Μιλούσα με ενα ξαδερφάκι πρώτο. Αγαπημένος, κολλητός, φίλος, αδερφός στην κυριολεξία. Ψωμί κι αλάτι φάγαμε μαζί. Ταξίαρχος, φαντομάς, μια ζωή στα διθέσια. Τα γαλλικά, μου είπε, από κατασκευής είναι πιο "δυνατά" δομικά και χρειάζονται λιγότερες αναβαθμίσεις στη διάρκεια της επιχειρησιακής τους ζωής. Τα αμερικανικά είναι της αντίθετης ακριβώς φιλοσοφίας. Αυτό όμως δεν έχει σχέση με το πόσο αξιόπιστα είναι. Και οι δύο σχολές βγάζουν εξαιρετικά αεροσκαφη, που στα χέρια ικανών πιλότων κάνουν παπάδες. Ο τρόπος που πετούσαν οι πιλότοι είναι μέρος της ρουτίνας τους. Αυτός, όσο πετούσε, έχει κάνει χειρότερα μου είπε. Πιο παλιά η εκπαίδευση ηταν ακόμα πιο σκληρή, ειδικά στις αερομαχίες. Υπήρξαν όμως μέχρι και συγκρούσεις μεταξύ αεροσκαφών κατα τη διάρκεια της εκπαιδευσης και η πολιτική ηγεσια πατησε φρένο στη στρατιωτική. Εξακολουθούμε όμως να έχουμε μια άριστη ΠΑ. Είτε φταίει το αεροπλάνο είτε ο πιλότος είτε και τα δυο, δεν παίζει ρόλο. Είναι καθαρά θέμα τυχης. Μου θύμισε άλλο ατύχημα, που οι πιλότοι μας εκτινάχθηκαν αλλά η γωνία που έφυγαν δεν τους βοήθησε να αποφύγουν το κακό. Στατιστικά θα συμβεί μου ειπε, εγώ απλά ημουν τυχερός. Που να δεις εκείνους με τα κορσαιρ, μου είπε, τι κεντήματα έκαναν. Αν δεν είσαι σε θέση να πηγαίνεις το αεροσκάφος στα όριά του και στα δικά σου, δεν κάνεις για πιλότος. Γιατί δε θα τα καταφέρεις όταν θα έρθει η ώρα σου να πολεμήσεις. Αυτή είναι η κουλτούρα Ιπταμένων και μηχανικών και όποιος μπορεί ακολουθεί.
Αν ήταν το δικό μου παληκαρακι αυτό που χάθηκε, θα έλεγα ότι ακριβώς και ο τραγικός πατέρας. Περήφανος για τη θυσία του γιου του αλλά χαροκαμμενος. Και δυστυχώς το τελευταίο δεν αλλάζει.