόμματος επιτέθηκε από τη Φλώρινα σε όσους «λένε ότι βγαίνουμε σθεναρά και λέμε “ανυπακοή”,“απειθαρχία”, μιλάμε εναντίον της αστικής νομιμότητας και γι΄ αυτό λυσσάνε κυριολεκτικά όταν θυμόμαστε τον ΔΣΕ, όταν τιμάμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες».«Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν κυρίως τον όρο “εμφύλιος” ή “αδελφοκτόνος πόλεμος” και ως τέτοιος καταδικάζεται μετά βδελυγμίας, ανεξάρτητα για ποιον λόγο έγινε και πώς φθάσαμε ως εκεί»είπε η κυρία Αλέκα Παπαρήγααπό τη Φλώρινα παρατηρώντας ότι «όταν λένε “εμφύλιος” δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ότι υπήρχαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα:από τη μια μεριά οι λαϊκές δυνάμεις, τις οποίες εξέφραζε πολιτικά το ΚΚΕ και οι σύμμαχοί του, και από την άλλη οι εγχώριες αστικές δυνάμεις και οι ξένοι σύμμαχοί τους».Υπό το πρίσμα αυτό άλλωστε, ως γνωστόν, ο Περισσός δεν είχε δει με καθόλου καλό μάτι τη σχετική με τον Εμφύλιο ταινία του κ.Π. Βούλγαρη«Ψυχή βαθιά», σχολιάζοντας όταν είχε προβληθεί ότι«η φράση του γέροντα(σ.σ.: τον οποίο υποδύεται ο κ.Θ. Βέγγος)“Ντροπή! Ελληνες να τουφεκάνε Ελληνες! ” τα λέει όλα:ότι δηλαδή και οι δύο πλευρές που συγκρούστηκαν είχαν άδικο, αφού, σύμφωνα με την ταινία, επιδόθηκαν σε μια αλληλοσφαγή απ΄ όπου δεν υπήρξε νικητής και νικημένος, καθ΄ ότι νικημένη ήταν τελικά η Ελλάδα!».
